Անկապ օրագիր

[Grieg]

առանց կանանց մարդկությունը կդադարեր բազմանալ և մի օր վերջնականապես կվերանար..
սակայն այժմ էլ ավելի եմ համոզվում, որ առանց նրանց մենք առաջին հերթին բարոյապես կդադարեինք մեր գոյություն որպես մարդ տեսակ..

Կինը հիմքն է մարդկայնությանը, նրան երբեք խորթ չե ուրիշի հոգսը, նա միշտ պատրաստ է զոհաբերության , Կինը հոգատար..Կինը հասարակության հիմք..Կինը խղճի, հոգևոր արժեքների, խաղաղության, սիրո պահապան..Կինը Մայր!

ու ինչու մարդիկ հաճախ փորձելեն աստծուն գտնել ամպերի կամ այլ անհասանելի վայրերում՞
երբ ուշադիր լինելով կարող եին գտնել իրենց կողքին: Կնոջ պատկերը միանշանակ արժանի է խոնարհքին..

Տղամարդը ընտրել է մամոնտների ճանապարհը մինչդեռ Կինը չի սպառվում, չի որակազրկվում շարունակելով իր առաքելությունը

ինչպիսի երջանկություն տեսնել Կին..

[Janita Hero]

Մի տեսակ կարոտում եմ էս անկյունը, էս անկապ օրագիրը, որն ինձ համար համայն ակումբաց ամենաուրույն անկյունն է:

[Katka]

… Մենք մտովի միշտ միասին ենք… Երբեք չենք բաժանվում, թեև իմ սխալները շատ հաճախ մեր բաժանման պատճառ կարող են հանդիսանալ…, բայց դու միակն ես որ ինձ մենակ չես թողնում, սակայն երբեմն ստիպում ես զգալ միայնակություն… Միայնակություն, որն ինձ բերում է քո կողքը ու ստիպում խոնհարել իմ գլուխը… Իմ ու քո միջև տարիներ են: Տարիներ, որոնք ինձ փոխում են, իսկ քեզ թողնում են նույնը.... …. Ես անզոր եմ ժամանակի նկատմամբ, իսկ դու կարողանում ես հաղթահարել ժամանակի ուժը…
Ես երբեմն մոռանում եմ քո մասին իսկ դու միշտ հիշում ես ինձ ու շատ հաճախ գալիս հյուր, ստիպում ժամանկին կանգ առնել: Ես շատ եմ վախենում այդ հանդիպումներից, վախենում եմ, որովհետև հասկանում եմ` անկարող եմ, անկարող եմ քեզ ապացուցել հակառակը, ապացուցել որ ես ճիշտ եմ, իսկ դու սխալ, ապացուցել, որ ես նույնն եմ մնացել ու ոչինչ չի փոխվել, որ ինձ ոչինչ փոխել չի կարող… իսկ դու… Դու գիտես իմ բոլոր սխալները, գիտես ինչքան ուժեղ է ժամանակը, դու գիտես մարդկանց, դու յուրաքնաչյուր մարդու մեջ ես…
Մենք մտովի միշտ միասին ենք… Դու խոսում ես անձայն, բայց ես դեռ լսում եմ քո ձայնը…
Ուզում եմ որ բոլորը լսեն քեզ, ուզում եմ որ դու ոչ մեկին չլքես ու միշտ օգնես բոլորին, Օգնես բոլոր նրանց, ովքեր երբեմն մոռանում են քո մասին, մոռանում են քո իմաստը, բայց ունեն քո օգնության կարիքը…
… Խիղճ, դու շարունակիր անձայն խոսալ բոլորի հետ… թեկուզ անձայն… Չէ, միմիայն անձայն…

Հ.Գ. Ինչքան շատ են չարչարվում դիմացի շենքի շինարարները… Արդյունքում բարձրահարկ շենք է լինելու, որտեղ մի ուրիշ խումբ շինարարներ բիզնես են անելու… և այսպես շարունակ… մինչև «վերջ» :

[Ծով]

ՎԱխ, ԲԱՅՑ երեկ էդ ինչ լավ օր էր… ահավոր լավ է...բացի վերջից...այ մարդ, դ ե միշտ մի բան հարամ ա անում թե էդ մեքենան ինչու փչացավ...լավ ա ճժերս չհրդեհվեցին
...
ԵՍիմ… երևի ապրենք, տենց բաներ, մինչև տեսնենք էս կյանքը գլխներիս ինչ օյին կխաղա...
մի տեսակ գրելս չի գալիս...բայց մի հատ գիժ կա, անընդհատ խնդրում ա, որ իր համար «հոգեբուժարան սարքեմ»...

[impression]

Նվերներ եմ ստացել` կոմպլեկտ. հրեշտակային ժպիտ, հրեշտակի թևեր (տուփին գրված էր` հագնել միաժամանակ) ու մի-ականի հեծանիվ: Լրիվ հրաշք եմ: Մնում է ամբողջ ուժով դրան հավատալ:

[murmushka]

ասում են դժբախտությունը մենակ չի գալիս... փաստորեն ճիշտ էին ասում... երեկ մեր տանն էր, եկել էր այցելության, առավոտյան զանգեցին ասեցին մահացել է, ինչ տարօրինակ է կյանքը ինչ անիմաստ ու հանուն ինչի են մարդիկ շարունակում միմյանց վատություն անել, եթե չգիտեն առավոտյան ինչ է սպասվում՞ այսօր կաս վաղը....... ոչ մեկ չգիտի
ինչ դժվար է..... լավ է որ դու կաս, քո աչքերն ու անսահման բարի ժպիտը, դու միշտ կաս

[Երկնային]

Թե ինչու՞ նեվեցի, չեմ հասկանում… իբր չգիտեի, թե ոնց ա լինելու. արդեն քանի տարի ա ճանաչում եմ, ու միշտ էլ տենցն ա եղել… ու ամեն անգամ նեղվում էի էս տեսակ մանրուքներից… սկզբից մեջս էի պահում, մտածում էի, որ ինքն էլ կհասկանա, վերջիվերջո երեխա չի… հետո զգացի, որ վեջին չի, սկսեցի սխալները մատնանշել ու, որպես ընկեր, խնդրել, որ էլ չկրկնվի…

հա, վատ էր զգում, խոստանում էր, որ էլ չի անի, բայց դե մի ականջից մտնում, մյուսից դուրս էր գալիս… ու էլի էր անում, ու էլի նեղվում էի… արդեն պետք ա սովորած լինեի. երևի վաղուցվանից չէինք խոսել, մոռացել էի, կամ մտածում էի, որ գոնե մի քիչ մեծացած կլինի, բայց դե… չգիտեմ, էլ չեմ ասելու…

գոնե մտքով անցներ ներողություն խնդրել, բայց դե երևի սովորել ա, որ շուտ մոռանում եմ… տեսնես ե՞ս ինչու չեմ սովորում, որ մեկ ա նույն սխալներն անելու ա…

[impression]

Օրն այնքան լավ սկսվեց...
դեռ մութ էր, երբ մի կերպ աչքերս բացեցի, էս վերջերս շատ քնկոտ եմ դարձել, ու մի քանի որպեից արդեն զբոսնում էի՝ մինչև կարթնանայի այնքան, որ կկարողանայի հաշտվել երթուղային նստելու մտքի հետ: Բայց, շատ հաջող ստացվեց այդ տհաճ պարտականությունն այս անգամ. մեքենան ազատ էր, նստել էի, ու ոչ ոք չէր սեղմում կողքերից, ոչ ոք խեթ չէր նայում, քանի որ ինքը ոտի վրա էր, իսկ ես՝ նստած, ու, ամենակարևորը՝ երթուղայինում երաժշտություն էր միացրած... ոչ թե հանկարծակի բախտի բերմամբ կամ պատահմամբ լավ մի երգ էր ռադիոյով, այլ լավ երաժշտության հավաքածու... Կյանքում առաջին անգամ ափսոսանքով դուրս եկա երթուղայինից ու ընկղմվելով նոր արթնացած Մալաթիայի բզզոցի մեջ՝ գնացի աշխատանքի:
Շատ մի նախանձեք, հետո օրս փչացավ:

[Աբելյան]

Ընդամենը երեկ էր: Բայց մոտս արդեն կարոտախտ ա: Իրա տարբեր երանգներով:
Երկար ենք բաժանվելու: Բայց մեկ ա սիրում եմ քեզ: Կդիմանամ : Բայց կարող ա՞... Չէ՛, մտքովդ էլ չանցնի:
Ուրեմն՝ մինչ նոր հանդիպում

[Մարկիզ]

Վաղն առաջին «գիշերս» ա… «Կուսությունից» զրկվելու եմ…

[Empty`Tears]

Ուֆֆֆ ես մի շաբաթվա մեջ ինչքանա, որոշ բաներ անիմաստ դարձել..
Բա էսքան ուտել կլինի..? ախր էդքան ուտել էլ չեմ ուզում, ինչ անեմ..?

Լավ... բայց ինչի սենց ստացվեց.. ես չէի ուզում...ինչի սենց միանգամից..? նօօ... չեմ ուզում...
թող անցնի մի քանի շաբաթներ, ամիսներ, դեռ կարոտս կմնա, իսկ դու դեռ հիշում ես..?
գիտեմ, որ կարոտում ես, վաայյյ... ախր երկուսս էլ իրար կարիքը զգում ենք...
դե երևի սենց էր պետք, որ վերջանար... կարողա ժամանակը գա երկուսս էլ չհիշենք ու ոչինչ չզգանք, բայց, որ անցնեն ամիսներ ու իսկապես զգամ ու հիշեմ, ես ինքս անձամփ ետ եմ գալու, որ ասեմ, հարցնեմ....- ես դեռ չեմ մոռացել, իսկ դու..?

[Ծով]

We passed upon the stair, we spoke in was and when
Although I wasn't there, he said I was his friend
Which came as a surprise, I spoke into his eyes
I thought you died alone, a long long time ago

Oh no, not me
We never lost control
You're face to face
With The Man Who Sold The World

I laughed and shook his hand, and made my way back home
I searched for a foreign land, for years and years I roamed
I gazed a gazeless stair, we walked a million hills
I must have died alone, a long long time ago

Who knows? Not me
I never lost control
You're face to face
With the Man who Sold the World

Who knows? not me
We never lost control
You're face to face
With the Man who Sold the World
NIrvana
լավ երգ ա էլի… լսում եմ ու մտածում… էս ամեն ինչը անիմաստ ա… էս ինտերնետ… համակարգիչ… եթե իհարկե գործ չես անում… զվռնում ես, խոսում, հա խոսում… հիմնականում անիմաստ… լրիվ անիմաստ…
ապուշ էկրան, բթացած աչքեր… ցավում ա նույնիսկ… մի խոսքով չէ էն կիսատ մնացած գիրքն էլ մի կողմ…ինչ-որ տեղ կիսատ թողած ժպիտս ձև անեմ գտնեմ, համբուրեմ ու վերջ…
դե կարոտել եմ… նրան… բայց լուրջ եմ ասում մինչև գնալս ինքս ինձ դա չեմ խոստովանի

[Empty`Tears]

Վաայ՜՜՜՜՜՜՜՜՜՜՜՜՜ոնց եմ ուզում գոռալ..... չի ստացվում մոտս, պահում եմ իմ մեջ չարտահայտվելով, որ կարոտում եմ քեզ....ուզում եմ խոսել, գրկել, լսել, համբուրել...
Տուր ինձ համբերություն, որ մի օր մեջիցս դուրս չգա /այն/ ու ասեմ՝ կարոտում եմ... ախ՜՜ չեմ ուզում...
Է՜՜՜ամեն ինչ իմ մոտ այնքան լավ է, ամեն ինչ ունեմ ու ոչինչի կարիք չեմ զգում, կարող եմ լինել փափուկ խաղալիք, բայց դա էլ չեմ ուզում.. դու, դու ես պակասում...
Ես լավ եմ դու մի կասկածի, ուղղակի մեկ մեկ մոտս պատահումա, հիմա կգնամ կքնեմ ու վաղը դասի ու ամեն ինչ լավ...
Ուզում եմ արագ արագ անցնի հոկտեմբերը...գա նոյեմբերը ու այն ինչ հիմա եմ զգում , ամեն մաենը ասեմ քեզ ու տեսնես կսպասեմ պատասխանի.. եթե, եթե իմանայիր ինչ կա իմ ներսում...
Էխ՜՜ գնացի, գնացի քնելու, վաղը գեղեցիկ օր է լինելու...ու ժպտալու եմ այնպես ինչպես դու ես սիրում.. քեզ լավ՜՜՜նայիր պստո ջան....

[murmushka]

անցավ կար չկա մենակ երբ դեմ հանդիպման կանգնում ես մահվանը նոր հասկանում ես, որ ամեն ինչ անիմաստ է, անիմաստ է ամեն մի ծիսակարգ կար էլ չկա
մնաց մենակ հիշողություն, նկար սև ժապավենով ու ոչինչ էլ կար ու էլ երբեք չի լինելու
միշտ լինելու է մեր հուշերում, իմ սրտում, միշտ՞ ժամանակը կստիպի ամեն ինչի հետ համակերպվել նույնիսկ չկայի
տան ամեն անկյուն դեռ ցույց է տալիս, որ Կա
դեռ ամբողջովին չեմ գիտակցել, որ այլևս չկա
չեմ ուզում գիտակցել
հասկանում եմ այս ամբողջ ծիսակարգերն նրա համար են, որ միանգամից չզգաս, որ էլ Չկա

[Empty`Tears]

..........Ամեն ինչ շատ լավա լինելու..? , որ կանցնի էս ամիսը ու ամեն ինչ հիասքանչ կլինի...? կլինես կողքիս..?, տեսնես ամեն անգամ նույն տողերն եմ գրելու, մտքինս դեռ նույնն է մնալու, չի փոխվելու..?, բայց չեմ ուզում սենց, ուզում եմ այնպես, ինչպես արտաքնապես եմ լույս տալիս, նույնպես էլ ներքինս լուսավոր լինի... Աշխատում եմ քո մասին ռեալ չխոսալ, մտքինս չարտահայտել ( կարոտում եմ քեզ )... կներես..? կներես, բայց ինչի համար..?, որ մտածում եմ քո մասին..? ..
Ուֆֆֆ, ես ինքս ինձ, ոնց որ համոզեմ, որ ամնե ինչ վատա, բայց, որ նայում եմ ինձ, իմ շրջապատին՝ ընկերներիս, ուսմանը, ամեն, ամեն ինչին, ախր բան չի պակասում ինձ.. տեսնես մի օր կգնահատեմ այն ամենը ինչ ունեմ..?, ուղղակի պետքա նպատակ դնեմ ու հասնեմ, աբյց ինքս իմ վրա վստահ չեմ, ատում եմ դժվարություններ, ինչ որ բանի հասնելու համար երկար ճանապարֆ անցնել, ատում եմ… ինչի ինչ որ մի բան հեշտ չի տրվում..? բարդություններ չլինելով…միշտ ինչ ար բան կորցրել եմ, երբեք չեմ աշխատել նրա վրա, որ ետ բերեմ, մտածելով , որ դա իմը չի եղել, եթե այն ետ գա ուրեմն իմն է, իսկ եթե ոչ ապա երբեք էլ իմը չի եղել ...
այո.. այո.. շատ շուտ եմ ճանապարհիս ետ դառնում...

վախ իմ արև մի օր ինձ տանելու էս անկապ օրագրի համար....