Անկապ օրագիր

[Meme]

վերևի գրառումից հետո իմը լրիվ իսկնա...

բայց ասում եմ, սիրտ թեթևա, հանգիստ, միգուցե ես եմ սխալ եղել՝ շատ չուրախանաս հա՜. բայց մեկա, եթե թեկուզ նեղանում եմ, նեղանում եմ հարազատ ու արժանի մարդկանցից...
էն ոնցա, որ մոտ մարդուց նեղանում ես, առաջին ստադիայում ասում ես , ճիշտա, հետո էլի ես մտածում՝ ճիշտա, իսկ վերջում, մի տեսակ հոգուդ չի նստում, որովհետև կարծում ես , որ միգուցե պետք չի էսքան խորացնել...
էդ վիճակների միջով վաղուց չէի անցել, առիթ չէր եղել...
էլ չեմ ուզում...սենց հագիստա, ու թեթև...
էլ չանես...

հանգիստ ու մաքուր խղճով եմ հեռանում...

[ivy]

Էս Ակումբում մեկ էլ մնում-մնում, հնադարյան թեմաներ են վերակենդանանում: Ու մենակ վերնագիրը կարդալիս արդեն անկեղծ հույս եմ փայփայում, որ ես էդ թեմայում ժամանակին ոչ մի գրառում չեմ արել, որը հիմա կարդալուց սրտի կաթված կարող եմ ստանալ: Ասենք՝ հեզ, վսեմ ու վեհ մի բան: Կամ լրիվ էն խփնված ռոմանտիկայի շարքից...
Քիչ առաջ վախով բացում էի «արթնացած» հերթական անտիկ թեման՝ հույսը սրտիս մեջ, որ ես էնտեղ չկամ:
Լավ էր չբացեի:
«Լեգենդ երկրորդ կեսի մասին»:
Սպանեք ինձ:
Հեղինակը ես եմ:

[Նարե91]

Ես էս ժամին երբեք ակումբում չէի եղել:
Հետաքրիր ա: Ասեցի մենակ կլինեմ, բայց օ քեզ հրաշք, ակումբի գրեթե բոլոր արտասահմանաբնակներին միասին տեսա: Պատկերացնո՞ւմ եք, սրանք մեզ քնացնում են ու նստում իրար հետ կոֆե են խմում այ տենց կբռնվեք:

[Ուլուանա]

Հին թեմաներից մեկն էի փորփրում, մեկ էլ էս սմայլիկին հանդիպեցի. ։ Նենց հավես նոստալգիա ապրեցի ։ Հետաքրքիր ա, որ բոլորը մի մարդու պես մոռացել են էս խեղճի գոյության մասին։ Իսկ ինքը մի ժամանակ իմ սիրած սմայլիկներից էր։

[Այբ]

Ատում եմ այն օրերը, երբ առաջին ժամ ունեմ: Ու դրա համար ունեմ 2 պատճառ.
1.Շուտ պիտի վեր կենամ
2.Առավոտյան ժամերին երթուղայինից օգտվելու համար պիտի ալպինիստ լինես, որ մի կերպ «մագլցես» երթուղային ու մի ոտքի տեղ գտնես:

[Նիկեա]

Յախք,յախք,յախք...ոնց եմ զզվում ես քեզնից:Ասում է իբր իրան մենակ խեղճի կյանքն է հետաքրքրում,բայց ամեն րոպե փողից է խոսում...Բա ի՞նչ ենք անելու,բա ո՞նց ենք անելու...
Հլը պարզ չի էդ խեղճի ապագան,իրան արդեն փող են ման գալիս,որ թազեն:ՅԱխՔ:Մի օր էդ փողը կոկորդիդ ա մնալու ու խոզի պես խռխռալով սատկելու ես:
Թքել եմ ձեր վրա էլ,ձեր փողերի վրա էլ:Ուզում եք իմանալ ես ինչ եմ ուզում,հա՞:Ուզում եմ,որ հետ բերեք են մարդկանց ում կորցրել եմ,կարա՞ք էդ անեք ձեր փողով:Չէ:Ուրեմն կտրի ձենդ,թե չէ քեզ էլ,փողերդ էլ վառելու եմ:

[Meme]

երբ սկսում ես կյանքին նայել ռեալ աչքերով, տարբեր իրավիճակներում, էդ վկայումա էն մասին, որ գնալով մեծանում ես...
բայց էդ մեծանալու հետ մեկտեղ հեչ հաճելի չի, կորցնել այն ակնոցները, որով մինչև հիմա էս նայել կյանքին...
հա, դեռ բովվելու ու եփվելու տեղ ինչքան ունեմ, էհե՜յ, դեռ խակ եմ, լիմոնադ, բայց եթե սենց գնա, գինի դառնալս շատ շուտ կգա...մմ դա՜
իսկ ես չեմ ուզում...
մնումա ասել՝
- Ժամանակ կանգ առ...

[Vardik!]

Էն անկապ պահը,երբ մի բան ես կարդում ու քեզ բռնում էն մտքի վրա,որ աչքերդ տեքստին են նայում,իսկ ուղեղն այլ բան է մտածում:

[Փոքրիկ շրջմոլիկ]

Էսօր պրակտիկայի էի Արաբկիր հիվանդանոցում: Որոշել էի գրեի, թե ինչ արկածներով եմ գտել հիվանդանոցը, մի ժամից ավել մուտքի մոտ մրսել սև կատվի հետ, թե մի հատ հանդերձարանի եղածն ինչ էր, որ չկար բաժանմունքում, ոնց էինք երեխեքի ձեռ ու ոտը բռնում, որ քույրը արյուն վերցնի, իրենք էլ մեզ ծեծում էին ու խեղճ երեխեքը հենց մեզ սպիտակ շորերով տեսնում էին, լեղաճաք էին լինում, գրադարանում ոնց իմ 6 ամիս առաջ վերցրած, մոռացված գիրքը հետ եկավ ինձ իմ էջանշանը մեջը ու նույն տեղում և այլն...

Բայց էս բոլորը ոչնչացնում ա ինքը՝ հիվանդանոցի 4-րդ պալատի հիվանդը: Ինքը (չիմացա անունը` խնամողը չգիտեր) ԴՑՊ-ով էր հիվանդ (մանկական ուղեղային կաթված): Որ նիհարներին կաշի ու ոսկոռ են ասում է, ինքը լրիվ ետ վիճակում էր` երկար, բարակ ոտքերով (մումիայի նման) ու միշտ ծալած, ձեռքերն էլ սեղմել էր կրծքավանդակին, որոնք պարբերաբար դողացնում էր: մենակ գլխին նայելով էի մշուշոտ կենդանություն զգում` կարմրած, ուռած ու մի քիչ ներս ընկած աչքերից, որ չգիտեմ ինչի իմ վրա երկար պահում էր: Հիմնականում ետ պալատում մնացի, ամբողջ ընթացքում բուժքույրը փորձում էր գդալով կերակրել, բայց մեկ ա` ինքը մի րոպե հետո ամբողջը հետ էր թքում, սովորական ջուրն էլ չէր խմում: Ու միշտ տնքում էր, ամեն գդալից հետո, կողքի պալատից էլ ասեցին, որ ամբողջ գիշեր տանջվում էր, չէր կարում քներ...
Ինքը 11 տարեկան էր, ես մոտավորապես ետ տարիքում եմ համակարգիչ ունեցել (դե են ժամանակ ետ երջանկություն էր իմ համար), բայց ինքը հիմա դպրոց գնալու տեղը հիվանդանոցում պառկած ա` առանց ինչ որ բան զգալու, հասկանալու, լսելու (լսողության խնդիր էլ ուներ), միայն ուռած աչքերով սպիտակ խալաթավորների ա տեսնում... Ուֆ, հազիվ էի մոռացել մանկատան երեխեքին...

Բայց ամենաշատը թևաթափ արեց են, որ քույրը ասեց մանկատան երեխա ա ու որ մայրը երեխուն տեսնելու ցանկություն չի ունեցել ընդհանրապես, ծննդատանը թողել, գնացել ա...
Այ սրա համար եմ ասում, որ սիրում եմ հիվանդ երեխեքին ու դա չի նշանակում, որ երազում եմ հիվանդ երեխա ունենալ, այլ եթե մի խնդիրներով երեխա պիտի ծնվի մեկից, ով նույն վայրկյանում լքելու է իրեն, ավելի լավ է ինձնից ծնվի, որովհետև ես կպահեմ` ինչ էլ որ լինի....

[Այբ]

Երթուղայինով դասի եմ գնում, մեկ էլ մի հատ աղջիկ բարձրացավ երթուղային՝ շատ կարճ շրջազգեստով (որը ավելի շատ բլուզ էր, քան շրջազգեստ): Մի հատ տղա աչքերը չէր հեռացնում էդ աղջկա ոտքերից:
_Ի՞նչ ես շաշի պես նայում, լկտի,- ծամոնը բերանը էդ աղջիկն է ասում:
Տղան էլ.
_Շոր հագնեիր, չնայեի:

Ախր եթե շատ կարճ ես հագնում, գիտես, որ պիտի նաև նայեն, էլ ինչի՞ ես քեզ նայողի վրա էդպես հարձակվում: Չհագնեիր:

[My World My Space]

Գործի էն ամենանեղ մաջալին հեռախոսս զնգում ա, վերցնում եմ։ Ձայնը.
- բարիրգուուն ապե՛։
- բարիրգուն։
- Սեդայի նշանաՁն ա, ապե՛։
- ո՞ւ…
- հեԴդ խոսալու կա, ապե՛։
- հաստա՞տ ես որոշել որ հենց ի՛մ հեԴ խոսալու ունես, ապե՛։
- դու Հովոն չե՞ս, ապե՛
- հա
- Բա Վռամն ա, ապե՛
- Վռամ ջան, սխալ ես զանգել, ես Սեդա անունով աղջիկ չեմ ճանաչում։
- վայ, ներող, ախպերը՜ս… հարազաԴ, մի բան հարցնեմ էլի, էս համարը հենց սֆթուց քո՞նն ա էղել։
- հա
- կարո՞ղ ա ծախսես, ապե՛
- չէ
- լա՜վ, ախպե՛րս, ներող, քեզ բարիքշեր։
- քեզ էլ…

[Նիկեա]

Լիալուսնի ժամանակ չեմ կարում քնեմ:էսօր լիալուսին չի բայց զգում եմ,որ քունս չի տանելու:

[anahit96]

Որոշել եմ էլ չբողոքեմ

[Փոքրիկ շրջմոլիկ]

Ես հիվանդանոցի երեխեքը տիպ են, տիպ Երեկ մի վեց տարեկան տղա եկել մեզ պատմում էր, թե ոնց ա իրա մեծ եղբորը ծեծում, որ իրա շունը պալատի դռան չափ ա ( ես երեխեն, որ ասեց դռան չափ ա, իր մաման հակաճառեց ու կես մետր ցույց տվեց, ես երեխեն սկսեց գոռգռալը` չէ, մամա ասում եմ դռան չափ ա ու բրդում էր մորը ) ու մեզ կուտի, հենց ուզենանք իրանց տուն գանք, որովհետև մենք բժիշկ ենք, ինքը իրանց չի սիրում (երեխեքի համար բոլոր սպիտակ շորերով մարդիկ բժիշկ են): Մի խոսքով մեզ ծեծում էր.

Իսկ եսօրվա բաժնում մի շատ խելոք տղա էր, Ռաֆայելը: Մեծ էր` 9 տարեկան ու լրիվ հասկանում էր` ով ա բժիշկ, ով` քույր, ով` պրակտիկանտ: Քանի որ մեր պրակտիկան հիմնականում մի սենյակում նստած ա անցնում, ինքը ամբողջ պրակտիկայի ընթացքում մեր մոտ էր լինում, պալատում չէր մնում: Բացի են, որ սնդիկ էր, պարզվեց մաթեմ ա սիրում Այ ըտեղ սկսվեց մեր թվաբանությունը: Ասում էր մաթեմից հարց տուր, ես էլ մտքիս ինչ թիվ գալիս էր, տենց ասում էի, օրինակ` 5+6*7-3 ու իրար հետ սկսում էինք հաշվել, երկու վայրկյան էր ինձնից հետ մնում : Շատ խելացի էր բոլոր առումներով, բայց հետն էլ լավ չարաճճի: Իմ համար կանգնած էի, ասում էր բռնի ու ջրի շիշը շպրտում էր, գնում աստիճանները բարձրանում էր, կանչում, որ ցույց տա ոնց ա հինգ աստիճանից թռնում, մի անգամ էլ մնացել էր աստիճանների բռնվելու տեղի արանքը, գնացի գրկեցի հանեցի: Հետո մեզ անգլերենից էր քննում: Հա, բա որ երեխեքից մեկը եկավ ասեց միջանցքում չկանգնենք, եկեք խոհանոց մտնենք, ես Ռաֆայելն էլ, թե <ինչ էլ մի գրական ես խոսում, խոհանոցս որն ա, ասա կուխնյա էլի>

Բնականաբար իրան չհարցրեցինք ինչի ա եստեղ պառկած, մենակ խոսքի մեջ ասում էր շատ հիվանդանոցներ ա գնացել ու առաջին անգամը չի պառկում.
Բայց դրա փոխարեն բուժքույրից անկետան վերցրեցինք, երբ ինքը հետազոտման էր գնացել ու ենտեղ գրված էր, որ մայրը շատ ա նյարդային եղել հղիության ընթացքում, դրա պատճառով երեխան էպիլեպսիայով ա ծնվել (անհասկանալի էր գրված, քիչ բան հասկացանք)
ինքը ենքան խելացի ու բազմակողմանի զարգացած էր իր տարիքի համեմատ, որ մտքովս էլ չանցավ տխրեմ, կարևորը, որ ինքը չէր նեղվում հիվանդանոցից (բայց մեկ ա բժիշկներին չէր սիրում, ասում էր երեխեքի հետ լավ չեն վերաբերվում, համաձայն եմ իրա հետ)
Որ հետ եկավ, խոսքի մեջ ասեցի.
- ես գիտեմ, որ դու շախմատ շատ լավ ես խաղում, կարող ա ունենաս մոտդ, խաղանք.
- Որտեղի՞ց գիտես,- ջղայնացավ, որ մենակ ինքը չի մեր վրա գուշակություններ անում
- Դե գիտեմ (իր անկետայի մեջ գրված էր, որ շախմատ խաղալու ժամանակ ցնցումների մեջ ա ընկել, կորցրել ա գիտակցությունը, բերել են հիվանդանոց, բայց ինքը ոչ մի բան չի հիշում).
- Պապայիս կասեմ կբերի վաղը, կխաղանք.
- Վաղը ուրիշ բաժանմունք եմ գնալու, չեմ կարա գամ.
- Որ ուզենաս, կգաս.

Տեսնեմ ոնց եմ հարմարացնում

[Skeptic]

Ուզում եմ գրեմ, բայց չգիտեմ' ինչ ու ոնց: Սովորաբար, պրիզմայի միջով անցնող դժգույն լույսը բաժանվում ա վառ գունավոր բաղադրիչ-սպեկտրների, բայց իմ դեպքում բանակային պրիզմայով անցնող լույսը կամ կորում ա, կամ փոխակերպվում լույսի հակաթեզիսի: tsak_pilisopa

Էսօր ծառայակիցներիցս մեկի ծնունդն էնք նշում 4 հոգով: Հոբելյարը շոգեքարշի նման ծխում էր սիգարետ սիգարետի հետևից, մյուս 2-ը կլանված հայհոյում էին սենյակի եսիմ որ անկյունից հայտնաբերված հին CD-ի միջից տարփալից հայացքով նայող գեղեցկուհիներին, ովքեր նրանց հաղթում էին շաշկիով ու դուռակով ու հրաժարվում էին մերկանալ, իսկ ես դեմքի անմեղ արտահայտությամբ դանդաղ բնաջնջում էի մոռացության մատնված վաֆլիները, որոնց թվաքանակի սրընթաց կրճատումը կանխվեց դրանց վրա պատահաբար շուռ եկած մոխրամանի շնորհիվ: Իսկ շամշադինյան քաղցրաքաղցր արքայանարնջի (կառալյոկ) առանձնահատկությունն էն ա, որ պինդ ա ու չի խեղդում, դրա համար էլ մենք էինք իրանց խեղդում, ընդ որում' կիլոներով:


Ուֆ, աման, չգիտեմ, էէ, 7.5 ամիս մնաց: