Անկապ օրագիր

[Այբ]

Մի հատ ընկերուհի ունեմ հեռախոսի ժամը միշտ 3 րոպեով հետ է: Ու երբ հարցնում ես, թե ինչի՞ համար չի ուղղում, պատասխանում է.
_Որ զանգը շուտ տա...

[Lílium]

80-ականներ: Տատիկիս հորաքույրը` Գայանե տատիկը (մենք Գայեն բաբո էինք ասում,դժբախտ էլ կին էր), Էդ ժամանակ կլիներ երևի 76 տարեկան,հազիվ քայլելով գործից տուն ա գնում,տեսնումա մեքենայա գալիս(իրեն թվում ա մեր գյուղացիա) ձեռքը բարձրացնում ա,ասում.
-Բալա ջան,բալա,կանգնի, ինձ էլ մինչև կենտրոն տարեք էլի:
Դե մեքենան էլ կանգնում ա,էս մեր Գայեն բաբոն նստում ա,իջեցնում են,որտեղ ասում ա ու տուն գնում:
Էս մեր Գայեն բաբոյի թոռն էլ(ոչ հարազատ,ուղղակի իրենց տանն էր ապրում)` հայտնի լրագրող,Կարեն Դեմիրճյանի մոտ ընկեր,Երևան հանդիպում ա Դեմիրճյանին,հարցնում,թե իրենց գյուղ գնաց, ոնց անցավ և այլն: Դեմիրճյանն էլ պատմում ա ոնցա անցել,նաև պատմում ա,որ գյուղում էլ ճանապարհին մի մեծ կին խնդրեց իրեն էլ մեքենայով տուն տանեն: Ավելի մանրամասն պատմելուց հետո հասկանում ա,որ էս մեր Գայեն բաբոն ա եղել: Հետո հարցնում ա բաբոյին,թե գիտեր ում հետա գնացել,մեր բաբոն էլ ասում ա.
-Այ որդի,դուզն ասած չհասկացա ումոնցից էր,բայց լավ խելոք տղա էր,տուն էլ բերեց,ինձ համար էլ ինչ տարբերություն` ով էր:

[Այբ]

Որևէ անծանոթ մարդու բնավորության մասին պատկերացում կազմելու համար, բավական է ոչ միայն տեսնել նրա լուսանկարը, այլև այն նկարները, որը նա տեղադրում է իբրև իր գլխավոր նկար (թեկուզ վերցնենք ակումբցիների ավատարները): Բնական է, նկարն էլ չպիտի ընկալես որպես տվյալ մարդուն ռեալ արտացոլող: Ասենք (օրինակի համար)՝ իմ ավատարը բալետի պարուհու նկար է: Դա ոչ թե նշանակում է, թե ես էլ եմ բալետի պարուհի, այլ իմ հոգեվիճակը (թեթևություն, հանգստություն) արտացոլող պատկեր է ուղղակի... Ինչևէ...Երևի էսպես եմ մտածում, որ որոշ ակումբցիների վախենալու ավատարների պատճառով, իրենցից էլ եմ վախենում...

[Անվերնագիր]

Էտ երեկ էի ես երիտասարդ ու հիասքանչ, երբ 17-էի, իսկ հիմա 18-եմ, ու արդեն մեծ եմ տենց զիբիլների համար...

[Այբ]

Մի ժամանակ տետր ունեի, ուր գրում էի ամեն ինչ՝ իմ հետ կատարված դեպքերը, տպավորություններս, մտահոգություններս...Գրում էի էնպես, կարծես թե խոսում եմ մտերիմ ընկերոջս հետ: Մի խոսքով՝ անձնական օրագիր ունեի, որը ինձանից բացի ոչ ոք չէր կարդում:
Ինչքան ժամանակ է, ինչ օրագրիս մեջ չէի գրում: Նույնիսկ մոռացել էի օրագրիս մասին, երբ պատահաբար այն գտա: Զարմանալի է, բայց էնքան հաճույքով կարդացի: Բայց տետրս , այսինքն՝ օրագիրս, պատռեցի: Հարցը նրանում չէ, որ գաղտնիքներ շատ ունեի և վախեցա, թե հանկարծ ուրիշը կկարդա: Ուղղակի պատռեցի...Իսկ թե ինչի՞ համար, ինքս էլ չգիտեմ:
Դրա համար էլ հիմա արդեն փոշմանել եմ:

[Այբ]

Վա՜յ, ստացա երկրորդ աստղիկը:
Շնորհակալ եմ բոլոր նրանց, ովքեր ինձ վարկանիշ են տվել:

[Արևհատիկ]

Ախր շատ կարևոր բան ա է էս անտեր սերը
Էն պահը, երբ շրջապատումս մեկը չկա, որ սիրահարվեմ, ներսումս դատարկություն ա, երևակայությունս էլ լրիվ անջատված ա, որ գոնե երևակայական սիրահարվեմ, անկախ ինձնից սկսում եմ ինքնասիրահարվել
(Էնքան, որ մեկին սիրեմ էլի)

[Meme]

տարօրինակ, անհասկանալի, անդուր ու զզվելի զգացումա ...
մինչև 21 տարեկանս ես երեխայի պես սպասել եմ էդ տոնին, իմ տոնին...
էլ չեմ ուզում գաս, մինչև երազանքս հետդ չբերես, մինչ քեզ...ոնց անցած տարի...
կապրիզնի եմ...
կներես, բայց էս տարի ավելորդ ես...
հիմար եմ...բայց ես չեմ ուզում գաս...
22ին սպասել չեմ ուզում, մեծանալ առավել ևս...


հ.գ՝ տնեցիների աչքից շաաատ հեռու՜

[E-la Via]

Ակումբից բացի ոչ մի այլ սոցկայքում գրանցված չեմ, որ կարողանամ ստատուսատիպ բան գրել, բայց հիմա նման բան գրելու կարիքն ունեմ: Ներեցեք ոչ տեղին գրառման համար: Ուղղակի էսպես միամիտ հավատով կհավատամ, որ նա լսում է:

«Երբ ես գնամ հեռու-շատ հեռու՝ չտանջվելով ու այլևս չանհանգստանալով, այդժամ միգուցե ինչ-որ մեկը հանգիստ շունչ կքաշի, իսկ ինչ որ մեկն էլ կլացի ինձ համար... Միգուցե...»:
Ես միայն այսօր եմ իմացել, որ օդնոյում պրոֆիլ ես ունեցել, որ այն մինչ օրս կա ու որ վերջին ստատուսդ սա է եղել:
Դու էստեղի հետ կապված կասկածներով ես հեռացել, իսկ ես ամեն ինչի հանդեպ լիքը կասակծներով եմ համակված հիմա, բայց էս կասկածամիտ տրամադրվածությամբ արի գոնե էսպես ասեմ, որ իսկապես ցավում քեզ չտեսնելու հետ կապված վախերիս տեղի տալու, չհամառելու, ինչպես նաև ինձ ուղղված վերջին խնդրանքդ չկատարելու ու ամենայն հավանականությամբ մոտ ապագայում դրան հակառակ քայլ անելու համար:
Կարոտում եմ, շատ...

[Skeptic]

Էսօր ճաշարանից հետ գալու ժամանակ ընկերս առաջարկեց մեր զորամասի մատուռը մտնել, քանի որ օրվա ընթացքում ցանկություն էի հայտնել վերանորոգման ու թարմացման արդյունքները տեսնելու, որին նա էլ էր մասնակցել: Չնայած ինքը թունդ հավատացյալ ա ու իմ համոզմունքների մասին տեղյակ ա, բայց երբևէ չի փորձել ինձ դարձի բերել կամ ճշմարիտ ուղի ցույց տալ:
Մատուռի աղքատիկ կահավորումը նույնն էր. Վարդան Մամիկոնյանի
անհաջող նկար, ձիավոր սրբի (երևի Սուրբ Սարգիսն ա) էլ ավելի անհաջող նկար, իսկ խորանում' Սուրենյանցի "Տիրամոր" հաջող կրկնօրինակը: Մեզանից բացի, մի զինվոր էլ կար, ում հետ կարանտինում մի քանի օր ծառայել եմ: Մեղրեցի ա, Հայաստանի էն մյուս ծայրից: Հուզված ու բարձ շշուկով ծնկաչոք աղոթում էր, ոնց պարզվեց, քրոջ առողջության համար: Ազդեցիկ ծանոթ-բարեկամներ չուներ, որ արձակուրդ դասավորեին:
Մոմ վառեցինք, ընկերս նույնպես միացավ երկնքի հետ կապ հաստատելու ծիսակարգին, իսկ ես նոստալգիայի գիրկն ընկա. հիշեցի էն ժամանակները, երբ Սուրբ Զորավորի բակում գետնի սալաքարերի վրայով թռվռում էի' աշխատելով դրանց եզրերին չկանգնել, մամայի տված կոպեկները մուրացկան տատիներին բաժանելով' հավաքում էի շինծու, բայց հաճելի թվացող օրհնանքների հերթական չափաբաժինը, պատարագ լսելու ընթացքում հետևում էի նեղլիկ պատուհաններից թափանցող լույսի ու փոշեհատիկների խաղին: Մանկությունս կարոտեցի:

Բայց մանկությունս վաղուց ա, անցել, ու Ռիչարդ Դոքինզի ասած' "ներկա պահի դրությամբ ութամյա Ռիչարդը գոյություն չունի. նա վաղուց մեռած է":





Էրեկ Motörhead-ի "Orgasmatron"-ն էի լսում, որի առաջին տունը Լեմմի պապին նվիրել ա կրոնի քննադատությանը, երկրորդը' քաղաքականության, երորորդը' պսևդոհայրենասիրական միլիտարիզմի: Մտքովս անցավ թարգմանել: Դեռ առաջին տունն եմ հասցրել:

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

I am the one, Orgasmatron,
The outstretched grasping hand,
My image is of agony,
My servants rape the land,
Obsequious and arrogant,
Clandestine and vain,
Two thousand years of misery,
Of torture in my name,
Hypocrisy made paramount,
Paranoia the law,
My name is called religion,
Sadistic, sacred whore.



Ես եմ Մեծ Օրգազմատրոնը
Առաջ պարզած ձեռքը գռփող,
Իմ պատկերը մահվան տոնն է,
Ծառաներս' երկիր լափող,
Ստրկամիտ, բայց ինքնահավան,
Նենգադավ ու ամբարտավան,
Երկու հազար տարվա զրկանք,
Տանջանքներ հանուն իմ անվան:
Երեսպաշտությունը բարձունք,
Պարանոյան օրենք սարքած'
Կրոն է իմ անվանումը,
Սադիստային, սրբազան քած:

[Alphaone]

Մեծ ընտանիք է, դեռ լույսը չբացված գերակշիռ մեծամասնությունը տանից գնում է, որ բանվորներ գան, տունը վերանորոգեն, բնակելի դարձնեն... հիմա մտածում եմ մարդկանց ո՞ւր կարելի է ուղարկել, մոլորակը վերանորոգենք, բնակելի դարձնենք...

[murmushka]

էս երբ դու էսքան մեծացար իմ փոքրիկ աղջիկ

[Այբ]

Ընկերուհիներիցս մեկը շարունակ իբր դիեատա է պահում, ու միշտ ասում է.
_Դիետայի մեջ եմ, չափավոր եմ սնվում, բայց մենակ էս անգամ կարելի է բացառություն անել և հոդդոգ ուտել:
Էսօր էլ, որ էլի նման բան ասեց, ջղայինացած ասեցի.
_Ա՛յ մարդ, մի հատ կողմնորոշվի՝ դիետա իրոք պահու՞մ ես, թե՞ չէ...
Սկզբից ձայն չհանեց, մտածեց-մտածեց ու պատասխանեց.
_Իմ դիետան ուտելուց հետո է

[Meme]

դու արդեն գնում ես, ու քո ետևից թողնում ես միայն տաք հուշեր, բայց ոչ երազանքս...սպասելիքներս ուրիշ էին....միգուցե սա էր ճիշտ, սա էր ճակատագրված...
էս աշունն էլ ապրեցի, բայց տպավորությունա, որ ես 5 տարիյա ինչ քեզ ճանաչում ու զգում եմ ամբողջ մարմնովս, այնպես ինչպես հիմա եմ զգում քեզ...
էլի կսպասեմ...
21րդ իմ աշուն...

[ԱնԱիդա]

սպասում եմ? քեզ կխբեմ, բայց ինձ չէ սպասում եմ...