Անկապ օրագիր

[enna]

Բառերը շատ էժան են խոստումներ տալու համար...Խոստումներ մի տվեք կամ մտքում տվեք...

[Մարկիզ]

Էմիլ անունով ընկեր ունեի զորոմասում: Մեր զ/մ-ի ատամնաբույժն էր: Էդ տղեն ամբողջ գիտակցական կյանքն անց էր կացրել Կիեվում: Մեծացել էր ցիվիլ, սիրուն երկրում, կիրթ միջավայրում: Ուսումն ավարտելուց հետո Էմիլին բերել էին Մեհրաբում ծառայելու 2 տարի: Ճիշտ է՝ սպա էր ու բժիշկ էր, բայց ամեն դեպքում էդ տղայի համար մեծ սթրես էր ու կարելի է՝ ասել մինչև վերջ էլ չհարմարվեց:

Բայց զարմանալիորեն էդ տղուն բոլորը սիրում էին: Չնայած, այդպես մինչև վերջ էլ չհարմարվեց ավանդական զինվարական հայկական միջավայրին, բայց ՏՂԱ էր ու անհրաժեշտ եղած դեպքերում միշտ կանգնած էր: Ուղղակի կարող էր պահի տակ խելքը գցել ու ասենք՝ վերոնշյալ զամպոլիտին շուռ գալ ու ասել. «Ձիբիլին նայի: Ուռոդ կակոյ»: Դե դրանից հետո պարզ էր՝ զամպոլիտը կամ մեկ այլ ոչխար կարող էր գնալ բողոքել հրամանատարին:

Էս սաղ՝ հեչ: Էմիլը լավ ընկեր էր: Ու իմ «դաշնակիցն էր» բուժկետում: Ինձ ահագին օգնում էր կարգի բերել բուժկետը, խթանել բուժկետի դերի բարձրացմանը…)

Էմիլը 2006-ին զորացրվեց, ես՝ 2007-ին:

Մի խոսքով, կարոտել եմ Էմիլին: Ո՞վ կմտածեր, որ 2007 թվականից հետո կհիշի այսօր ու Կիևից կզանգի: Մի քանի անգամ փոխված հեռախոսահամարս ճարի ու զանգի: Ու զանգի ընդամենը մեկ բանի համար: Զանգի, որ տեսնի՝ ոնց եմ:

Էմո ջան!

[CactuSoul]

Էսօր ինձ հերթական 18 տարեկանը հերթական անգամ դրեց 18 տարեկանի տեղ ու սկսեց «խոսացնել»
Մի 30 տարի հետո երևի կերազեմ տարիքիցս 10 տարի փոքր երևալ, բայց հիմա մտածում եմ՝ սենց մի դեպք էլ պատահի ու ես կսկսեմ կոմպլեքսավորվել
Էհ, եսի՞մ

[Մարկիզ]

Որպես գրածս թեմայի շարունակություն: Կյանքում ոչինչ մշտական չէ: Բոլորս էլ ապրելու ենք (վատ կամ լավ), վերջում հող դառնանք, գնանք (սա միշտ հիշեք):

Կարևորն այն է, թե ինչ ենք թողնելու մեզնից հետո:

Իսկ դրա հիմքերից մեկն այն է, թե ինչպես ենք մենք հարաբերվում այլ մարդկանց հետ: Այլ մարդիկ կարող են լինել քեռի, ընկեր, բարեկամ, մտերիմ, քուչի տղա, ծանոթ, անծանոթ, բոմժ, մեծահարուստ, ծնող, երեխա: Միշտ հիշել է պետք շատ կարևոր բան. կյանքում ամենակարևորը միջանձնային փոխհարաբերություններն են: Հարաբերությունները տարբեր են: Ինքս շատ եմ կարևորում կյանքի ընթացքում ձեռք բերածները՝ ընկերությունը, մտերմությունը, «ախպերությունը», շեֆ-ենթակա հարաբերությունը, կոլլեգաների միջև հարաբերությունը և այլն… Արյունակից բարեկամների հետ հարաբերությունները պարզ է, որ հատկապես հայերիս շրջանում ավանդաբար կայուն ու ստերեոտիպային են: Այնպես որ՝ դրանց վրա կանգ չեմ առնի: Հիմա կուզեի այս հարցերի շուրջ իմ ընկալումից խոսել:

1. Եթե անցյալում (1 կամ 10 տարի առաջ) ես ինչ-որ մեկի հետ ընկերություն եմ արել, այսօր ես պարտավոր եմ իմ ուժերի ներածին չափով օգնել նրան, եթե նրան իմ օգնությունն անհրաժեշտ է: Ու կապ չունի, որ վերջին 1 կամ 10 տարվա ընթացքում նրա հետ չեմ շփվել: Նա իմ մասնիկն է, իմ անցյալն է ու վերջ:

2. Եթե ես ինչ-որ մեկին 1 կամ 10 տարի առաջ «ջան» եմ ասել, այսօր էլ եմ «ջան» ասելու: Որովհետև նա արժանի է եղել, որ իրեն «ջան» ասեմ: Իսկ ի՞նչ է այսօր փոխվել: Ոչինչ: Ուրեմն՝ պետք է նա ինձնից «ջան» լսի:

3. Եթե ես ինչ-որ մեկի միջոցով ուղղակի փող եմ փորձել աշխատել կամ նրան դիտարկել եմ միայն որպես ցանկացած տեսակի «շահի աղբյուր», ապա այդ մարդու կողմից նույնատիպ վերաբերմունքի դեպքում՝ հաստատ նեղանալու պատճառ չեմ ունենա: Կամ եթե այդ մարդն ինձ արհամարհի կամ էլ «կուլտուրական ձևերով» ցրի, ես նեղանալու պատճառ չեմ ունենա:

4. Եթե ինձ ընդամենը «թվում է», որ ես այսօր մի քիչ մեծ «մարդու աթար» եմ (ք.ք, էլի նկատի ունեմ) դարձել ու պետք է արհամարհեմ նախկին ընկերոջս, մտերիմիս, բարեկամիս, ուրեմն պետք է սպասեմ նաև նրան, որ… Չէ, պետք չէ սպասել, պետք է անպայման ընդունեմ իմ ներսում (թեկուզ և բարձրաձայն չասեմ), որ ես ընդամենը մարդու աթար եմ, ընդ որում՝ ժամանակավորապես ու թվացյալ մեձ աթար:

5. Եթե ինչ-որ մեկն իմ պատճառով փորձանքի մեջ է ընկել, ես ողջ հնարավորություններս կներդնեմ, որ այդ մարդուն փորձանքից հանեմ: Եթե ես դա չարեցի, ուրեմն՝ ես վախկոտ սրիկա եմ: Եթե նա ընկերս է, իմ ողջ հնարավորություններն էլի կներդնեմ: Թեկուզ և պատճառը ես չեմ:

Հարցե՞ր…

Էմիլը վկա, շարունակելի…

[Stranger_Friend]

Այն, որ ինչ էլ ասես՝ մեկ է, ինչքան ուզում ես խոսա՝ չի ազդում, ուղղակի ու անուղղակի կերպով որքան ուզում ես փաստեր տուր՝ չեն հավատում ու վերջ. բա դրանից էլ լավ նյարդայնանալու պատճա՞ռ :

Որ ասում են՝ << մինչև աչքովս չտեսնեմ՝ չեմ հավատա >> ու լրիվ ուղիղ իմաստով: Հիմա ի՞նչ, որ մեկը ասի լավ չեմ զգում, սիրտս ծակում է, պիտի ասեք մինչև սիրտդ չտեսնեմ, չեմ հավատա՞ Ախր դա ճիշտ չէ:
Չեմ ասում դյուրահավատ եղեք, ամեն ինչ հալած յուղի տեղ ընդունեք, բայց կարելի է ռեալ նայել՝ տարբեր տեսանկյուններից, տարբեր հարցերով ու վերջապես ինքն իրեն հարց տալ <<Բայց ես չհավատալու պատճառ ունե՞մ>>.

Իսկ ես չեմ կարող կարևոր դեպքում (նայած ում, ինչ տեսանկյունից) նման անպատասխան հարց թողնել, դա ճիշտ չէ ու հետո ինչքանո՞վ է հաճելի, որ թվում է թե ինչ-որ հարց փակված է ու հոպ՝ նորից ծագեց, հաճելի չի, ինչքան էլ նյարդայնանալուց սկսում ես ծիծաղելը :
Լրիվ միտումնավոր այնպես են անում, որ մեջդ ապացուցելու ցանկություն առաջանա ու քանի որ միայն մի ապացուցելու տարբերակ են թողնում՝ պիտի համաձայնվես կամ էլ միշտ անհանգիստ մնաս: Դիտավորյալ ամեն ինչ անում են նյարդայնացնելու համար՝ մինչև հունից հանեն ու ստիպված համակերպվես իրենց ապացուցելու տարբերակի հետ՝ այնպես անես, որ իրենց աչքով տեսնեն՝ որ հավատան.

Այդքանը իմանալով ճարս ի՞նչ, համաձայն եմ

Մարդկանց տանջելու համար մի հատ եք

[Հայկօ]

Մոտ տասը տարի առաջ հաշվել էի, որ ապրելու համար ինձ ամսական հարկավոր ա քառասուն հազար դրամ։ Ընդ որում՝ դրա մեջ մտնում էին շաբաթական երեք անգամ այցելություններս մարզադահլիճ, գիթառի պարապմունքներս ու համալսարան գնալ-գալս։ Իսկ ամենալավն էն էր, որ ես էդ ամսական քառասուն հազարն արդեն աշխատում էի ու նույնիսկ ավելին, ու մի քիչ խնայելով՝ կարողացա, օրինակ, մի երկու տարի անց ինքս ինձ շատ լավ նոթբուկ նվիրել։

Հիմա նստած եմ նույն նոթբուկի դիմաց, էդ նվիրական ու միամիտ թիվս բազմապատկում եմ անցած տարիների թվով ու էլի չի հերիքում։ Էհ։

[Անջրպետ]

Այս տարի գարունը մեր մոտ ուշ բացվեց, բայց այս քաղքում անցկացրածս հինգ գարուններից ամենասիրունն է: Միանգամից բացվեց: Ձյուն, ցուրտ, ցուրտ ու… միանգամից տաքացավ, ծառերը կանաչեցին… Իսկ այս քանի օրը, արդեն, նաև ծաղկել են:
Արդեն երրորդ օրն է, առավոտյան աշխատանքի գալիս ինձ ուղեկցում է յասամանի՝ օդում կախված բույրը. սրանից էլ լավ «բարի լո՞ւյս»… Իսկ երեկ՝ մի կղմից յասամանը, մյուս կողմից՝ երկինքը, որ համ պատված էր մութ ամպերով, համ էլ արևն էր շողում՝ ամպերը ճեղքած, ու այս ամենի հետ մեկտեղ՝ անձրև էր գալիս… Հմայված քայլում էի, խորը շնչելով ջերմությամբ, թարմությամբ ու յասամանի բույրով հագեցած օդը. ու ինձ բոլորովին չէր հուզում, որ աշխատատեղ կհասնեմ ամբողջովին թրջված... Կարծես հեքիաթում լինեի…

[enna]

Էն ժամանակ տխուր լինելուց գրիչ էի առնում :Որ շատ էի տխուր լինում գրիչից բացի տետր էի առնում,որ անսահման տխուր էի լինում մեծ նոթատետր էի առնում:Մեջը գրում էի կամ խզմզում էի ու ամեն ինչ իրա տեղն էր ընկնում....Հիմա ամեն անգամ տխուր լինելուց 4 հատ գրիչ եմ առնում ու հանրագիտարանի չափ տետրեր,էլի չի օգնում,փաստորեն գրիչներս ու տետրերս էլ իրենց մոգական ուժը կորցրել են:
Հին սովորության համաձայն,հիմա էլ օրը մի կամ երկու գրիչ առնում եմ,երբեմն օգնում է...

[impression]

էս մամաս շատ մի հատ խոխմա սովորություն ունի
նա էն ամենի մասին, ինչն իրեն խուճուճ ա թվում, հարցնում ա ինձ, որ կամ բացատրեմ, թե դա ինչ ա, կամ կարծիքս հայտնեմ
ու ամեն անգամ, եթե չի խնդրում բացատրել, այլ միայն կարծիք ա հարցնում, շատ ուշադիր լսում ա, առանց ընդհատելու, վերջում էլ սենց մի տեսակ ակնածանքով ասում ա՝
ես հասկանում եմ, որ դու հիմա մի խելոք բան ասեցիր, բայց այ թե ինչ ասեցիր, էդ դեռ պետք ա ուսումնասիրել



ու ես սենց լրիվ «վու՜յ» եմ լինում

[Այբ]

Առաջ, երբ Եվրատեսիլի մրցույթն էր լինում, խառնվում էի իրար, բայց արդեն երկրորդ տարին է, որ այդ մրցույթը ինձ չի հետաքրքրում:
Եվրատեսիլյան առաջվա մթնոլորտը չեմ զգում: Գուցե պատճառներից մեկը այն է, որ ամեն տարի հիասթափվում եմ Հայաստանի ուղարկած երգից ու ելույթից: Չգիտեմ:
Իսկ գուցե հետաքրքրասիրություններս են փոխվել, կամ էլ չափից շատ եմ իմ քննություններով տարվել:
Մյուս կողմից էլ, երբ հիշում եմ, թե առաջ այդ մրցույթը ինչ անհամբերություն ու զվարթություն էր ինձ պատճառում, մի տեսակ կարոտում եմ...

[Նիկեա]

Հենց ցանցառանում,անհամություններ եմ անում ժամերով գլխիս քարոզ են կարդում,թե խելք հավաքի մի քիչ մեծացի:Հենց մի քիչ լրջանում եմ բոլորը սկսում են հարցնել թե ինչի եմմ անտրամադիր,ով է ինձ նեղացրել,կարողա սիրահարվել եմ:Չէ ժողովուրդ ուղղակի մի քիչ լուրջ եմ էսօր:

[Smokie]

Կծու ուտելիքի կայֆ առավելություններից մեկը՝ էն որ հոտից էլ ես զգում կծվությունը

[Stranger_Friend]

Դպրոցի դիմաց մի տղա էր կանգնած՝ տաս տարեկան չկար: Անհանգիստ գնում գալիս էր, ժամացույցին նայում ու պարբերաբար հայացքը թեքում գլխավոր մուտքին: Վերջապես հանգիստ ժպտաց, երբ դուռը ուժեղ հրելով դուրս եկավ երևի յոթ տարեկան աղջիկ: Տղան մեծի նման մոտեցավ նրան, վերցրեց ձեռքից պայուսակը, խիստ տոնով բարկացավ, որ ժակետը չէր հագել և իր ձեռքով հագցրեց այն: Հետո ամուր իրար ձեռք բռնեցին ու աղջիկը սկսեց ուրախացած պատմել, թե ինչ է արել դպրոցում: Հասան կանգառ: երբ ավտոբուսը եկավ՝ տղան օգնեց, որ աղջիկը բարձրանա: Երկու ազատ նստատեղ կար երթուղայինում, բայց տղան չնստեց, որովհետև իրարից բավական հեռու էին նստատեղերը՝ կանգնեց ուղիղ աղջկա դիմաց, վերջում էլ երկուսի տոմսը ստացավ ու պինդ ձեռքը բռնած անցկացրեց փողոցը:

Երբ մի անգամ էլ բակում տեսա նրանց, իմացա, որ քույր ու եղբայր են: Տղան ո՜նց էր խիստ ջղայնանում, որ քույրիկը դասերը չէր արել՝ հիացած իրենց էի նայում: Բա որ աղջիկը նեղացավ, սկսեց լացելը՝ միանգամից խիստ տոնը փոխեց, ժպտաց, մոտեցավ ու նուրբ համբուրեց քրոջ այտը:
Ոնց որ հատուկ եղբայրական բնազդ լինի…
Ես իրոք նախանձում եմ այդ աղջկան :

[StrangeLittleGirl]

Երբ Եվրատեսիլի ժամանակ եռագույն թիթեռնիկն ասֆալտին նստեց, Լիլին հիշեցի:

[ԱնԱիդա]

Ճիշտա, որ փնտրում ես գտնում ես: Ողղակի հարցն էն ա թե ոնց ես փնտրում...

հ.գ. տենց 6 ամիս անկապ փնտրելուց և մի 2 ժամ կարգին փնտրելուց հետո գտա ֆլեշս