Ամառ,ես քեզ սիրում եմ:
Ամառ,ես քեզ սիրում եմ:
փոխել են, երեխեք, <մեր ջահելները> ձեր ասած փոխեցին, էլ ետ չեն կարող շրջել ոչ մեկիս, իհարկե ես ձեռնպահ եմ մնացել էս օրերին, բայց հետևել եմ, ու մեկա՜
սիրում եմ քեզ ժողովուրդսս....
քո ուժի, քո կամքի մեեեեեեեեծ ուժի համար...հպարտ եմ...
ասումա պետքա չ՛դժգոհես, որ լավ լինի ամեն ինչ!!!
....բլա, բլա, բլաաա՝
Երեկ արտասահմանցի հյուրերիս փորձում էի Երևանին ծանոթացնել երեկոյան ժամերի, ու սիրտս թռչում էր, փողոցների աժոտաժը տեսնելով,,,,,մի պահ մտածեցի, չիջնեմ մեքենայից ու միանամ էս երիտասարդ ակտիվիստներին՞, ....սկսեցի ինքս ինձ խոսել, ապրեք, ես էլ եմ ձեր հետ, տո ճիշտ եք անում,,,,աչքերս փայլում էին,,,հյուրերս զարմացած նայում էին, ,,,,ԵՐևԱՆԸ ՄԻՇՏ Է ԱՅՍՔԱՆ ԱՂՄԿՈՏ՞՞՞,,,,,,,տո աչքով չտաաաաաաք, ոնց որ ձեններս ուզում ա փորներիցս դուրս գա
Պատրաստվիր ավելի լավ, քան անհրաժեշտ է ու թող, որ ամեն ինչ իր հունով ընթանա:
Մենակ տատիկն ու պապիկն են մամային Գոհարիկ ասում: Նենց հավես ա
"Non est ad astra mollis e terris via."
Չէի պատկերացնում, որ թատրոնն էսքան շուտ կավարտվի, քանի որ այսօր մարդկանց վերաբերմունքն ու պոֆիգիզմը մի տեսակ թևաթափ էր անում:
Էսօր առավոտվանից էլի Բանգլադեշի փողոցներում ընկած թռուցիկներ էի բաժանում: Նույնիսկ Մալաթիայի շուկա մտանք ու մեր ակցիան ընթացավ ծափերի ու ոգևորող կոչերի ներքո: Բայց շուկայից դուրս, մարդկանց մեծամասնությունը տախտակի դեմքով էր ինձ նայում, վստահեցնում, որ իմ պես ջահելները ոչ մի բան չեն փոխի, պետք է սուս ու փուս հաշտվել...
Բայց մեզ հավատացողներն ավելի շատ էին: Մի պապիկ խորհուրդ տվեց, որ գիշերը դուխով տղաներին ասենք, որ գնան ու մեքենաների վրա մե՜ծ ու կարմիր տառերով 100 դրամ գրել:
Մի մարդ էլ գրպանից մի բուռ 10 լումա հանեց ու ասաց, որ ղեկավարությանը միայն դա է հասնում:
Իսկ հետո վարորդներից երկուսը խնդրեցին պոկել 150 դրամի ցուցանակն ու տեղը 100 դրամ փակցներ:
Երեկոյան էլ, մեր համայնքից պրծնելով, մազերիս գունավոր ժապավեններ կապեցի ու գնացի FreeHugs-ին: Երթուղայինի բոլոր նստարաններին պաստառներ փակցրեցինք, թռուցիկներ բաժանեցինք: Մարդիկ ժպտում էին, միանում ու բոլորը մի մարդու պես 100 դրամ վճարեցին: Վարորդն էլ դժգոհեց, որ գների բարձրացումից ամենաշատը իրենք են տուժում: Ես էլ 100 դրամիս հետ, իրեն շոկոլադ տվեցի: Էնքան անկեղծ ժպտաց ինձ...
Կանգառում մեզ դիմավորեցին ակտիվիստ ջահելները, որ գոռում էին, թե հաղթել ենք:
Հավատս չէր գալիս, որ էսքան շուտ, բայց հետո ոստիկան ընկերուհիս զանգեց ու շնորհավորեց ինձ, իրեն, մեզ բոլորիս...
Վերջին անգամ էսքան երջանիկ չեմ հիշում երբ էի եղել: Ծանոթ-անծանոթ գրկում ու շնորհավորում էի, քիչ էր մնում արձաններին էլ գրկեի: Ազատության հրապարակում ձմռանը չհաղթեցինք, բայց հիմա հաղթել ենք: Հաղթել ենք առանց առաջնորդի, հաղթել ենք մեր ուժի ու եռանդի շնորհիվ:
Ու հաղթանակը ոչ էնքան տարոնի բեմադրած թատրոնն էր, այլ էն համախմբվածությունը, որ կար քաղաքի փողոցներում:
Հաղթանակն էն էր, որ տարեցները գրկում էին քեզ ու ասում, որ դու վերադարձրիր իրենց հավատն ու երկիրը փոխելու հույսը:
Երթից հետո թռա երթուղային ու ուրախ-ուրախ հայտարարեցի, որ պաշտոնապես արդեն 100 դրամ է: Մարդիկ արդեն գիտեին, բայց տարիքով մարդիկ էլի սկսեցին հպարտանալ մեզանով: Երթուղայինում էլ ոնց որ տոն լիներ, բոլորը զրուցում էին իրար հետ, իրար շնորհավորում ու ասում, որ սրանից հետո բոլորն են պայքարելու:
Իջնելիս էլ վարորդին շնորհակալություն ասացի ու ինձ մոտ մնացած վերջին կոնֆետները տվեցի: Ինքն էլ ժպտաց ու պատասխանեց, որ իրականում ինքն է մեզ բոլորիս շնորհակալ...
Հ.Գ. Մեկ էլ հայտնաբերեցի, որ երբ ի սրտե երջանիկ եմ լինում, կարող եմ առանց խոզություն անելու կիսվել իմ կոնֆետներով:
Վերջին խմբագրող՝ Ruby Rue: 26.07.2013, 01:00:
Alphaone (26.07.2013), armen9494 (30.07.2013), CactuSoul (28.07.2013), Claudia Mori (26.07.2013), E-la Via (26.07.2013), enna (26.07.2013), impression (26.07.2013), Smokie (26.07.2013), StrangeLittleGirl (26.07.2013), Valentina (26.07.2013), Արևհատիկ (26.07.2013), Դատարկություն (26.07.2013), Մինա (26.07.2013), Նաիրուհի (26.07.2013), Ներսես_AM (26.07.2013), Նիկեա (26.07.2013), Ռուֆուս (26.07.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (26.07.2013)
Էսօր ընկերուհիս էսպիսի նամակ էր գրել.
Բյուրիիիիիիիիի
յուհուուուուու
էս ինչ ոգևորված եեեեմ, աաաաաաաաա
100 դրաաամ, 100 դրաաամ, խենթ ու խելառ, համառ, մի այլ տեսակի ուժեղ, իր
ա արժեքն իմացող անվախ երիտադասրդություուն, նոր ու թարմ սերունդ,
կոմունիզմի հոտը չքաշած չտեսած` մենակ լսած: Սիրում եմ ես մեր երիտասարդ
սերնդին իրանց պայքարելու ոգու համար թեկուզ:
էտ ինչ էր էսօր կատարվում, էտ ինչ էներգետիկա էր:
Աաաաաաաաաաախ, երանի ստեղ լինեիր, կոտրեցին էտ դեբիլներին ու ապացուցեցին
որ կարան պայքարեն ընդամենը կազմելով բնակչության 5 տոկոսը, առանց
առաջնորդի, ուղղակի ինքնաբուխ ու կազմակերպված ձևով:
վերջն էր մի խոսքով
ասի պատմեմ ու գնամ քնեմ
պաաաաաաաաաաաաչ քեզ
Կարդացի, հուզվեցի ահագին: Ես հո իմ աչքով տեսել եմ վիդեոները ու ահագին զարմացել ջահելների էս ոգու վրա, էս համառ, բայց առանց ագրեսիայի պայքարի վրա: Էդ որակի ջահելներին ես դեռ գարնանն էի տեսել Ազատության հրապարակում: Ու լավ ա, շատ լավ ա, որովհետև ինչ-որ բան փոխվում ա մի երկրում: Թող ավագ սերունդը շարունակի տրտնջալ՝ մեկ ա բան չի փոխվելու: Կարևորը՝ ջահելները չհավատան նրանց:
Ու ես գիտեմ, ես վստահ եմ, որ Հայաստանը մի օր շատ ավելի լավ երկիր ա դառնալու, քան զարգացած լիքը պետություններ: Ու դա արվելու ա էս ջահելների շնորհիվ, որ ապակի կոտրելու փոխարեն կոնֆետ կամ սառը ջուր են տալիս վարորդին, որովհետև կանգառում կանգնած ժողովրդին սեփական բարձունքից նայելու փոխարեն մեքենա ունեցողներն անվճար տեղափոխում են ու զրուցում իրար հետ, շփվում:
Ու ես գիտեմ, ես իմ երազած Հայաստանը տեսնելու եմ:
Alphaone (26.07.2013), CactuSoul (28.07.2013), Claudia Mori (26.07.2013), E-la Via (26.07.2013), einnA (27.07.2013), enna (26.07.2013), impression (26.07.2013), John (26.07.2013), Ruby Rue (26.07.2013), Smokie (26.07.2013), Աթեիստ (26.07.2013), Այբ (26.07.2013), Արևհատիկ (26.07.2013), Մինա (26.07.2013), Նաիրուհի (26.07.2013), Ներսես_AM (26.07.2013), Նիկեա (26.07.2013), Ուլուանա (26.07.2013), Ռուֆուս (26.07.2013), Փոքրիկ շրջմոլիկ (26.07.2013)
Նոր աշխատանքիս վայրը բավականին հեռու է կանգառից: Առաջ դժգոհում էի դրա համար, հիմա հասկացել եմ, որ այդ հեռավորությունը նրա համար է, որ ես ավելի շատ երաժշտություն լսելու ու մտածելու առիթ ունենամ: Այսօր ամբողջ մտքերս երեկվա հաղթանակի մասին էր, այնպիսի տպավորություն է, որ մի 10 անգամ ֆուտբոլային խաղ եմ նայել, որտեղ հայերը ջախջախիչ հաղթանակ են տարել հակառակորդի նկատմամբ: Քաղաքում մի տեսակ հաղթանակի հոգի է հայտնվել, բոլոր մարդիկ մի տեսակ համարձակ են դարձել աչքիս, մի տեսակ օդը անուշ է բուրում, մարմնիս ամեն մի բջիջով զգում եմ, թե ինչ է նշանակում լինել հայ: Քայլելիս աչքերս փակում եմ ու նույն կանգառներում ու փողոցներում պատկերացնում մեզ՝ երիտասարդներիս նախկին 5 օրերի ընթացքում, լսում եմ նույն ձայները: Բա վարորդների հանգիստ դեմքերը՝ ներքուստ շնորհակալություն ասող: Ու ամենակարեւորը՝ մարդիկ զգացվում է, որ սկսել են մտածել, ԿԱՐԾՐԱՏԻՊ է կոտրվել վերջապես:
Ափսոս ես այս նոր մտածելակերպով Հայաստանը քիչ մնաց, որ վայելեմ, բայց մի տեսակ խիղճս հանգիստ կգնամ՝ իմանալով, որ իմ տեղը պայքարող կա...
Եթե ուզում ես հրաշք տեսնել, փորձիր ինքդ հրաշք լինել…
Alphaone (26.07.2013), E-la Via (26.07.2013), enna (26.07.2013), erexa (26.07.2013), John (26.07.2013), Ruby Rue (26.07.2013), Smokie (26.07.2013), StrangeLittleGirl (26.07.2013), Valentina (26.07.2013), Անվերնագիր (26.07.2013), Արևհատիկ (26.07.2013), Մինա (26.07.2013), Նաիրուհի (26.07.2013), Նիկեա (26.07.2013)
Զրույց խանութում.
-Հիշու՞մ ես ,վեր տու իմ դասատուս էիր:
-Չէ
-Ըը՜
-Հլա սպասի
-Մի հատ յեշի է,չհիշեցի՞ր ընկեր դասատուսյան
-Վիյա՜,Գոքոր,եկալ ես իմ թայ տառալ:
Անճարությունն ի վերջո հասցնում է ըմբոստության...
Անճար ըմբոստը նախ զարմանում է իր ուժից, ապա հրճվանքից սուլում:
Մեզ սուլոցներ շատ են պետք...
Որտեղի՞ց գտնեեեեեմ քեզ այ գիրք,ես կմեռնեմ եթե քեզ չկարդամ:
Նիկեա (27.07.2013)
Ասում է կապրեմ նրա նրա հետ,ով ինձ լավ կպահի:Բա սերը:Ախր ոնց կարող ես ապրել մեկի հետ երբ իրան չես սիրում,կամ ընդհանրապես ոնց կարող ես ապրել երբ չես սիրում:Ախր կյանքի հիմքում ընկած է սերը:Ոնց կարող ես սիրել մեկին,երբ չես սիրում կյանքը:Այսինքն եթե սիրում ես կյանքը,ուրեմն սիրում ես արևը,անձրևը,քամին ու կայծակը,ձմեռն ու ամառը ու եթե գոնե մի քիչ սիրում ես կյանքը ուրեմն գոնե մի քիչ երազում ես երջանկության մասին:Իսկ եթե երազում ես,ուրեմն ամեն ինչ պետք է անես դրան հասնելու համար:
Ուրեմն գոնե մեկ-մեկ դադարիր ուղեղով մտածել /ի վերջո կյանքը չոր հաշվարկ չէ/,լսիր սրտիդ,մոռացիր ,,չեմ կարող,, ու ,,անհնար է,, արտահայտությունների մասին ու էսքանից հետո էլ չես ասի կսիրեմ նրան ով ինձ լավ կպահի:
Վերջերս մեզ մոտ ` Աշտարակում ստեղծվեց ակումբ,2 շաբաթը մեկ գնում ենթ սեմինարների տարբեր թեմաների շուրջ խոսում ,հետաքրքիր է շատ և զգում եմ որ քիչ-քիչ սկսում է երիտասարդությունը աշխուժանալ է ինչպես Երևանում է :Շատ ուրախ եմ,որ նման բաներ են կազմակերպվում մեր քաղաքում,քանի որ մինչ այդ երիտասարդությունը հանգած էր հրաբուխի պես:Շուտով գնալու ենք մեր ակումբով Բաշ Ապարանի ճակատամարտին նվիրված հուշակոթողը
Յուրաքանչյուր թունելի վերջում միշտ կա լույս:Շարունակիր շարժվել:
Alphaone (27.07.2013), Arpine (27.07.2013), CactuSoul (28.07.2013), einnA (27.07.2013), Jarre (28.07.2013), Mephistopheles (27.07.2013), Smokie (27.07.2013), StrangeLittleGirl (27.07.2013), Արևհատիկ (03.08.2013), Դատարկություն (28.07.2013), մարիօ (29.07.2013), Մինա (01.08.2013), Նաիրուհի (27.07.2013), Նիկեա (27.07.2013), Ուլուանա (28.07.2013)
մեկ մեկ էնքան ուժեղ եմ ուզում կարողանալ կարդալ գոնե մտքերդ էսքան փոքր հեռավորության վրա՜....
հ.գ՝ ցնդածի մտքերից...
ասումա պետքա չ՛դժգոհես, որ լավ լինի ամեն ինչ!!!
....բլա, բլա, բլաաա՝
Ուրիշ բան է, երբ առանց ոչ մի բան ասելու միջակն են տալիս (անակնկալ), լրիվ ուրիշ բան՝ երբ ստիպում են ամենալավին սպասես ու միջակն են տալիս (հիասթափություն).
Թե ինչի՞ հավատացի տվողի խոսքերին...
Սրիկա է մարդը, եթե նա ապրում է, երբ ապրելն իսկ անհնարին է.
Եվ սրիկա է նա, ով նրան դրա համար սրիկա է անվանում...
Էսօր առավոտյան մամաս էր հիշել ու պատմում:
Դեռ երկու տարեկան չկայի ու ինքնաթիռով ծնողներիս հետ Ռուսաստան էի գնում: Լինելով չափազանց ակտիվ ու չար երեխա, մարդկանց հոգեհան, իսկ ինքնաթիռը տակնուվրա էի արել:
Հետո ուղևորներից մեկը, ում ճաշն էի կերել, հարցրել է.
- Բիբի ( փոքր ժամանակ ինքս ինձ էդպես էի անվանում ), ինչու՞ ես էդքան չար:
- Որովհետև ես ամեն օր արաղ եմ խմում,- պատասխանել եմ:
Հ.Գ. Հարբեցողությանս առաջին նախանշանները եղել են քառասունքիս օրը, երբ լնդերիս կոնյակ են քսել, որ ատամներ դուրս գալու ցավից չլացեմ, ու ես հետո սոսկան թաթախել եմ կոնյակով բաժակի մեջ ու դրել բերանս: Ու սա այն երեխան էր, ով հետո մինչև 2-րդ դասարան, թեյը կաթի շշով էր խմում:
Այս պահին թեմայում են 4 հոգի. (0 անդամ և 4 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ