Անկապ օրագիր

[Smokie]

Ո՜նց եմ քեզ սիրում գժուկս:

Երբ որ մի ծիծաղալու բան եմ անում, հիմնականում քո հետ ա կապված լինում դա, երբ մի ծիծաղելի բան եմ գտնում, առաջինը դու ես իմանում դրա մասին: Եթե ուզում եմ որևէ մեկի հետ կիսվել ռեալում, հաճախ իմ «զոհը» դու ես լինում:

Ուզում եմ, որ մեր համատեղ «խենթությունները» հաճախ կրկնվեն, որ մեր ընդհանուր ծիծաղը երբեք չլռի, որ մեր սերը երբեք չմարի:

Հարազատս... քույրիկս... Աննա:

[Ռուֆուս]

Էսօր ակամա էս ինչ PRվել PRվեցի, նույնիսկ Լեդի Գագան ինձ կնախանձեր Ո՞վ ա ինքնագիր ուզում

[Arpine]

Վերջերս սկսել եմ չսիրել, չնայած չսիրելը մեղմ ա ասած, միշտ չեմ սիրել հիմա առավելապես: «Վայ հորս արև», «Վախ հորս արև» կամ «Վախ մորս արև» էս տիպի արտահայտություննեը սովորական, առօրյա, անտեղի կիրառություն են ստացել: Էսկողմ էնկողմ միշտ, ուզեմ-չուզեմ լսում եմ, ու դրանց մեծ մասը անիմաստ են ասվում: Չեմ հասկանում ինչ են ուզում նման արտահայտությամբ ասել: Օրինակ, էսօր լսարանի դուռը բացեցին (դասի ժամանակ ) և. «Վախ հորս արև» ու անմիջապես փակեցին: Տհաճություն տհաճության: Էստեղ որպես ինչ ասեցին, բան չհասկացա: Ճիշտ ա էդ պահին ծիծաղեցինք, բայց ծիծաղելու բան չկա: Հաճելի չէ՛:

[Մանուլ]

Որ մյուս անգամ հարցնեն` ազատ ժամանակդ ինչ ես անում, ասելու եմ` սպանում եմ :

[Katka]

Կարոտել էի ակումբը: Էսօր բացելուց զգացի

[E-la Via]

Թող շատ լինի, շա՜տ-շատ...
Թող մեծ լինի, մե՜ծ-մեծ...
Ավելի՜ն, ավելին եմ ուզում...

Իսկ երբևէ մտքովդ անցե՞լ է, որ էդ շատի մեջ կարող ես խեղդվել ու երջանկություն բերող էն փոքրն ուզել:
Մտքովդ հեչ չի՞ անցել, որ էդ մեծի մեջ կարելի է մոլորվել, ու պոչդ քաշած էն փոքր անկյունը կփնտրես ու կցանկանաս վերադառնալ:

Ավելին, ավելի՜ն... Չեմ ուզում: Կուշտ եմ:

[My World My Space]

Նենց կայֆ ա որ էս ժամին մտնում ես, գրած ա այս պահին ֆորումում են 4 հոգի, ու չորսն էլ անտեսանելի են, ու էդ չորսից մեկը դու ես...
Ու իրանց գտնելու համար պտի սաղ թեմաները բացես, ու նայես, թե որ թեմայի տակն ա գրած այս պահին թեմայում են 2 հոգի. (2 անդամ և XX հյուր).....

Հ.Գ. տենամ մեկն-ու մեկը ստեղ կգա՞, բռնացնեմ Ասում են անտեսանելիները սենց թաքուբիր գրառումների վրա են հավաքվում....

[E-la Via]

Նոր հիշեցի, որ դպրոցում, չեմ էլ հիշում, թե որ դասարանում էինք սովորում, մի տարի այս օրը տղաներին մեզանից գոհ նվիրեցինք 200-250 դրամանոց լեզուս չի պտտվում ասել օծանելիք : Հիմա անունը չեմ հիշում, բայց լավ հիշում եմ, որ վրեն դոլլար էր պատկերաված:

Խե՜ղճ տղաներ ու հաջորդ օրն արդեն խե՜ղճ աղջիկներ :

[melancholia]

Երբեմն արթնանում եմ այն զգացումով , թե աշխարհի բարին ինձ են տվել ու պիտի բաժանեմ մարդկանց: Երբեմն արև եմ դառնում, նայում հայելու մեջ ու ճառագում եմ, Ուզում եմ մեկն ու մեկին գրկել, սեղմել կրծքիս ու գոռալ, ինչ լավն ես, ախր ես քեզ շատ-շատ եմ սիրում: Այդպիսի պահերին դուրս եմ գալիս, քայլում երկաաաաաաաաաաաաար, ժպտում պատահած անծանոթներին, երբեմն էլ զրույցի բռնվում պատահական մեկի հետ, թեկուզ հենց երթուղայինում......ու շարունակ ժպտում աչքերիս անմար արևով, ժպտում , որ արև նվիրեմ հենց նույն անծանոթի գուցե թախծոտ, կամ քիչ նեղված հոգուն: Երևի նման պահերի շատերը կմտածեն խենթի մեկն եմ....չէ, ուղղակի երբ հոգիս ւորախ է ուզում եմ ուրախությունս կիսել ու արև նվիրել բոլորին, թեկուզ հենց երթուղայինի վարորդին, թեկուզ հենց քեզ, կամ էէէէէէէէէէէէէէէն մյուսին:
Երբեմն աչքերս բացում եմ.......արցունքից թաց բարձի վրա: Թախիծը կոկորդումս խեղդելով սևաներկում եմ աչքերս ու մի գլխարկ քաշած գլխիս դուրս գալիս կրկին քայլելու, աշխարհի քաոսից հեռանալու .......իմ փոքրիկ անկյունն եմ փնտրում, ու չեմ գտնում ոչմեկի սրտում: քայլում եմ, առանց ժպիտ, առանց արև, առանց հայացքի: Կուզեի մեկը մի փոքր արև նվիրեր, մի հայացք, ժպիտ, : փոխարենը անձրևն է մաքրում թախիծիս հետքերը:

[erexa]

Այսօր սկայպով խոսեցինք պապիկիս հետ. Երբև կմտածեինք, որ տեսնելով էլ կխոսենք: Պապիկիս աչքերի ուրախությունն ու դեմքի ժպիտը, մտքիցս դուրս չի գալիս: Ուրախ եմ:

[Նուշություն]

Ատում եմ, որ ստիպում են մուրացկանություն անել ու դու ստիպված անում ես....ատում եմ, որ մարդիկ հանգիստ խղճով ուտում են քո կատարած աշխատանքի փողն ու կոկորդներին ոչ մի տեղ չի կանգնում....

[Հարդ]

Ուզում եմ երկիրս տեսնել իմ ոչ էնպիսին, ինչպիսին հիմա ա:

Ուզում եմ մարիկ ուսումնատենչ դառնան ու էնքան պայմաններ ունենան, որ գիտությունը ստեղ զարգացնելու մասին մտածել, ոչ թե մտածեն, որ մնալով սոված են նստելու:
Ուզում եմ արվեստագետները կրթված դառնան ու կարողանան ճիշտ օգտագործել իրենց տաղանդը, ոչ թե թշնամու մշակույթը զարգացնեն մեր երկրում:
Ուզում եմ պետությունս հզոր լինի ու պետք եղած դեպքում թռնի ու կախվի Թուրքիայի ունքերից:
Ուզում եմ մենք էլ մեր քմահաճույքները առաջ տանենք միջազգային հարցերում:
Ուզում եմ դրսում հպարտությամբ ասեմ, որ Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացին եմ: Որ էդ փաստից արդեն հարգանքով վերաբերվեն ինձ:
Ուզում եմ էնքան կազմակերպված լինենք, որ ոչ մեկ փորձ էլ չանի այգու տարածքում ինչ որ բան կառուցելու, քանի որ կիմանա, որ իրենց չեն թողնելու:
Ուզում եմ Հայաստանն աշխարհի համար մասնագետների դարբնոց լինի տարբեր բնագավառների համար:
Ուզում եմ կաբանները աղքատանան, որ փող աշխատելու դժվարությունը հասկանան:
Ուզում եմ խելոք մարդիկ հաջողության համը զգան իրենց իսկ երկրի ներսում:
Ուզում եմ մի քիչ էլ մեծ լինենք աշխարհի քարտեզի վրա:

Հավատում եմ, որ մենք կարող ենք սրան հասնել: Սթափվել ա պետք:

[melancholia]

Երեկոն հոգնատանջ կոպերս ստիպեց փակել: Անսովոր զգացում էր, հոգնություն և գոհություն միախառնված:Ավարտին էի հասցրել արդեն կոկորդիս չոքած աշխատանքս ու ,վերջապես գոհունակությամբ քուն մտա: Առավոտյան , երբ աչքերս բացեցի, արևի լույսը ծակեց մթագնած ուղեղս ու հիշեցրեց, ինչ հրաշալի է կյանքը, երբ գոհ ես ինքդ քեզանից: Արագ հագնվեցի, բացեցի պատուհանս ու մի լաաաաաաաաաաավ շնչեցի ուրախ առավոտիս բույրը: Նայեցի հայելուն` աչքերս փայլում էր, ինչ սիրուն են գոհունակությամբ փայլով աչիկները: Գիտեք? մտքովս մի բան անցավ: Ինչ կլինի, եթե գնամ խանութներ, մի լաաաաաավ թափառեմ ու գտնեմ բոլոր սիրելիներիս համապատասխան նվերներ: Վաղուց է ոչ մեկին, ոչինչ չեմ նվիրել: Երանի ամեն առավոտս այսքան գոհ արթնանամ, ու թող միշտ հնարավորություն ունենամ ուրախությունս կիսել ինձ ժպտացող թեկուզ անծանոթի հետ: Բարի ու ուրախ առավոտ բոլորիդ, իմ անծանոթ ընկերներ:

[VisTolog]

Պիտի պատմեմ, որ իմ խելքիններն էլ իմ հետ ուրախանան:

Էսօր էն հազվագյուտ դատական գործերից մեկին ես ու մի ակումբցի ներկա եղանք, որ ցանկալի վճիռը համարյա անհնար էր, չնայած բոլոր նախադրյալները ստեղծվել էին: Զինվորին բաց թողնել հենց դատարանի դահլիճից, էն էլ երկրորդ անգամ պայմանական կիրառելով:

Բա պստո ախպոր լացելը, մոր արցունքոտ աչքերը: Իսկական կինո էր, ու ասեմ Աննա-ից էլ ավելի լացելու:

Ինչքան սպասեցինք էս օրվան: Ճիշտա ոչ զինվորին էի ճանաչում, ոչ էլ իրա ընտանիքին, բայց էն ինչի համար որ դատվել էր, ցանկացածը կաներ ու կալանքի ենթարկելը ուղղակի ֆաշիզմա, չնայած տենցա պետք:

Էլ էդ խուցը չի վերադառնա: Ուրիշ կարողա գնա, բայց էսօր իրան տենց էլ կսպասեն:

Ընտանիք, որը չունի ոչ մեկ: Կան միայն մայր ու 6 տարեկան երեխա, երկուսն էլ հիվանդ, մայրն էլ նախկին անկողնային հիվանդ, ինչի պատճառով էլ իրականացել էր փախուստը զորամասից:


Ծափահարություններն էին պակաս դահլիճում:

[Նուշություն]

Գիտեմ, որ սա նման բաներ գրելու տեղ չէ, բայց վստահ եմ, որ այս օրագիրը հաստատ կարդում եք...դրա համար էլ գրում եմ....ներողամիտ եղեք: Այսօր ներկա էի MIT համալսարանի Մեդիա լաբի գյուտարար, էությամբ խենթ ու ստեղծարար Թոդ Մաքովերի պրեզենտացիային...երեխե~ք, ցնցված եմ....այս մարդը երաժշտություն է քամում ամեն ինչից, բառացիորեն....Հայաստանում նրա մտքի թռիչքներից մեկն է, արդյունքում` նկարները երգում են...նկարները երաժշտություն են...սա երևակայություն չէ. սա իրողություն է, որի ականատեսը կարող ենք լինել վաղը. Արամ Արամ Խաչատրյան համերգասրահում ժամը` 20:00-ին համաշխարհային պրեմիերա է: Հայաստանի ֆիլհարմոնիկ նվագախումբը և "Դոգմա" ռոք-խումբը կատարելու են հայաստանցի և բոստոնցի փոքրիկների` նաև հաշմանդամ, երաժշտական կոմպոզիցիաները, ավելի ստույգ` նկարները: Հայաստանում է այս հրաշք տեխնոլոգիայի գյուտարարը` համաշխարհային երաժշտական նորարարությունների հեղինակ, գիտնական Թոդ Մաքովերը: Եթե չեք կարող ներկա լինել, հետևեք համերգին` ուղիղ միացմամբ` այս հասցեում. http://luys.am/am/livestream : Բաց չթողնեք այս բացառիկ իրադարձությունը: ԱՆկեղծ ուզում եմ, որ էս հրաշքին մասնակից լինեք, թեկուզ օնլայն...Էսօր խոսել եմ էդ երեխաներից մեկի հետ, ում ստեղծագործությունը վաղը ֆիլհարմոնիկը կատարելու է...աղջիկը խուլ ու համր է, ընդհանրապես չի լսում, բայց էնպիսի գործ է ստեղծել, որ ուղղակի փշաքաղվում ես....