Անկապ օրագիր

[Alphaone]

Նստել, մտածում եմ, որ իսկականից ցնդել եմ. Բյուրի գրառումը չլիներ, էդպես էլ չէի նկատի, որ երրորդի ճանապարհին եմ: Էդ մուտացիա չի, չէ: Եթե հա, ճարահատյալ պիտի սկսեմ բացասական վարկանիշներ ստանալ...

[Նարե91]

Վաաախ, ինչ հավես ա հին գրառումներդ կարդալն ու երկմտել` արդյո՞ք քո գրածներն են դրանք:
Հետո համոզվել, որ իրոք դու ես գրել, ապա համեմատել ներկայիս գրառումներիդ հետ ու.... ուրախանալ, որ երկու տարին զուր չես անցկացրել էստեղ....որքան ես փոխվել... էվոլյուցիա ապրել

[My World My Space]

Գայիշնիկները կյեղնին յիրեք տեսակի.
ա. կայնած
բ. պառկած
գ. տնգած

© Ես

[Գալաթեա]

Վերջին անգամ ե՞րբ եմ սենց հոգնած եղել... համ ֆիզիկապես, համ բոլոր հնարավոր այլապես: Չեմ հիշում:
Պարն էլ չլիներ՝ չգիտեմ ինչ կլինեի... Վեյքեյի կարիք ունեմ, խիստ, անհապաղ:
Ու ինձ դեռ ևս մի երկու անքուն գիշեր ա սպասում, ջան... բայց ես էս ի՞նչ մարդ եմ տո, գործ ա լինում՝ բողոքում եմ, որ չեմ քնում, չի լինում՝ բողոքում եմ, որ չկա, սենց էլ բան կլինի:

Համարյա լրիվ՝ sic transit gloria mundi վիճակ ա:

[Chuk]

ՔԿԱԳ-ում ծննդյան վկայականը հանձնելիս հարցրեց.
- Սրբի անունո՞վ եք անունն Ավետիս դրել:
- Չէ, ի՞նչ սուրբ, - զարմացա:
- Դե որ Ձեր հոր անունը չէր, Ձեր մորուքից էլ հասկացա, որ հոգեվորական եք, մտածեցի, որ սրբի անունով եք դրել:

[E-la Via]

Ազգս հարսանքացավով ա տառապում:

Հարսանեկան վարկեր, հարսանեկան բուտիկներ, հարսանեկան այլ ծառայությունների մատուցման կենտրոններ, մեկը մեկին հաջորդող աստղիկների հարսանեկան փողոտ երգեր, հիփ հոփի, լեգզինկայի տակ բեմադրված հարսանեկան պարեր, ծանոթ-անծանոթներից վերցրած, դասակարգված մեքենաների շարան....

Էս ամենի՞ն նայեմ, թե՞ պսակադրության ժամանակ եկեղեցում փսփսոցով հյուրերի կողմից ամուսնության տևողության վրա արվող խաղադրույքներին ու բժանությունների վիճակագրությանը:

Ահռելի չափերի հասած ցուցամոլությունը խեղդում է խորհուրդը:
Զիզի-բիզիության հետևիից ընկնելով՝ մոռանում ենք իրական արժեքները:


Իսկ էս ամենի հակապատկերը ակումբցիների կազմած զույգերն ու ընտանիքներն են: Ուրախալի ա:

[Նաիրուհի]

Հիշում եմ՝ որ նոր էի գրանցվել Ակումբում, նախանձով էի հետևում ակումբցիների ընկերությանը, մտերմությանը, էն որ բոլորը բոլորին ճանաչում էին (դե էդպես էր թվում էն ժամանակ ), հանդիպում էին ու տեղյակ էին իրարից նաև Ակումբից դուրս։ Երազում էի, որ մի օր ես էլ էդքան մտերմանամ ակումբցիների հետ, բայց միաժամանակ չէի հավատում, որ երբևէ կկարողանամ լիարժեք անդամ դառնալ ու հավասարը հավասարի նման, չեմ վախենա էդ բառից, ընկերություն անել «հին» ու ինձ համար շատ սիրելի մարդկանց հետ։

Էսօր նոր հասկացա, որ ես դրան հասել եմ։ Չորս տարի պահանջվեց ինքս իմ մեջ լիքը բաներ հաղթահարելու համար, որ մարդիկ ինձ ճանաչեն, ընդունեն էնպես, ինչպես կամ։

Էսօր, երբ արդեն Ակումբից չեմ իմանում ընկերներիս նորածին բալիկների կամ սպասվող հարսանիքների մասին, առանց հանդիպումների թեմայի գարեջրվում եմ անձամբ ադմինաց ադմինի հետ, երբ Գալն ու Սասն ինձ հարազատի պես են վերաբերվում, երբ Իմպոն զանգում է ինձ ու առանց այլևայլության ասում՝ «Դու ինձ էսօր պետք ես, արագ իջի», երբ Բյուրն ու Կակտուսը ինձ որպես ընկեր են ընդունում, երբ իրականում ավելի շատ եմ շփվում ակումբցիների հետ, քան վիրտուալում, էսօր նոր հասկացա, որ ես էս ընտանիքի լիիրավ անդամն եմ արդեն, որ ոչ միայն ես եմ սիրում Ակումբը, այլ Ակումբն էլ գոնե մի քիչ ինձ է սիրում։

Բայց ամենահաճելին էս գիտակցման մեջ էն իրողությունն է, որ ես իրականում ոչ մի հատուկ բան չեմ արել սրա համար։ Ինքն իրեն է էսպես ստացվել, ուրեմն սա է ճիշտը։

[Ռուֆուս]

Էն որ եվրոպացիները սիրում են անիվներով պայուսակներն ու ճամպրուկները հետևներից քաշ տալով քաղաքում քայլել, հասկանում եմ։ Իրոք երբ որ վեշերդ շատ են, սենց շատ ավելի հարմար ա, քան էդ ամբողջ ծանրությունը ուսերիդ կրելը։ Բայց ուղեղիս մեջ չի տեղավորվում, որ ստեղի դպրոցականներն էլ են փոխանակ կիսադատարկ ռյուկզակը ուսերին գցեն անիվներով ռյուկզակները հետևներից քաշ տալով գռգռացնելով դասի են գնում…

Էխ իմ մանկություն, երբ ինձանից մեծ ծանր պայուսակը ուսերիս քաղաքի մի ծերից մյուս ծերը ոտքով դասի էի գնում…

[Meme]

վերևից, շատ վերևից չէ, բալկոնից, միշտ հետևում եմ մեքենաների ընթացքին, սիրում եմ, ու մեր խաչմերուկը էնպիսի տեղա, էս նոր շենքինը էլի, որ դե՜ռ չեն որոշել սվետաֆոռ , հայերն ասած՝ < լուսակիր> դնել հայերենիս համար կներեք.
ու էս ձեր Մեմեն, ամեն օր շունչը պահած մտքում ասումա.
- Վերջ խփեցին, -ու ոչ մի անգամ չեմ կարողանում հասկանալ, էդ 100ի տակ եկող մենքնան ոնցա կարում էդքան կարճ ժամանկահատվածում արգելակել, ու չհարվածել...
բան չեմ հասկանում , բայց ուզում եմ...
նենց սիրում եմ էդ խփելու պահը նայել, հա կարողա աննոռմալ երևույթա, բայց ախր էն օրը մի տեսարան եմ տեսել էդ տիպի, որ ոչ մեկ չէր կարող ծիծաղը զսպել...

մի օր երևի էդ արագ արգելակելու ու չհարվածելու խնդիրը ինքս կհասկանամ, երբ .... ես էլ ղեկին կնստե՜մ մմմ՜մ ահա՜ սկսել եմ երազել, երբ եմ ունենալու իմ սեփական մեքենան...բայց ես արագություն եմ սիրում գժի պես գիտեմ փիս բան եմ ասում, բայց - ես էդ ճռռիկ, վռռիկները սիրում եմ...
ախպերս, որ լսումա իմ էս ոգևորված երազանքի մասին, ասումա .
- Մի օր ղեկը ձեռքիդ ես տուն մտնելու ՝ մոտ էս դեմքով՝

[keyboard]

Տարօրինակ կարոտ եմ զգում, կարոտ մի մարդու հանդեպ ում իրական կյանքում չեմ տեսել, ցավոք սրտի էլ չեմ էլ տեսնի, բայց ինչի եմ իրան կարոտում, ինչն ա պակաս, չեմ հասկանում, անբացատրելի ա...
Կարող ա ցնդել եմ, չգիտեմ, բայց տենց ա...




Կգրկեի քեզ, թե ինչի ինձ բախտ չվիճակվեց գոնե մի անգամ տեսնել քեզ իրականում, գոնե հորեղբայրս լինեիր, քեռիս, որ շփվեի ու ճանաչեի քեզ...

Էլ քո մասին անցյալով չեմ խոսելու. դու հավերժ ես ապրելու...

[_Հրաչ_]

Աշխատանքային օրվա ավարտ. հոգնած ես, գերաշխատել ես... Քնում, հանգստանում ես, թարմանում ես, արթնանում ես, սկսում նոր թափով, երբեմն գերազանցում ես քո սպասելիքները, երբեմն գլուխգործոց ստեղծում կամ հույս ունենում, որ մյուս անգամ կստացվի ավելի լավ, ամեն ինչ լինում ա քո սրտով կամ ոչ էնքան, հետո էլի երեկո, նորից հոգնած ես, ընթրիք, վերլուծեցիր անցած օրը, մի քիչ գոհ, մի քիչ դժգոհ, բայց նոր սպասելիքներով, նոր հույսերով... ու թքած հոգնածության վրա, որովհետև քնելու ես, հանգստանաս, թարմանաս... Ու կարուսելը պտտվելու ա էնքան ժամանակ, քանի դեռ էներգիան չի սպառվել...
Բայց չի սպառվելու, ինչքան էլ հովհարային անջատումներ լինեն:

[My World My Space]

Ասում եմ Նունե Եսայանի համերգի վրա ծախսած փողին որ մի քիչ էլ ավելացնեին կարային կես բիոզուգարան առնեին... :ֆուցկ

[Արևհատիկ]

Ալֆայի գրառումը կարդացի, հիշեցի:
Մի ժամանակ ակումբում ես մի հատ աստղիկ ունեի: Որ սկսեցին դրան ծիծիկ ասել, ես ամեն անգամ էդ մի հատը տեսնելիս ահավոր նեղվում էի: Մի տեսակ նենց զգացողություն էր, որ ինձ վիրահատել են ու ես մնացել եմ մի ծիծիկանի: Ես էլ էդքան էլ ակտիվ անդամ չեմ եղել, որ արագ տեմպերով երկրորդը ձեռք բերեմ: Տենց նեղված ամեն անգամ մտնում էի, ուզում էի փակեմ վարկանիշս, որ չտեսնեմ:
Մեկ էլ մի օր մտնեմ ակումբ, տեսնեմ Չուկը մի ծիծիկ ունենալու վարկանիշային սանդղակը մեծացրել ա ու ես էլ նորից անծիծիկ երեխա եմ
Անկեղծ ասած, ահագին ուրախացել էի

[Skeptic]

Չնայած սրա մասին շատ ա խոսվել, բայց Արարատյան դաշտի առավոտներն իրոք սիրուն են, հատկապես լուսաբացները, երբ Արմավիրի քարքարոտ բլուրների հետևից ծիկրակող արևը բամբակի պոկպկած կտորների տեսք ունեցող ամպերի եզրերը փայլուն նարնջագույնով ա ներկում, իսկ գիշերվա երկնքի լազուրե տեղատվության մեջ մարող լուսինը փայլուն ժպիտով ա դիմավորում իր անհաս սիրեցյալին (էս դրվագների վերջին թույն նկարագրությունն ա, անցնում եմ ավելի մարդկային լեզվին): Ագռավների ու կաչաղակների երամները ճախրում են վրանների վրայով, ու իրանց ազատ թռիչքին հետևող, ֆիզո-մարզանքից պարբերաբար խուսափող ու զգլխիչ բուրմունքով համաճամբարային զուգարանի մոտ առավոտյան ցուրտ քամուց պատսպարվող երազկոտ զինվորին գցում դատարկ ֆանտազիաների գիրկը: Հարավում Արարատն ա ուրվագծվում. էստեղից Սիսը ոնց որ Մասիսի ծիծիկը լինի:

Պարապմունքների ժամանակ, երբ վերահսկողությունը թուլացավ, անցանք "Պռ0նը անապատում" օպերացիայի իրականացմանը, որը սկսվեց անմեղ մանկական խաղերից (օդ նետած մանր քարերին կասկաներով հարվածել, կասկաները հանել ու որպես բասկետբոլի զամբյուղ, ջրամաններն էլ որպես բեյսբոլի փայտ օգտագործել, սերժանտական դրոշակներով ջեդայ-սիտխ աստղային պատերազմներ վարել և այլն) ու ավարտվեց ավելի դաժան գործողություններով (տարբեր տրամաչափի քարերով գնդացրային հրաձգություն ու ավիացիոն ռմբակոծում): Ես' Համայն Հայոց Հրետանյայց առաջին հաշվարկի հրամանատարս, գոռոզաբար մի կողմ էի քաշվել ու սուսուփուս հետևում էի, բայց դրոշակները լազերային թրերի փոխարեն կիրառելու գայթակղությանը չդիմացա, ու որոշ ժամանակ անց արդեն ահագին հմտացել էի էդ գործում:
Կեսօրվա տապին հաջողացրի մոտ երկու ժամ մուշ-մուշ քնել մի մեծ քարի վրա: Քնից զարթնեցնող ծառայակիցս նախորդ դրվագի հաղթանդամ արմավիրցի սպայի ոչ պակաս պարթևահասակ բարեկամն էր: Քնաթաթախ հարցրի.
- Արմ, էդ ինչի՞ց կլինի, որ իմ ճանաչած հոկտեմբերյանցիների մեծ մասը բոյով ու ջանով են:
- Ատոմակայանին մոտիկ ենք ապրում, երևի դրանից ա:

Իրիկունը Արարատը դանդաղ կորում ա տեսադաշտից, իսկ մոտակա բնակավայրերում մեկը մյուսի հետևից վառվող լույսերը երկար ժամանակ անմարդաբնակ անտառներում ծառայած ու երկու շաբաթ հետո ծառայությունն էնտեղ շարունակող զինվորներին հիշացնում են կամաց-կամաց օտարացող քաղաքակրթության մասին:
Արմավիր, կկարոտեմ քեզ:

[Նիկեա]

Ոչինչ որ չորսից հինգ ժամ եմ քնում,որ վեցից հետո քիչ է մնում քայլելիս քնեմ,ընկնեմ ու շանսապակ լինեմ...սենց գոնե կարողանում եմ ամեն ինչ հասցնել ու հանգիստ քնել:
Հ.Գ.Զարմանում եմ էն մարդկանց վրա,ովքեր կիսատ գործեր ունենալու դեպքում հանգիստ քնում են: