Անկապ օրագիր

[Նիկեա]

Ինչ լավ կլիներ եթե մարդիկ հասկանային որ նոր տարին ամսի տասներեքով չի վերջանում,այն շարունակվում է:Երբեք չպետք է դադարել հավատալ հրաշքներին ու նվերներ մատուցել հարազատ մարդկանց:Չմոռանաք

[murmushka]

Ամեն ինչ խառվել է իրար՝ վախ, սպասում, անորոշություն, անհանգստություն, շտապողականություն, երազանք, հուզմունք, հույս ու անսահման մեծ ՍԵՐ...

[Անվերնագիր]

Իմ թշնամու աննուն է համակարգիչ, բայց նա է հենց երջանկությունս.
էս ինչ օրն ենք ընկել, գրողը տանի...

[Վահե-91]

ես էդ Բիլ Գեյթսի *ա*ան

[Ամմէ]

Ես էլ եմ գրում, ես կասեի շատ լավ եմ գրում, բայց իմ մտքերում միայն : Մի երկու անգամ փորձեցի մտքերս թղթին հանձնել, հետո զգացի,թե որքան անկատար են նրանք, իսկ իմ մտքերում, իմ հոգում շատ լավն են, դրանց ոչ ոք չի կարող հասնել, ոչ ոք չի կարող քննադատել, քարկոծել, անգամ հասկանալ և մեկնաբանել: էնպես որ իմ ստեղծագործությունները կարդալու համար, հարկավոր է կարդալ իմ մտքերը:

[Վոլտերա]

Էսօր Բարեկամության մետրոյի տակի խանութները դատարկել, էկել եմ

[Վոլտերա]

Ու էս տափակությունը հայերին դուր ա գալիս:

[Վոլտերա]

Մելամաղձախտ
Փաստորեն էդպիսի հիվանդություն կա ու ես հակված եմ դրան
Մերսի Բուլգակոոով

[Վոլտերա]

Ռեալի ֆաներ, ինձ չսպանեք, բայց պիտի ասեմ: Էսօր Արմնյուզն էի նայում, պատմում էին համաշխարհային շոուբիզնեսում կատարվող դեպքերի մասին, ու մեկ էլ թեմա բացվեց Քրիստյանո Ռոնալդոյի ու իր ընկերուհու վեճի մասին: Փաստորեն ընկերուհին բողոքում էր, որ Ռոնալդոն անընդհատ հայելու մեջ է նայում, անգամ սիրով զբաղվելիս, ու պատմում էր, ոնց ա մի անգամ տանը ընկել ու սկսել է իր վրա գոռալ: Դե նույն կերպ էլ ֆուտբոլի դաշտում ա վարվում

[Chuk]

Պեղել եմ: 2010թ.: Ամառ: Արդիական ա

Հին ու նոր:
Ակումբի մանրակերտը միշտ զարմացրել է ինձ: Վերջին օրերին հետաքրքրությամբ կարդում եմ հների ու նորերի մասին գրառումները ու մտովի տեղափոխվում լրիվ ուրիշ հարթություն...


***
- Այ բալամ, էդ փեդը գցիր ձեռիցդ:
- Հեսա, ապի:
- Ասում եմ, գցիր:
- Հեսա, ապի:
Շուռ է գալիս ծերուկն ու դիմում հարսին.
- Է՜, բալամ, բա մեր ժամանակ էդպե՞ս էր: Մեծերին հարգել կար, բան կար: Բա մենք կհակաճառեի՞նք մեր պապերին:

***
Ակումբի մանրակերտը:
Ոչ մի բան նոր չի:
Ամեն ինչը հինն է:
Երբեմն լավ մոռացված հինը:
«Մեր ժամանակ ուրիշ էր», - դժվար է գտնել մարդ, ով հարյուրավոր անգամներ չի լսել այս պարզ նախադասությունը:

Ուրիշ չէր, բիձա, նույնն էր:
Ձեր ժամանակ էլ ձեր ծերուկն էր իր հարսին դիմում «Բալամ, մեր ժամանակ էդպես չէր»:
«Մեր ժամանակ երեխեքը սովորում էին», - ասում էր:
«Մեր ժամանակ երեխեն հետաքրքրություններ ուներ», - ասում էր:
«Մեր ժամանակ մեծերին հարգել կար», - ասում էր:
«Մեր ժամանակ աղջիկները սիրուն էին», - ասում էր:
«Մեր ժամանակ...», - ասում էր:

Նույնն է, բիձա, լրիվ նույնը:
Ակումբը չորս տարեկան է:
Արդեն չորրորդն «սերունդն» է, որ ասում է. «Մեր ժամանակ...»:
Ճիշտ են ասում ու... սխալ են ասում:

Նույնն է:
Միշտ էլ եղել են հետաքրքրիր թեմաներ ու անհետաքրքիրներ:
Միշտ էլ եղել վառ անհատ մասնակիցներ, ու ձուլվողներ:
Միշտ եղել են կռիվներ ու բարեհամբույր խոսակցություններ:
Միշտ եղել են «հներ» ու եղել են «նորեր»:
Ու միշտ եղել է այդ նախադասությունը. «Մեր ժամանակ, բալամ...»:

Ձեր ժամանակ, ծերուկ, պարզապես քոնն էր, դու էդ ամբողջության լիարժեք մասն էիր, ձուլվածքի անբաժան կտորը, քո ժամանակ դու այնքան ձուլված էիր, որ դա լրիվ քոնն էր, ու հիմա կարոտ է, կարոտ նույն խոսակցություններին, նույն մարդկանց, նույն հույզերին:
Ուրիշ ոչինչ չի փոխվել: Ուղղակի այսօր այնքան ձուլված չես, ինչքան երեկ:
Թե չէ նույնն է:
Այն ժամանակ էլ կար ԱՆՀԵՏԱՔՐՔԻՐԸ, ուղղակի այն ժամանակ դա ՔՈ անհետաքրքիրն էր: Ու հենց էն պատճառով, որ քոնն էր, հետաքրքիր էր:
Էսօրվա անհետաքրքիրն էլ ուրիշի համար է հետաքրքիր:

Ոչինչ չի՞ փոխվել: Փոխվել է: Ամենը:
Փոխվել են ժամանակները:
Այո, գրառումների որակի մեջ էլ կա փոփոխություն, մարդկանց մեջ էլ: Բայց էլի գալիս են վառ անհատները, էլի խիստ հետաքրքիր գրառումներ են անում:
Ուղղակի հաճախ քոնը չի, հաճախ ավելի շատ անհետաքրքիրն ես նկատում, որն երեկ չէիր նկատի:

Հին ու նոր:
Չկա հին:
Չկա նոր:
Կա նույնը:
Միշտ:
Մշտապես:
Հիմա:
Երեկ:
Վաղը:

Սիրում եմ էս ամենը:

[Claudia Mori]

Այօրվա երթուղայինը ժամանեց անիմեի նման: Ինքը դեղին էր, տարօրինակ չափսերով ու տարօրինակ անտենայով: Տարօրինակությունները շարունակվեցին նաեւ ներսում: Առաջին երաժշտությունը, որ լսեցի Tina Turnern էր, հետո լսվեցին լատինոամերիկյան ռիթմեր, հետո ռոք:

Այդ ամենը միգուցե սովորական լիներ, եթե վարորդը չունենար հայ տղաների մի տեսակին բնորոշ «չոլկա» եւ ավտոմեքենայում հնչող երաժշտությունից կիլոմետրերով հեռու գտնվող արտաքին: Թերեւս հետաքրքիր էին միայն նրա «տորնադո» ականջները, որոնք էլ ավելի զվարճալի էին դարձնում առանց այդ էլ ծիծաղելի իրավիճակը: Ականջների մասին գրելով բացարձակ նպատակ չունեմ նրան վիրավորել, պարզապես նկարագրում եմ, որ դուք էլ ինձ պես պատկերն ամբողջական տեսնեք:

Վարորդը մի տեսակ շատ երջանիկ էր ու զգացվում էր, որ երթուղայինը նոր է: Մի տեսակ նման էր Հայաստանում տարածված պաստառներին, որի վրա կարելի էր գրել՝ «Երթուղայինը ես եմ»: Ամեն ինչ ավելի ծիծաղելի դարձավ, երբ նա ավտոմեքենան սկսեց վարել երաժշտության տեմպի ներքո: Ամեն ինչ ծիծաղելի չդարձավ, երբ ես մտքով պատկերացրեցի, թե ինչ կկատարվի, եթե հանկարծ միանա Արամ Խաչատրյանի Սուսերով պարը Բայց ոնց որ թե էժան պրծանք, ու Սուսերով պարն այժմ լսվում է միայն ստեղնաշարիս ձայնով:

Ամեն դեպքում տարբեր էր այս օրը, ու ինձ մոտ ցանկություն չառաջացավ միացնել իմ mp3-ը ու կտրվել աշխահից: Տեղով արդեն կտրված էինք

[Alphaone]

Երթուղայինի թեման շարունակեմ. կյանքում առաջին անգամ մենակ երթուղային 25 տարեկանում նստեցի, երբ կուսեցիներս արդեն շատ դաժան էին ձեռ առնում տաքսիով դասի գնալը, հասա ուզածս տեղը, զանգեցի տուն, մի լաաաավ գլուխ գովացի... Ես էլ գիտեմ, որ անհեթեթ է, բայց...

[John]

Էս թեմայի վերնագիրը մանկուց ինձ շատ էր սազում հաճախ եմ գիտակցում, որ վերնագրում օգտագործված ածականը ինձ ավելի քան բնորոշ է: Ու հատկապես էդ մասին հիշում եմ էն ժամանակ, երբ հարցնում են "ի՞նչ նորություն կա", կամ "ի՞նչ կա-չկա"... ի՞նչ պետք ա լինի, անկապ ապրում եմ էլի` մի օր լավ, մի օր վատ... Ամեն օր անում եմ նույն (արդեն բնավորությանս մեջ ամրացած) սխալները: Սկսած ծխելուց, վերջացրած դաս սովորելու փոխարեն անկապ (մի տեղից ծանոթ ա է էս բառը` տեղը չեմ բերում) ժամանակ սպանելուց: Դե գիտեմ իհարկե, որ ոչինչ չի փոխվի (համենայնդեպս դեպի լավը) մինչև ինքս չփոխեմ: Բայց մեկ էլ մտածում եմ. արժի՞ որ` ապրում եմ էլի անկապ...

[Անվերնագիր]

Օ՜ մեծն արարիչ, մարդկության հավերժ առեղծված, ինչո՞ւ մեզ շնորհեցիր բանականությամբ (ոմանց կարծիքով ամենահզոր զենքով,) ինչո՞ւ շնորհեցիր, եթե դա չի կարող տալ գլխավոր հարցերի պատասխանը... բայց ոչինչ դրա հակաթույնն էլ կա. ««Խմիր, քանի... արթնանում ես դեռ քնից...»»

[erexa]

Մեկ-մեկ զզվում եմ թիթիզ աղջիկներից և տղաներից: Որոնք ընկած են գեղեցիկ լինելու ետևից:
Ես ինձ սիրում եմ սենց գեշ: