Անկապ օրագիր

[CactuSoul]

Էհ, թեմա լիներ՝ լացեի Կապ չունի՝ տխուր, թե ուրախ, հուզվելու առիթ եմ ուզում:
Զգալու պակաս ունեմ

[StrangeLittleGirl]

Էս հանգստի կայֆն էն ա, որ ոչ մի բան չեմ պլանավորել: Պահի տակ ինչ մտքիս փչում ա, անում եմ: Երբ երեկ Գունտեր Գրասի թանգարան գնացի, աշխատողը հարցրեց, թե արդյոք Լյուբեկում էլի եմ գնալու թանգարան: Ասեցի՝ չէ: Էսօր մարիոնետների թանգարանի կողքով էի անցնում: Չգիտեմ էլ ուր էի գնում: Ամեն դեպքում, բռնեցի ու մտա: Հավես էր

[Նարե91]

Ուֆֆֆ, սաղ սուտ ա է
Ու չասեք, որ տենց չի:

Ժամանակին նրա լավագույն ընկերուհին էի... էն ուսն էի, որի վրա հանգիստ կարող էր հենվել ու միջի ողջ եղածը դատարկեր... նրա սփոփիչն ու մխիթարիչն էի
Ու էդ ինքն էր է ախր ասում. «Նա՛ր, որ դու չլինեիր, ի՞նչ էի անելու, դու իմ փրկիչն ես... քո հետ որ խոսում եմ, թեթևանում եմ, հանգստանում եմ»:
Հիմա էս պահին, որ էս խոսքերը հիշում եմ, ցավ եմ զգում, որովհետև իրականում դրանք ուղղակի փուչ խոսքեր էին…

Էս պահին նա կողքիս չի, երբ իսկապես ունեի դրա կարիքը... ֆիզիկապեսը՝ ջհանդամ... հոգեպես էլ կողքիս չի: Աստված իրա հետ: Համենայնդեպս ես իմ խղճի առաջ մաքուր եմ, որ ժամանակին արել եմ էն, ինչ որ ճիշտ եմ համարել ու արել եմ առանց որևէ ակնկալիքի:
Ստեղ մնում ա տատիս խոսքերը հիշեմ. «Բալա ջան, որտեղ բարակ ա, թող կտրվի»:
Իրոք, եթե էկէլ ա կտրվելու պահը, թող որ կտրվի: Փառք Աստծո , որ կողքիս ինձ ուժ տվող շատերն ունեմ: Էս մի թելի կտրվելուց մեծ բան չեմ կորցնի:

[Smokie]

Երբ կյանքդ «կանգնած ա», երբ անփոփոխ ա՝ ինքդ էլ չես զգում ո՞նց ա ժամանակն անցնում: Մի-երկու-երեք տարվա մեծ ու փոքր միջադեպերը կարծես երեկ են եղել: Այդ ամենի հետ էլ ա կապված մարդու վառ հիշողությունը:

[Այբ]

Ես ինչ ինձ հիշում եմ, երբ քննություններ եմ հանձնել, տնեցոնց միշտ խառնել եմ իրար: Երբ տարիներ առաջ դիմորդ էի և տնեցոնց գլուխը տանում էի իմ քննություններով, մերոնք ասում էին. «Վա՜յ, երբ ես ընդունվելու, որ էդ անտեր քննություններից չխոսես»: Ընդունվեցի, բայց էլի քննական դեպրեսիաս ազդում էր տնեցոնց վրա (բա՞ բուհական քննությունները): Ի վերջո, ավարտեցի, բայց էլի մերոնք իմ քննական դեպրեսիայից չպրծան:
Մի շաբաթից մագիտրատուրայի ընդունելության քննության եմ, բայց դեպրեսիաս էլի սկսվել է: Վատ եմ, շա՜տ վատ եմ:

[Vardik!]

Երեկ իմ քաղաքում անձրև էր գալիս: Եւ դա էն քիչ դեպքերից էր,երբ հոգուս տրամադրությունը համընկնում է բնությանը: Այսօր նորից անձրև եմ ուզում... Տեսնես իմ նման շա՞տ մարդ կա,որ ամեն օր ինքն իրեն նույն բանն է համոզում,ինքն իր հետ կռիվ տալիս ու ամեն անգամ էլ տանուլ տալիս ինքն իրեն: Ամեն օր նույնը,նույնը...Մի տեսակ ուղեղ էլ չի դիմանում: Իսկ երբ անձրև է գալիս,մտքերս հանդարտվում են,հոգիս էլ խաղաղվում ու հանդարտվում: Այ դրա համար եմ անձրևը սիրում...Եւ այսօր նորից անձրև եմ ուզում,անձրև,անձրև...

[John]

էս վերջերս երկու տիպի օրեր են լինում իմ կյանքում, որոնք ճշգրիտ գրաֆիկով հաջորդում են իրար. մի օր կոմպ կա ձեռիս տակ, մի օր լիքը ասելիք-գրելիք

[enna]

Հետաքրքիրա,թե որոշ մարդիկ ինչ կայֆ են ստանում վարկաբեկելուց կամ ծաղրելուց:
Ամենացավալին էնա,որ էդ նույն կենդանին,հետո նստումա ու խոսում ՄԱՐԴ լինելուց ու բարոյականությունից:
Հ.Գ. բարոյականությունը օրգանը չի,էն մյուս բարոյականության մասին մտածեք,նա ավելի կարեւորա:

[Meme]

կլանում եմ արևի փափուկ ճառագայթները, վայելում մայրամուտը...

լավ բան ա հանգիստը, կտրված ամեն ինչից, նամանավանդ էն ժամանակ, երբ հույս չկար էս տարվա վրա...

[CactuSoul]

մի քիչ սևակոտ
բան չունեմ ասելու, կարող ա և ցնդում եմ արդեն, բայց էս թվին ո՞վ ցնդած չի՞, որ
հերիք չի անկապ ա, մի բան էլ՝ օրագիր, հեչ պարտադիր չի, որ հասկանաք
մանավանդ, որ ես էլ երևի չեմ հասկանում

ուշ-ուշ ենք հանդիպում
հաճախ՝ ուշացած
ու ոչ ոք չի ծնվում ժամանակին

[Alphaone]

Մարդիկ կան, ահավոր ցավ են պատճառում, էնքան ահավոր, որ ուզում ես մոռանալ իրենց գոյության մասին, հետո վերցնում ես անիծյալ սարքը, սեղմում անիծյալ շորթքաթն ու ինքդ ասում՝ կներես:
Ինչո՞ւ են սիրող մարդիկ ապուշանում, ու հեչ էլ հակառակ սեռին ուղղված սիրո մասին չի խոսքը

[Vardik!]

Ժողովրդական մի խոսք կա՝ 2 աչքը մի գրողա... Եթե մինչև էսօր կասկածում էի,ապա այսօրվանից հավատում եմ: Մարդու հաջողակ լինելը շրջապատում լավ չեն ընդունում: Ավելի ճիշտ՝ միայն հաջողակն է դիմանում դիմացինի հաջողակ լինելուն: Մնացած մասսայի մեծամասնությունը անհաջողակ լինելով էնքան պիտի փորի,մինչև անդունդը գլորի: Դե,անդունդ գլորելն էդքան էլ պարտադիր չի,մի փորձանք,մի անհաջողություն էլ,որ լինի նմանները իրանց բավարարված կզգան: Երևի անհասկանալի դու՞րս եմ տալիս: Ուղղակի գիտեի նման հաջողակ մեկին,որ էսօրվանից էլ չկա... Ու իր թողած ամեն ինչը առանց իրան իր ընտանիքին էլ պետք չի: Էհհ...Փուչ բանա կյանքը.... Դպրոցական օրերից դեռ Իսահակյանի խոսքերը ականջիս օղ եմ արել.-Բախտի կռանը կամքն է թեև,
Բայց դիպվածն է տիրական...

Հիմա ակամայից էս խոսքերը հիշեցի: Մեկ էլ հիշեցի,որ մեր ծանոթ տատիկները իրար հետ խոսելիս ու գանգավելիս հաճախ հետևյալ հին խոսքերով էին ավարտում զրույցը.
-Մարդու վերջին ախրը (բախտը) խեր ըլնի....
Երևի սա է ճիշտն,էլի: Ինչ կապ ունի,ինչքան հարուստ կլինես,բա գոնե երեխաներով ուրախանաս...

Ապրում ենք ու չգիտենք՝ ամեն մեկիս ինչքան է տրված: Ինչու դա բոլորը չեն պատկերացնում: Գուցե պատկերացնեին ու մի քիչ ավելի բարի լինեին ծանոթ-անծանոթի նկատմամբ:

[Հայկօ]

…Անձրևը յոթ տարի է՝ չէր կտրվում: Հազար ու հազար օրեր գիշեր-ցերեկ հորդում էր անձրևը, կաթիլները թմբկահարում էին տանիքներն ու աղմկում, հոսում էին ջրի շիթերը, և բյուրեղյա ցայտերի միալար զրնգոցն ընդհատվում էր միայն փոթորկի ոռնոցով և այնքան ուժեղ դղրդյուններով, ասես հսկայական ալիքներ էին բախվում ցամաքի կղզյակներին: Անձրևը սրբում-տանում էր հազարավոր անտառներ, և հազարավոր անգամներ դրանք կրկին աճում էին, որպեսզի կրկին ճզմվեն ջրերի ծանրության տակ: Եվ դա շարունակվում էր անվերջ, քանի որ սկսած անհիշելի ժամանակներից՝ այդպիսին էր կյանքն այդտեղ՝ Վեներայի վրա:

Մարգոն առանձին էր կանգնած՝ հեռու այդ բոլոր երեխաներից, ովքեր չէին էլ պատկերացնում, որ կար մի ժամանակ, երբ ամենուր միայն անձրև, անձրև ու անձրև չէր: Նրանք բոլորն ինը տարեկան էին, և եթե անգամ յոթ տարի առաջ եղել էր այնպիսի մի օր, երբ արևը մեկ ժամով դուրս էր եկել ու ապշած աշխարհին ցույց էր տվել իր դեմքը, նրանք դա չէին հիշում: Երբեմն նա գիշերով լսում էր, թե ինչպես են մյուս երեխաները քնի մեջ շուռումուռ գալիս՝ ինչ-որ բան հիշելով, ու գիտեր, որ մյուսները երազ են տեսնում ու հիշում են ոսկի, կամ դեղին մատիտ, կամ այնքան մեծ մետաղադրամ, որ դրանով կարելի է գնել ողջ աշխարհը: Նա գիտեր, որ մյուսներին թվում է, թե հիշում են մի ջերմություն, երբ ասես շիկնում է դեմքդ, շիկնում է ողջ մարմինդ, շիկնում են ձեռքերդ, ոտքերդ ու դողացող ափերդ: Բայց հետո նրանք բոլորն արթնանում էին, և կրկին լսվում էր անձրևի անվերջ թակոցը, և թափանցիկ մարգարտահատիկները շարունակում էին շաղ գալ կտուրների, ծառուղիների, պարտեզների ու անտառների վրա, և երազները լքում էին նրանց:

[Jarre]

Ի՞նչ անել, երբ նայում եմ հայելու մեջ և տեսնում մեկին ումից զզվել եմ ամբողջ կյանքում։ Երբ հասկանում եմ, որ կատարել և կատարում եմ քայլեր, որոնք ժամանակին ամբողջությամբ դեմ են եղել իմ արժեքային համակարգին։ Տարբերակները շատ շատ են։ Ես ընտրում եմ երկուսը. ձգտել վերականգնել հին արժեքները և կյանքը կառուցել դրանց շուրջ, կամ էլ ստեղծել ավելի լավը։ Լավ՝ իմ տեսանկյունից։ Այս երկուսից ընտրում եմ երկրորդը։

[Alphaone]

Գրում ես, գրում, գրո՜ւմ, երկար, հանգամանալից, անկեղծ: Հետո ջնջում ես գրածդ: Ո՞ւմ եմ մեղադրում, ամեն ինչի մեղավորը ես եմ: Ազիմովն ինձ համար էր գրել Մասնագիտությունը, գրել էր, թե ես ինչ կարող եմ դառնալ, բայց ես համակերպվեցի մտավոր հետամնաց լինելու մտքի հետ, Օսկար Ուայլդն ինձ էր ասում՝ Հետ դառիր փոքրիկ Վիրջինիա, երբ ես իմ իրական ուղին թողած ժամանակը տանջամահ էի անում, հիմա էլ ինձ Էքզյուպերիի այն միակ ու անկրկնելի վարդն եմ երևակայում, բայց գիտեմ, որ էդպես չի ու ոչ մեկի պետք չի մեղադրել, ես կռապաշտ էի ու իմ կուռքերն ինձ ժամանակին զգուշացրել են...