Անկապ օրագիր

[Ruby Rue]

Հենց նոր հունիսի մեկի առիթով նվեր էլ ստացա. Ամերիկա եմ գնում, սովորելու:
Քանի ամիս է փշերի վրա էի. կանցնե՞մ գրողի տարած ծրագիրը, թե՞ չեմ անցնի: Վերջապես սիրտս հանգստացավ:
Ճիշտ է, ընդամենը մի սեմեստրով, բայց դե էլի բան է: Մի քանի ամիս ԵՊՀ-ն ինձնից կպրծնի, ես՝ ԵՊՀ-ից:

[Sagittarius]

էս եվրոպացիք էնենց օղբաթ են, որ տեղափոխվում են երրորդ աշխարհի զարգացող երկրներ ու ականատես են լինում լոկալ իշխանությունների բռնություններին, թե օրինակ ինչպես են ցրում ցուցարարներին, որոնք իրականում օրենքի կոպիտ խախտմում են առձանագրել /այլ ոչ թե եվրոպայի նման, որ պարզապես ուզում են ավելի բարձր թոշակ, կրթաթոշակ, ավելի շատ արձակուրդներ, ավելի լավ ապահոովագրություն/: Մտնում էն ֆեյսբուք ու «սաղ աշխարհով» մեկ՝ հլը, տեսե՛ք, թե ինչ ա կատարվում, ինպչե՞ս կարելի ա նման բան 21-րդ դարում: ՈՒ իրանց թվում ա, որ քսան հատ շեյր անեն, աշխարհը կիմանա ու ամեն ինչ լավ կլինի:

հ.գ. բայց դե լավ բան ա իրականում գլոբալիզացիան, վերջում երևի մի բան կստացվի:

[Նաիրուհի]

... մեկ-մեկ սևեռվում է որևէ ակումբցու վրա ու սկսում հետազոտել վերջինիս ակումբային ուղին՝ ստեղծած թեմաները, իրեն հետաքրքրող թեմաներում այդ ակումբցու գրառումները, տարբեր հարցերում նախասիրությունները, սիրելի երաժշտությունը, ժամանակի ընթացքում հայացքների փոփոխությունները...
Մի խոսքով՝ հանգամանորեն ուսումնասիրում է։
Հ.Գ. Տնաշենն ինչքան էլ գրել է ու ի՜նչ էլ հավես բաներ է գրել...

Մեկ-մեկ ջղայնանում եմ ամբողջ համացանցի, սոցցանցերի ու ամենաշատը՝ Ակումբի վրա։ Մարդն ինչ-որ պահի գրավում է ուշադրությունդ, սկսում ես հետևել, կարդալ գրառումները, ուսումնասիրել, ու քեզնից անկախ կապվում ես հետը։ Երբեմն անգամ երբևէ չհանդիպած մարդը հարազատ է դառնում. թվում է՝ ողջ կյանքդ ճանաչել ես։ Ուզում ես գրածներին արձագանքել. զրուցել հետը, քննարկել ինչ-որ բան, բայց էդ պահին հիշում ես, որ դու նրա համար ոչ ոք ես կամ էլ լավագույն դեպքում՝ ամենասովորական ակումբցի։ Ստիպված զսպում ես քեզ, մեկ-մեկ էլ չես զսպում, ու մի-երկու դույլ սառը ջուր են լցնում գլխիդ

[Alphaone]

Երեկ անծանոթ համարից զանգ եկավ: Ուսանողական տարիների մոտիկ ընկերներիցս մեկն էր, բանտում էր արդեն քանի տարի, հասարակ խուլիգանության համար էր ազատազրկվել ու էնտեղ էլ իրեն խելոք չէր պահել, կռիվներ, ազատազրկման ժամկետը երկարացրել էին, թե ինչ, դա էականը չէր: Էականը նա էր, որ նրան միշտ որպես փոքր երեխայի էի մոտենում, հասունության նշույլ իսկ չուներ, երեկ, երբ խոսում էինք, ես էի ինձ փոքր երեխա զգում, ասում էր, մազերը ճերմակել են, այդ պահին մտածեցի՝ մտքերն էլ...

[Meme]

Այնքաան մեեծ երջանկություն էր դրսում, որ ես էլ ուզում էի փոքր լինեյի, ամեն քայլիս ժպտում էի մեծ աշխարհ էր դրսում...
Ես աղոթել եմ ձեզ համար երեխաներ ջան....
թող ամեն մանուկ առողջ լինի~ ու հետագայում իր ծնողի նպատակին հասցնի~

[LisBeth]

Բալկոնից մի նեղ փողոց ա երևում, միակողմանի երթևեկությամբ։ Սեփական բերանից դուրս եկած ծխի արանքից լուսակիրը մի քանի րոպեով կանաչ լույս ա ցույց տալիս։ Ես ձեռքս սենց դրամատիկ մեկնում եմ, Yeah, I'm The Great Gatsby!

[keyboard]

Ինչի՞ ա անընդհատ կրկնվում նույն բեմականացումը, ուր բոլոր դերասաններն ու բեմադրող ռեժիսորն անգամ փոխվում են, բայց սցենարն ու ես մնում ենք...

Իմ դերն անգամ չի փոխվում, կերպարս, խոսքս...

Քե՛զ եմ հարցնում. ինչի՞

[Tiger29]

Ակումբները խելագարված...

[My World My Space]

Ասում եմ կարող ա՞ Ռուսաստանը դիտմամբ ա գազի գինը բարձրացնում, որ իրանից յան տանք, հը՞…

Sent from my HTC One X using Tapatalk 2

[Artgeo]

էն, որ 2 սմ բան պիտի ներկես ու մի երկու ժամ հետո, սաղ տունը, տնեցիք, դու, կատուն ներկի մեջ կորած եք, բայց դու դեռ 2 սմ բան ունես ներկելու...

[enna]

Եթե ամեն տարի հենց ծննդիս օրնա ամեն ինչ հարամվում,ապա այս տարի ծննդից մի քանի օր առաջ հարամվեց,որ հետո չհիասթափվեմ...

[Անվերնագիր]

Օյաղի մտքում էղածը հարբածի փորի մեջ ա

[My World My Space]

Ամեն առավոտ անցնում եմ արթնացման 5 փուլերով՝ հերքում, զայրույթ, բանակցություններ, հնազանդում, սուրճ....

[enna]

Կյանքումս միանգամից էսքան իրադարձություն չէր եղել:Առաջինը ժամը գիշերվա երկուսին զանգ եկավ,թե սպանեցին,էն մեկն էլ հիվանդանոցումա:Վատ լուրը լսելուն պես մի տարօրինակ բան զգացի,դա անբացատրելի է,երևի անսպասելիի շունչնա:Բարեկամ են ճիշտ է ու մոտիկ,բայց ես երկուսին էլ լավ չեմ ճանաչում:Մերոնք խառնվեցին,անկախ ինձանից ես էլ սկսեցի հուզվել,խառնվել իրար և այլն:Հաջորդ օրը մի ուրիշ նորություն եկավ,թե բա տատիկիս մամանա մահացել:Տունը լցվեց մոսկվացիներով,անծանոթ դեմքերով:Երկու պառավ մոտեցան ինձ պաչպչորեցին,մեկը էսպես.
-Մի ֆռա քեզ տեսնեմ,-դե արյունը խփեց գլխիս:Մտածում եմ.<<Իբր թաղում են եկել...>>:Էն մյուսն էլ թե.
-Դու Ալինա՞ն ես..,-բան չասեցի շուռ եկա գնացի:
Քեռիիս կնիկը սև շորերը ձեռքին սենյակից դուրս եկավ ,որ լսեց երկրորդ մահվան մասին.
-Ստեղ սև շորերով պիտի ման գաս,միշտ պանիխիդայա,ամեն տարի հենց գալիս ենք գնում ենք թաղում` հանգստանալու փոխարեն...
Դե ես արդեն ծնունդիս մասին մոռացել էի ու անգամ չէի էլ մտածում,որ կարողա մի բան լինի:Ծննդիս օրն էլ համընկելա թաղման հետ:Տատիկս քեռիիս ասումա վաղը Նանեի ծնունդնա:Ասեմ.
-Ավելի լավ,կյանքումս առաջին անգամ թաղում կգնամ:
-Ափսոս էսքան բան եղավ...
-Ոչինչ,ինչա՞ եղել,երկու օր ուշ կնշենք,որ մեկի յոթը անցած լինի,մյուսի թաղումը...
Տատիկս շվարած նայումա:Մենակ հայաստանցիներիս մոտա,որ մեկը մեռնումա լավ բաների մասին մոռանում են ու մի քանի տարի սգի մեջ են լինում,հետո հենց ուզում են ժպտան մի ուրիշ սուգա սկսվում...:
Հ.Գ.Իրականում ոչ մի անգամ չեմ սպասել,բայց այս տարի մի քանի օր առաջ արդեն պատրաստվում էի, 16-ը ինձ համար խորհրդանշանական թիվա...

[keyboard]

Չեմ ուզում հավատամ, չեմ ուզում ասեմ,բայց ախր ոնց չասեմ, ոնց չխոսամի մի բանի մասին, որ ամեն անգամ տեսնելուց ուղեղիս որդերը իրար ա տալիս.

Ես ատում եմ ԱՄՆ-ը պետությունը, ժողովրդին ու վաբշե անգլերենն ու իրանց փողերն ու իրանց եղած չեղածը, ընդեղ ապրող հայերին, սաղին իմ բարեկամներին ախպերներին քուրերին ու սաղ հարազատներին, ատում եմ ձեզ զզվում եմ ձեզանից, ձեռս ճար ըլնի սաղին կվերացնեմ, էն շենքերը, որ տրաքացրին, պտի օբշի ամերիկան տրաքացնեին.
Հա սկսեք ինձ ասել, որ ես մարդատյաց եմ, թող հավատացյալներն ասեն, որ Աստված ինձ պատժելու ա, թող հոգեբաններն ասեն ես գիժ եմ, լավա, տենց էլ իմացեք, ես թքած ունեմ...
Սրանից մի 2 տարի առաջ, Շվեյցարիայից հյուրեր ունեինք մեր հիմնարկում, Երևանից դուրս գնացել էինգ գործով, հետ էինք գալիս, հասանք էդ անասուն երկրի դեսպանատան մոտ Իսակովի արձանը տեսան մեր հյուրերը ասեցին ուզում ենք նկարենք-նկարվենք: Մեքենան կանգնեցրի բարձրացանք արձանի մոտ, սրանք սկսեցին նկարվել՝ մեկ էլ մի 5 հոգի ավտոմոտավոր վիժվացք էկան.
- Ո՞վ եք, - ինձ ա ասում
-Բա դու՞ ով ես,- ասեցի ես

Ժողովուրդ դուք պտի էդ իմ հյուրերի սարսափած դեմքերը տենաիք, նենց խուճապի են մատնվել, որ մեկը դաժե վատ զգաց նստեց.
Էդ վիժվածքը ասում ա.
-Դեսպանատան անվտանգությունն ա, ապարատը պիտի առգրավեմ:
Ես.
-Հլը էդ ավտոմատներդ պահեք, հյուրեր են, մեկ էլ ձեր էդ դեսպանատուն մեսպանատունը իմ մոտ չի անցնում, ես ՀՀ տարածքում եմ, ՀՀ քաղաքացի եմ ու մեծապես թքած ունեմ ձեր դեսպանատան ու էդ անասուն երկրի վրա ու դուք պարոնայք, եթե տանկով էլ գաք ինձանից ապառատ չեք կարա առգրավեք.
Հեռախոսս հանում եմ ու զանգում եմ ոստիկանություն, մեկ էլ էսի.
-Բա ում եք զանգում
-Ոստիկանություն, որ ասեմ, որ իմ վրա զինված մարդիկ են հարձակվել ու ուզում են ինձ պատկանող իրը ձեռքիցս վերցնեն զոռով.
Մի խոսքով ժողովուրդ ջան, գլուխներդ չցավացնեմ, էս անասունը իրա մնացած շարունակություն անասուններին ուղարկեց ու միասին եկանք էն համաձայնության, որ նկարները պիտի ջնջենք:
Էս եզը չգիտեր, որ նկար վերականգնել կա բան կա, հոգով ախռաննիկ էր ոբշեմ:
Հայաստանում ապրած հետագա մեկ շաբաթը հյուրերն այդպես էլ ուշքի չեկան և այդպես էլ չստացվեց բացատրել, թե որն էր նրանց մեղքը, որ իրենց վրա ավտոմատավոր խումբ էին ուղարկել...

Էդ պատմությունը տենց ավարվեց ժողովուրդ ջան…


Էս քանի անգամա անցոնւմ եմ դրանց էդ դեսպանատան կողքով ու տենում եմ արեվի տակ չորացող ժողովրդիս, որ պատերի տակ պպզած են ու ոնց ա էդ երկիրը իմ ժողովրդին պպզացնում ու չոքացնում արևի տակ, որ մի ամբողջ բանակ ժողովուրդ գնացել պատերի տակ կիսասոված, կիսածարավ, կիսաուշագնաց, երեխեքի հետ կանգնել են, որ մի հատ փառչակ իրանց ընդունի ու մի հատ պեչատ խփի, որ գնան ամերիկա, հիվանդներ պահեն, տներ մաքերեն, կառուսելոի տոմս ծախեն ու ապրեն ժողովուրդս:
Ու կներես ժողովուրդս, որ դու էնքան անինքնասեր ես, որ քեզ ինչ անում են դու լռում ես ու հեշտ ուղիներ ես փնտրում, որ ոչ թե քո երկրում քեզ մարդատեղ դնեն ու դու քո երկրում արժանապատիվ ապրես, այլ դու ամեն ինչ անում ես, որ ամերիկա գնալուց առաջ ստորանաս, կզես դեսպանի .... տակով անցնես նոր գնաս էլ ավելի ստորանալու ու կզելու:
Կներես ժողովուրդս հազար անգամ, բայց վերջում դեսպանը պտի մի հատ էլ վերևից .... -ի սաղիդ վրա նոր գնաք իրա երկիր...
Կներես ժողովուրդս, ափսոսում եմ, բայց դու արժանիք չունես, որ քեզ հարգեն ու դու լավ ապրես...
Կներես ժողովուրդս, ես քեզ շատ եմ սիրում, ամեն տենալուց տենց տեսարան ափսոսանք ու ցավ եմ ապրում, բայց ես քարացել եմ ժողովուրդս, էլ վեջս չի, գնացեք ստորացեք, женитесь, разводитесь, топитесь море рядом...

Մենակ դեսպանատունը չի՝ տրանսպորտն ու գազը, հարկայինն ու մաքսայինը, բժշկությունն ու կրթությունը...
Լավա ժողովուրդս... ապրեք, ծլեք ծաղկեք շատացեք... ստորացեք ու քոձ դառեք, դրանից ավելի ձեզ չի հասնում...
Սիրում եմ ժողովրդիս, շատ եմ սիրում....