էս առավոտներն էնքան են էրես առել, որ հերիք չի մթով են գալիս, հլա մի բան էլ իրանց թույլ են տալիս մեզ սենց սառը դիմավորեն....
էս առավոտներն էնքան են էրես առել, որ հերիք չի մթով են գալիս, հլա մի բան էլ իրանց թույլ են տալիս մեզ սենց սառը դիմավորեն....
Alphaone (14.11.2013), CactuSoul (15.11.2013), ivy (14.11.2013), John (14.11.2013), Lílium (14.11.2013), Meme (14.11.2013), Ruby Rue (14.11.2013), Vardik! (19.11.2013), Աթեիստ (14.11.2013), ԱնԱիդա (15.11.2013), Արամ (14.11.2013), Արևհատիկ (15.11.2013), Նաիրուհի (14.11.2013), Ներսես_AM (14.11.2013), Ռուֆուս (14.11.2013), Վահե-91 (14.11.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (14.11.2013)
Էսօր մեզ տարել էին Խաչատուր Աբովյանի տուն-թանգարան, որ մեր ստուգման գրքույկները էնտեղ բաժանեին: Մենակ մեր կուրսը չէր: Տարել էին և՛ բակալավրիատի առաջին կուրսեցիներին, և՛ մագիստրոսների բոլոր խմբերին: Ինչևէ: Ապշահար տուն եմ եկել: Հերիք չէ ոմանց չէր հետաքրքրում Խաչատուր Աբովյանի տուն-թանգարան, մի բան էլ ուրիշներին էին խանգարում: Շատ չմանրանամ...Ուրեմն, Աբովյանի հյուրասենյակում գիդը բացատրում է, թե ինչպես է ապրել Աբովյանը և նրա ընտանիքը, ցույց է տալիս այն օրոցքը, որտեղ քնել է Աբովյանը և այլն, ասում է նաև, որ Աբովյանի հայրը աղքատ մարդ չի եղել և ընտանիքը ապահոված է եղել, մեկ էլ՝ բակալավրիատի երեխեքից մեկը կողքից ծիծաղելով ասում է.
-Սա, որ հարուստի տուն է եղել, բա քյասիբի տունը ո՞նց է եղել...
Ինչի՞ պետք է համակարգչով, եվրո պատուհաններով, չգիտեմ ինչ հեռուստացույցով տուն լիներ, որ ասեր, թե...
Չասեմ, թե ինչպես էին խանգարում գիդին լսել. եկել էին ծիծաղելու, նկարվելու ու անկապ խոսելու:
«Զարմանալի երևույթ...կատարյալ իդիոտիզմ»,-կասեր թեզիս ղեկավարս , եթե այդտեղ լիներ...
Հ.Գ. «Անկապ օրագրում» գրառումներ անելու եմ ու շատ իզուր, որ մի պահ որոշել էի չանել:
Վերջին խմբագրող՝ Այբ: 14.11.2013, 16:48:
ivy (14.11.2013), John (14.11.2013), keyboard (14.11.2013), My World My Space (14.11.2013), Vardik! (19.11.2013), Նաիրուհի (14.11.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (14.11.2013)
էս ինչ չար անեծքա տո՜....
ժամանակ կար, որ չէի թափում սուրճը, անգամ որ բերում էի պապային տալու, ասում էր
-էս ինչ բանա չես թափել բալես, - ջրիկանում էի, ու շարժում սեղանը, որ ինատու թափեմ....
hիմա էլ չի լինում, ու նենց հետաքրքիրա սրճեփը ոնց էլ պահեմ, ինչ հնարք էլ օգտագործեմ, մեկա՝ չէ որ չէ, թափվելույա՜...
ու ինձ թվումա, որ էդ լավա, եթե տանը հյուրա լինում, թափվածը միշտ պապային եմ դնում, որ իբրև պապան մերոնքական որպես , ավելի լավ իրան դնեմ, բայց մի տեղ էլ <ղսմաթի> պահն էլ կա էլի՜
հ.գ՝ արդեն ծանր եմ տանում...
Վերջին խմբագրող՝ Meme: 14.11.2013, 20:23:
ասումա պետքա չ՛դժգոհես, որ լավ լինի ամեն ինչ!!!
....բլա, բլա, բլաաա՝
keyboard (14.11.2013), Այբ (14.11.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (14.11.2013)
Էլի ծիծիկաթափ արեցի՞ք...
Հլա իմը մի նվազն էր, բա չորս հատ ունեցողներն ի՞նչ ասեն:
Meme (15.11.2013)
Առավոտը իմ հավեսին սուրճ եմ խմում, մեկ էլ ինչ-որ անծանոթ համարից զանգում են: Պարզվում է` հայոց լեզվի ամբիոնից ինչ-որ դասախոս է, ուզում է իմանալ, թե իր աղջիկն ինչ է ստացել, ընդ որում` անմիջապես չի էլ հարցնում, ուզում է գալ, անձամբ ճշտել: Լավ է` ֆայմում եմ անուն-ազգանունը ճշտել, նայում եմ ցուցակիս մեջ, տեսնում, որ կտրվել է, մարտական պատրաստվածությամբ գնում գործի, դեռ հասցնում եմ նաև աղջկա գրավորը նայել, տեսնել, թե էդ ինչ սխալներ է արել:
Դասախոսությունից մի երկու րոպե առաջ նորից զանգ է գալիս: Արդեն լսարանի մուտքի մոտ եմ, ուսանողներս հավաքվել են: Մեկ էլ մի իսկական հայոց լեզվի արտաքինով տիկին մոտենում է ավագին ու տեղս հարցնում: Դե հա, որտեղի՞ց պիտի ճանաչի, արտաքնապես ուսանողներից չեմ տարբերվում: Գալիս է մոտս իր գունաթափած ու խառը ֆեն արած մազերով, լայն ժպտում ու հարցնում է, թե աղջիկն ինչ է ստացել: Շատ լավ գիտեի, որ գիտեր` կտրվել է: Իսկ ես առանց աչք թարթելու պատասխանում եմ.
- Յոթ:
Միանգամից դեմքը մթնում է, ժպիտը վերանում է:
- Իշխանյան ջան, մի բան պիտի անենք,- ասում է:
Պատասխանում եմ, որ որևէ բան անել հնարավոր չէ, որովհետև աղջիկն ուղղակի չի գրել: Հայոց լեզվի դասախոսն առաջարկում է ամբիոնի վարիչի հետ խոսել ու անընդհատ կրկնում, որ «մի բան պետք է անել», որովհետև աղջիկը զեղչից կզրկվի և այլն:
- Ինձ մոտ մենակ գիտելիքով ա հնարավոր ստանալ: Թող սովորեր,- սառնորեն պատասխանում եմ ու մտնում լսարան:
Դասի վերջում ներկա-բացակա արեցի: Կարդացի նաև հայոց լեզվի դասախոսի դստեր անունը: Ներկա չէր: Տեսնեմ` երկրորդ բացական եմ արդեն դնում:
Բարձրացա ամբիոն: Հայոց լեզվի դասախոսը դեկանատով-բանով բոլորին խառնել էր իրար, ամբիոնի վարիչին էր փնտրում: Տեսնենք` ինչով կավարտվի էս պատմությունը: Բայց ես ավելի շուտ գործից դուրս կգամ, քան էդ աղջկան դրական կդնեմ:
CactuSoul (15.11.2013), Chilly (15.11.2013), einnA (16.11.2013), erexa (15.11.2013), Peace (16.11.2013), Ruby Rue (15.11.2013), Անվերնագիր (15.11.2013), Արէա (15.11.2013), Հարդ (16.11.2013), Նաիրուհի (15.11.2013), Ներսես_AM (15.11.2013), Շինարար (15.11.2013), Ուլուանա (15.11.2013), Ռուֆուս (15.11.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (15.11.2013)
Քիչ առաջ մետրոյում հազարից մի անգամ որոշեցի ականջակալներով երգ լսել։ Միացրեցի, փակեցի աչքերս ու…
Բացեցի, նայեցի շուրջբոլորս։ Մենակ եմ։ Մյուս վագոնը նույնպես դատարկ ա ու կողքից կողք ընկնելով գալիս ա հետևիցս։ Պատուհաններից էն կողմ կիսաքանդված պատեր են ինչ-որ աղոտ լույսով չգիտես որտեղից լուսավորված։ Գնացքը գնում ա կասկածելի դանդաղ, ասես մտածելով։ Մի պահ ուշքի եմ գալիս, ու գիտակցում եմ, որ դեպո ենք գնում։ Բայց սիրտս խփում ա։ Ինձ թվում ա «մանյակ-մետրո» սարսափն ա։ Գնացքը կանգնում ա։ Բացվում են հակառակ կողմի դռները։ Գլուխս կամաց դուրս եմ հանում։ Մթություն ա։ Հեռվում աղոտ մի լույս ա էրևում։ Գլուխս ներս եմ քաշում։ Մենակության ու անօգնական վիճակից դուրս գալու համար թակում եմ մեքենավարի դուռը։ Կասկածելի ձայներ են լսվում։ Դուռը բացվում ա, ու ես հետ-հետ եմ գնում։ Շեմին մեքենավարն ա կանգնած, ձեռքին մի մեծ կիսաժանգոտ կլուչ։ Քմծիծաղով նայում ա վրաս.
- մնացե՞լ ես մեջը
- հա, անջատվել էի։
- համբերի,- ասում ա սառը տոնով, ու դուրս գալով բաց դռներից կորում ա մթության մեջ։ Նստում եմ։ Փորձում եմ միացնել հեռախոսս։ Ապակու թխկթխկոց եմ լսում։ Այլայլված շրջվում եմ, ու ապակու մյուս կողմում կիսամթի մեջ նշմարում եմ մեքենավարին։ Կլուչը շարժելով գոռում ա.
- հանկարծ դուրս չգաս։
Գլխով եմ անում։ Հեռանում ա։
Քիչ անց գնացքը սկսում ա շարժվել։ Հասնում ենք կայարան։ Դռները բացվում են։ Չարագուշակ լռություն ա։ Մարդ չկա։ Դուրս եմ գալիս ու քայլում եմ դեպի մուտքը։ Կասկածները խեղդում են։ Դիմացի պատին գրված ա Գարեգին Նժդեհի հրապարակ։ Մոտենում եմ շարժասանդուղքի տակ դրված կաբինկային։ Ներսում մարդ չկա։ Թիկունքում ինչ-որ մեկի ներկայությունն եմ զգումում ու կամաց շրջվում եմ։ Մի տատի ա կանգնած՝ պոլի փետը ձեռքին։ Զննում ենք իրար, ու չգիտես ինչի ռուսերենով հարցնում եմ.
- էտը ստանցիյա Գառեգին Նժդե ?
- դա, սինոկ, դա՜…
Հանկարծ էդ պահին ձախակողմյան կառամատույցի կամարներից դուրս եկած հոծ բազմությունը սկսում ա արագ-արագ քայլել դեպի մեզ։ Մի շնչով ինձ գցում շարժասանդուղքի վրա ու սկսում եմ վազել վերև։ Վերևում՝ հենց շարժասանդուղքի դիմաց, նշմարում եմ ոստիկանի ֆիգուր՝ ոտքերը լայն բացած, ձեռքերը մեջքի ետևում, ցերեկային լույսի տակ մի տեսակ փայլող գլխարկը դեպի վզակոթն իջեցրած։ Փախչելու տեղ չունեմ։ Փակում եմ աչքերս ու… հանգիստ անցնում եմ ոստիկանի կողքով։
Դրսում նորմալ մարդկային եռուզեռ ա։ Վառում եմ սիգարետս ու մտածում՝ գիշերվա էրազ էր անտերը…
CactuSoul (15.11.2013), einnA (16.11.2013), ivy (15.11.2013), keyboard (17.11.2013), Lílium (15.11.2013), One_Way_Ticket (15.11.2013), Smokie (16.11.2013), Tiger29 (15.11.2013), Yevuk (17.11.2013), Աթեիստ (15.11.2013), Անվերնագիր (15.11.2013), Արամ (15.11.2013), Արէա (15.11.2013), Հայկօ (23.11.2013), Նաիրուհի (15.11.2013), Ներսես_AM (15.11.2013), Ուլուանա (15.11.2013), Ռուֆուս (15.11.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (15.11.2013)
Էսօր որոշեցի անգլերենի դասին չնստել, որ այդ դասի հաշվին գնամ Ազգային գրադարան, ռեֆերատս վերջացնեմ: Առհասարակ, չեմ բացակայում, բայց էսօր առաջին անգամ դարձա իսկական հայ ուսանող
Քանի որ դասը արդեն սկսվում էր, որոշեցի հետևի մուտքով դուրս գալ, որ հանկարծ գլխավոր մուտքի մոտ դասախոսին չհանդիպեմ (գիտեմ, որ անգլերենի դասախոսը էդ ժամերին է գալիս համալսարան): Մի խոսքով՝ վստահ, որ հետևի մուտքից ինձ «վտանգ» չի սպառնում, դուրս եմ գալիս հետևի դռնից, ու մտածում եմ արդեն, որ վերջ՝ «փրկված» եմ...մեկ էլ՝ իմ առջև հայտնվում է դասախոսս...Փաստորեն, ինքը հետևի մուտքից է համալսարան գալիս... ոնց չգիտեի... Ես էլ ինձ չկորցրեցի.
_Բարև Ձեզ,- ժպտալով բարևեցի ու շարունակեցի ճանապարհս:
Դասախոսի համար արդեն պարզ էր, որ իր դասից փախնում եմ, ես էլ ավելորդ համարեցի փախուստի վայրից թույլտվություն խնդրել: Ուղղակի բարևեցի ու անցա...
Կուրսեցիներիցս իմացա, որ իմ անունը շեշտելով ՀԱՏՈՒԿ բացակա է դրել.
-Իրեն կփոխանցեք,-վերջում ավելացրել էր դասախոսը:
Հ.Գ. Հաջորդ անգլերենի դասը լավ եմ պարապելու, որ «մեղքերս քավեմ»:
Վերջին խմբագրող՝ Այբ: 15.11.2013, 15:58:
keyboard (17.11.2013), Smokie (16.11.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (15.11.2013)
Ինչքան դժվար ա/նույնիսկ անկարելի/ խոսել մի մարդու հետ, ով համարում ա, որ գիրք կարդալը անիմաստություն ա ու ժամանակի կորուստ:
Էս երկար կանաչ վարունգն ինձ հեչ դուր չի գալիս:
Blessed the poison which brings the end
Ինձ շրջապատող մարդիկ ասում են, որ ես բախտավոր աստղի տակ եմ ծնվել: Հա ու ես էլ չեմ հերքում: Միշտ լինում ա էն, ինչ ես ուզում եմ /թեկուզ մի քիչ ուշացումով/
Թու-թու-թու
ՀԳ. Էս ծիծիկաթափ լինելն էլ միշտ լինում ա ճիշտ ժամանակին ու իմ սրտով
երեք օրա , ամենօրյա առօրյա սերիալանստակյած ժամերից հետո ախպերս ֆիլմերա դնում ու նայում ենք, ես որ վայելում եմ, ու հաճելիյա, էն որ հավաքվում ենք բոլորով ու ոչ թե քնում ենք, այլ դիմանում ենք մինչև ֆիլմի վերջը, ու լավ տրամադրությամբ նո՜ր ամենքս մեր մահճակալններին կարոտած կեսգիշերին քնում...
հ.գ՝ դրական ժամանակաշրջանա չհաշված կյանքի մնացյալ մինուսներն ու բացերը...
առօրյայից կտրվելու լավ միջոց
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 15.11.2013, 22:25:
ասումա պետքա չ՛դժգոհես, որ լավ լինի ամեն ինչ!!!
....բլա, բլա, բլաաա՝
John (15.11.2013), keyboard (17.11.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (17.11.2013)
Մեկ-մեկ ընենց անհարմար տեղերում ընենց բաներ ես կարդում, որ ուզում ես գրողին վարկանիշ տալ /մինիմում/, կամ պի՜նդ-պինդ սեղմել գրկումդ ու ճակատին շնորհակալական ու "յա գառժուս տաբոյ" մակնիշի պաչ տալ, էն էլ չես կարող:
Հա, ու դրա ամենավատ դրսևորումն էն ա, երբ գրողն ակումբցի ա
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Alphaone (15.11.2013), Arpine (16.11.2013), enna (16.11.2013), keyboard (17.11.2013), Lílium (16.11.2013), Moonwalker (20.11.2013), Smokie (16.11.2013), Vardik! (19.11.2013), _Հրաչ_ (16.11.2013), Այբ (16.11.2013), Արամ (15.11.2013), Արևհատիկ (15.11.2013), Հայկօ (23.11.2013), Նաիրուհի (16.11.2013), Ուլուանա (16.11.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (17.11.2013)
Որոշ վաճառողուհիներ խանութում էնպիսի մունաթոթ դեմքով են քեզ սպասարկում, որ ինքդ քեզ հարցնում ես. «Կարո՞ղ է ես դրան պարտք եմ ու մոռացել եմ»
Վերջին խմբագրող՝ Այբ: 16.11.2013, 16:27:
keyboard (17.11.2013), murmushka (17.11.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (17.11.2013)
դե տեսնեմ հիմա՞ ինչ եք կարդալու... անկապ օրագրի գրաքննադատ ունկնդիրներ... ՈՉ ՄԻ գրառում 28 ժամում, վայելե'ք ֆ.օ.
keyboard (17.11.2013), Meme (17.11.2013), Այբ (18.11.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (17.11.2013)
օֆֆ օֆֆ ես եկա...ինչ ուզում եք ասեք
ասում եմ մարդ ջանումա էս կիրակին հետաքրքիր անցկացնի, անգամ խաշ-ա վայելում, մեկա գալիսա տուն ու դոդացած քարշա տալիս օրվա մնացյալ անջատված ու տաղտկալի ժամերը
հ.գ՝ դառը կիրակի էր...
ասումա պետքա չ՛դժգոհես, որ լավ լինի ամեն ինչ!!!
....բլա, բլա, բլաաա՝
keyboard (17.11.2013), unknown (17.11.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (17.11.2013)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ