Անկապ օրագիր

[Quyr Qery]

Էլ չեմ կարող, բան չի ստացվում, չգտեմ է: Հոգնել եմ, չկամ, ուժ է էլ չկա: Ես ես չեմ, իմը իմը չի: Էս անգամ էլ բան չստացվեց, ախր ես ու կյանքը հեչ իրար համար չենք: Ինչքան եմ վախենում մարդկանցից, ինչքան եմ զզվում ապրելուց, ինչքան եմ զզվում ին ներաշխարհից: Խառն է, ամեն ինչ խառն է, երանի Դիոգենը լինեի: Կամ ավելի շուտ, ընդհանրապես չլինեի:

[fanaid]

Կյանք, որքա՜ն գեղեցիկ կողմեր ունես դու, ... բայց ինչու են ոմանք ընտրում քո վատ կոմերը, հետո դժգոհում քեզանից, ո՜վ կյանք

[Arpine]

–Հեյ, լսո՞ւմ ես ինձ: Չնայած գիտեմ որ լսում ես, միշտ, պարզապես չես արձագանքում, այնպես չէ՞:
– Ըհը:
– Նույնիսկ զգում եմ որ երբեմն կառավարում ես ինձ, ստիպում, որ անեմ քո ցանկացածը:
–Ըհը:
–Ինչո՞ւ ես այդպես պատասխանում. «Ըհը, ըհը», մի՞թե չես ուզում ինձ հետ զրուցել:
–Ոչ...
–Հապա ինչո՞ւ ես ինձ հետևում ու վերահսկում:
–Ի նկատի ունեի, Ոչ, ուզում եմ:
–Լավ, այդ դեպքում ինչո՞ւ ես ինձ հետևում, նույնիսկ քնած ժամանակ, չնայած ինձ թվում է, երբեմն, քնած ժամանակ չեմ զգում քեզ:
–Ահա:
Առանց ինձ քեզ համար այս հասարակության մեջ ապրել դժվար կլինի, չես կարող:
–Ինչո՞ւ, ախր ես ազատություն եմ ուզում, ազատություն:
–Քո կարծիքով ամեն ինչ այդքան հեշտ է ու պա՞րզ, դու ոչինչ չես հասկանում: Սոցիումը նման բաներ չի հանդուրժում, այլ ճզմում է ու քամում մինչև վերջ: Մինչև ստոր ու նվաղ մեկը դարձնի:
– Ոչ, դու ճիշտ չես, դու անընդհատ ճնշում ես ինձ: Դու ինձ պետք չես, թո՛ղ ինձ հանգիստ, ազատ: Բացի այդ մենք մենակ չենք, չէ՞:
–Իհարկե:
Սակայն, միևնույն է, դու առանց ինձ չես կարող:
–Ինչո՞ւ:
–Որովհետև, որտեղ դու ես, այնտեղ պետք է ես լինեմ(ես եմ):

[Էլիզե]

Էս երեխեքը մեկը մեկից դեմք են...

Տիգրանիկը՝ Սուսանիկի 2ամյա ապերիկը, շատ ա սիրում փողոցից քար հավաքել, բայց… մմմ... ոնց ասեմ "քար" բառը արտաբերելը էս երեխու մոտ դժվարություններ ա առաջացնում ու էս երեխեն շատ պարզ ու հասարակ ձևով հաղթահարել ա էդ դժվարությունը. ինքը "քար"–ին ասում ա "ք*ք"… գռեհկություն, բայց էդ երեխեն ա ասում, ես հո չե՞մ ասում…

Ու դուք պատկերացրեք մեր հարևանների տարօրինակ /մեղմ ասած տարօրինակ/ հայացքները, երբ մեր թլոշ Տիգրանիկը ներքև իջնելով հիացական տոնով ասում ա.
-Մա՜մ տե, ք*ք, մե՜ճ ք*ք, պիծի՜կ ք*ք, աքա՜ն մեճ ք*ք… /թարգմ.՝ Մա՜մ, տես՝ մե՜ծ քար, պստի՜կ քար, էսքա՜ն մեծ քար/

Օդին խուժե դռուգովո... հիմա էլ Տիգրանիկի փի առն եմ անում... հիհի՜...

[Ռուֆուս]

Արլինգտոնի ոստիկանությունը իրականացնում է 7-ամյա Քայի երազանքը՝ նրան մեկ օրով դարձնելով Բեթմեն: Քայը հիվանդ է լեյկեմիայով, մեկ օր Բեթմեն դառնալով նա քաղաքն ազատում է չարագործներից, իսկ վերջում երախտապարտ բնակիչները նրան են հանձնում քաղաքի բանալիները:

Հուզիչ էր...



Նկարները այստեղ

[Smokie]

Ավելի քան մի տարի է անցել, բայց հաճելի ու վարակիչ ժպիտդ դեռ միտս է:

Կան բաներ, որոնց մասին բարձրաձայնել չեմ կարող՝ համարձակությունս չի հերիքում: Երբեմն հաճելի է չէ՞, որ որևէ բանի մասին միայն դու գիտես:

Ժամանակը թռչում է, գուցե մի օր իսկապես կորցնեմ քեզ, բայց գիտեմ, որ դեռ սպասել է պետք:

Մի օր կբացվի գաղտնիքը... հուսով եմ


Համապատասխան երաժշտություն անհամապատասխան խոսքերով

[Նարե91]

Անմարդաբնակ կղզի եմ ուզում, մենություն եմ ուզում, ի վերջո Ռոբինզոն Կրուզո դառնալ եմ ուզում, նույնիսկ կողքիս Ուրբաթ տեսնել չեմ ուզում: Միայն մենություն, դա կլինի երջանկություն: Չեմ ձանձրանա խոսք եմ տալիս, հավատացեք այս խոսքերիս:

[Նաիրուհի]

Էսօր Հաղթանակ զբոսայգու լճակում փորձարկեցինք մեր «Թեղուտիկ» էկոնավակը



Գաղափարն ամենասկզբից էլ ֆանտաստիկ էր. երևի մեզնից շատերն էլ չէին հավատում, որ պլաստիկ շշերով նավակն իրականություն կդառնա։ Բայց նավակը կա´, և արդեն լողում է.



Հերթը մեեեեծ «Թեղուտ» նավինն է, որն իրականություն կդառնա առաջիկա շաբաթներին և կլողա արդեն Սևանում՝ ևս մեկ անգամ բոլորին հիշեցնելով, որ Թեղուտը հանք չի´ դառնալու։

Ես հավատում եմ՝ կարողանալու ենք։ Սեփական ձեռքերով կառուցելու ենք էսօր «Թեղուտիկը», վաղը «Թեղուտը», էն մյուս օրը՝ մեր երազած Հայրենիքը...

[Smokie]

***

Ինքս էլ չեմ հասկանում, թե ինչպես եմ հաճախ հաջողացնում զարմանքս վայրկյանական պահել, չարտահայտել ո՛չ մի դիմագծով: Իսկ իմ ներսում այդ պահին մի խառնաշփոթ է լինում, գուցե հենց անակնկալի գալուց է, որ ոչ խոսքերով, ոչ էլ միմիկայով չեմ արտահայտում զարմանքս:
Իսկ երբեմն այնպիսի՜ զարմացած դեմքով եմ նայում դիմացինին, որ ինքն էլ է զարմանում

***

Հաճախ էլ որևէ գիրք կարդալուց, կամ ֆիլմ նայելուց կարող եմ այնքա՜ն սառնասիրտ լինել: Չեմ ասում, որ ստեղծագործությունը դուրս չի գալիս, բայց այդ ընթացքում ոչ արցունք, ոչ վախ, երբեմն անգամ զարմանում եմ այլ մարդկանց նման զգացմունքների վրա:
Հաճախ էլ սրտաճմլիկ, արյունահեղ տեսարանների ժամանակ ճնշմանը չեմ դիմանում, փախնում եմ սենյակից, կամ երեսս թեքում:

***

Հաճախ ես ինքս իմձանից ոչինչ չեմ հասկանում:
Հաճախ էլ թվում է, որ բացի ինձանից, ոչ ոք ինձ չի հասկանում...

[Ruby Rue]

Էն հիանալի պահը, երբ հայտնաբերում ես, որ համակարգչիդ մեջ երբևէ չլսված հրաշալի երգեր ունես

[erexa]

Հայ լինելը վնասակար է առողջությանը:

Իմ խոսքերը չեն:

[melancholia]

մեկ եմկ զարմանում եմ, ինչ եմ ամբողջ կյանքս փնտրում? միթե էսքան քիչ բան էր պետք երջանիկ զգալու համար.....ու հարմար տեղավորվում եմ փափուկ անկողնում` 24 ժամյա հերթապահությունս հանձնելուց հետո...էն ոնց են ասում? Մարդ հարուստ լիներ, մի կես ժամ հանգիստ քներ

[Chuk]

Երեկ Թումանյանի վրա մի կին էր կանգնած, սովետաբույր մտավորականի տիպիկ արտաքինով ու հեռախոսով մեկին բացատրում էր, թե ինքը որտեղ է. «Հին Էրիվանի կողք եկեղեցու մոտ եմ»: Նկատի ուներ Եզնիկ Կողբացի-Թումանյան խաչմերուկի ատամբնաբուժարանի (նախկինում կարծեմ հիվանդանոց) գմբեթավոր շենքը:

[Smokie]

Շատ մարդիկ գերադասում են այսպես ասած ինքնասիրությունն ու հպարտությունը, սրտի խորքում զգում են, որ դա՛ չի իրենց (և ոչ միայն իրենց) ուզածը, բայց լռում են մազոխասադիստի պես: Չեն գիտակցում, որ դա արդեն համառություն է, ոչ թե հպարտություն: Նրանց ուժ է պետք, որպպեսզի ընտրեն ճիշտ ուղին, վարվեն այնպես, որ ոչ ոք չտուժի:

[Arpine]

Ինչ լա՜վն էր էս օրը. Էսօր անծանոթ կոլեկտիվի հետ պետք ա Թռչկան գնայի: Ըհթացքում պարզվեց որ Թռչկան չենք կարող գնալ, իբր ճանապարհները լավը չեն: Էս անգամ չեղավ, բայց մի օր անպայման գնալու եմ, որովհետև էդ միտքը կերելա ուղեղս: Ինչևէ դրա փոխարեն գնացինք ինչ-որ անշուք, ու հավանաբար նորակառույց(համամատաբար) մի վանք, որոնք ,ինչպես գիտենք, Հայաստանում ամենատարածվածն են: Այսինքն էքսկուրսիաների երևիթե 80%-ը նման տեղեր են լինում: Ի՞նչ անենք մեր ունեցածն էլ դա ա: Ամենասիրունը նա էր, որ գնացինք դրանից հետո, ես չգիտեի, որ մեր մոտերը տենց սիրուն տեղ կա: Միայն մի բան էդտեղից. մի հաստաբուն ծառի մեջ՝ բնում, տաղավար էր պատրաստված, հրաշք:
Մինչ ես խուսափում եմ ֆուտբոլ խաղալուց, պարզվեց որ կարողանում եմ խաղալ, այսինքն լավ դարպասապահ եմ, նույնիսկ նենց տպավորություն եմ թողել, որ գնացել եմ ֆուտբոլի պարապմունքների: Բայց թե, որց որ ասեցին, իսկապես կյանքիս գնով գնդակներ եմ պահել: Անծանոթ կոլեկտիվը իսկի էլ չխանգարեց, հակառակը շատ ավելի հավես էր: Հա, նաև անդրադառնամ մի քանիսին, որոնք թիթիզությունը վերցրած եկել էին նման տեղ, չգիտեմ էլ ինչ հասկացան իրենց եկածից:
Մի այլ բանի էլ հանգեցի էսօր, որ հայրերի ուշադրությունը դեպի իրենց երեխաները մի քիչ ուրիշա, մի քիչ ավելի, ի տարբերություն մայրերի, կամ էլ նույնն ա, ուղղակի տարբեր ձևովա արտահայտվում, կոնկրետ չեմ հասկանում:


Հ.Գ. Էսօր առաջին անգամ ինձ 15-16 տարեկան տվեցին,այնինչ այլևս 18 էլ չեմ:Չնայած ինձ միշտ տարիքս ավելին են ասում, քան կամ: