Արա, սե՛ր, ախպերս, սրա աչքերն ավելի լավն են բայց, քան թե սրանը…
Հըլը խորացի մի պահ…
Վայ քու արա՛, էս նայի: Էս մեկը չէի տեսել:
Ջանս դող ընկավ: Տենաս, որ թիվ ա: Կայնի մի հատ նայեմ…
Այ քեզ բան: Ինչ ամոթ էր, չգիտեի:
Արա, սե՛ր, ախպերս, սրա աչքերն ավելի լավն են բայց, քան թե սրանը…
Հըլը խորացի մի պահ…
Վայ քու արա՛, էս նայի: Էս մեկը չէի տեսել:
Ջանս դող ընկավ: Տենաս, որ թիվ ա: Կայնի մի հատ նայեմ…
Այ քեզ բան: Ինչ ամոթ էր, չգիտեի:
Վերջին խմբագրող՝ Մարկիզ: 18.03.2012, 19:11:
boooooooom (20.03.2012), E-la Via (18.03.2012), Kuk (18.03.2012), Varzor (19.03.2012), VisTolog (18.03.2012)
Փուշ կա, որ ծակում է, փախնում ենք, փուշ էլ կա, որ լրիվ բութ է, բայց մատներս հերթով դեմ ենք տալիս:
վիճակն իմ խիստ անորոշ է. պարտության մեջ եմ `կամովի...
Inna (20.03.2012), Lusinamara (19.03.2012), Mark Pauler (19.03.2012), melancholia (19.03.2012), StrangeLittleGirl (19.03.2012), unknown (20.03.2012), Varzor (19.03.2012), Դեկադա (19.03.2012), Մարկիզ (27.05.2012), Նաիրուհի (20.03.2012)
Ինչից է, որ անտեղի կարող ենք բարկանալ, նյարդեր քայքայել փուչ բաների համար, անցնել քաղաքավարության սահմանած կանոնները ու պոռթկալ, բղավել, եղունգները կրծել....
Մի օր էլ աչքերդ բացում ես ու առանց պատճառի ժպիտը սառում է դեմքիդ: Երաժշտությունը նստում է հոգուդ ու պարեցնում էությունդ: Հետո բարության աչքերով գրկում ես դիմացինին, կարեկցանքի խոսքեր շռայլում կարիքին, քաղցրացնում ու գունավորում դեռ երեկ թվացող անտանելի կյանքը: Էխ, ինչ տարօրինակ է մարդ արարածը:
Պատրաստվիր ավելի լավ, քան անհրաժեշտ է ու թող, որ ամեն ինչ իր հունով ընթանա:
Նա քայլում էր դժվարությամբ`սխալների ու փորձությունների ծանր խաչի տակ կքված:Աչքերը գետնից չէր կտրում: Այդպես հեշտ էր տանել հալածանքն ու ծաղրը:Նրանց հայացքները հանդիպեցին միայն մի ակնթարթ: Նրա աչքերում, ճիշտ ձևացող աշխարհին ուղղված, օգնության կոտրված աղերս կար:Նեն ամբոխից անջատվեց, աննկատ մոտեցավ ու մեջքը դեմ արեց խաչին...Նա չդիմանալով նոր գայթակղությանը` ծանրությունը կիսեց Նեի հետ:Բեռը ծանրացավ ու կոտրեց աղջկա` նման բեռի անսովոր ողնաշարը: Խաչը գոհ ժպտաց ու ամուր փաթաթվեց իր վրա խաչված թպրտացող տիրոջը:
Մեղքերի խաչը խաչվելու մի երես ունի... երկերեսանությունը գթության խաչինն է...
Է՜յ, դո՛ւ` սապատ դառած ՃԻՇՏ, անապատ եմ մտել: Քեզ մաշելու համար ծարավ եմ մնալու...
Chilly (20.03.2012), E-la Via (20.03.2012), keyboard (20.03.2012), melancholia (20.03.2012), murmushka (20.03.2012), My World My Space (20.03.2012), Smokie (20.03.2012), Դեկադա (20.03.2012), Նուշություն (20.03.2012)
Չկա մի մարդ, որ իր կյանքում գոնե մի անգամ որևէ բանի մասին չմտածի... Աստված իմ որքա՜ն մարդիկ կան այս աշխարհում և որքաաաա՜ն մտքեր: Աշխարհը լի է homo sapiensներով, ոչ թե ռոբոտներով...
***
Մի քանի ամիս առաջ.. Խանջյան փողոց՝ ամենահասարակ գետնանցում: Պատի տակ նստած գիթարիստ՝ մի մարդու ճակատագիր... գետնանցումից դուրս գալուց՝ տեսնում եմ պատի վրա գրված է «Քեզ չեմ մոռանա Անի»:...
Չէի սխալվել…CactuSoul-ի խոսքերից
Ցավալի է, բայց փաստ:
Այսօր «պաշտոնապես»՝ հենց Լ.-ից, իմացա, որ ծնողների հետ է ապրում: Զգացել էի՝ իր խոսքերից, որոշ հանգամանքներից, որ այդպես է, ենթադրել էի, որ հնարավոր է՝ բաժանված լինի: Բայց չէի ուզում հավատալ, քանի դեռ չէին հաստատվել ենթադրություններս: Չնայած որ մի ժամանակ զգացվում էր իր խիստ նյարդային վիճակը, հիշում եմ՝ սկիսուրից էր բողոքում, որ ոչ մի բան թույլ չէր տալիս, բացի իրեն խնամելուց ու ծառայելուց, հիշում եմ՝ դժկամությամբ էր տուն գնում… ու վերջին շրջանում հանգստություն էի զգում իր մեջ, դրական փոփոխություններ:
Իսկ այսօր իմացա, որ արդեն մոտ մեկ տարի է՝ ինքը հետ է եկել հայրական օջախ: Ասում է՝ գիտեին շատերը, վաղուց, դու ո՞նց չես իմացել: Դե, ես շատ չեմ շփվում գործընկերուհիներիս հետ, հատկապես նմանատիպ թեմաներ որ հաստատ չեմ շոշափում… չգիտեի:
Չեմ էլ հիշում՝ երբ ամուսնացավ, գոնե մի տարի տևե՞լ է այդ ամուսնությունը, թե՞ չէ:
Էհ… Չգիտեմ էլ՝ ինչ ասեմ:
Թեման չծավալեցի, չգիտեմ՝ ինքն իրեն ինչպես կզգար, թե խորանայինք, բայց ես հաստատ վատ կզգայի: Էգոիստաբար մեծ հետաքրքրություն չցուցաբերեցի:
Ըտենց բաներ:
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Ուրախ եմ քո համար ու շատ…
Մնացածն ընթացքում կգրեմ: ( :
Բոլոր ճանապարհները տանում են դեպի մահ: Մոլորվի´ր:
Բրազիլի պատմությունը
Չուտես, չխմես, օր ու գիշեր իրան նայես:
Inna (21.03.2012)
7 ամիս:
Կարծում եմ՝ սրանով կվերջանան այս թեմայով իմ գրառումները:
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
keyboard (21.03.2012)
Սովորություն ունեմ հեռախոսս վերարկուիս գրպանը դնել: Ամեն օր, գալիս եմ տուն, վերարկուս հանում, ու էտ հանելու պահին մտքովս անցնում ա. "Հեռախոսդ հանի գրպանիցդ, որ հետո ման չգաս":
Քնելուց առաջ բուդիլնիկ պետք ա դնեմ, հեռախոսս եմ ման գալիս, հաստատ հիշելով, որ գրպանիցս հանել եմ, նայում եմ բոլոր հնարավոր տեղերը, չկա, վերջում ճարահատյալ գնում եմ վերարկուիս գրպանից գտնում
Ու ոչ մի օր չեմ կարում բռնացնեմ էն պահը, թե ոնց եմ ձեռս տանում գրապանս որ հանեմ, ու չեմ հանում, բայց ինձ թվում ա հանել եմ
Վերջին խմբագրող՝ Valentina: 21.03.2012, 20:15:
գլուխս սարսափելի ցավում է, երրորդ անընդմեջ անքուն գիշերների հետևանքն է, բա արժեր՞՞՞՞
ես մի բան չեմ հասկանում, եթե միևնույն է, ինչի է այդքան անհրաժեշտ ինձ համոզել, որ դա է ճիշտ, մեկ է միևնույն է իմ կարծիքը, որոշումն արդեն կայացված է
սեփական եսասիրությունը հիմնավորելու նոր եղանակ՞
չեմ կարող այսօր աշխատել 12 ժամ, բայց ստիպված եմ, գոնե ֆիզիկական ներկայույթուն ապահովել
ոնց եմ հոգնելլլլլլ
Մի՛ փորձիր թաքցնել սխալդ, ընդունի՛ր այն, պատասխա՛ն տուր և շարժվի՛ր առաջ
Էլի եմ ասում, ես տոլերանտության պակասից չեմ բողոքում, առողջական խնդիրներով մարդկանց էլ վերաբերվում եմ որպես հասարակության լիարժեք անդամների, աշխատում եմ չոտնահարել իրենց իրավունքները.... բայց ոնց ասում են, հանդուրժողականությանս բաժակը լցվել ա, էլ տեղ չկա... Մեր երկրորդ հարկում մի հոգեկան հիվանդ աղջիկ ա ապրում...էն, որ մեր մուտքը հասարակական զուգարանի ա վերածել, տուն բարձրանալիս հոտերից խեղդվում ես, շնչահեղձ լինում, երկրորդ հարկից անծանոթների գլխին ամաններ ա ջարդում, ամեն անգամ տեսնելիս վրադ գոռգոռում ա, այլանդակ բառեր ա ասում, տկլոր ման ա գալիս...ամաչում ես հյուրեր հրավիրել, էդ ամեն ինչը հանդուրժեցի, բայց որ էս 3 օրը համառորեն իրա տունը վառում ա, էդ արդեն վերջն ա....ամեն անգամ նստածս տեղից վեր եմ թռնում՝ տհաճ ծխի հոտից, դուռը բացում, տեսնում՝ մուխ ու ծուխ ա....դրա պատուհանից էլ մուխ ա դուրս գալիս...հարևանները մի կերպ հանգցնում են....հոգեբուժարան ու ոստիկանություն են զանգում, էնքան են եկել-տարել, մի քանի օր պահում են, հետո հետ ուղարկում...պետությունը փող չունի հոգեկան հիվանդներին պահելու համար....հիմա էլ արդեն չեն տանում...ու սենց էլ քնում ենք՝ վախով, որ կարողա Վարդուկը մինչև առավոտ իրա տունն էլ, մեր շենքն էլ, մեզ էլ վառած լինի...
Տվե'ք ինձ անհրաժեշտ միջոցներ, և ես հենց հիմա կուղևորվեմ Պոլինեզիա:
CactuSoul (22.03.2012), Claudia Mori (22.03.2012), Freeman (25.03.2012), Lusinamara (22.03.2012), murmushka (22.03.2012), Smokie (23.03.2012), Tig (22.03.2012), Մինա (29.03.2012), Նաիրուհի (23.03.2012)
Անչափ երջանիկ եմ, և ամենակարևորն այն է, որ չեմ կասկածում երջանկությանս անվերջությանը, ջաաաան, գժի պես երջանիկ եմ, անչաաաափ
Мы, красивые женщины, обязаны казаться глупыми, чтобы не беспокоить мужчин.
Норма Джин Мортенсон
Arpine (22.03.2012), CactuSoul (23.03.2012), einnA (24.03.2012), erexa (22.03.2012), Freeman (25.03.2012), Inna (23.03.2012), keyboard (22.03.2012), Lem (23.03.2012), Lusinamara (22.03.2012), Meme (23.03.2012), Nare-M (22.03.2012), Smokie (23.03.2012), unknown (22.03.2012), Նաիրուհի (23.03.2012), Նարե91 (22.03.2012), Ֆոտոն (29.03.2012)
Մի քանի օր առաջ դեսպանատնից զանգեցին (ընկեր տղայ ա), բա թե՝ Ռաֆ ջան մի հատ ձեր ընտանիքի անդամների անձնագրի տվյալները մեյլիս ուղարկի, ԱԺ ընտրություներ են Հայաստանում, ցուցակագրում ենք:
Աչքիս՝ ՀՀԿ-ին գնաց մեր ձայները:
Բոլոր ճանապարհները տանում են դեպի մահ: Մոլորվի´ր:
Բրազիլի պատմությունը
Չուտես, չխմես, օր ու գիշեր իրան նայես:
Claudia Mori (23.03.2012), Freeman (25.03.2012), Էլիզե (25.03.2012)
Ինչքա՜ն նուրբ առավոտ է… Եթե զարթուցիչը չզարթուցեր, կզարթնեի՞՜…
...Քեզ հետ ապրել եւ հավատալ կյանքի ուժին ու ոգուն, չտրտնջալ ոչ ցավերից, ոչ տանջանքից, ոչնչից,
լքե՜լ, լքե՜լ հաճույքները փափկամեղկ ու մորմոքուն, լինել քեզ հետ, քո թռչունը, պղնձանալ քո շնչից:
Ռազմիկ Դավոյան
Էն որ ասում են հասանք, հիմա սա է
Գնացել ենք փաբ, տնօրենիս ծնունդն ենք նշում: Հայտնվում է մի "տղամարդ աղջիկ" եւս 5 աղջկա հետ: Բոլորը սկսում են քննարկել այն հարցը, թե այս աղջիկը տղա է, թե աղջիկ: Ես իհարկե ի սկզբանե ասում եմ, որ աղջիկ է՝ մարմնի տվյալներից ելնելով, ու իհարկե չեմ սխալվում: Բայց դա հլը հեչ: Այս աղջիկը սկսում է հերթով կանչել իր ընկերուհիներին բաչատա պարելու (Ով որ չգիտի, ասեմ, որ բաչատան լատինոամերիկյան պարերից ամենակրքոտն է համարվում ու հաճախ ասոցացվում է չասեմ արդեն ինչի հետ):
Դե այս աղջիկը լրիվ դերի մեջ է մտնում, բայց զուգընկերուհիների մոտ իհարկե այդ դերը լիարժեք չի ստացվում, որը ապացուցում է նաեւ տղա գործընկերս՝ ասելով.
- Հիմա ինչ տղա էլ նրանցից որեւէ մեկին հրավիրի պարելու, հաստատ կգնան (Ինքը դա չի անում, որովհետեւ ընկերուհի ունի):
Սկսեցինք խնդալ՝ պատկերացնելով, թե "տղամարդ աղջիկը" ոնց է նրանց հետ կենաց մահու կռիվ տալու:
Միաժամանակ 5 տղա կանգնած նայում էին նույն տեսարանին: Մեկ էլ տղաներից երկուսը սկսեցին իրար հետ գրեթե բաչատա պարել: Չգիտեմ՝ ոնց նայեցի նրանց այդ պահին, բայց գլուխները կախեցին, կարմրեցին ու նստեցին:
Լռիվ են խելըռել
Վերջին խմբագրող՝ Claudia Mori: 23.03.2012, 16:49:
Եթե ուզում ես հրաշք տեսնել, փորձիր ինքդ հրաշք լինել…
E-la Via (23.03.2012), Lusinamara (23.03.2012), Smokie (23.03.2012), Tig (23.03.2012), Varzor (23.03.2012), Նաիրուհի (24.03.2012), Նուշություն (23.03.2012)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ