Մոտ երեսունհինգամյա մի կին` երազանքներով տարված, չնկատելով ոչինչ, սայթաքելով ու օրորվելով, երանության ժպիտը դեմքին, քայլում էր մայթով: Մեկ-մեկ գլուխը բարձրացնում ու երկնքից թափվող ձյանը մեղմ ժպտում էր: Տարօրինակության հասնող երանություն ու նաև տխրություն կար դեմքին: Մանկությունն էր հիշել, թե ի՞նչ: Դե հո ամեն տարի այսպիսի ձմեռ չի լինում:Մայթով երկու ճստո էին քայլում: Ճիշտն ասած,այնքան էլ ճստո չէին` տասը-տասնմեկ տարեկան կլինեին երևի, մեկի վերին շրթունքին արդեն թույլ աղվամազ էր սևին տալիս:
Կնոջ երազկոտ հայացքն ու սայթաքելով քայլելը գրավել էր նրանց ուշադրությունը: Իրար էին նայում ու ամեն սայթաքելիս` փռթկացնում:Հեռվից դեպի իրենց կողմ մի տղամարդ էր գալիս, միջին տարիքի էր, քայլում էր հաստատ, մեկ-մեկ վեր նայելով, չէ՛, չէր երազում, բարկանում էր պատռված երկնքի ու քաղաքի գլխին պատուհաս դարձած ձյան տեղումների վրա: Քայլում էր արագ-արագ, ցրված ու անուշադիր:
Կնոջ դեմքի ապուշ-երջանիկ արտահայտությունը աստիճանաբար տղաներին սրտապնդեց,ու վերջնականորեն համոզեց, որ նա իրենց չի նկատում: Քայլում էին գրեթե կնոջ կողքով, անընդհատ փռթկում ու մեկնաբանություններ անում, իսկ այդ շեղվածը նույնիսկ չէր կասկածում նրանց գոյության մասին:
_Մա՛նչ, որ մի հատ ձնագնդիով քյալին տամ կընկնի՞, թե՞ չի էլ ջոգի,ինչ պատահեց...
_Եսի՞մ ապեր, փորձի տեսնենք...
Դըմփ ... ձնագնդին կպավ ուղիղ աչքին ու գետնեց կնոջը:
Կինը ցավից ճչաց ու աչքը բռնեց: Տղաները փախան կողքի այգի: Տղամարդը շուրջը տիրող աղմուկից ուշքի եկավ ու առաջին բանը,որը լսեց տարեց կնոջ բղավոցն էր.
-Գետինը մտնե՜ք,ո՞նց չամաչեցիք, ձեր մոր տարիքի կին է...
Տղամարդը մոտ վազեց ու օգնեց, որ կինը ոտքի կանգնի, հետո դանդաղ, բայց հաստատուն հեռացրեց տնքացող կնոջ ձեռքերը, որոնք ամուր փակել էին վնասված դեմքը:
Կինը դանդաղ բացեց աչքերն, ու ինչպես երազում` կողքին կանգնած տեսավ նրան, ում արդեն մի քանի տարի սուրբ Սարգսի օրը կերած աղի բլիթի բերած երազում էր տեսնում:
_Դու՞...,_ու աչքից հոսող արցունքը ցավից մաքրվելով` սկսեց երջանկությունից ծոր տալով փայլել:
Հենց այդ պահին լսեց տարեց կնոջ շարունակվող ճղճղոցը.
-Անամոթնե՛ր...ձեր մոր տարիքի կնոջը հարվածեցիք...
-Չէ՛ ,չէ՜ ի՞նչ եք ասում, ես նրանց մոր տարիքի չեմ,_հետո ստից կարմրելով` նայեց իր անծանոթ -հարազատին ու մեղմ ժպտաց:
Ժպիտն ալիք տալով դանդաղ պարուրեցտղամարդուն:"Ի՜Նչ էլ լավիկն է,_մտածեց նա, _Ժպիտն էլ մի տեսակ ոնց որ ծանոթ լինի,տեսնես,որ հրավիրեմ սրճելու, կգա՞"
Իսկ այգում երկու գժուկ տղուկները` վախից չորացած, անհանգստանում էին անծանոթ, տարօրինակ մորքուրի աչքի համար, չկասկածելով, որ եթե նրա ձեռքն ընկնեն...որպես "պատիժ" արցունքախառն բարի ժպիտ են նվեր ստանալու:
10.02.2012
Մեջբերել
Էջանիշներ