Անկապ օրագիր

[Arpine]

Գտա քեզ երկնքում,
Հանգիստ քնի գրկում,
Ժպիտ էր քո դեմքին ու մանկոքւթյուն էր քո հոգում:
Ես հասկացա՝ դա էր իմ փնտրածը՝
Քնից թանկ բան չկա կյանքում:

Հանդարտ քո գլխի տակ
Հոգնած մի թավջութակ
Պատմում էր, որ մեր կյանքը ոսկու հոր է անհատակ:
Ես ասացի՝ թող մի կողմ կատակդ,
Քեզ այստեղ ով կհավատա:

Եվ ձեր հրճվանքը ինձ շատ խորթ է,
Ձեր կուռքին ես չեմ դավանում:
Ով է այս երկար կյանքում հաջորդը,
Որ արդեն էլ չի դիմանում,
Էլ չի դիմանում…

[Arpine]

Ամեն անգամ, որ զգում եմ թե մաման ոնց ա գիշերը ծածկում ինձ, երբ բացված եմ լինում (ի դեպ, նենց հաճելի ա, ինձ պուճուր եմ զգում ), մտածում եմ, տեսնես կարող եմ ես էլ էսպիսին լինել

[Ամմէ]

Գլուխս ցավում էր ասեցի մտնեմ Ակումբում հանգստանամ՝ սովորաբար միշտ էդպես եմ անում, էն էլ տեսնում եմ Մեֆն ա արգելափակված: Առանց որևիցե բան ճշտվելու բողոքում եմ.
-Ինչու՞ եք արգելափակել , առանց իրա տխուր կլինի, տրամս ընկավ:

Նախագահական ընտրություններն էլ ինձ սկսել են անհանգստացնել:Ոչ մեկի կողմից չեմ, բայց քանի, որ դու իրեն սատարում ես՝ դա ինձ մեծ վստահություն է ներշնչում: Ես քեզ հավատում եմ

[Alphaone]

Օրեր կան, երբ ուզում ես կախվել, իսկ կան օրեր, երբ ուրիշներին ես կախել ուզում. դժվար է ընտրությունը հումանիզմի ու էգոիզմի միջև...

[Նաիրուհի]

ՀԱՐՑ. հիմա ԱմմԷ-ն Ռայի՞ն է սիրում, թե՞ Մեֆին ։Ճ

***

Էսօր տուն գալիս էլի տեսա աղբարկղում ուտելիք փնտրող ծերունուն ու երևի առաջին անգամ մտածեցի՝ ճի՞շտ եմ անում ամեն օր հացիս կեսը պատշգամբում ծիտիկների համար փշրելով...

[Ամմէ]

Պատասխանում եմ և փարատում իմ սիրելի ակումբցիների հետաքրքրությունը:
Ամմէն երկուսին էլ շատ է սիրում: Մեֆին սիրում և հարգում եմ, որպես շատ լավ մարդ, հաճելի անձնավորություն, իսկ Ռային ...
Առանց հոգնելու նորից կարող եմ կրկնել՝ շատ եմ սիրում, խենթի պես ու անչափ ուրախ եմ դրա համար:

Սիրում եմ քեզ

[Մարկիզ]

Հույժ կարևոր… Րաֆֆին ու Լևոնը միացել են: Դաշնակները գալիս են... Մուկը դարձել է Օրինաց երկրի Արտաշատի բաժնի պետի տեղակալ: Տիգրան Սարգսյանը Շրջանայինի պադզեմկում բուդկա ա դրել ու ակնոց ա ծախում: Արմենչիկը Թումանյանի շաուրմանոցում գազի բալոնի մասնագետ ա աշխատում:՛

Պրիվյե՜տ... :-))

Ես անբարբառ մի մանուկ, (իրականում, ես մանուկ երբեք չեմ եղել)
Երկու ձեռքս պարզեցի, (դու՛ պարզեցիր)
Եվ իմ անզոր թևերով (անզոր չեն թևերս, ուղղակի էսքան ձիրք չունեմ, որ փոխեմ էս բառերը)
Քեզ պես էշին գրկեցի… (դե սիրելով եմ էշ ասում.. մի նեղացիր… Լա՛վ, հա՛: Իշուկ ասեմ)

Քո անունը ես գոչեցի՜ (իրականում մտքումս էլի, տենց բարձր չէ)
Թող որոտա իմ գլխին (... ստե մի բան էի ուզում ասել էս գլխի պահով, էն էլ ամոթ ա)
Փայլակ, կայծակ, հուր երկաթ (դե գիդես, կայծակն իմ վրա չի ազդում)
Թող դավ դնե թշնամին (բայց խի՞… Հենա ես կդնեմ էլի) )
Ես մինչ ի մահ կախաղան (թող ուիշները կախվեն) )
Մինչև անարգ մահու սյուն (թող խալխն ամաչի)
Պիտի գոռամ, պիտ կրկնեմ (ինչքա՞ն ասենք, մարդ ենք, արա)
Անդադար. քո անունը, այ ե՛զ... (լավ, իշուկ):

Ախր գիտես, չէ՞… Ախր գիտես ինձ: Ախր քո պես ո՜վ գիտի: Մեկ էլ, վեհափառը:

[Katka]

Մեֆին արգելափակե՞լ են:

[Moonwalker]

Էսօր մի զարմանալի/զվարճալի բան նկատեցի: Իսկական "that awkward moment" ժանրից էր:
Երբ մարդը հետդ ծանոթանալուց ներկայանում ա՝ Վաղարշակ և դու պատասխանում ես՝ Արշակ: Ու նայում ես իրա դեմքին՝ արտահայտությանը...

[Վահե-91]

ինչ հավեսա յուքոմ քաշած շատ մոտիկ հարևանին Wi-Fi-ռոուտեր նվիրելն ու անձամբ կարգավորելը

[murmushka]

մեկ մեկ մտածում ես, որ ասես,կիսվես պատմես, խոսաս՝ կթեթևանաս, բայց հաճախ հակառակն ա լինում, ասում ես՝ ավելի ես խորանում, ավելի ես ծանրանում, ավելի ես թաթախվում էդ ամեն ինչի մեջ ու դուրս գալ չի ստացվում: բայց դե առանց ասելու էլ սիրտդ ա տրաքում, հիմա չգիտեմ ինչ անեմ… միգուցե ճիշտն էն ա, որ ում որ պետք ա հենց իրա երեսին ամեն ինչ ասեմ՞

[einnA]

ինչքան ժամանակ է մտածում եմ` ախր ինչի՞ց ա, որ լինում է

woman-wife, man - husband
женщина - жена, мужчина - муж

իսկ մեր մոտ կա տղամարադ - ամուսին, բայց կին - ...

[Arpine]

Մարդիկ մեծանում փչանում են:
Իսկապես, էն, որ փոքր են, բնական, կրեատիվ միտք ունեն, միշտ մի նոր բան կասեն, որ շատ ավելի հետաքրքիր կլինի լսելը քան մեծերին, որ դեռ չեն փչացել միջավայրի կողմից: Ահա հենց հասարակության, որ անձ, առավել ևս անհատականություն չի թողնում: Մասսայական նույնականացում: Բայց թե, սա ուրիշ թեմա է:
Օրինակ երեխան խաղում է խաղալու համար, հենց էնպես, իմաստը խաղալու մեջ է, ոչ թե արդյունքի: Իսկ մեծերը, աշխատում են վերջնական նպատակի, փողի համար, իրենց տանջելով, ինչո՞ւ միշտ պետք է նպատակ լինի, բայց ժամանակն անցնում է, կարելի է հենց դրա մեջ, փոքր բաների մեջ հետաքրքրություն գտնել, ոչ թե միայն արդյունքի: Մեծերը երջանիկ լինել չգիտեն:
Երբեմն էլ խոսում են երեխայի մոտ, վիճում կամ նման բան ու ասում. մեկա բան չի հասկանում: Ասա հենա դու ես չհասկացողը, չես հասկանում, որ երեխան զգում է, հասկանում, ընկալում, ազդվում: Հո շնչող առարկա չի, մարդ է, գիտակցություն ունի, հասկանում է ավելին, քան, հավանական է, դու:
Մարդիկ էլ կան նեղվում են, երբ ասում ես. երեխեք: Այ սա չհասկացողներից է, միանշանակ: Քանի որ, եթե դու վախենում ես երեխա բառից, ուրեմն, դու դեռ չես մեծացել:
Վատը նա է, որ մեր միջավայրը, դաստիարակությունը, մտածելակերպը ստիպում է, որ երեխեքը շուտ մեծանան, փչանան: Սկսած մեր ունեցած հաղորդումներից, ընդհանուր միջավայրից մինչև մեր մենթալիտետ, մեր առաջարկած խայտառակ խարխուլ սեռական դաստիարակություն ևան: Մանկապարտեզում, պրակտիկայի ժամանակ, երեխեքի հետ զրուցում էինք, խաղում, մուլտ նայում, վարժություններ բան անում, ոնց իրենք էլի: Մուլտ նայելիս էլ կռվում են, ով պետքա գիրկդ, կողքդ նստի, էդպես հավես ճզմվելով: Մի անգամ մուլտերից ենք խոսում ինձ համար էլ նոստալգիկ պահեր են առաջացնում բա սա նայել ե՞ս, բա էս մեկը գիտե՞ս, հարցուփորձ ենք անում, մեկ էլ մեկը. բա Գոռը, բա դու Գոռին նայում ե՞ս, ամենալավնա չէ՞, կողքից էլ էլի մի քանիսը : Ընդ որում աղջիկները : Տղաների հետ էս դեպքում ավելի հետաքրքիր էր, փաստորեն էդ տարիքի տղաները մի քիչ ուրիշ են:
Մեղկ են երեխեքը, որ մանկություն չեն ունենում, լինի դա իշխանության թե իրենց անգրագետ ծնողների պատճառով:

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Ընկերս՝ Արայիկը, խելացի տիպ էր

[Գալաթեա]

Մի ամբողջ շաբաթ առանց էքսցեսների:
Պրոգրես...

[Անվերնագիր]

Գիտեմ, որ մի օր կփակվեմ ես էլ
Ու կվերջանա իմ օնլայն ուղին։
Մոռացած բոլոր գրառումներս լուսե՝
ինձ սև ցուցակին կհանձնեն գուցե։

ֆեյսբուքը նորից անհոգ կխնդա՝
Փռելով պատին լուսավոր գանձեր։
Եվ ֆրիենդներս անգամ չե՜ն էլ հավատա,
Որ եղել եմ ես, լայկել ու կիսվել։

Եվ աքաունթս երբ փակվի ինձ հետ—
ստատուսս կմոռնան, սիրո խոսք կասեն,—
Եվ առցանց կյանքս կդառնա լեգենդ՝
էվենթներիս նման անդարձ ու վսեմ...