Անկապ օրագիր

[Հայկօ]

‎...Մարդ ու անասուն իրարից ջոկվում են հիշողությամբ: Հիշողությունը դրած է անասունի և մարդու արանքում: Հիշողության մեջ ես՝ ուրեմն վառվում ես, մարդ ես, հաշիվներ ունես, անհանգիստ ես - հիշողության մեջ չես՝ հրե՜ն բաց դաշտում կովն արածում է առանց հիշողությունների, իսկ հորթին երեկ են մորթել: Էն ծառը թե հիշողություն ունի՝ քոնոնք էլ ունեն: Քոնոնց կտրում են, մորթում են, զրկում են, ծաղրում են - քոնոնք իրենց հիշողությունից փախչում են, և նորից կզրկվեն ու նորից կզրկվեն ու նորի՛ց, ու նորից հիշողություն չեն ունենա, որովհետև վախենում են ծաղրին բռունցքով ու զրկվելուն կտրելով պատասխանել... Ասում եք սեր, ասում եք սիրում ենք: Սիրում եք, քանի որ կծելու, կոտրելու, զրկելու, ատելու տղամարդկություն չունեք - դուք վախենում եք ատելուց: Դուք ձեր սերը թաշկինակ եք անում, կապում աչքներիդ, որովհետև վախենում եք բաց աչքով նայել ու ատել - հանկարծ կտեսնեն, որ ատում եք ու կտան կսպանեն: Մի վախեցեք, մեռնելը դժվար է, ուզենաք էլ՝ չեք մեռնի, մի անգամ ձեր գլխի հետ թող իրենց բռունցքն էլ ցավի - տեսնեմ մյուս անգամ կխփե՞ն. տղամարդու պես մի անգամ կանգնեք՝ թող ձեզ զոռով ծալեն, դուք մի կոտրվեք՝ ձեզ թող զոռով կոտրեն - մյուս անգամ տեսնեմ կկոտրե՞ն, կծալե՞ն, կմոտենա՞ն:

Հրանտ Մաթևոսյան, «Ծառերը»

Ծնունդդ շնորհավոր, Մեծ:

[Valentina]

Կանգում էի պատուհանի մոտ ու նայում վերև, էնքան վերև, որ նույնիսկ աչքի պոչով չերևան շենքերը, ծառերը: Տեսնում ես մենակ արագ թափվող ձյունն ու ամպամած երկինքը:
Սպասում ես մի քանի վայրկյան. մեկ էլ զգում ես որ թռչում ես, բարձրանում վերև, ու վերջը չի երևում:
Նոր էլի փորձեցի, ոչինչ չի փոխվել, թռչում եմ նույն արագությամբ:

[Անվերնագիր]

Թող Աստված մեզ հեռու պահի ««սրբերից»»

[ԱնԱիդա]

կուզեի վերադարձնել անցիալիցս մի օր, որ կարողանայի գնահատել /իմանալ/ ափսոսանքիս գինը…

[Arpine]

Զարմանում եմ, ինչպե՞ս են մարդիկ իրենց 1-2 տարեկանում հիշում: Ես բացարձակ ոչ մի բան չեմ հիշում, մոտ 4-5 տարեկանից միայն ինչ որ պատառիկներ եմ հիշում. իմ մանկապարտեզից, տնից, մեր սև բադին, ի դեպ, գրողի տարածը սատկեց, լացեցի իր համար նույնիսկ, հիմարի նման, մեր կրիային, որին էդպես էլ ձեռք չտվեցի, մամայի բարակ սպիտակ վերնաշապիկը, որը չէր էլ տաքացնում առանց այն էլ նիհար մարմինը, հայրիկիս էդ ժամանակ էնքան էլ լավ չեմ հիշում, շատ չէր տանը լինում:
Մանկապարտեզ. երբեք չէի քնում, ու էդքան ժամանակ սպասում 2 հատ ծափի: Ահհ դարակս՝ 9-րդը, հաշվելով գնում էի, մինչև սովորեցի: Մի անգամ էլ, ծննդյանս օրը, չեմ էլ հասկանում ինչի՞ տորթը փշուրներով էր, փչեցի ու էդ ամենը դեմքիս, աչքերիս:/: Շատ վատ էր, բոլորը ծիծաղեցին, իբր, ես էլ:
Հետո քանի որ մամային օգնել էր պետք մորաքույրս սկսեց հաճախ գալ մեր տուն, ու էդպես քիչ-քիչ մեր ընտանիքի անդամը դարձավ: Լավ օրեր էին: Պարտեզի հանդեսները, որ մաման ամեն անգամ ինչ-որ ցավեցնող զիբիլներ էր քսում դեմքիս, ոնց բոլոր երեխեքին էին անում: Հնարավոր է՝ հենց էս ժամանակից եմ զզվել նման բաներից: Սկզբում ես հանդեսների համար շորիկ չունեի, ճիշտ է, հիմա լիքը զգեստներ ունեմ, բայ դե, միևնույն է, էն ժամանակ ես շորիկ չեմ ունեցել: Ի դեպ, ես երբեք էլ խմբի մեջի երկար մազերով աչքի ընկնող աղջիկը չեմ եղել, իսկ հիմա, ինձ էլ պետք չի դա:
Հիշում եմ, որ բոլորով փոքր եղբորս անուն էինք դնում, ու որ ոչ մի անուն մտքիս չէր գալիս:Ճ, հետո էլ չգիտեմ ինչպես, պապան որոշեց ինչ դնել:
Հանդեսներով լավ ու վատ պահերով հասանք դպրոց. ամեն օր, պարտադիր, ոչ մի բացակայություն, գյուղի մի ծայրից մյուսը գնում էինք դպրոց: Հիմա որ հիշում եմ չեմ պատկերացնում ոնց եմ էդպես գնացել: Մի անգամ հիշում եմ, գնացի հասա դպրոցի դռան մոտ որ պետք է մտնեմ, զգում եմ, ինչ-որ մի բան պակաս է, տեսնեմ, որ պայուսակս չեմ բերել:ՃՃ: Բնականաբար, գնալ, բերել, գալ: Սա էլի ոչինչ, մի անգամ էլ հողաթափերով եմ գնացել:ՃՃ:
Առաջին դասարան, բոլորս նստած ենք, ես՝ ուսուցչի դիմաց, երբ ուսուցիչներից մեկը եկավ ու իր տղային առաջ բերեց իմ տեղը, ինձ էլ վերջ տարավ: Այ քեզ դպրոց: Մինչև հիմա առաջին նստարանին եմ նստում, չեմ սիրում վերջում: Հա ասեմ որ երբեք էլ գերազանցիկ չեմ եղել, ինձ միշտ մի բան պակասում էր, դե արդեն նշեցի էլ աչքի ընկնող չեմ եղել: Հիմա էլ, միշտ էլ, մի բան պակասում է: Ավելին պետք էլ չի, հավանաբար:
Մի պատմության ուսուցիչ ունեինք, շատ լավն էր, խիստ, էն որ «Տեսնենք գրիչ պապիկն ո՞ւմ կկանչի դասի»:ՃՃ: էն ժամանակվա համար, մի տեսակ տարօրինակ մտքեր էր արտահայտում, հիմա եմ հասկանում, որ աթեիստ էր: Մի պատմության դասարան էր սարքել, որտեղ էստեղի պատմության թանգարանից շատ հնություն կար: Լավն էր մարդը, երևի միակը ում կարելի էր ուսուցիչ կոչել, ոչ թե ժամավաճառ...
Հետո ամեն ինչ փոխվեց:

[Smokie]

Երբ խոստանան ու հետո «մոռանան» կարող է շատ ավելի թեթև տանես, քան երբ միանգամից մերժեն: Առաջինի դեպքում ինքդ էլ կարող է ժամանակի ընթացքում «մոռանաս,» կամ ամեն ինչ հասկանաս, երևի նույնիսկ ասես, որ այդպես էր ճիշտը: Իսկ երկրորդի ժամանակ հարվածը միանգամից է լինում, պատահում է այն, ինչին ընդհանրապես չէիր սպասում, ասում ես, որ չափից դուրս կոպիտ էր, որ էթիկայի կանոներից դուրս էր, բլա-բլա-բլա-բլա... Հատկապես երբ երկար ես սպասում այդ պահին, դժվար է լինելու դիմանալ հարվածին:

[Arpine]

Եթե ձեզ շրջապատող մարդկանց սիրում եք, նրանք կլինեն հայրը, մայրը, քույր, եղբայր, մորաքույր, հորեղբայր, պարզապես ընկեր, ծանոթ կամ ձեր սիրելին արտահայտեք դա, կարող է հենց դա է երջանկության հիմքը: Հետո չզղջաք չարածների համար:

[erexa]

Նոր հիվանդությամբ եմ տառապում: Հայացավ եմ կպել:

[Rhayader]

Oh sweet sparrow, leaves are falling
As another day is gone.
Wind grows colder and this coat
Will not keep me warm.
Oh sweet sparrow, won't you fly to her
And bring her home,
Tell her flowers in the garden
Wither where I stand alone.

Երկար ժամանակվա մեջ առաջին անգամ նոր երգ եմ գրում:

[Smokie]

3 տարի-«Դար» ակուու՜մբ

[Meme]

Ինչքան սիրուն էր քաղաքը էսօր իր սիրահարներով...գժվում էի արդեն....... փաթեթավորելու նվեր ունեյի, բայց զգացի որ էսօր էդ օրը չի, էսօր իրանց օրնա...
ապրեն մեր տղաները, ես հիացած էի, մի պահ թվաց հեքիաթում եմ, իչքան սիրուն էր ամեն ինչ քանի խանութ մտա փարթի խանութներում հերթ , ամենքը
շտապում էր նվեր, չէ շաատ գեղեցիկ նվեր տանել...ուխխխ ..
ես էլ երկու օր առաջ եմ բանաստեղծություն էլ չէ, տողեր եմ գրել...իմ հետ կապ չունի, ուղղակի մտքովս անցավ, ու համընկավ տոնի հետ, նվիրում եմ բոլոր սիրահարներին...
Համ էլ էնքան սիրուն եք, երջանիկ լինեք բոլորդ, ու հասնեք ձեր նպատակներիիին...




Սիրահարվել
Ու՞մ ո՞նց է այն հյուր եկել,
Եկել է ու հեռացել,
Թե՞ հետքեր է նա թողել....

Սիրահարվել,
Ու՞մ է ծանոթ այն,
Հեքիաթ ու նորություն,
Խաբկանք թե թյուրիմացություն,
Երազ ու իրականություն:

Սիրահարվել,
Թող ամենքը զգան,
Թող փայլեն ու թրթռան,
Սիրահարվել...Ով գիտի ի՞նչ է.....

Հանձինս իմ A...a կամ u...n ին....խաբար բզիկ եմ բա ի՞նչ եմ...

[_Հրաչ_]

Մտա, որ տխուր տրամադրությամբ մի բան գրեմ, տեսա Մերիի՝ տրամադրություն բարձրացնող գրառումը, ու տխրելս չեկավ:

[Rhayader]

Շնորհավոր Լուպերկալիա: Համ էլ, ասում են, ինչ-որ սենտիմենտալ տոն էլ է, դա էլ շնորհավոր:

[Rhayader]

Ձայնագրեցի

Oh Sweet Sparrow

Oh sweet sparrow, leaves are falling
As another day is gone.
Wind grows colder and this coat
Will not keep me warm.
Oh sweet sparrow, won't you fly to her
And bring her home,
Tell her flowers in the garden
Wither where I stand alone.
I embrace my pillow in my dream
Mistaking it for her,
Oh sweet sparrow, when we kissed,
I'd run my fingers through her hair.

Sparrow's sitting in his nest,
With his wife and with his babes.
Won't be long before they fly
Chasing spring to warmer seas.
Oh sweet sparrow, I was robbed
Of my true love and children dear.
Won't you take my love to them
And tell them that I am still here.
And I'm walking trapped in memories
Of days when we would talk,
Oh sweet sparrow, when the last leaf falls
I'll have to die alone.

[Jarre]

Մեկ-մեկ որ երգերի բառերին նվիրված կայքերում կարդում եմ իմաստի վերաբերյալ տարբեր կարծիքներ, իրար լրիվ հակասող, իրար հետ կապ չունեցող մեկնաբանություններ, չգիտես ինչի հիշում եմ Աստվածաշունչը ու էն հարյուր հազարավոր անկեղծ մարդկանց, ովքեր մի ամբողջ կյանք ծախսում են այդ «երգի» բառերի իմաստը հասկանալու համար։

ՀԳ՝ շոու բիզնեսի ներկայացուչցիները հաճախ գիտակցաբար խճճված միտք են գրում, որը կարելի ա հազար բանի վերագրել, ու բոլոր դեպքերում էլ «անհերքելի» ապացույցներ ունենալ։

Բարի՛ գալուստ աշխարհի մեծագույն շոու