...
էդ օրը լավն էր, հավես էր փաբում, ու բոլորն ուրախ-տխուր էին, ու մենակ
բարի մոտ կանգնած մենակ աղջիկը, որ ժպտում էր
ու երգող տղան, որ նստած էր ընկերների հետ, բայց էլի մենակ
զուգարանի հերթի մեջ կանգնած՝ համբուրվում էին
հետո էլի ամեն մեկը վերադարձավ իր տեղը, իր անձնական գարեջրին ու մենակությանը
հավանաբար իրենց մենակությանը մենակ չթողնելու համար
գրողը տանի, բայց․․․ սիրուն բան ա կյանքը ~
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
շատ բաների վրա կարելի ա աչք փակել. վնասակար սովորույթների, հագնվելու, երաժշտության ճաշակի... բայց որ մարդու հումորի զգացումը մեղմ ասաց՝ հետույքային ա, այ է՛տ տանել անհնար է
Վերջին խմբագրող՝ Անվերնագիր: 16.04.2013, 22:32:
A long time ago, in a galaxy far, far away...
Հետաքրքիր մի զգացում է պատում հոգիս ,երբ տխուր եմ լինում.... Սկզբում ինքս ինձ տանջվում եմ,հետո մտքերի հեղեղից մի միտք է գլխիս մեջ սկսում պտտվել... Ես սկսում եմ մտածել այդ մտքի շուրջ. <<Եթե ես տխուր եմ,ուրեմն իմ ուրախությունը տրվել է մեկ ուրիշին,ով պետք է այդ օրը երջանիկ լինի:Ասենք տրվել է մեկին ,ում ծննդյան օրն է ու նրա հիշողության մեջ այդ օրը պիտի մնա ,որպես լուսավոր օր,կամ էլ տրվել է մեկին,ում հոգում անսահման թախիծ կա...>> Երբ իմ հոգին ուրախ է լինում,հիշում եմ,որ աշխարհի վրա կա մեկը,ով տխուր է...Գուցե նրա ուրախությունը ինձ է տրվել... Հետաքրքիր է չէ...Իմ գլխին եկածը այնքան էլ իրականությանը մոտ չէ,բայց օգնում է տխրության պահին զգալ,որ ավելորդ չէ այդ հոգիդ ծվեն-ծվեն անող տխրությունը:Դա օգնում է չզգալ այն ցավը,որը պատճառում է տխրությունը....Ուրախության պահին էլ երախտապարտ եմ լինում այն մարդուն,ով ինձ իր ուրախությունից տվել է.... :
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 17.04.2013, 19:21:
Smokie (17.04.2013), Stranger_Friend (17.04.2013), ԱնԱիդա (18.04.2013)
Նամակ անծանոթ մարդուց.
- Դու իմ սիրտը չես կոտրի չէ:
- Չէ, ուղղակի արյունդ կխմեմ, փորոտիքդ դուրս կթափեմ, գլուխդ քարով կջարդեմ ու քեզ կվառեմ
Մեր բարեկամը, որ կյանքի 80 տոկոսն ապրելա ՌԴ-ում, էսօր եկավ Հայասատան: Տուն մտավ ու միանգամից. էս ինչ ա կատարվում ստե հլը հավաքվենք հետ գնանք:
Հլա որ մի քանի ժամա ինչ ստեղ ա,բա որ ուրիշ բաներ տեսնի
"Non est ad astra mollis e terris via."
http://www.facebook.com/photo.php?v=349594388475748
Ֆրունզիկը եզակի էր: Միակն ու անկրկնելին: Կուզեի մոտիկից տեսնել այդ մարդուն, սեղմել ձեռքը, նույնիսկ համարձակություն կունենայի ամուր գրկել:Չեմ կարող ասել, թե ինչ զգացում եմ ապրում իրեն տեսնելուց, միշտ իր դեմքը տեսնելուց առաջին բանը, որ մտածում եմ դա այն է, որ նա այլեւս չկա, բայց դրան խառնվում է գեղեցիկի ընկալումը, անսահման մեծ տաղանդի բացահայտումը: Ինչքան էլ նայես իրեն, միշտ նորովի է քեզ համար, թեկուզ անգիր իմանաս, թե հետո ինչ է ասելու: Այդքան բարություն, այդքան ջերմություն, այդքան սեր ու այդքան ցավ մեկ մարդու մեջ: Պատկերացնում եմ իր ժպիտը, իր բարի ձայնն ու խոսքերը... իր հետ հանդիպելիս:
Երաժշտությունը բավական է կյանքի համար՝ բայց մի ամբողջ կյանքը բավական չէ երաժշտության համար:
Սերգեյ Ռախմանինով
Ինստրուկցիա ««ի՞նչպես նորմալ ապրել Հայաստանում»»:
1. Ոչ մի ձև. խի՞ մարդ կար, որ հավատաց
A long time ago, in a galaxy far, far away...
Էնքան կուզենայի նայել աչքերդ մեջ,առանց վախենալու:Էնքան կուզենայի առանց դողալու խոսել հետդ,որովհետև,եթե մի օր էդքանը կարենամ,ուրեմն էլ քեզ չեմ սիրում:
Անանուն
Տո ասա,այ երկրի փողերը վայելող ,ոտքերդ ճարպիկ,քո համար դա ինչա թռի գնա մոտը..
..Թատրոնում էի:Առաջին շարքի նստատեղերից մի երիտասարդ/պաշտոնավոր/ վեր կացավ ուշադիր զննեց թատրոնի մարդկանց:Մի կին նստած էր 5-րդ շարքում,նկատելով երիտասարդին կինը բարևեց և նույնիսկ տեղից վեր կացավ,որ մոտենա երիտասարդ պաշտոնավորին:Կինը 70 անց կլիներ,ոտքը կաղ էր, հազիվ-հազիվ էր կարողանում քայլել:Երիտասարդը առանց վատ զգալու սպասում էր,թե երբ պիտի հասնի ծեր կինը:Ինձ զսպեցի,իրոք ...Ես նրա փոխարեն գլուխս կախեցի:
Իրեն թվում է ,թե ինքը միշտ մնալու է երիտասարդ ու պաշտոնավոր,բայց էլ չգիտի,որ կգա մի օր իր հետ էտպես կվարվեն....
Վերջին խմբագրող՝ enna: 17.04.2013, 18:31:
Համաձայնվե՛ք, զարթուցիչի վայնասունը ավելի նախընտրելի ա, քան զարթնելն իրանից առաջ ու վախենալը, որ մինչև զուգարան կարող ա չձգես…
Գտա Էդվարդ Հարենցին:Գտա...Ուրախությունս չափ չունի:Կգամ ու կպատմեմ այդ խորհրդավոր պահի մասին
մտնում եմ օդնո, նոր երգեր եմ ընտրում, միացնում... լավա, նոր երգեր կան, չեմ ձանձրանա, հետն էլ գործս կանեմ-մտածում եմ, ու դուրս եմ գալիս սայթից
- բա խի? չի երգում:
նորից եմ մտնում սայթ, նույն բանն եմ անում,,, մի երգը պրծավ, մեխանիկորեն դուրս եկ սայթից, բայց սպասում եմ որ հաջորդը միանա:
-յաա, հիմա ի?նչ եղավ....
էս ինչ ա կատարվում հետս?
Smokie (19.04.2013)
Դպրոցից արագ քայլերով տուն էի գալիս:Մի քանի րոպեից պարապունքի էի,իսկ ես դեռ տուն էլ չէի գնացել:Կամրջակով քայլելիս այդ մարդուն տեսա:Հեռու էր,չէի կարող բարևել:Հասա տուն,շտապով դուրս թռա տնից:
Երկրորդ անգամ կամրջակով քայլելիս տեսա,որ մտնում է խանութ:Հետևից գնացի խանութ:Բարի,զմրուխտ աչքերով ինձ նայեց:Բարևեցի:Այդ րոպեին հիշեցի Էդվարդի մասին և մի ուժ ստիպեց,որ նրան հարցնեմ Էդվարդից:
-Բարև ձեզ,-ասացի ես անկեղծորեն ժպտացի
-Բարև,բարև,լա՞վ ես,-նորից նայեց ինջ,զգացի,որ մի տեսակ կուչ է եկել
-Հա,դուք ինչպե՞ս եք,-պատասխանեցի ես,չհամբերեցի,որ պատասխանի,-դուք Էդվարդին ճանաչու՞մ եք
-Էդվարդի՞ն,չէ...
-Գրող է,շատ եմ հավանում նրա գործերը...
-Դու երևի Էդիկի հետ ես,հաաա՜...Նրա գրածները մինչև մի քանի անգամ չես կարդում չես հակսանում,-ասաց նա և ծիծաղեց,-մենք նրան Էդիկ ենք ասում,-մեր շենքում էր ապրում
-Հա՞,-ուրախությունից տարօրինակ ժպտում էի
-Ես նրա գիրքը ունեմ,քանի որ խելքս գլխիս մեջ չէ,չգիտեմ որտեղ եմ դրել,դու առևտուրդ արա գնանք նրանց տուն տեսնենք գիրք կա:
Առևտուրս արեցի դուրս եկանք:Խանութից դուրս գալուց տեսա,որ նա մի տեսակ նիհարել է
-Վատաառո՞ղջ եք,-հարցրի
-Ինֆարկտ եմ տարել,նոր եմ հիվանդանոցից դուրս եկել:
Մի տեսակ տխրեցի,չէի ուզում խոսել,բայց հարցրի.
-Հիմա լա՞վ եք
-Դե սրտիս վրա հետք է թողել,Էդիկի վերացակն սրտի վերքը իրական է ինձ մոտ:
-Նանե,դու չե՞ս հիշում ինձ:ես քեզ հիշում եմ,փոքր ժամանակ այնքան գեղեցիկ էիր նկարում,հիմա էլ չե՞ս նկարում:Հիշում եմ գետնին նկարներ էիր անում և ափսոսում էի,որ անձրևը մաքրում էր:Քո նկարներից ես ունեմ,պահել եմ:
-Շնորհակալ եմ,ես ձեզ հիշում եմ:Հիմա չեմ նկարում..Մի քիչ գրում եմ...
Եղանակը խոնավ էր,Վարարակը վարարել էր:Աղմուկ էր և ոչինչ չասացի:
Հասանք իրենց շենքին,մտանք շենք:Ընդհանուր խավար էր:Աստիճանների վրա մի կին սրբիչով ծածկած մի թաս ձեռքին բարձարնում էր:Նկարիչը ասաց.
-Նա տիկին Կարինեն է,Էդվարդի մայրը:
Տիկին Կարինեն կաղ ոտքով,ծեր և ոչ սիրունատես մի կին է:
Տիկին Կարինեն զարմացած նայում էր:Նկարիչը ասաց.
-Այս աղջիկը Էդվարդի ընթերցողներից է:Գիտե՞ս չէ,որ տղադ գրող է:
տիկին Կարինեն շփոթված պատասխանեց.
-Հա՜,գիտեմ...
-Այս աղջիկը Նանեն է,դու նրան ճանաչում ես,մեր կողքի շենքից է
Նայեց ինձ,նայեց...
-Վա՜յ,Նանեին ես եմ մեծացրել
Եվ իրոք ,մանկապարտեզում նա իմ դաստիարակն է եղել:
Նկարիչը շարունակեց իր խոսքը.
-Գիտե՞ս տղադ հաղթել է մրցույթում:Նանեն ասեց..
Զգացի,թե ինչպես թպրտաց տիկին Կարինեի սիրտը:Ոչինչ չասեց:Ես վերջապես խոսեցի.
-Հաղթել է,թերթում նկարը կա:
Նկարիչն էլ էր ուրախ:
-Տանը գիրք կա՞,-տատանվելով հարցրեց նկարիչը
-Չէ...չկա,Երևանում են բոլոր գրքերը:
-Լավ,ոչինչ,համարը կասե՞ս
-094...,-էէ...չէ մեկ է չեմ հիշելու,-գնամ տուն համարների գրքում նայեմ..
Թասը տվեց ինձ,նկարիչը նկատելով թասի մեջ եղածը ասաց.
-Բանջարով հա՞ց ես թխելու:Ինձ չմոռանաս..
Տիկին Կարինեն եկավ մի փոքրիկ գրքույկ ձեռքին:Համարը տվեց նկարչին,դուրս եկանք շենքից:Հրաժեշտ տվեցի նկարչին:Մի քայլ հեռացա ու հիշեցի,որ նկարչի գորերը ես չեմ տեսել:Շուռ եկա,բավականին հեռացել էր,ստիպված էի բարձր խոսել.
-Մի օր ձեր գործերից պիտի տեսնեմ:
-Երբ կամենաս կգաս,ես ուրախ կլինեմ,կարող ես հիմա էլ գալ:
-Մի ուրիշ անգամ,հիմա պարապունքի պիտի գնամ ցտեսություն ձեզ,ապաքինվեք...
Շարունակեցի ճանապարհս,ուրախ էի...
Վերջին խմբագրող՝ enna: 18.04.2013, 17:34:
Իրեն հարգող տղեն պտի էսօր առավոտ՝ ժամը 7:30-ին, իր թիմի հետ ընկնի ճամպա դեպի եղեգնաձոր, ընդեղ 4-1 հաշվով կրի տեղի թմին(ֆուտբոլ). հետո ժամը 2-ին նստի Եղեգնաձոր-Երևան երթուղայինը: Ժամը 16:30 շնչակտուր մտնի լսարան ու դասախոսին բացատրի՝ ««շրջանից եմ եկել, երթուղային չկար, հազիվ, մի ձև հասել եմ Երևան»» ու մասնակցի միջանկյալին, 40 րոպեյվա ընթացքում պատասխանի 4 չորս հարցերից երեքին ու դուրս գա»:
Մեկ-մեկ նե՜նց եմ դուրս գալիս
A long time ago, in a galaxy far, far away...
Խոշոր,շատ խոշոր փաթիլներով ձյուն է գալիս:Ձյուն ապրիլի վերջին:Էսքան սիրուն ձյունն անգամ Նոր տարվա գիշերը չի լինում:Գիտեմ որ տաս րոպեից էս հրաշքը կվերջանա ու դրա համար էլ գնում եմ ձյան տակ կանգնելու:
Այս պահին թեմայում են 5 հոգի. (0 անդամ և 5 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ