Անկապ օրագիր

[Arpine]

Կյանքի գեղեցիկ, հաճելի, բովանդակալից ու նաև առողջարար և անվնաս երևույթ. կարո՞ղ եք ասել: Էն, որ ասում են 2 երնեկ մի տեղ չի լինում էստեղ չի գործում: Սա էդ դեպքը չի, էստեղ զուգակցվում է գեղագիտական հաճույքը ֆիզիկական և հոգեկան առողջության հետ... հը՞ն... երևի ճիշտ հասկացար, կամ էլ չհասկացար՝ էական չէ: Խոսքը քայլելու կամ զբոսնելու մասին է: Ինչքան հաճելի է, երբեմն միայնակ ավելի շատ, կամ էլ երկուսով, խմբով՝ միևնույն է: Բայց իհակե համաատասխան պայմաններով, ասենք, պարզապես այգի, կամ որևէ ծառապատ, կանաչապատ և մաքուր տարածք, ինչը երևի չենք էլ տեսնի մեր այգիներում: Սակայն այգիները ոչինչ են քայլելու իսկական տեղի՝ անտառի համամատ: Օրինակ, անտառ որտեղ կա երկար ալեա, կամ որ նույնն է ծառուղի: Նեղ և երկար, բարձր եղևնիներով ու համապատասխան ձայներով: Նման մի տեղ Ստեփանավանում կա, չէ այսինքն էնտեղ շատ կան նմանատիպ վայրեր ուղղակի էդ մեկը յուրահատուկ է: Որ կողմդ նայում ես սիրուն է, ի դեպ նույնիսկ գետնիը: Չեմ էլ կարող ասել թե քանի տարվա հնության, հսկա ծառերի արմատները հողից կիսով չափ դուրս են մնացել, ու շատ հետաքրքիր են երբ նայում ես: Ով եղել է հաստատ կհասկանա ինչի մասին եմ խոսում: Իսկ եթե չէ արժի լինել, բայց շատ խորը չգնալ: Ինչևէ կապ չունի էդտեղ թե այլ տեղ, սիրուն երևույթ է, միայն ոչ քաղաքի աղմկոտ վայրերում:

[Quyr Qery]

Երջանկությունը տարբեր է: Ամեն մեկ ամեն պահի իր ամենատարբեր երջանկությունն ունի:
Իմը... Իմ երջանկությունը էդ պահին դու էիր՝ ծխախոտ, քամին, որ մազերս էր սիրում, գարնան նման մեղմ երեկոն, թունդ սուրճը, մենակությունը, որ վերանալու էր մոտակայում, աղոտ հուշերը քեզնից, որ կամաց-կամաց մեռնում էին, արդեն հանգչող երազիս մնացորդները, Զեմֆիրայի, որին վերջերս օրիենտացիայի պատճառով անտաղանդ հանեցին, Нахер мне город, в котором нет тебя երգը: Սիրում եմ իմ ես երջանկությունը: Մոռանում եմ էն ամեն տանջողը, ինչ մտքումս է գրեթե միշտ:

[Valentina]

Մի ծանոթ աղջիկ կա Ռոմանոգերմանական բանասիրության ֆակուլտետում ա սովորում , նույն ինքը՝ ռոմանոյում: Լավ աղջիկ ա, էն ա որ խոսալու համար խելքն իրանը չի, ու շատ ժամանակ չի էլ լսում ինչ ես ասում, խոսում ա առանց պաուզաների Էսօր ուրեմն ազգությունների հետ կապված թեմայի շուրջ խոսում ենք, թե որն ինչ առանձնահակտություն ունի, ինչ բնավորության գծեր և այլն, ես համարձակվեցի իրան հակառակ կարծիք արտահայտել, արձագանքն այսպիսին էր.
-Եթե դու մի քիչ գրականություն կարդացած լինեիր...
Ես էլ.
-Չէ հա որտեղից, ես սկի կարդալ չգիտեմ:
Ինքը չլսեց ինչ եմ ասում ու ավելացրեց.
-Հա, էտ եմ ասում:

[Հարդ]

...էն, որ ինչ որ մեկի ինչ որ բանը ծռվում ա ինքը չի նկատում, բայց եթե տենց մնա պրոբլեմների առաջ կկանգնի ու դու ժամանակին նկատում ու դզում ես: Ամենակայֆն էն ա, որ դու դզում ես, իրան փրկում ես, բայց իրանց չես ասում ու քո մեջ քեզ մեծ մարդ ես զգում )) Ու ինքը բանից բե խաբար շարունակում ա հանգիստ ապրել )))

-----------------------------------------------------

[Smokie]

Ակումբն էլ ունի իր ժամանակաշրջանները, իր «սեզոնները,» ամեն մեկն իր հետաքրքրություններով: Քիչ չի լինում, որ այստեղ հիշում են հին ակումբցիների:

Մի ժամանակ ակումբի ակտիվ անդամներից ամենափոքրը Հինատան էր՝ բավականին հետաքրքիր եւ խելացի անձնավորություն Հիմա էլ չկա...
Հետո եկավ kitty-ն՝ այն ժպտերես փոքր աղջիկը, որ ատելով ատում էր դասերը: Ինքն էլ գնաց...
Հիմա է՛լ ակումբում կա մի փոքր ակտիվ անդամ, էլի՛ յուրահատուկ, տաղանդավոր, աշխատասեր՝ laro-ն: Անժել ջան քեզ երկարատև ակումբային կյանք
Կա ևս մի փոքր ակումբցի, ևս մի վառ անհատականություն, որը գրանցման օրից մինչև հիմա այստեղ է՝ Inna-ն: Վստահ եմ, որ դեռ շատ երկար կմնաս Իրինա ջան:

Ընդհանրապես ցանկացած միջավայր, ցանկացած խմբակ շատ ավելի հետաքրքիր է դառնում, երբ իրենց մեջ կան համեմատաբար փոքր անհատներ:

[E-la Via]

Այնքան դուրս եկավ, որ այստեղ էլ եմ տեղադրում: Գրականության բաժնում համապատասխան թեմա չգտա:

արցունքը գաղտնիք է
ժպիտը գաղտնիք է
սերը գաղտնիք է

այն գիշերվա արցունքը ժպիտն էր սիրուս

Հեքիաթ չեմ որ պատմես
մեղեդի որ երգես
շշուկ որ լսես
մի բան որ տեսնես
իմանաս

ես միասնական ցավն եմ
ճչա ինձ

ծառն անտառի հետ է խոսում
խոտը դաշտի
աստղը տիեզերքի
և ես քեզ հետ եմ խոսում

անունդ ինձ ասա
ձեռքդ ինձ տուր
խոսքդ ինձ ասա
սիրտդ ինձ տուր

ես ըմբռնել եմ քո արմատները
քո շուրթերով զրուցել եմ բոլոր շուրթերի հետ
ու ձեռքերդ ճանաչում են իմ ձեռքերը

լուսավոր մենության մեջ արտասվել եմ քեզ հետ
ողջերիի համար
և խավար գերեզմանատնում քեզ հետ երգել եմ
ամենագեղեցիկ երգերը
որովհետև այս տարվա մեռելները
ամենասիրահարված ողջերն են եղել

ձեռքդ ինձ տուր
ձեռքերդ ճանաչում են ինձ
քեզ հետ եմ խոսում ում ուշ եմ գտել
ինչպես ամպը փոթորկի
ինչպես խոտը դաշտի
ինչպես անձրևը ծովի
ինչպես թռչունը գարնան
ինչպես ծառն է խոսում անտառի հետ

որովհետև ես
ըմբռնել եմ քո արմատները
որովհետև իմ ձայնը
ծանոթ է քո ձայնին

ՍՈՀՐԱԲ ՍԵՓԵՀՐԻ

[Դեկադա]

Մեր դռան զանգը տվեցին: Բացեցի երկու սիրունատես երիտասարդներ են կանգնած ձեռքներին ինչ որ թղթեր…
- Կներեք,- ասում են- դուք գիտե՞ք չէ որ մոտենում են ընտրությունները
- Այո,- ասում եմ
- Իսկ դուք կողմորոշվե՞լ եք արդեն թե ում եք ընտրելու
- Այո
- Եվ եթե գաղտնիք չէ կասեք ո՞ւմ եք ընտրելու
- Իհարկե կասեմ: ես վաղուց ընտրել եմ ...իմ ամուսնուն

... մենակ տեսնել էր պետք դեմքների արտահայտությունը:

[Նուշություն]

Քաղաքականությունը միակ ոլորտն ա, որ տանել չեմ կարողանում...դա ինձ համար անբարոյականության հետ հավասարության նշան ունի...ու որոշել էի, որ քաղաքական ոչ մի հայտարարություն չեմ անելու, բայց չդիմացա....

Ես ընտրելու եմ նրան, ով համոզիչ կերպով կխոստանա, որ հայրենիքս կազատագրի կարմիր, կանաչ, դեղին, կապույտ, սպիտակ, սև պոլիէթիլենային տոպրակներից: Քաղաքից դուրս եկեք....ասենք, մի մարզ գնացեք....ամբողջ երկիրը ձմեռից հետո ծփում ա էդ տոպրակների մեջ....լացս գալիս ա....սենց չի կարելի...

Ընտրելու եմ նրան, ով մարդկանց կսովորեցնի էդ գույնզգույն պոլիէթիլենի հետ վարվելու կանոններն ու սիրել կտա շրջապատող միջավայրը, որ համընդհանուր աղբավայր չդարձնեն կանաչող ու ծաղկող (բառիս ուղիղ իմաստով) հայրենիքս....

Հա, մի բան էլ...աշխատեք էս սեզոնին դրսից հյուրեր, տուրիստներ չհյուրընկալել....անկեղծ եմ ասում, կամաչեք ուղղակի իրենց հիմա երկրում պտտել...

[anahit96]

Երբ որ հարազատ մարդ ես կորցնում, դու ինքդ քեզ էլ ես կորցնում...ու էնքան դժվար է դրանից դուրս գալը...
Ուզում եմ անընդհատ տնից դուրս գալ,ասում են՝ ամոթ է,,,դե արդեն թքած ունեմ բոլորի կարծիքի վրա...Գնում եմ

[unknown]

Ուզում եմ փաղչեմ...հեռու՜՜ շատ հեռու ուր չես լինի,չեմ հիշի...խառնվեմ օտարության մեջ չհիշելով ոչինչ...բայց հանգստանալով հասկանում եմ որ ինքս ինձնից ու մտքերիցս երբեք չեմ կարողանա փաղչեմ...ու նորից լռություն...բարև թախիծ...

[Դեկադա]

Էսօր էլեկտրոնային կայքերից մեկում հոդված կար Ղարաբաղի Հադրութի զորամասերից մեկի մասին: Ինձ նյութը չէր հետաքրքում, այլ լուսանկարները: Հերթով նայում էի մեկ էլ հասա մեկին: Նայում եմ տղաս ա, բայց կողքից էր նկարած ու մի քիչ հեռվից չէր հասկացվում հաստատ ինքն ա՞, թե՞ չէ: Մի ժամ նկարը մեծացնել փոքրացնելուց հետո ամբողջ ազգ ու տակին ուղարկելուց ու միահամուռ ուսումնասիրելուց հետո վերջապես եզրակացրեցինք որ ինքն ա: Անգամ հոդվածի հեղինակին նամակ գրեցի, որ եթե հնարավոր ա զորամասի համարն ասի, եթե իրա զորամասն ա ուրեմն հաստատ ինքն ա: Նույնիսկ նկարը մեծացրեցինք ու գցեցի կոմպի էկրանին: Րոպեն մեկ նայում ենք, կարոտներս առնում: 10 րոպե առաջ տղաս զանգեց ուրախացած ասում ենք նկարդ տեսել ենք ինքն էլ զարմացած ասում ա ես չեմ նկարվել, տեղյակ էլ չեմ էտ ինչ ա:
- Տղա ջան,- ասում եմ - մենք սաղ ազգովի « քեզ» սիրեցինք, լաց եղանք որ նիհարել ես, բախտին անիծեցինք որ քեզ տարավ Ղարաբաղ քցեց, դու եկել ասում ես «Ես չեմ»: Բա դու խիղճ ունե՞ս...


... բոլորը քաչալ, իրար նման... մարդ կարոտից ում ասես իրա երեխուն կնմանեցնի:

[Chuk]

Կապանից կադրեր

- - -

Երաժշտական դպրոցի կողքի այգում երեք անչափահաս աղջիկ, երևի ինչ-որ արվեստի դպրոցի սաներ, նստել են, կտավներն առաջներն ու նկարում են: Երկու մետր այն կողմ երեք երիտասարդ տղա, երևի ինչ-որ քյառթերի դպրոցից, պպզած գարեջուր են կոնծում (նստարանի ճիշտ կողքը):

- - -

Մի աղջիկ է պտտվում, նորածին երեխան գիրկը, ուշադիր նայելով բոլոր տղամարդկանց:
- Աչքը դուրսն ա, - ռեպլիկ ա թողնում մի մարդ:
- Երեխու պատահական հորն ա փնտրում, - հակաճառում ա հետինը:

- - -

Հյուրանոցում խիստ աշխուժություն ա: Այսօր այստեղ ա մնում ԱԽՔ-ը: Թիկնապահներին թիվ ու համար չկա: «Հորինած» բառը լսելուն պես ձեռքները տանում են զենքերին:

[Ameli]

Ներեցեք խնդրեմ ....

[Smokie]

Սարսափելի ա, երբ մի բանի պակաս ես զգում, բայց ինքդ էլ չգիտես ինչո՞վ զբաղվել, ի՞նչ ես ուզում անել, ուղղակի հոգուդ խորքում ձանձրույթ ա, տխրություն ու դեժավյուի զգացողություն:

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Բայց եթե մի քիչ մտածես, ոչ մի վիճակ էլ անելանելի չի, ուղղակի հանգիստ երգից, կամ քար լռությունից շրջադարձ կատարիր դեպի աշխույժ երաժշտություն

[Lusinamara]

Էսօր ավտոբուսում մի համով բալիկ կար Երեք-չորս տարեկան կլիներ: Տղա էր: Լրիվ դեմք էր: Անընդհատ ընտրություններից էր խոսում ու մորը խոսացնում: Երբ հասանք քաղաքապետարանի դիմաց, «Բարգավաճի Հայաստանի» շտաբն աչքովն ընկավ, հիմա հո չի գոռում, հո չի գոռում՝ «Մամա՜, բաջավաջը, բաջավաճը» Հետո էլ ուզում էր ինչ-որ բան ճշտել՝ մորը հարցրեց՝ «Մա՛մ, մինին էլ համապապակա՞նն էր»