Անկապ օրագիր

[keyboard]

Ամեն բան, որ սկսվում է, լավ թե վատ, պիտի վերջանա:
Որ վատնա վեջանում, շատ լավա, բայց ախրր, որ լավն ա վատ վերջանում, դա ահավորա:
Էս կյանքի ալգորիթմը ով ա՞ գրե, մի քանի ցիկլ սխալա, եթե մնացածը չհաշվենք...

[CactuSoul]

Անմեղսունակությունն անմեղսունակություն, բայց կան անասունություններ, որոնց բացատրությունները, եթե նույնիսկ կան, մեկ է, իմ ուղեղին հասու չեն: Բնությունը էդքան տավար երևույթներ չի կարող հանդուրժել իր մեջ:
Ու չեմ գրի, թե հատկապես ինչից եմ սենց կատաղել, որ որոշ ժամանակ անց էս գրառումը հանկարծ աչքովս ընկնի, չվերհիշեմ (հուսամ՝ չեմ հիշի):

Մարդ եղեք, մարդի՛կ, սիրեք ու փայփայեք ձեր երեխեքին ու պրիմիտիվ, տապոռ էգոիզմը մի կողմ դրեք, երբ խոսքը նրանց է վերաբերում: Անզորությունից լացս գալիս ա…

[Agni]

Մի բան հիշեցի ասեցի պատմեմ. ուրեմն վերջերս մի բազմաազգային միջավայրում էի, լուռ հետևում խոսակցությանը,որ ամեն մեկը իրա երկրից էր խոսում ու չգիտես ինչի մի լոնդոնցի դեղնակտուց շատ ինքնահավան էր, խոսում էր Անգլիայի վեհ արիստոկրատիզմից, վարքուբարքից ու հանկարծ պտտվեց ու ինձ հարցրեց, թե ես որտեղից եմ, ես էլ անհույս ասեցի Հայաստանից, միանգամից պատրաստ լինելով ապշած հայացքի` փորձեցի միանգամից բացատրել, թե որտեղա գտնվում Հայաստանը: Միևնույնա անհասկանալի հայացքը չէր կորչում նրա դեմքից:
- Իսկ Հայաստանը ի՞նչովա հայտնի,- հնչեց հաջորդ հարցը:
Ես էլ սենց մի տեսակ "ստոպ" եղա, էտ պահին չգիտեի ինչ ասեի. չէի ուզում ասեի Նոյ,Արարատ, Քրիստոնեություն կամ նման մի բան, քանի որ նեղված էի "դեղնակտուցի" ինքնահավանությունից, ես էլ վստահորեն ասեցի. <<Շախմատո'վ>>: Պատասխանիս հետևեց մեկ այլ հայացք,որը կարող էր լինել որպես :հմմ հալալա
Ասածս ինչա, հպարտանում եմ Ձեզնով, ապրեք տղերք… Շնորհավո~ր

[Yevuk]

Ինչի՞ պետք ա զոհվեն ջահել երեխեք: Ո՞ր մեղքի համար: Ինչի՞ հենց իրանք: Սենց դեպքերից հետո միակ բանը, որ մնում ա, քո քայլերին սկսես ավելի ուշադրություն դարձնել: Բայց ամեն ինչ վերահսկել չի լինի: Ոնց գուշակես, որ համակուրսեցիդ հանկարծ ավտովթարի կենթարկվի ու դու էլ կլինես մեջը: Կյանքը վախենալու ա... ու հետն էլ անիմաստ:

Հ.Գ. Ես անձամբ միայն մեկին գիտեի, R.I.P., երեխեք:

Հ.Հ.Գ. Մամայիս ընկերուհու աղջիկն էլ էսօր աղջիկ ա ունեցել: Սարսափում եմ:

[Հայկօ]

2008-ի գրառումներս էի կարդում:

Մեծացել եմ:

[erexa]

Քիչ առաջ իբր թե ֆիլմ էի նայում: Աղջիկն ու տղան ինչ-որ քարանձավի մեջ էին, որտեղ գեղեցիկ արձաններ կային: Սսկսվեց երկրաշարժը: Աղջիկն ու տղան մի կերպ դուրս թռան քարանձավից, փրկվեցին: Ու ես այդ պահին մտածեցի էս «ամերիկական ֆիլմերում», որ մի պատահարից փրկվում են, վերջում մի հատ իրար, պետք ա անպայման կրքոտ բաչեն ու էդպես էլ եղավ: Եվ նմանատիպ կրքոտ պահերին, գրեթե միշտ հիշում եմ, Բրուս Լիի ֆիլմից մի հատված: «Երբ մի աղջիկ մերկանում է Բրուս Լիի առջև, իսկ ինքն ամաչում է աղջկա փոխարեն և մի շոր տալիս աղջկան, որ ծածկի մերկ մարմինը»: ու ժպտում: Նենց եմ սիրում այդ հատվածը, շատ լավ ա տպավորվել:

էս ամերիկական ֆիլմերում նման բան դեռ չեմ տեսել

[Yevuk]

Իմացաք չէ՞, նպատակս չիրագործվեց: Կյանքիս էս փուլում դրանից վատ բան չէր կարող լինել (լավ, երևի կարող էր, բայց հենց հիմա սենց եմ ուզում մտածել): Դրա համար էլ, երբ մեկի ծնունդը սրտանց շնորհավորելուց եմ լինում, ցանկանում եմ, որ բոլոր նպատակները իրագործվեն: Դրանից կարևոր բան չկա... առողջությունն էլ ա նպատակ, երջանիկ լինելն էլ, լիքը փող ունենալն էլ:
Ու քանի որ դասի գնալու համար արդեն էլ ոչ մի մոտիվացիա չկա, ու արդեն կես ամիս ա խելքս ոչ մի լավ բան չի կտրում, որից կառչեմ, կյանքիս էս վատ փուլից դուրս գալու համար որոշել եմ նոր բաներ սովորել: Խելքիս փչեց իսպաներեն սովորել: Մանկությանս երջանիկ պահերից մեկը այն եղավ, որ 3-րդ դասարանում հայտարարեցին, որ իսպաներեն ենք անցնելու, սակայն երջանկությունս 3 տարուց դպրոց փոխելուն հետ մեկտեղ վերացավ: Ասում են` մանկության երազանքները ամենաուժեղն են: Փորձեմ էս մեկը իրագործել:

[CactuSoul]

Էն որ ասում են՝ մի բան որ շատ ես ուզում, կամ իրոք հավատում ես, որ կլինի, անպայման լինում ա, է՞: Այ շատ չէ, մի 2 շաբաթից, կարծում եմ, էդ տեսությունը ապացուցված կլինի կամ հերքված, կտեղեկացնեմ: 8-)

2 շաբաթից ավելի է անցել, բայց դեռ պարզ չի: Անընդհատ նորանոր խոչընդոտիկներ են ստեղծվում, բայց համառորեն ամեն ինչ անում եմ հաղթահարելու համար: Հուսամ՝ այսօրվանից 2 շաբաթ անց կունենամ պատասխանը, որը դրական կլինի:
Ո՜նց եմ ուզում…

[Smokie]

Լինի մարդ, թե կենդանի, նման երևույթը չի բացառվում

[keyboard]

Ես էլ ասում եմ ի՞նչնա տարօրինակ, Varzor-ը չկա ժողովուրդ, արդեն անհանգստանում եմ:

Հ.Գ. չերևացող ծիծաղալու սմայլիկ

[Smokie]

Ցանկացած երաժիշտ, կամ հեղինակ որքան էլ բազմաոճ լինի, միևնույնն է շատ անգամ միօրինակություն կա, որոշ ստեղծագործություններում կարելի է նմանություն գտնել, եթե այդ նմանատիպ ստեղծագործությունները չեն ձանձրացնում մարդուն՝ բոլորն էլ հաճելի են ուրեմն այդ երաժիշտը, կամ գրողը կայացած է, ուրեմն որոշակի տարբերություն էլ կա:
Ամեն մեկն ունի ի՛ր ձեռագիրը, որ միայն իրեն է պատկանում, ունի իր ստեղծագործելու ձևը, չնայած տարբեր մարդիկ մտածում ու ստեղծագործում են միևնույն ձևով: Իսկ եթե նրանք շա՜տ ընդհանուր բաներ ունեն, հարկավոր է ծանոթանալ:

[laro]

Որոշել եմ մի մեծ թերթ վերցնեմ ու վրան մեծ, կարմիր տառերով գրեմ «Չնվիրվել» ու կպցնեմ մի այնպիսի տեղ, որ շուտ-շուտ տեսնեմ.....

[Նարե91]

Սովորաբար լուսնին փնտրելու կարիք երբևէ չեմ ունեցել. գիշերներն այն միշտ աչքիս առաջ է եղել, բայց երեկ մի տեսակ բացառություն էր: Ողջ գիշեր լուսինն էի փնտրում, սակայն էդպես էլ չգտա: Չկար: Չգիտեմ էլ` ուր էր անհետացել, իսկ երկնքում հազիվ նշմարելի ու խամրած աստղերն էնքան քիչ էին, որ հեշտությամբ մատներիս վրա կարող էի համրել: Անցյալ գիշեր ամեն բան էնքա՜ն մռայլ ու դժգույն էր, էնքա՜ն տխուր ու թախծալի էր: Մի քանի կաթիլ արտասուք էր պետք: Դա էլ չկար: Էդ թախծալի մթնոլորտին մի պատճառ էր ավելացել. լրանում էր մեկ տարին, ինչ ես քսանյակների շարքն էի անցել: Գիտեք, երբ դեռ տասնավորների շարքին էի պատկանում, յուրաքանչյուր տարի անհամբերությամբ էի սպասում սեպտեմբերի 18-ի, լույս 19-ի գիշերվան: Ուրախանում էի էն փաստից, որ մեկ տարով էլ եմ մեծանում /ախմախ էրէխա էի էլի/, իսկ հիմա` չէ: Այ հիմա եմ իսկապես գիտակցում, որ ուզում եմ ժամանակը կանգնեցնել ու այլևս երբեք չմեծանալ: Կարող եմ ասել, որ անցած գիշեր ողջ ապրածս կյանքի ամենաանգույն գիշերներից մեկն էր: Միայն լուսաբացին կարողացա մի քիչ աչք փակել: Իսկ առավոտյան ամեն բան այլ էր. արևն ինձնից շուտ արթնացել ու վարսերս էր մեղմ գուրգուրում: Էնքան հաճելի էր անքուն ու սառը գիշերվանից հետո արեգակի ջերմությունը զգալ: Հետո հետևյալ տողերը հիշեցի.
<<Մռայլ գիշերվան միշտ էլ հաջորդում է պայծառ առավոտը, իսկ հորդառատ անձրևին`այրող արեգակը>>: Ու մինչ էդ մտքերով էի տարված, համբույրների տարափը սկսվեց: Ա՜խ, որքան ուրախ եմ ու շնորհակալ Աստծուն, որ ունեմ այնպիսի ծնողներ, ինչպիսին, որ հայրս ու մայրս են, ու այնպիսի հրաշքիկ, ինչպիսին, որ քույրիկս է: Կյանքիս երեք կարևորագույն իմաստներ, սիրում եմ ձեզ ու ոչ մի սարք չափման չի կարող չափել սիրուս կշիռը:
Երբեք մտքովս չէր անցնի, որ աշխատավայրում ինձ էնպիսի անակնկալ կմատուցեն, ինչպիսին, որ անգամ չեն մատուցում երկար ու ձիգ տարիներ աշխատողներին: Իսկ ինձ, որ դեռէնտեղ աշխատելու մի ամիսս էլ չի լրացել, սպասվում էր էդպսիսին: Ներքին ուրախության զգացումով էի համակվել: Անչափ հաճելի էր:
Չխոսել չեմ կարող նաև իմ ընկերուհի-քույրերիս մասին: Հա՛, թեպետ ոչ մի ազգակցական ու արյունակցական կապ էլ չկա, բայց դա ամենևին կարևոր չէ. մեզ հոգևորն է կապում, մի հզոր ուժ է կապում: Ու գիտեք ամենակարևորն ինչն է, որ ես երբեք նրանց չեմ ասում, որ իրենց սիրում եմ, որովհետև բացի այն, որ նրանք այդ շատ լավ են գիտակցում, նաև դեռ նման խոսքեր չեն էլ ստեղծվել, որ սերս նկարագրեմ: Ամենավարժ գրիչն անգամ չի կարող ներկայացնել , թե այսօր որքան գեղեցկացրին երեկոս:
Այսօր ստացա նաև մի քանի անակնկալ հեռախոսազանգեր, որոնցից մեկին երբեք չէի սպասի /ցավեցնող էր շատ/, շնորհավորական գրառումներ ֆեյսբուքյան պատիս ու հետաքրքիր նվերներ: Սրանք բաներ են, որոնք ապրելու ու արարելու հույս են ներշնչում, կորով են տալիս: Այ հիմա հանգիստ կարող եմ գնալ քնելու: Վաղն ինձ նոր ու հագեցած օր է սպասվում:

[Ֆոտոն]

Վաղուց փնտրում եմ հասուն օրագիր, հասուն մտքեր, բայց փիլիսոփայական չէ: Ուզում եմ դրական, լուսավոր ու ... ուզում եմ կարդալ օրագիր ու զգալ, որ դա իմն է, իմ մտքերն են, ... ուզում եմ, որ համամիտ լինեմ ես, կիսեմ ուրիշների մտքերը, զգացմունքերը: Ուզում եմ շատերն իմ մտքերից ունենան. ոչ սենտիմենտալ, ոչ տխուր կամ ցավի մասին: Ուզում եմ ուրախ, լուսավոր, մոտ ապագայի մասին հաստատուն ու վստահ մտքերով:

[Arpine]

Մոտ մեկ-երկու տարի առաջ ոչ մի սոցցանցում գրանցված չէի: Սկզբունք էր: Ժամանակ էլ չունեի առանձնապես, բայց երբ բոլորը օր. «Համադասարանցիներ» –ում էին, ինձ համար զուտ սկզբունքի հարց էր, մեծ մասն անում էր, ես պետք է չանեի: Հետո կամաց կամաց ստեղ ընդեղ գրանցվեցի: Ի՞նչ փոխվեց, ոչ մի բան, ուղղակի ավելի ազատ սկսեցի մտածել: Ընդհանրապես, ի՞նչ են սկզբունքները, ինչի՞ համար են մեզ պետք, առանց այն էլ քիչ չեն մեզ կաղապարող երևույթներն ու հանգամանքները: Իրոք կաղապարներ, փականներ են մեզ համար, որը մենք ենք ստեղծում, անիմատ տեղը: Իրենք դժվարություններ ու անհարմարություններ են առաջացնում, իսկ օգուտը չգիտես էլ որն է, չկա: Չափազանց սկզբունքային մարդիկ հավանաբար նրանք են, ովքեր իրենք իրենց համար, կամ ուրիշների, ինչ-որ ապացուցելու բան ունեն, եսի՞մ: Ես սկզբունքորեն ոչինչ ընդունել չեմ կարող, որովհետև տվյալ երևույթը, մարդիկ, ինձ համար, կարող են և՛ լինել դրական, և՛ բացասական, և երկուսը միասին: Ես չունեմ սկզբունքներ, ես ունեմ ցանկութուններ ու կամք: Հիմա օր. «Համադասարանցիներում» չկամ, բայց ոչ թե դա սկզբունք է, այլ պարզապես գիտեմ, որ էնտեղ ինձ համար հետքրքիր չի լինի, ցանկություն չունեմ:
Ուզում էի ասել. Ո՛չ սկզբունքներին, իրենք հիմարություն են...