սեփական վախկոտությունդ խոստովանելը , նույնպես ինչ որ չափով դուխ ունենալու մասին ա խոսում
սեփական վախկոտությունդ խոստովանելը , նույնպես ինչ որ չափով դուխ ունենալու մասին ա խոսում
Alphaone (10.04.2013), einnA (12.04.2013), erexa (11.04.2013), Ruby Rue (10.04.2013), Smokie (10.04.2013), StrangeLittleGirl (10.04.2013), Stranger_Friend (10.04.2013), Valentina (10.04.2013), ԱնԱիդա (10.04.2013), Գալաթեա (10.04.2013), Դատարկություն (10.04.2013), Մինա (11.04.2013), Նաիրուհի (11.04.2013), Նիկեա (12.04.2013), Ռուֆուս (10.04.2013), Վոլտերա (10.04.2013)
Թվում ա թե անգլերեն երգերը մյուս բոլոր լեզուներովից ավելի եմ սիրում՝ կապ չունի բրիտանացի երաժիշտ, թե՞ ամերիկացի: Որովհետև էդ լեզուն իմ համար և՛ պարզ ա և' ոչ: Իսկ գաղտնիքներով երգերը գրավում են: Լսում ես, խոսքերը էդքան չես հասկանում, բայց որոշ անծանոթ լեզուների պես ականջդ չի սղոցում, վերջիններս լսելուց նույնիսկ հաճելի երաժշտության էֆեկտը կկորի: Իսկ ասենք ռուսերեն, կամ հայերեն խոսքերը ուզեմ թե չուզեմ հասկանալու եմ ու երբեմն սովորական տպավորւթյուն եմ ստանում, պարզ, հասարակ խոսքեր են լինում:
Անգլերենը անգլերեն, գաղտնիքը գաղտնիք՝ բայց իմ կարծիքով միայն դա չի պատճառը, որ այդ լեզվով երգերը ավելի եմ սիրում: Ինչքան էլ սիրում եմ ռուսականները, անգլիականներին ավելի բարձր եմ դասում... Միշտ հիշում եմ, որ Եւրոպաներում ու Ամերիկաներում երաժշտական հետաքրքիր գյուտերը, տարօրինակ ու հետաքրքիր երաժշտական գործիքները ավելի շատ են, էլ չեմ խոսում հանրահայտ խմբերի մասին:
Բայց վերջերս լսած մի-երկու երգեր ինձ էն աստիճանի են գրավել, որ անգամ մտովի հավասարեցնում եմ իմ սիրելի անգլերեններին (մանավանդ առաջինը): Մի բան ինձ ասում է, որ թեկուզ այդ մի երգը արժանի էր նշածս բարձր դասին, որ պետք է թարգմանվի անգլերեն ու հայտնի դառնա այդ ավելի բարձրաճաշակ երկրներում:
••Սեղմել՝ ցույց տալու համար
Վերջին խմբագրող՝ Smokie: 10.04.2013, 19:43:
Երաժշտությունը բավական է կյանքի համար՝ բայց մի ամբողջ կյանքը բավական չէ երաժշտության համար:
Սերգեյ Ռախմանինով
Նիկեա (12.04.2013)
Ինչի՞ չի գրվում...
Անհույս ա... Ազգովի մի մեծ գավնոյի մեջ ենք ու էդ էլ ծիծաղալու չի:
Ես իմ համար ծննդատան սենյակներով մտնում, մայրիկների առողջությունն եմ հարցնում, մեկ էլ երեխեքից մեկը շնչակտուր գալիս ասում է՝ մեր հետ արի, քեզ դուր կգա, դու այդպիսի բաներ սիրում ես: Հարցնում եմ ինչ, վազում են, ասում են արի, արագացրու: Գնում եմ, ճանապարհին հասկացա, որ ներքևի հարկում մեկը մահանում է, տանում են մոտը՝ ինչ էլ գիտեին, որ այդպիսի սենյակ էի ման գալիս...
Մինչև հասա մեկին տարել էին, մնացել էին 4-ը, հետո 5 դարձան: Մեծ մարդիկ էին, երևի դրա համար ինձ վատ չէի զգում: Մնացածը խառնված գնում գալիս են, վատանում, փախնում, ես ուշադիր նայում եմ մահացողներին, մեկ մեկ էլ կողքս նայում չուշաթափվեն հանկարծ:
Չգիտեին էլ ով ենք, բժիշկը գործիքներ է ուզում, կողքիս քույրն էր տալիս, թե չէ մեզ կհանեին... 15 րոպե էլ չէր անցել սկսեցին կանչել, զոռով հանում էին, չէի ուզում դուրս գայի, համոզում եմ, որ ոչ մի վատ բան չկա, մնացեք նայենք՝ Չկարողացա...
Վերջում էլ հարցնում էին թե այսօր ինչ եք տեսել, չգիտեմ ինչ ասեմ, ախր ինչ նայել եմ անթույլատրելի էր, չէր կարելի: Ամեն մեկը մի կցկտուր բան է ասում: վերջում հիշեցի պատահաբար ուր էինք մտել, որ օրենքով պիտի գնայինք ու պատասխանեցի.
- Արյան դիալիզ....
Հ.Գ. Երևի հիմա էլ ակումբում պիտի համոզեմ, որ խանգարումներ չունեմ...
Սրիկա է մարդը, եթե նա ապրում է, երբ ապրելն իսկ անհնարին է.
Եվ սրիկա է նա, ով նրան դրա համար սրիկա է անվանում...
Թե գիտականորեն ոնց ա բացատրվում, ու բացատրվում ա թե չէ, չգիտեմ, բայց անձրևի ձայնը դրական ազդեցություն ունի:
••Սեղմել՝ ցույց տալու համար
Կյանքը շատ կարճ ա, որպեսզի ֆլեշկեն ապահով ձևով հանես...
Alphaone (12.04.2013), Moonwalker (12.04.2013), StrangeLittleGirl (13.04.2013), Արէա (12.04.2013)
DIXIcarpe noctem
CactuSoul (13.04.2013), einnA (15.04.2013), Moonwalker (14.04.2013), Smokie (13.04.2013), Stranger_Friend (14.04.2013), Yevuk (13.04.2013), Մինա (13.04.2013), Նաիրուհի (13.04.2013)
Վերջերս ինչ-որ շատ եմ սկսել ռիսկային քայլեր անել:
Չհանձնվելը ասում են, որ վատ բան չի, բայց մի՞թե միշտ է կարելի «վտանգավոր» արարքներ թույլ տալ...
Երկու օր առաջ ոստիկանության մեր բաժանմունքն էի գնացել անձնական հարցերով... Մտնում ես մի հատ կեղտոտ խցում երկու սովետական ծյոծյա են նստած, համակարգիչ չկա ու լիիիիիքը թղթեր են շարված։ Ներկայացրի գնալուս նպատակը ու քանի-որ գիտեի ինչ փաստաթղթեր են անհրաժեշտ, բոլորը կազմ-պատրաստ ու քսերոքս արած տարել էի։ Ծյոծյաներից մեկը սկսեց զբաղվել ու «կեղտ փնտրել»։ Մոտավորապես սենց խոսակցություն էր.
- Վայ, բա էս մեկը չկա
- Կա, այստեղ է
- Էն մյուսը չես բերել
- Բերել եմ, այս է
- Իսկ էն մեկը պակասում ա
- Դա նույնպես այստեղ է
Բոլոր փաստաթղթերը ստուգելուց ու համոզվելուց հետո, ասաց մի բան, որից, լրիվ անկեղծ եմ ասում, ուղեղս կախեց.
- Գիտե՞ս, դիմում պիտի գրես, բայց բլանկ չունենք, ես քեզ օրիգինալը տամ, քսերոքս արա, բեր...
Վերջում հերթը կաշառքին էլ հասավ, երկու տարբերակ ունեի. Կամ վճարել և երեք օրում ստանալ այն, ինչ պետք էր կամ սպասել 10-15 օր։ Դե ինձ էլ կամ նույն օրն էր պետք կամ երբ լինում ա, լինի։ Հրաժարվեցի... հրաժեշտ տվեցի և հոգեբանորեն ճնշված, գոյություն չունեցող ասֆալտով, գնացի տուն...
Սիրում եմ քեզ «Ապահով» Հայաստան…
Վերջին խմբագրող՝ Artgeo: 13.04.2013, 12:46:
Arpine (13.04.2013), CactuSoul (13.04.2013), Chilly (13.04.2013), Freeman (21.04.2013), Katka (13.04.2013), Peace (13.04.2013), Ruby Rue (14.04.2013), Smokie (13.04.2013), StrangeLittleGirl (13.04.2013), Two-Face (13.04.2013), Yevuk (13.04.2013), Աթեիստ (13.04.2013), ԱնԱիդա (13.04.2013), Անվերնագիր (13.04.2013), Արէա (13.04.2013), Մինա (13.04.2013), Նաիրուհի (13.04.2013), Ներսես_AM (13.04.2013), Նիկեա (13.04.2013), Ուլուանա (13.04.2013), Ռուֆուս (14.04.2013)
Մարդիկ կան, ում իրենց կես բառից էլ կճանաչես, կհասկանաս ինչ ձեւի մարդ ա, ինչ բնավորության տեր, կամ как минимум ճանաչվողի տպավորություն կթողնի:
Պատկերացրու սխալ համարի ես զանգել
- Բարեւ ձեզ:
- Բարեւ ախպերս
Հասկանում ես որ սխալ ես զանգել, բայց քեզ մի այլ կարգի լավ ես զգում:
Կամ մարդու հետ նոր-նոր ես ծանոթանում, ժպիտը դեմքին, բարձր տրամադրությամբ խոսում ա հետդ:
Գուցե էս «մանրուքները» դիֆիցիտ են դառել, դրա համար եմ էդ ամենին մեծ նշանակություն տալիս
Երաժշտությունը բավական է կյանքի համար՝ բայց մի ամբողջ կյանքը բավական չէ երաժշտության համար:
Սերգեյ Ռախմանինով
..Ցավ է ,կսկիծ այդ անդունդում և ձայները ողորմության ճիչ են հանում,լուռ տնքում են ,տնքում ցավից...Մարդկանց լեզվի,արարքների տված ցավից...Է.Ա.
Այսօր այս էս ցավը ապրեցի,ատում եմ մարդկանց ....և նրանց խաբուսիկ տեսքը
Մարշուտկայի մեջ կողքս երկու դեռահաս տղաներ էին նստած:
Մտքերով էի, չէի լսում ինչ են խոսում, բայց կանգառս որ մոտեցավ, ավտոպիլոտով սթափվեցի, կոպեկս հանեցի գրպանիցս ու լսում եմ, տղաներից մեկը մյուսին ասում ա.
- Հեսա գնանք մեր յան, իմով խաղանք մի քիչ...
Մտածեցի՝ ինչ տարբեր իմաստ կունենար նրա ասածը, եթե մենք չապրեինք այս թվայնացված, կոմպյուտերացված ու լուսավոր դարում:
Վերջին խմբագրող՝ Գալաթեա: 13.04.2013, 15:40:
Freeman (21.04.2013), Smokie (13.04.2013), StrangeLittleGirl (13.04.2013), Անվերնագիր (14.04.2013), Արէա (13.04.2013), Դատարկություն (14.04.2013), Մինա (13.04.2013), Նաիրուհի (13.04.2013), Ռուֆուս (13.04.2013), Տրիբուն (14.04.2013)
Մինչև հիմա չի անցնում վիրավորանքը,չնայած այդքան էլ հիշաչար չեմ և մարդկանցից հիասթափվելուն հարմարվել եմ:Չգիտեմ գուցե սա հոգուս ցավն է,քանի որ հոգուս թվում էր,թե նա բոլորից անկեղծ է,բոլորից մաքուր...Երևի շատերը ծանոթ են այն զգացումին,որը դավաճանություն զահրուրելի անունն է կրում,այնուամենայնիվ ինձ համար սա մի ուրիշ բնույթի է:Երբ հոգիդ է խոսում մարմնիդ փոխարեն և հետո դուրս է գալիս,որ հոգիդ սխալ է, միանգամից լցվում ես տարակուսանքով բոլոր հարցերի նկատմամբ:Սա ուղղակի դավաճանություն է,ամենասովորական դարձած և բոլորին այցելած. այն պղտորում է ամեն ինչ:Կորում է հավատը,կորում անվերադարձ...Արդեն չես հավատում ոչ մեկին,նույնիսկ ամենամաքուր խոսքի մեջ սև բծեր ես տեսնում,ի վերջո ինքդ էլ դառնում ես մի ճավիղ՝զզվելի,հիշաչար,ամեն ինչի հանդեպ լցված վատագույն մտքերով......Ցավ է ,կսկիծ այդ անդունդում և ձայները ողորմության ճիչ են հանում,լուռ տնքում են ,տնքում ցավից...Մարդկանց լեզվի,արարքների տված ցավից...Է.Ա.
ճիշտ են ասում էլի օտպուսկից հետ գնալն ավելի դժվար ա......
Մի՛ փորձիր թաքցնել սխալդ, ընդունի՛ր այն, պատասխա՛ն տուր և շարժվի՛ր առաջ
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ