Անկապ օրագիր

[Smokie]

Ահա և վերջ: Այսօր եղավ հոգեբանության վերջին դասս: Շատ հետաքրքիր էր անցնում ու շատ կարճ տևեց: Իհարկե չեմ մոռանա այդ ամենը, նաև կաշխատեմ նոր բաներ գտնել այդ բնագավառում: Իսկ ինչի՞ մասին եմ մտածում...՝slideshow-իս: Որ ասեմ գլուխգործոց էր... հաստատ չէ, բայց միշտ էնքան հաճելի ա վայելել սեփական աշխատանքիդ արդյունքը: Կային թերություններ, որ ինքս էլ էի նկատում, նաև հետաքրքիր էր լսել դասընկերներիս և դասախոսիս կարծիքները: Jarre-ի երաժշտությունն իմ կարծիքով ամենահամապատասխանն էր տոմսիս թեմային: Դեռ ինչեր են ինձ սպասվում հետագայում՝ նոր երաժշտական ձևավորումներ, նոր ստեղծագործական թեմաներ, հետաքրքիր աշխատանք: Ավարտին են մոտենում դասերս, շուտով գալու է գործելու ժամանակաշրջանը:

[Meme]

Չգիտե՞մ երբևէ էս զգացողությունը ինչ որ մեկը ունեցել է, թե ոչ....կամ գուցե մեկին խելագարություն թվա ասածս...բայց ....


Երբևէ զգացել ե՞ք արդյոք ինչ որ մեկդ, ինչքա՜ն հաճելի է քայլել փողոցի՝ միակողմանի փողոցի կենտրոնով, քայլել երկա՜ր, նայելով թե ինչպես է քեզ մոտենում մեքենան, նայելով ուղիղ, առանց կողք թեքվելու, ու անգամ ոչ մի վախ էլ չզգալով՝ բթացած հայացքով ու հանգիստ քայլերով...

Ես ամեն օր էդ ճանապարհով եմ աշխատանքից տուն գալիս....Իսկ վախ չունենալս երևի հոգնածությունիցս է....

Միևնույնն է հաճելի է, թեկուզ ասեք, որ ես գիժ եմ...

[Նարե91]

Գնալ, թե չգնալ. այս Է խնդիրը, ո՞րն է հոգեպես ավելի ազնիվ:
Լուրջ արդեն սիրտս խառնում ա էդ խոսակցություններից. լավ մի հատ խորհուրդ չկա՞, որ կարողանա որոշի վերջը գնալու ենք էդ գրողի տարած մրցույթին. արդեն հոգնեցինք. ինչքա՞ն կարելի ա... ասում են՝ մենք վճռական ժողովուրդ ենք... դե վճռե՛ք…

[Jarre]

Այսուհետ նախկին և ներկա ակումբցիներին բացի Դար Ակումբի եթերից կարող եք տեսնել նաև նորություններում

Ինձ հանդիպած մարդկանցից մի քանիսը կարծում են, որ սենց դեպքերում խոսքերն ավելորդ են, բայց ես հակառակն եմ կարծում ու ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ եմ հայտնում շաբլոններից դուրս գալու քաջություն ունենալու համար։

[My World My Space]

… Քունս չի տանում,
Դու էլ մի քնիր,
Հետս էլ կրկնիր,
Թե ի՞նչ եմ անում
Ես ի՞նչ եմ անում
Ո՛չ Հայաստանում …

զզվում եմ էս անկապ վիճակից…

[melancholia]

Օրերը փոշի են հագնում և խունանում է հիշողությանս մեջ հեռացող մի դեմք, որ մի ժամանակ փայլ էր ներարկում երակներիս մեջ: Խոսքերը իմաստազուրկ պտտվում են օդում ու կախված մնում առանց հնչելու, իսկ ձայնը, ձայնը օտարացել է, ականջիս անսովոր: միթե կյանքը կարող է այսքան փոխվել? Իսկ ես? Միթե ես ինքս այսքան կարող եմ փոխվել? ժամանակը ախր չի բուժում, ուղղակի սպիացնում է, բայց վերքի սպին ախր մնում է չէ?, մնում ու պիտի ցավեցնի հնարավորության դեպքում: Իսկ իմ սպին? Իմը այլևս չի ցավում: Երևի ներել եմ, հա, երևի ես իրոք ներել եմ: Կարող ես հանգիստ ապրել....Լսում ես? ես քեզ ներել եմ

[Նուշություն]

Աճող սերնդի մեջ մի տիպ կա` 14-18 տարեկան տղաներ են, երևի....ես, ընդհանրապես, տոլերանտության պակասից չեմ բողոքում, բայց որ էդ տրիկոյապատ, աչքերը լղոզած չոլկայի մեջ կորցրած տղաներին փողոցում տեսնում եմ, քիչ ա մնում դրանց չոլկայի մազերը հատ-հատ պոկեմ...

[My World My Space]

Մի հատ լիքը, չէ՛, լիքնագույն մարշրուտկի մեջ եմ հիմա, կանգառում 9 հոգի իջավ, ես հլը անշարժ ու ծռված եմ… Շարժվելու տեղ չկա… սպասում եմ մի 10-ն էլ իջնեն, որ գոնե հանգիստ կանգնեմ….

[unknown]

իրոք որ իմ մոտ շատ ուշա ամեն ինչ տեղ հասնում,մինչև ես մի բան հասկանում եմ արդեն շատ ուշա լինում...

[E-la Via]

Մի տեաակ ակումբի առաջին ամիսների խամություն-չիմացությունս կարոտեցի:
Այդ ժամանակ հնչած միտքն էիր ցանկանում հասկանալ, մտքին արձագանքել-չարձագանքել, իսկ հիմա՝ մարդուն:

[Նաիրուհի]

Կյանքը բացահայտումների անընդմեջ շղթա է՝ մեր կողքին, մեր մեջ անսպասելի բացահայտումների։ Վերջին երկու շաբաթս իմ մեջ էլ էնքան բաներ վեր հանեցին, որ տարիներով փոշոտված ընկած էին եսիմ որ անկյուններում, իսկ ես կարծում էի՝ վաղուց չկան, կորել են։
Հասկացա, որ պետք չէ վախենալ, պետք չէ անտարբերության գիրկն ընկնել ու ինքս ինձ համոզել, որ թքած ունեմ ամեն ինչի վրա, որովհետև մեկ է՝ բան չի փոխվելու։
Կարծեմ «Թռիչք կկվի բնի վրայով»-ում էր, չէ՞, էն հոգեբուժարանի բակում դրված ցայտաղբյուրի վրայի ծանր պատյանը, որ ոչ ոք չէր կարողանում տեղից շարժել, ավելի ճիշտ՝ արդեն չէր էլ փորձում։ Հիմա ես ուզում եմ որձել հանել էդ պատյանը, ոչինչ, որ չկարողանամ, կամ էլ ծիծաղեն վրաս։ Հանգիստ կլինեմ թեկուզ նրանով, որ ես գոնե փորձեցի։
Էս երգն էլ հիմնի նման բան է դարձել ինձ համար։

[Lem]

Հարաբերությունների մեջ միշտ գալիս է մի պահ, երբ կարծես դեռ ոչինչ չի փոխվել արտաքուստ, բայց դու զգում ես դրա փլվելը: Ու չես ուզում հավատալ զգացածիդ: Կառչում ես այդ սիրուց՝ հասկանալ չուզելով, որ այն, ինչ դու հիմա սեր ես համարում, ընդամենը քո սիրո հիշողություններն են: Այնքան ես փորձում ամրացնել, որ օրեցօր ավելի ես թուլացնում: Այնքան ես վախենում կորցնել նրան, որ կորցնում ես քեզ՝ դրանով մեկընդմիշտ դադարելով լինել նա, ում սիրել է դիմացինդ:

[Նուշություն]

Չդիմացա, ուզում եմ ձեզ հետ կիսել տեսածս ու լսածս.... Թոդ Մաքովերը, ինչպես արդեն գրել եմ, Միացյալ նահանգների MIT համալսարանի Մեդիա Լաբ-ի գիտնականներից մեկն է...հեղինակել է մի շարք նորարարություններ երաժշտության ոլորտում՝ մեկը մեկից զարմանալի: Պատիվ եմ ունեցել շփվել այս խենթ, խելառ, պարզ ու հասարակ հանճարի հետ, ում հնարած տեխնոլոգիայի շնորհիվ, օրինակ՝ ամբողջ կյանքում մարդկանց հետ հաղորդակցվելու հնարավորություն չունեցած Դենը հիմա կարողանում է շփվել, նույնիսկ երաժշտություն գրել.....ապշելու բան...Այս հոլովակում Թոդն ու Դենն են TED-ում: Երեխե՜ք, անպայման նայեք, գժվելու բան է....

[murmushka]

երբեք գարունն այսքան ակնհայտ չեմ զգացել, օրգանիզմիս ամեն մի մասնիկը, բջիջը ուզում է արթնանա ու վայելի գարունը
երջանկության ու ուրախության մի աննկարագրելի զգացում է մեջս արթնանում
Աստված շատ չհամարի

[Դեկադա]

Այ մարդ բա մեկը չկա ինձ էլ « իմ սիրելի ակումբցին» ցուցակում գրի: