Անկապ օրագիր

[VisTolog]

Ոնց որ բոլորը միաձայն որոշած լինեն նյարդալարերիս վրա ջութակ նվագել: Անտաղանդնե'ր:

[Quyr Qery]

-Բարև, ուրախ եմ, որ էլի ինձ ես միանում: Կարոտել էի: Ես էլ ասի կարող է լրիվ ինձ մոռանաս:
-Լավ էլի, շատ լավ գիտեիր, որ ուշ թե շուտ կգամ հետ, ես քո մի մասն եմ:
-Լավ է, որ հասկացար, պետք է ոչ մի անգամ էլ չհեռանայիր ինձանից, միակ քեզ սիրողը ես եմ:
-Ես ազատ չեմ, չեմ կարող խղճալ որևէ մեկին:
-Ես քեզ խղճում եմ, արի ինձ մոտ: Ճիշտ է սառն եմ, քանզի դիակ եմ, բայց շատ ավելի ջերմ եմ, քան կենդանի մարդիկ: Արի գրկեմ:
-Ամուր բռնիր ձեռքս, չեմ ուզում էլ քեզնից հեռու լինել: Հա, ու մի խնդրանք, շնչի՜ր, դա ինձ կհիշեցնի նրանց:

[Cassiopeia]

ժամանակը չի անցնում։ Սպասումն էլ շատ դժվար ա։ Ե՞րբ ա գալու այդ օրը...

[Skeptic]

Էն, ինչ մենք ուզում ենք ուզել, միշտ չի, որ համընկնում ա նրա հետ, ինչ մենք ուզում ենք: [super-sophisticated philosopher]


Ուսանող եղածս ժամանակ հազվադեպ ա ստացվել ուզածս ժամին, հիմնականում՝ 5-6-ը, կտրվել Հիպնոսի ու իրա որդու՝ Մորփեոսի գրկից (չիմացողներին տեղեկացնեմ, որ դրանք համապատասխանաբար քնի ու երազատեսության հին հունական աստվածներն են, ուրիշ բան չմտածեք), նույնիսկ երկու կամ երեք զարթուցիչները չեն օգնել, իսկ էսօր արևի վրա սև կետիկ տեսնելու համար առանց որևէ զարթուցիչի ժամը 05:45 վեր կացա:

[My World My Space]

Ընտրություններից առաջ, մի հատ «Հավատանք, որ փոխենք» կրակայրիչ էին տվել, բերել, քցել էի գրչամանիս մեջ: Մի 2 շաբաթ առաջ իմացա, որ դրանք պայթում-մայթում են, ասեցի գամ տուն, հանեմ շպրտեմ: Ու մոռացա...

էսօր գիշերը ժամը 4-ի կողմերը «ընտրակաշառքս» զիլ ձայնով սկսեց գազը թողնել... դարդի տեր էի էղել...հելել եմ ու չեմ կարում հասկանամ, թե էդ անդեր թշշոցը որ կողմից ա գալիս:

Միացե՛ք քֆուրներին....

[Lusinamara]

Ուզում եմ մի գրառում անել, էն էլ Աստղոյի թեման շեղում ա

Անհոգ մանկություն ու լուսավոր ապագա բոլոր պստոներին

[StrangeLittleGirl]

Էս ակումբի Կենցաղ բաժինն իր բոլոր ենթաբաժիններով նենց խոխմ ա: Վերջին օրերին ոնց որ թե ամենաակտիվ բաժինն ա: Մտնում եմ քննարկումները, ոնց որ տնային տնտեսուհիները սուրճի սեղանի սուրճ հավաքված արևածաղիկ չրթելով իրենց հարցերը քննարկեն:

[Quyr Qery]

-Իսկ ո՞ր քարն է ձեզ պաշտպանում:
-Որը էդ պահին ձեռքիս տակ ընկավ:

[Նարե91]

Ո՜նց չեմ սիրում շատախոս մարդկանց: Էն որ խոսում, խոսում են , բայց մեջը նյութ չկա. էնքան ա , որ մի բան ասեն, որ ցույց տան, որ իրենք իրենցից ինչ-որ արժեք են ներկայացնում՝ չհասկանալով , որ դիմացինին անհարմար իրավիճակի մեջ են դնում: Էն, որ լսելդ ընդհանրապես չի գալիս, բայց դե դաստիրակաված մարդ ես ի վերջո, պիտի ցույց տաս, թե իր ասածները շատ հետաքրքիր ու բովանդակալից են: Ուֆ , ո՜նց եմ հոգնել: Փոխվել եմ ուզում: Մի կողմից էլ, որ էդպիսի դեպքերում նյարդայնանում եմ, հորս խոսքերն եմ միանգամից հիշում. ասում է՝ դատարկ տակառից է ձայն գալիս: Ճիշտ է ասում, ծանրակշիռ, խելացի ու իրենից իսկապես ինչ-որ արժեք ներկայացնեղ մարդը երբեք շատ չի խոսում, էնպես որ սիրելի ակումբակիցներս մաղթում եմ, որ դուք միշտ ՛՛լեցուն տակառների՛՛ հետ գործ ունենաք:

[John]

կան բաներ, որ գլոբալ առումով ուզում ես, բայց մասնավոր դեպքում միայն կարող ես, բայց մասնավոր դեպքում չես ուզում, որտև գլոբալ առումով ես ուզում

[impression]

հայ տաքսիստների դեմ պայքարի միջոց

դեպքը տեղի ունեցավ երեկ, երբ իջնում էի Վիստրո
ուրեմն Շինարարներից տաքսի եմ «բռնել», կարգին ուշանում էի, ու առանց նայելու, թե ինչ տաքսի էր, քշողն ով էր, ինձ գցեցի ներս: Ես միշտ նստում եմ տաքսիստի կողքին, որովհետև դառը փորձ ունեմ խուլ-կույր-համր-շիզոֆրենիկ շոֆերների, կողքն եմ նստում, որ ականջի տակ գոռամ ուղղությունը, պատուհանից մյուս ավտոներին գոռամ, որ հեռու քշեն, ու երբ նրանց խոսելու նոպան բռնի, ոչ թե շրջվեն ու ինձ նայելով ղեկը պտտեն, այլ գոնե դիմացները նայեն:
Տենց, նստեցի էս մարդու կողքին, ով, պարզվեց, էն լաաաա՜վ խոսողներից ա, էն տիպիններից, որոնք ոչ թե իրենց կյանքն են պատմում, այլ խախտված են ուրիշների կյանքի պատմություններ լսելու վրա: Ու նա ինձ շա՜տ ուշադիր զննելով՝ ասաց.
- Էս ամառվա շոգին էդ բաՌՑոՖկեքդ չեն խաշու՞մ:
-Չէ:
-Բայց որ մի հատ քստիկ հագնես ավելի լավ ա, քան դրանք: Չունե՞ս, թե չես սիրում:
-Չէ:
-Չունե՞ս:
-Չէ:
-Ռևմատիզմ ես ունենալու, սրանք մի հագի:
- Արդեն ունեմ:
- ինչի քանի՞ տարեկան ես որ:
- Քսանինը:
-Ու՞ր ենք գնում:
- Բաղրամյան:
- Օրբելիով մտնե՞մ, թե՞ Բարեկամություն հասնենք:
- Օրբելիով:
- Մինչև ու՞ր:
- Գրողների տուն:
- Բանաստեղծ ե՞ք: (արդեն դուք-ով ու ձայնի մեջ պատկառանք)
- Չէ:
- Բա Շինարարներ ի՞նչ ես անում, ապրու՞մ ես (նորից դու-ի անցավ ու արդեն ես հասկացա, որ պրծում չկա, սա ինձ խոսացնելու ա, դե լա՜վ, դե բռնվի, հոպար):
- Չէ, աշխատում եմ:
- Ի՞նչ ես աշխատում:
- Տուն եմ մաքրում:
- Օրական ինչքա՞ն են տալիս:
- Հենց էնքան, ինչքան քեզ եմ վճարելու ու իջնեմ:
- Վայ աղջիկ ջան... (բայց դա իհարկե կապ չունի, կորչի մինիմալը, հազարն իմն ա) Ամուսնացած ե՞ս:
- Հա:
- Էրեխե՞ք:
- Երեք հատ:
- Մալադե՜ց (կասկածանքով վրաս նայելով): Բա մա՞րդդ:
- Մարդու էրես ո՞վ ա տեսնում: Գիշերները լակած գալիս ա, կամ ինձ ա ծեծում կամ էրեխեքիս, վեր ընկնում քնում:
- Բարդ ա՜, շա՜տ բարդ ա: Աշխատում ա՞:
- Հա:
- Ի՞նչ ա անում:
- Տաքսիստ ա:
Պաուզա...
- Բա օրը հազար դրամով իրեք էրեխու ո՞նց ես յոլա տանում:
- Դե էսօր արդեն առանց հազար դրամի, ստացի ու ստեղ պահի:
Ես իջա ու գնացի, իսկ ինքը դեռ երկար նայում էր հետևիցս: Այ տենց, նենց հոգնացնեմ «իմ չստացված» կյանքով, մի շաբաթ ուշքի չգաս: Լավ է՞ր, կերա՞ր, համով է՞ր: Դե հիմա գնա ու ձենդ կտրած քշի:

[Lusina]

Սիրում եմ , որ փորձում են համոզել
Նոր զանգել են, ամսագիր են առաջարկում, ու մինչև կհասցնեի ասել, որ չեմ ուզում, միանգամից ասեցին, որ բարեգործական ա՝ շահույթի կեսը գնալու ա մանկատուն.Դե ես էլ "մի քիչ" թերահավատ մարդ եմ.Կարճ ասած՝ բավականին սառնասիրտ գտնվեցի , ու ասեցի , որ ամսագրի կարիքը չունեմ. Արդեն պատրաստվում էի դնել հեռախոսը, մեկ էլ՝ իսկ երեխանե՞րը, նրանց օգնելու կարիքն է՞լ չունենք.Նորմալ մարդը երևի կհալվեր ու կասեր, որ միգուցե մտածի և ուզի,իսկ ես մի լավ խնդացի, դուրս եկավ էդ աղջիկը

[Valentina]

Առավոտյան մեղմ քամին զգացնել տվեց ծաղկած ծիրանենիների անուշ հոտը: Մտա այգի: Ծառերից մեկին մոտեցա: Շատ սիրուն էին ծաղիկները: Ճյուղերից մեկի վրա մի չբացված ծաղիկ կար: Բողբոջ էր դեռ: Նա չգիտեր, որ դրսում գարուն է եկել: Վախենում էր բացվել. ցուրտը հանկարծ չտանի: Արևը նրան չէր հասնում: Փորձեցի մի կողմ տանել խանգարող տերևները, չկարողացա: Ձեռքս չէր հասնում...

Բողբոջը սկսել էր բացվել: Բայց քանի որ բոլորի համեմատ ուշացել էր, նրա նոր բացված թերթիկները պոկել ու շպրտել էին մի կողմ...

[Quyr Qery]

՛՛Շան տղա ըլնեմ... Շնից ծնված ըլնեմ.. Շան կաթ կերած ըլնեմ...՛՛ ու էս խոսքերից հետո գնում է մի հախուռն ստերի շարան: Իմ գերեզման, էսպես որ շարունակվի շուտով մեկից հաչալ կսկսեն: ՛՛Հաֆ-հաֆ, բա իմացար երեկ վեռտալյոտով օպերա իջանք՝ 150-ի տակ՛՛:

[murmushka]

էնքան բան կա ասելու, գրելու, գոռալու, խատմելու կիսվելու..... էնքան բան.... դրա համար էլ լռում եմ