Մի պահ մոտս իլլյուզիա էր ստեղծվել, որ խելացի մարդիկ բնավորությամբ լավն են: Գնալով համոզվում եմ, որ հեչ էլ էտպես չի ու լավ մաթեմ կամ ֆիզիկա իմացողը/չափման հիմար միավոր/ կարա ամենապիղծ մարդը լինի: Չնայած չէ, էդ իլլյուզիան մինչև վերջ մոտս չի վերացել, որովհետև հիմա էլ խելացի ու բանիմաց մարդկանց հանդիպելիս սկզբում դա եմ մտածում
:
Վերջին խմբագրող՝ enna: 21.11.2013, 14:41:
Կանգառում մի աղջիկ
Ժպտալով խոսում էր
Խանութի դնռակը բաց...
Նեղլիկ գրապաններն էր
Մի կերպ տեղավորում
Ձեռքերը ցրտից սառած...
Ստիպված ակնարկեցի,
Որ փակի դռնակը
Չդառնա ճժից կդրած...
(Հախվերդյանի մոտիվներով)
Alphaone (22.11.2013), Arpine (22.11.2013), boooooooom (22.11.2013), John (22.11.2013), Lílium (22.11.2013), Meme (22.11.2013), Smokie (24.11.2013), unknown (22.11.2013), Անվերնագիր (22.11.2013), Արամ (22.11.2013)
Հարգում եմ ոչխարների հոտը ղեկավարնողներին, որոնք լավ ջոկել են, որ ոչխարին ինչքան խոտ պետք է շպրտել, որ ամեն ասածի դիմաց գլխով անի ու դոշ տված պաշտպանի իրենց առաջնորդին: Դեմները խաղ չկա`կամ նյարդերդ ես վատնում կամ թքում ես ու թողնում, որ երկիրը քանդենՀոտի դեմ խաղ չկա: Միասին ապահով է
Գրեթե 8 ժամ երկու տարբեր ինքնաթիռներում լռվելուց հետո ու էդ ընթացքում 20 րոպե անգամ չքնելուց, անքուն տանջվելուց հետո մի միտք/անեծք է ծնվում ուղեղումդ ու սարսռեցնում ողջ ներքինդ:
"Սերժիկ ըլնեմ":
Arpine (23.11.2013), CactuSoul (22.11.2013), Chuk (23.11.2013), Claudia Mori (23.11.2013), Jarre (23.11.2013), Katka (14.12.2013), Lílium (23.11.2013), Անվերնագիր (22.11.2013)
Այ մարդ, մեկ է չեմ հասկանում էլի... Ինչու են մարդիկ ուղեղի փոխարեն օգտագործում իրենց մարմնի էն մասը, որով պետք է շնչել: Կամ շրջակա միջավայրում օդ չի մնացել, գոյատեւելու այլ տարբերակներ են փնտրում, կամ հավերժ գրիպ են, կամ էլ աննորմալ: Չեմ հասկանում էլի, ծնվելուց առաջ դրանց դասեր չեն տվել, թե մարմնի որ մասը, ինչի համար է նախատեսված: Ու որ ամենակարեւորն է, դա անում են մարդիկ, ովքեր ապահովված են ամեն ինչով, ու ոնց որ թե կան բոլոր պայմանները, որ իրականացնեն իրենց կայֆ երազանքները: Չէ սրանք երազանքներ էլ չունեն, քանի որ ամբողջ կյանքում մենակ նախանձից բացի ուրիշ բան չեն տեսել` սրա տնից ունենամ, սրա ավտոմեքենայից ունենամ, սրա հեռախոսից ունենամ... մառազմ մի խոսքով...
Եթե ուզում ես հրաշք տեսնել, փորձիր ինքդ հրաշք լինել…
John (23.11.2013), Smokie (24.11.2013), Նուշություն (23.11.2013)
օդերս բացվել են, չգիտեմ էլ էս խոսքս շատ տգեղ կհնչի թե չէ, բայց ժողովու՜րդ ինչ լավ բանա, երբ կոմպդ ինսթալլ են անում ու կակ նովինկի հանձնում քեզ....
ու դրա հետ մեկտեղ էլ օգտվում ես մասնագետից ու հեռախոսդ էլ վերակենդանացնում...երեկ տարերքի մեջ էի ընկել, ին չասես քաշեցի, հեռախոսիս մեջ չտեսի պես...
նենց տպավորությունա, որ համ հեռախոսս եմ նոր առել, համ կոմպս...իսկ հեռախոսս մոտ անցած տարի էս ժամանկենրով էր նովինկի...
ուֆֆ եսիմ,,,,տարոսը ցանկացողներին....
ասումա պետքա չ՛դժգոհես, որ լավ լինի ամեն ինչ!!!
....բլա, բլա, բլաաա՝
John (23.11.2013), Smokie (24.11.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (23.11.2013)
Ինչ որ շատացել են անտաղանդները, որ անիմաստ բառեր են գրում իրար հետևից, դա անվանում են արվեստ, էն էլ՝ ժամանակակից, դրա արդյունքում իրանց մտավորական են պատկերացնում, առաջադեմ են իրանք, գիտակից են ու տենց էլի ինչ-որ բան են իրանք: Իրանք բան են, կարճ ասած: Սրանք սովորաբար Մաշտոցի պուրակում բուծիկ են ուզում քանդած լինեն, Փակ շուկայի դեմը էշերի ու էծերի դեմ են կռվում, թե դեմները պարելով են պայքարում, թե երկու ոտքի վրա են կանգնում կամ ուրիշ գույնի գլխարկ են դնում, որ դրանցից տարբերվեն, մարդ չի հասկանում: Հարսնաքարի դեպքերի ժամանակ հավաքվել հռհռում էին, երբ մոմավառություն էր, իսկ երբ կամեռաները շրջվում էին իրանց կողմ, իրանք լացակումած էին, հայրենասեր, գիտակից, պայքարող, ազգանվեր, մտավորական: Հա, լուրջ, իրանք իրանց մտավորական են ճանաչում, իրանք տենց գիտեն: Իրանք հայելու մեջ իրանց տենց են տեսնում, կամ երազում, չգիտեմ: Նայած՝ ով ոնց. մեկը քոռ ա, մյուսը՝ ֆանտազիա ունի շատ վատ, մեկ ուրիշը՝ անասուն ա, կամ անասունի ծնունդ, առանձնապես չեն տարբերվում: Ու էս ամբողջը մեր էսօրվա ակտիվ ու գիտակից հասարակություն ասվածն ա: Եթե կա քաղաքակրթություն, որտեղ ակտիվ ու գիտակից, առաջադեմ զանգվածն էս ա, որտեղ առաջադեմն ու գիտակիցը կոնկրետ ծառայում ա համբալներին, ուրեմն էդ հասարակությունը մեռնելու ա կամ արդեն մեռած ա: Ով մեռած չի, գիժ ա: Տենց խոսք կա չէ՞.. ով գիժ չի գյո* ա, հիմա էս ա:լօլ Ավելի ոռի չէր կարա լիներ..
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
My World My Space (24.11.2013), Անվերնագիր (23.11.2013), Արամ (23.11.2013), Ժունդիայի (23.11.2013)
Աշունը վերջանում է, և ես տխրում եմ, ինձ էլ կոմպլիմենտ ասողներ չկան և ես միայնակ եմ:
*sarcasm alert*
Վերջին խմբագրող՝ Արամ: 24.11.2013, 03:06:
երբ երազանքները դառնում են պլաններ, պալնները թեկուզ ահռելի ջանքերի գնով, բայց գլխապտույտ արագությամբ իրագործվում, կյանքը հրաշքից վերածվում է համակարգչային խաղի՝ կանխատեսելի ելքով...
հարկավոր է ունենալ SMART-ում տեղավորվող պլաններ ու ունենալ երազանքներ, անիրականալի, ֆանտաստիկայի ժանրից երազանքներ, պետք չի պլաններն ու երազանքներն իրար խառնել. առանց հրաշքի սպասման կյանքն առանձնապես դաժան ինքնասպանություն է...
Էրեկվանից սաղ ինտերնետում էս «գլուխգործոցն» ա աչքերս մազոլ անում։
Ես վերջապես հասկացա ինչ ա ուզել ասի «ֆիլմի» հեղինակը։
1. Եթե որևի ալկաշի ճանաչում եք, ու համարում եք կորած մարդ, մի փորձեք իրան օգնել, որտև ինքը մի օր էդ վիճակում մեկին մի լավություն կանի (որ ալկաշ չլներ, չէր անի)։
2. Եթե տեսնում եք մարդն ուզում ա ինքնասպանություն գործի, էլի չխառնվեք. կարող ա էդ պահին նենց մի բան ա տեսնում, որ մեկի կյանքնա փրկում, կարող ա նույնիսկ սեփական կյանքի գնով (Հունան Ավետիսյան хренов)։
Կեցցեն ալկաշներն ու ինքնասպանները։ Ակնկալում եմ հայկական կոմիքս, որի գլխավոր հերոսը կլնի սուիցիդալ հակումներով ալկաշ։
Առաջին սերիան պատրաստ ա, ու ոնց հասկացա ընդունվեց հասարակության լայն մասսաների կողմից։
artak.amDe gustibus et coloribus non est disputandum.
John (24.11.2013)
Երբ որոշ ժամանակ առաջ ինչ-որ տեղ կարդացի, թե իբր օրթոդոքս հրեաներն էնքան սրբորեն են դարերով պահպանել շաբաթ օրը կատարյալ անգործության մատնվելու պատվիրանը (դրա համաձայն' նույնիսկ կոճակներ կոճկելն էր արգելվում), որ հիմա դա նրանց մոտ ինքնաբերաբար ա ստացվում' որպես կենսաբանական ժամացույցի պարբերաբար կրկնվող հատված, լուրջ չվերաբերվեցի դրան: Բայց հիմա որոշ կասկածներ են առաջացել, քանի որ կիրակի օրերն էլ իմ մոտ ոչ մի կերպ չի ստացվում գործ անել:
Իսկ վաղը ընկերներիցս մեկն էլ ա զորացրվում:
Մնաց 200 օր:
Alphaone (25.11.2013), CactuSoul (25.11.2013), Chuk (24.11.2013), enna (25.11.2013), Jarre (01.12.2013), Meme (25.11.2013), Norton (25.11.2013), Rhayader (24.11.2013), Smokie (26.11.2013), Անվերնագիր (24.11.2013), Ձայնալար (27.11.2013), Նաիրուհի (25.11.2013), Ներսես_AM (25.11.2013), Ռուֆուս (25.11.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (25.11.2013)
Էս արդեն քանի օր ա ինչ-որ տարօրինակ կարոտ ա առաջացել մոտս: Ու կարոտել եմ ոչ ավել, ոչ պակաս, գրական հերոսի: Օլիվեր Թվիստին: Նորի՞ց կարդամ, ի՞նչ է:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Արա, բայց էս ի՞նչ վիճակ ա մոտս:
Առավոտը դասի եմ: Մի տարի ընդմիջումից հետո առաջին անգամ պետք ա դաս անցկացնեմ: Գրեթե ոչինչ չգիտեմ, ոչ թե ինչ տարիքի երեխեք են, ոչ որտեղից են, ոչ քանի հոգի են: Գիտեմ թեման ու վերջ: Ու մտքիս ծերով ճիշտ ա մի պահ անցավ «կրկնել», բայց միտքս միանգամից էն կողմ գցեցի. ինչի՞ս ա պետք: Երբ որ առաջին անգամներն է գնում դասի, հուզմունքից կոտորվում էի, վախենում: Իսկ հիմա, կարծես պետք ա գնամ ասենք երթուղային նստեմ: Ոչ էն հուզմունքս էր նորմալ, ոչ էս արխայնությունս: Ախր գործին պետք ա շատ պատասխանատում մոտենալ: Օֆ, չգիտեմ:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Մեր տան բակում մեծ ջրի տարրա ունենք,որ անձրևի ջուրնա դրա մեջ հավաքվում,ժամանակին այգին ջրելու համար էինք օգտագործում էդ ջուրը,դե հիմա չի օգտագործվում,բայց անընդհատ հավաքվում ա: 14 տարի առաջ եղբայրս մեր ստեղի փոքրիկ գետից մի ձուկ էր բռնել,բերել էր գցել էդ ջրի մեջ,ու երեևի մի քանի ամիս ենք հետևել,հետո մոռացել էին իրա մասին,բայց մեկ-մեկ ջրի երեսին երևում էր,ու էլի մոռանում էինք: Անցավ 5 տարի,մի օր պատահական էլի տեսանք մեր ձկնիկին ջրի երեսին, իհարկե ուրախացանք,զարմացանք:Բայց հետո ինչքան ուշադիր եղանք,չէր երևում,դուրս չէր գալիս,մտացեծինք դե երևի չկա էլ: Անցավ մի քանի տարի,նորից բոլորի կողմից մոռացված ձկնիկը երևաց,արդեն էդ տարրայից ժանգոտած,բայց շատ սիրուն էր,չափերով էլ շատ քիչ էր մեծացել,երևի կլիներ 10-15 սմ: Ու հետո արդեն գնացինք էստեղից՝մեկս ուսանող,մեկս խոպան,դե հազվադեպ էինք լինում գյուղում: 2 տարի առաջ մայրս տեսել էր մեր սիրելիին,ու հետո էլի չքացել էր ձկնիկը: Իսկ ես էսօր դուրս եկա պատշգամբ և վերևից տեսա,որ ջրի երեսին ինչ-որ բանա փայլում,շարժվում…ավելի ժանգոտած,ու նույն՝10-15սմ երկարությամբ…Մեր ձկնիկը արդեն 14 տարի է համառորեն ապրում է:
Համարս Երջանիկ Հայրապետյանի անունով ա: Ասում են Գորիսում մի Երջանիկ կա,էն էլ գերեզմանոցի փոս փորողնա:
Մտնում եմ օրանժ,համարս ասում եմ.
-Երջո՞:
Ու ես ինձ չկարացի զսպեմ: Քիչ էր մնում վիրավորվեի ու ասեի Երջո չի, Երջանիկ ա
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ