Անկապ օրագիր

[My World My Space]

Այգում քո համար հանգիստ ման ես գալիս, ու որդ դնելուց զգում ես որ մի բան ղռթաց ու չերեզ կոշիկ սկսեց ծակել ոտքդ։ Բարձրացնում ես, ու տենում ես, որ ոտդ մտածը կանացի կոշիկի կրունկ ա…



Sent from my HTC One X using Tapatalk 2

[Այբ]

Ուզում եմ անցնել ժամանակի մեքենայի միջով և ֆիլմի նման տեսնել իմ մանկությունը, պատանեկությունը և վերապրել այն բոլոր հույզերը, որոնք ժամանակին ապրել եմ, իսկ եթե հնարավոր է, ինչ-որ բաներ էլ կփոխեի...
Հ.Գ.Վա՜յ, ինչ մի հիշողությունների գիրկն եմ ընկել, որ միայն հիշելը քիչ եմ համարում և հետն էլ չգիտեմ ինչ ժամանակի մեքենա եմ ուզում:

[Jarre]

- Դու խոմ ապուշ չե՞ս, ո՞նց կարելի ա գլխից մազ պոկելով ու էտ մազը 3 մասի բաժանելով մեռած մարդուն վերակենդանացնել։ Հը՞։ Դու ո՞նց կարաս նման բանի հավատաս։.

Կմտածեք, որ էս նորմալ մարդ ա, որը զանմանում ա հիմարությունների հավատցող մարդու վրա, չէ՞։ Բայց հետո էս մարդը ասում ա.

- Իրականում մեռած մարդուն կարելի ա վերակենդանացնել միմիայն բեղի մազով ու ոչ թե գլխի։ Ու սաղ քո պես ապուշներին, ովքեր հավատում են գլխի մազին վառել ու Հայաստանից վռնդել ա պետք։.

Ինձ համար յուրաքանչյուր մարդ ով «հավատում» ու նվիրվում ա հեքիաթներին ու լեգենդներին ու սկսում ա իրականում անկեղծորեն ղժալ, քննադատել, «տրամաբանել» ու առավել ևս՝ ոչնչացնելու կոչեր անել իր նման հեքիաթի հավատացող մարդու, նման ա հենց էս երկխոսության մարդկանց։.

Այ սա է կրոնի էրեսը իմ կարծիքով։ Սև տարօրինակ շորերով, ժամանակակաից գրական և խոսակցական լեզվից ահավոր տարբերվող լեզվող երգող, անասուն մորթող ու արյունը մարդկանց գլխին քսող և այլ ահավոր տարօրինակ բաներ անող մարդիկ համարվում են նորմալ (խոսքս ՀԱԵ-ի մասին ա), բայց երգող-պարողը աննորմալ։ Իմ համար էտ երևույթները (երևույթը ոչ թե մարդը) նույն զիբիլն ա՝ զիբիլ։ Ուղղակի մեկը ապուշությանը հավատում ա որպես գլխի մազ, մյուսը որպես բեղի մազ, իսկ մյուսն էլ ուրիշ տեղի մազ.....

Դրա համար մինչև ուրիշի վրա ծիծաղալը խոստովանի, որ ինքդ նույն վիճակում ես գտնվում։ Իմ կարծիքով որևէ կրոնի, կրոնական կառույցի, կազմակերպության, եկեղուցու, ուղղության և այլնի քննադատելու ու իրանց վրա ղժալու իրավունք մենակ աթեիստները ունեն։.

[enna]

Էսօր սև կատու անցավ դեմովս,հետո եկավ կողքիս կանգնեց,միասին ման եկանք:Լավ է էր,ուրախ էր իրա հետ:Աչքերն էլ զմրուխտ էին:Երբ մի քիչ մթնեց աչքերը սկսեցին փայլել ու էնքա~ն սիրուն,մթության մեջ ինքը կորավ ,բայց աչքերը մնացին:Քանի որ սիրում եմ զբոսանքներին գեղադիտիտակս վերցնեմ կատվի հետ զբոսնելուց էլ վերցրել էի:Ման եկանք ,հետո,որ դրսի լույսերը վառեցին գեղադիտակը պահեցի,որ լույսի տակ նայեմ:Շունչս բռնվեց,կյանքում այդչափ գեղեցիկ համադրությոն տեսած չկամ:Ի~նչ նախշեր էին:Ձեռքերս դողացին,գեղադիտակը ձեռիցս ընկավ:Դող անցավ մարմնովս,մտածեցի կոտրվելա հայելին,բայց անվնաս էր:Հետո էլ ասում են սև կատուն դժբախտությունա...

[StrangeLittleGirl]

Ընդհանրապես, ես սիրում եմ ճաշ էփել ու սիրում եմ իմ էփածներն ուտել, բայց սիրում եմ մենակ ինձ համար էփել, որովհետև միշտ վախենում եմ՝ ուրիշներին դուր չի գա: Իհարկե, կան օբյեկտիվ պատճառներ. ես ամեն ինչ ահավոր կծու ու անալի եմ սարքում: Դա, ասենք, լուծելի խնդիր է. կարելի է կծվության ու աղի հարցը թողնել դիմացինին: Բայց, միևնույն է, միշտ էլ խառնվում եմ իրար, երբ հյուրեր եմ ունենում ընթրիքին, հատկապես երբ մեծ թվով մարդիկ են գալու: Ամեն դեպքում, սովորաբար փորձում եմ հնարավորինս անմեղ ուտելիքներ սարքել, որ զարմանալի համերով հյուրերիս հուշտ չանեմ ու սոված չթողնեմ, բայց որ համ էլ ինձ դուր գա: Իսկ երբ կարողանում եմ հայկական բաղադրիչն էլ մեջտեղ քաշել, լրիվ ինքն է լինում: Բայց դե էս բոլորն իրար հետ համատեղելը շատ դժվար ու վախենալու է ինձ համար:

Վաղը էլի հյուր եմ ունենալու: Շաբաթվա սկզբից դեսուդեն եմ ընկել, թե ինչ սարքեմ: Իմ սիրած բաղադրամասերը ոսպն ու բլղուրն են: Ճիշտ է՝ արդեն Խրոնինգենի բոլոր հնարավոր ու անհնար մարդկանց հրամցրել եմ ոսպի ու բլղուրի զանազան համադրություններ, բայց ամեն դեպքում էս անգամ էլ որոշեցի հավատարիմ մնալ իմ նախասիրություններին: Բացի դրանից, մի շաբաթից տեղափոխվում եմ, ու դեռ լիքը ոսպ ու բլղուր ունեմ: Գցում-բռնում եմ՝ երկուսից որն ընտրեմ, ինչ սարքեմ, որ մինչև հիմա ոչ մեկի չեմ հրամցրել ու որ համ էլ հուշտ չի անի: Էդպես մտա ռեցեպտների իմ սիրած կայքը, բլղուր փնտրեցի: Մի երկու բան բերեց, բայց էնքան էլ սրտովս չէր: Դարդոտ նստեցի, սկսեցի մտածել՝ ինչ անեմ, ինչ չանեմ: Սատանան ասեց՝ մի հատ էլ բլղուր ման արի: Ու մեկ էլ մի գժական ռեցեպտ հայտնվեց: Պարզ (հա, ես չեմ սիրում հազար տեսակի բաղադրամասով ճաշեր), օգտակար, առանց վախենալու համերի, ու էդ ամեն ինչի հետ մեկտեղ մեջը համ ոսպ կամ, համ բլղուր: Բայց ամենա-ամենակարևորն էն ա, որ կոչվում ա Armenian Lentils: Էստեղ նույնիսկ ազգային կերակուրի հարցն ա լուծվում, շատ էլ որ նախկինում չեմ փորձել:

[Chuk]

Ամերիկայից հյուրեր ունեինք, հետները 9 կամ 10 տարեկան աղջիկը: Հայ են, Ամերիկայում ապրող: Աղջիկն այնտեղ է ծնվել: Աղջկան նվիրեցինք ջրաներկ ու վրձիններ, թուղթ: Ոգևորված սկսեց նկարել:

Նկար 1. Կոկա Կոլայի շիշ
Նկար 2. Սպրայտի շիշ
Նկար 3. Համբուրգեր
Նկար 4. Տարօրինակ սև աման վերևը դեղին փրփուր կամ գոլորշի

- Սա ի՞նչ ա:
- Խաշի աման, - պատասխանեց:

Էս վերջինը հույս տվեց: Թռա Ղարաբաղ, կհանդիպենք մի քանի օրից:

[Այբ]

Տատս վատացել էր գիշերը: Գնացինք: Ինքն էլ, որ մի քիչ վատանում է, միանգամից ասում է.
_Հաստատ մեռնելու եմ: Եկեք մի հատ սաղիդ երեսները տեսնեմ...
Սովորականի նման նորից նույն բանը ասեց, բայց այս անգամ սկսեց խոսել, թե իր ունեցած-չունեցածը ում է թողնում:
Բնականաբար, կողքից վրա տվեցինք, թե չես մեռնի ա՛յ տատ:
Ճիշտն ասած, զարմացա: Տատս այն մարդկանցից չէ, որ խոսքով իր ունեցածը բաժանի ու մտածեցի, որ հաստատ կտակ գրած կլինի: Ինչևէ, ունեցած-չունեցածը խոսքով բաժանեց, իսկ վերջում էլ ավելացրեց.
_Կգնա՛ք նոտար: Կտակ եմ գրել: Կտակից կիմանաք, թե ում ինչ եմ թողել:
Մերոնց զարմացած դեմքերը պետք է տեսնեիք:
Հա՛մ տատս խոսքով բաժանեց ունեցածը, հա՛մ էլ, թե կտակիցս կիմանաք: Աչքիս տատիս կտակը լրիվ ուրիշ բովանդակություն ունի...
Հիմա լավ է տատս: Բժիշկն էլ ասեց, թե լուրջ բան չկա, պետք չէ վախենալ և դեռ մի 5 տարի էլ կապրի:
Հ.Գ. Տատիս ավելի լավ էի ճանաչում, քան ես էի կարծում:

[Alphaone]

Սկզբում ես այդ տղային շատ հարգեցի, որ Հայաստանի ամենապահպանողական գյուղերից մեկում չէր թաքցնում իր փոքրամասնություն լինելը, դիմանում էր հալածանքներին ու ծաղրին ու հասել էր նրան, որ արդեն ոչ հալածում էին, ոչ ծաղրում, բայց երբ ԱՄՆ խաղաղության կորպուսի սևամորթ կամավորին տեսավ ու եկավ, փսփսաց, թե մի հատ ինձ էս նեգրի հետ կնկարեք, ես իրեն ցույց տվեցի խտրական վերաբերմունքը ոնց ա լինում: Թրեյնինգի վերջում, իհարկե, ասացի, որ խտրականությունը եկավ նրանից, որ ինքն էլ ռասայական խտրականություն դրեց: Մի արեք էդպես, էլի

[Նիկեա]

Գնամ հոպարիս պուճուրին հեքիաթ պատմեմ,դառնամ իրա Գյուլնազ տատը,որ բարի հեքիաթների տրամադրությամբ բարի տղա մեծանա:ՄՌՈՒԹ:

[Նարե91]

Կար գարեջուր- չկա գարեջուր
Չկար տրամ- կա տրամ

Հ.Գ. ես լրիվ ինձ կորցրել եմ

[armen9494]

Մի քանի օր առաջ ավտոբուսում նստած իմ համար տուն էի գնում: Կանգառում կանգնեց, տեսա նստողների մեջ կին կա, վեր կացա, որ տեղ տամ (ընենց չէր, որ սիրուն էր, ասեցի ձև տամ, մի 30-40 տարեկան կլիներ): Մեկ էլ մեկը էդ աղջկանից առաջ ընկավ ու նստավ տեղս: Ֆազերս քցեց, ասեցի "Ապեր աղջկան էի տեղ տալիս"
Դե ընենց ասեցի, որ հերիք չի տեղից հելավ, դեմքն էլ դառավ բազուկի գույն
Մեկ էլ տեսա ձեռները վառված էին էն աստիճանի վառված, որ նայում էի ու իմ ձեռներն էին ցավում, սենց սաղ կլեպ-կլեպ դուրս էր եկած ու վառ ռոզովի գույնի: Պատկերացնում եմ կանգնած ժամանակ որ բռնվում էր, ոնց էր ցավում

[Stranger_Friend]

Մանկատան երեխաների հետ ծանոթանալուց ամենաառաջինը ինձ զարմացրեց այն, որ բոլորը, ում հարցրեցի քույր և/կամ եղբայր ունեին: Ճիշտ է՝ ընդամենը 10 հոգու եմ հարցրել, բայց այդպիսի մարդ չեղավ, որ ասեր քույր կամ եղբայր չունեմ
Երկրորդը ինձ զարմացրեց այն, որ միանգամից ասեցին. «անուն ազգանունդ ասա, քեզ սայթով գտնենք».
Երրորդը՝ որ կեսից շատի ձեռքին հեռախոս կար ու շատ էլ լավ հեռախոսներ էին.
Չորրորդը՝ որ մյուս կեսը մաշված, քրքրված հագուստով էր, հեռախոս էլ մենակ հեռվից մյուսների ձեռքին էր տեսել.

Իսկ մինչև իմանալը, որ իմ յոթ օրվա հարևանները մանկատան երեխաներ են, ամենազարմանալին հեռվում անծանոթի տեսնելիս, վրան «հարձակվելն» էր.

[Նիկեա]

Ուրեմն երեկ պստոյին հեքիաթ պատմեցի,հետո երկար գեղեցկուհուն ու հրեշին էի քննարկում,տասերկուսի կողմերը վերջապես քնեց:Մերոնք տանը չէին ու ես հոպարենց տանն էինք մնալու:Դե գիրքս հետս էր,մինչև մեկը գիրք էի կարդում,հետո որոշեցի որ արժի քնել:Պառկեցի ու արդեն քնում էի երբ հիշեցի,որ մեր խոհանոցի լուսամուտը բաց եմ թողել:Արագ-արագ հագնվեցի ու գիշերվա հազարին,առանց լապտերի վազելով գնացի մեր տուն:Ճանապարհին նկատեցի,որ բանալին չեմ վերցրել:Հե եկա բանալին վերցրեցի,գնացի մեր տուն ու տեսնեմ պատուհանը փակ ա:Մենակ իմանամ,ով ա փակել...

[Այբ]

Ինչքան էլ ասենք, թե ձևականությունների հետևից չենք ընկնում, ձևականություններ չենք սիրում, բայց մեկ է՝ ձևականություններ մեկ-մեկ անում ենք:
Իսկ երբ մեր չսիրած ձևականություններն ենք անում, դրան մեր բացատրությունը ունենք. «Քաղաքավարությունից ելնելով...»:

[Alphaone]

Ամբողջ կյանքս նվիրելու եմ մարդկանց դարձի բերելուն, ինչքան քիչ մարդ դժոխք ընկնի, այնքան ավելի լավ, ես ամբոխ չեմ սիրում: