Անկապ օրագիր

[Նարե91]

Երբ կողքիններիս կյանքի տխուր պատմությունները, դաժան փորձերն ու իրանց՝ դրանց մասին ժպիտով, նույնիսկ ծիծաղով պատմելը տեսնում եմ, կյանքս վերաիմաստավորելու նոր առիթ եմ տեսնում: Ես, որ իրանց չափ դժբախտություններ չեմ տեսել, ծանր օրեր չեմ ապրել, էսօր դրել ու անիմաստ բաների մասին մտածելով՝ ինձ տանջում եմ… ու ինչի՞, ես էլ չգիտեմ... ու ընդհանրապես, եթե տխուր ու անտրամադիր եք լինում, ձեզ մի հատ թափ տվեք, հիշեք՝ ով էիք անցյալում, ով եք հիմա, տեսա՞ք առաջընթացը... ապրե՛ք, ... այ հենց էդ ապրած առաջընթացն էլ կստիպի կյանքին նորովի մոտենալ, գնահատել ունեցածդ, ավելին ունենալու ձգտումով լցվել:

[Ruby Rue]

ԵՊՀ, ճիշտ ա, դու փչացած ու ծախված ես, ամենավերջին մարմնավաճառից էլ վատը, որովհետև դու գիտություն ես ծախում, բայց էս զզվելի համակարգում էլ են հրաշք մարդիկ պատահում. մեր ֆակուլտետի մաթեմատիկայի ամբիոնը վկա: Միլիոներորդ անգամ համոզվեցի, որ խնդիրը համակարգի մեջ է, ոչ թե անհատների:
Սիրում եմ ձեզ, ու ոչ միայն նրա համար, որ աչքերս փակ բարդագույն ինտեգրալներ եմ հաշվում ու մատրիցներ լուծում, այլ որ ապացուցում եք, որ ամեն ինչ կորած չէ:

Ասում էր՝ եթե քո պես ուսանողներն էլ գնան, բա մենք ի՞նչ անենք: Ասում էր ու նայում արդեն երրորդ լիկվիդը մնացած ուսանողներին, որոնց ոչ մի կերպ չէր կարողանում ստիպել, որ մի բան սովորեն: Վստահեցնում էր, որ ամեն ինչ լավ է լինելու, պետք չէ հանձնվել ու դիմում գրել, պետք է պայքարել համակարգի դեմ ու հաղթանակ տանել, որովհետև ես ճիշտ եմ, իսկ իրենք չեն հասկանում, թե ինչ են անում: Դուրս եմ եկել մոտից ու ժպտում եմ. ֆակուլտետի ամենախիստ դասախոսը հանգստացնում էր դեպրեսված ուսանողին:
Պարզվում է՝ հետո գնացել էր դեկանատ ու հարցրել, թե ի՞նչ են արել, որ ես էսքան գցել եմ տրամադրությունս ու ուզում եմ դուրս գալ:

Ավետիսյա՜ն...

[StrangeLittleGirl]

Ակումբի պասիվությունից բողոքողնե՜ր, փնթփնթացողնե՜ր, թե ակումբում լոքշ ա, էկեք, տեսեք, թե ինչ լավ թեմա ա: Մեկը մեկից լավ գործեր են, բայց անարդարացիորեն պասիվ քննարկում ա:

[laro]

Վուուուու՜յ էս ինչ լավն եեեք . մի քանի անգամ նայեցի, մինչև հիմա չէի տեսել վիդեոն: Ես ձեր ձայները սենց չէի պատկերացնում, նեենց հավեսն էիք

Հետոն էլ ա հետաքրքրում, կիսատ ա

[Chuk]

Ուկրաինայում ցավալի իրադարձություններ են:
Հարցը շատերի ուշադրության կենտրոնում է, բնականաբար նաև ակումբում է քննարկվում:
Ու մինչ շատերը սրտանց ցավում են ու աջակցեն ուկրաինացի ժողովրդին, ակումբում էլ կան մարդիկ, ովքեր ժողովրդին մեղադրում են «հանցագործ» լինելու մեջ:

Հնարավոր է, որ շուտով թեման թեժանա, շատ: Շատերի նյարդերը լարված են:

Իսկ ես մտովի հետ եմ գնում, 2008 թիվ: Երկրում ահավոր իրադարձություններ, բոլորի նյարդերը լարված ու նորից կային մարդիկ, ովքեր ժողովրդին էին մեղադրում ամեն ինչում:

Ուկրաինայի դեպքում ենք կատաղում ու վրդովում, էդ ժամանակ հանգի՞ստ մնայինք: Իհարկե՛ բնական էր ակումբում էդ ժամանակվա լարված վիճակը, բախումները, վիրավորանքները: Բայց շատերը փորձեցին տարածել, որ ակումբն անհանդուրժող է այլակարծության նկատմամբ: Տո ի՞նչ այլակարծ, եթե չեք ուզում հասարակ քաղաքացու հայացքով մի հատ նայել:

Ակումբում մի օր էլի է լինելու լարված վիճակ: Որտև մի օր մենք էլ ենք մեր խոսքն ասելու՝ սերժիկական հանցավոր խունտային: Իհարկե ամեն ինչ անելու ենք, որ բախումներ ու զոհեր չլինեն: Բայց երբեմն դա քո ձեռքին չէ: Չէ՞ որ իշխանավորդ, ցավոք, տականք է:

[Նաիրուհի]

Թող էս սիրունագույն հիմնը այլևս երբեք առիթ չունենա սենց պայմաններում երգվելու, թող սենց ոգեղեն օրհներգ ընտրած ժողովրդի ոչ մի մասնիկ հայրենակցի ու դավադիր օտար գնդակից չզոհվի, թող էս ու մնացած գիշերներն ու ցերեկները խաղաղ լինեն Ուկրաինայում, ու թող հնարավորներից լավագույն ելքով ավարտվի էս մղձավանջը։
Ամեն։

[Vardik!]

Քիչ առաջ հայտնաբերեցի,որ կանգնել եմ օրացույցի դիմաց ու օրերն եմ հաշվում:
Փետրվարը չհաշված մինչև հունիս մնացելա 92 օր: Դրանց հաջորդող 26 օրերի ընթացքում պետք է որ կիլոմետրերը կրճատվեն: Էս անորոշության ու սպասողական վիճակի վերջն էլ կգա:

Վաղվանից սկսելու եմ ջնջել ամեն անցած օրը: Գոնե աչքիս կերևա,թե ոնցա քչանում սպասելու ժամանակը:
Հ.Գ. Ոնց որ բանակ եկած լինեմ:

[enna]

-Տա՛տ, ստեղերից գնում եմ:
-Հաց կեր նոր:

[Նաիրուհի]

Հաճույք, որի մասին մոռացել էի. ժամը տասին պառկել, երեք ժամ գիրք կարդալ, քնել առանց որևէ էլեկտրոնային սարքի մոտենալու, ու միակ մտահոգող միտքն էն լինի, թե ո՞վ է վեր կենալու, որ լույսն անջատի։

[Chuk]

Պատկից հարևանիս երեխեն 10 րոպե ա ուժեղ զռռում ա: Ես էլ իրա տեղը լինեի, իմ մերն ու հերն էլ էդքան վրաս գոռային, ես էլ կզռայի: Հատկապես մոռ գոռգոռոցն ավելի շատ ու ավելի բարձր ա, քան երեխի զռռոցը: Հերթական վարձով մնացողը, արդեն որերո՞րդն են, ու ոչ մի կերպ բախտներս չի բերում:

Հոգնած գալիս եմ տուն: Խաչմերուկի մոտ կանգնել ու սպասում եմ, որ կարմիր լույսը փոխվի կանաչով անցնեմ: Էս գրառումիցս ավելի քան երկու շաբաթ է անցել: Գալու եմ տուն, ու նորից լսելու եմ իրեց գոռգոռոցները. դե մարդիկ ի՞նչ իմանան, որ ես տենց հոգնած եմ, իրենք են ու իրենց ներքին ընտանեկան կյանքը:

Ու մինչ կարմիր լույսը կվառվեր կանաչով, կողքս եկավ ու մի ընտանիք կանգնեց: Կանգնեց՝ լավ արեց: Թող իրենք էլ սպասեն կանաչին: Չեմ նայում իրենց կողմը: Բայց հանկարծ կինը ամուսնում ինչ-որ բան է ասում:

Միանգամից «սթափվում» եմ: Չէի կարող չճանաչել այդ ձայնը: Ամուսինը պատասխանեց: Իհարկե՛ իրենք են:

Արդեն մի ամիս կլինի այդ տանն են ապրում, բայց դե չէի տեսել: Առաջին «հանդիպումս» էր: Դժվար ա նկարագրել էն, ինչ զգացի, բայց... էդ ի՜նչ սիրուն ընտանիք էին, էդ ի՜նչ սեր կար ամուսնու հայացքում, էդ ի՜նչ սիրուն էր կինը, էդ ի՜նչ համովն էին պստոները, որոնք երևի 2 ու 3 կամ 3 ու 4 տարեկան էին: Ամբողջ փողոցում իրենց ձայնն էր, բայց գոռալուց չէ, ուղղակի բարձրախոս էին: Հիմա զարմանալի էլ չի, որ իրենց գոռոցներն այդքան բարձր են լսվում: Բայց մի տեսակ էդ ինչ բարություն կար իրանց ընտանիքի քայլքում... ապարատս մոտս լիներ, կնկարեի, չնայած էդ մթին լավ նկար չէր ստացվի:

Գոռոցները հիմա էլ կան, բայց մի տեսակ չեն նեղում էլ: Մերոնք են, էդ լավ ընտանիքն ա, կդիմանամ

[Ռուֆուս]

Էն որ աշխարհի մի անկյունում ծվարած լրիվ պատահաբար հանդիպում ես նույն քաղաքում ապրող հայրենակցիդ, մի քիչ զրուցելուց հետո պարզում ես, որ լիքը ընդհանուր ընկերներ ունես ու չես նկատում, թե ոնց է կես ժամանոց հանդիպումը վերածվում 5 ժամի։ Փոքր աշխարհ է։

[Alphaone]

Իմ բոլոր հատկանիշներից ամենաշատն ատում եմ այն, որ իմ մտերիմների ուրախությամբ ուրախանալով ու տխրությամբ տխրելով` չեմ ապրում սեփական կյանքս: Ու հենց ապրումակցելու զզվելի հատկանիշն էլ ստիպում է անգամ ոչ մտերիմ մարդկանց ինձ վրա բարդել սեփական հոգսերի ու խնդիրների բեռը:
Մտածում էի, թե դա ինձ դուր է գալիս, դրանով ինձ նշանակալի եմ զգում, գիտակցաբար դա չցանկանալով ենթագիտակցորեն դրան եմ ձգտում: Բայց վերջերս ինձ քանդեցի, բոլոր ժանգոտ մասերը յուղեցի, մաքրեցի, հավաքեցի: Ու արդյունքում մնաց կեղտոտ լաթերի, անհասկանալի մի տձև կույտ, որ կյանքս կեղտոտում էր: Այդ կույտի մեջ գնաց նաև էմպաթիան: Կույտը դեռ չեմ տարել, լցրել աղբամանը, բայց գոնե ներսիցս հանել եմ: Հուսով եմ, որ ժամանակին դուրս կնետեմ ու ոտքի տակ ընկնելով աղբը նորից կյանքովս մեկ շաղ չեմ տա:
Մի շաբաթ էլ չկա, ով տեսնում է, ասում է՝ փոխվել ես: Վախենում եմ հարցնել՝ դեպի լավը, թե վատը:

[Այբ]

Կան ուսանողներ, որ կամընտրական առարկաններ ընտրելիս ավելի շատ ընտրում են ոչ թե այն առարկան, որը իրենք են ուզում, այլ դասախոսի պատճառով են ընտրում տվյալ առարկան:
Դասախոսներից մեկին, կարելի է ասել, համարյա ամբողջ ֆակուլտետը սիրահարված է: Փառք Աստծո, ինքը ինձ դաս չի տվել: Բայց կողքից էնքան գովեցին (առաջին հերթին՝ ժամերն էին հարմար), որ ես էլ, ի վերջո, այդ առարկան ընտրեցի, որի դասախոսին...մի խոսքով:

Դասախոսի անունը չեմ ուզում նշել: Հանրահայտ դասախոս ա:
Էսքան երկար-բարակ խոսեցի, որ ասեի՝ ինքը իմ վրա էդքան մեծ տպավորություն չթողեց: Բայց ինչ խոսք՝ ձանձրալի չեն դասերը: Ամենաանսովորը էդքան շատ ուսանողների հետ դասի նստելն է: Տարբեր ֆակուլտետներից հատուկ այդ դասախոսի համար են կամընտրական այդ առարկան ընտրել:

Հ.Գ. Հույս ունեմ բողոքողներ չեն հայտնվի տպավորություններովս կիսվելու համար:

[Smokie]

Մ-դաաա, գարունը չեկած մարդիկ արդեն ընկնում են գարնանային դեպրեսիայի մեջ Ապագան անհուսալի է

[Յոհաննես]

Եթե գրառումս սխալ տեղ եմ կատարում,ներողամիտ եղեք նորեկի նկատմամբ
Կյանքը հանճարեղ երևույթ է:Սակայն մարդիկ այն խաղի են վերածել ու երբ փորձում ես ապրել,այլ ոչ թե խաղալ,դա վերագրում են որպես աննորմալություն,շեղում իրականությունից ու գըմփ. դու կրկին խաղի մեջ ես:
Վերջերս տեղի ունեցավ հերթական <<շեղումը>> և այս անգամ ասեցին,որ վերջը ես երբ պետք է մտնեմ հասրակություն ու նորմալ մարդ դառնամ:
Երկար մտածեցի էս մասին,բայց վերջը էդպես էլ չհասկացա. էդքան ուժ գտնեմ իմ մեջ,որ պայքարեմ այդ հանաճրեղ կյանքի համար,թ՞ե կմիանամ խաղին:
Վերջ.-չնայած լակոնիկ էր,բայց դե իմաստը դրանից չի փոխվում
Հատված մեր հարևան Անդրանիկի օրագրից
Հ.Գ. Ես ղզիկ չեմ