Թեկուզ օրագրում արգելվում է թեմա շարունակել կամ գրառում մեջբերել, բայց զեմլյակիս րածը իրոք սրտիցս էր, վերջերս էնքան շուտ եմ հիասթափվում մարդկանցից, բայց արդեն էլ մարդ արարածը ինձ զարմացնել չի կարող, չգիտեմ, գուցե բոլորը ավելի քան կանխատեսելի են իմ համար, գուցե ես շատ ավելի եմ հասկանում մարդուն, հոգբանությունը, գուցե գիտեմ ինչ սպասեմ մարդուց, գուցե կյանքն ա ինձ տենց սարքել ու էսքանով հանդերձ չհիասթափվել չեմ կարողանում ու դա ինձ խանգարում ա, որտև ես ահավոր վատ դերասան եմ, եթե հիասթափվում եմ էլ չեմ կարողանում ժպիտներ ու հաճոյախոսություններ խաղալ, չորում կոպտում ու ճամփում եմ…
Բոլորն ասում են մենակ եմ մնալու, է ջանդամ չեմ մնա, ավելի լավա մենակ, քան պտիչկա ստացող շրջապատ, կեղծավոր բորենիներ, ովքեր առաջին իսկ առիթի դեպքում քեզ կհոշոտեն և վերջապես ստից մտից բարեկամներ, հարազատներ ու նման երկոտանի կենդանիներ…
Ամեն
Մեջբերել
..
...
Էջանիշներ