Անկապ օրագիր

[E-la Via]

Մարդ, որ արարչագործության գագաթնակետն էիր, որ ի ծնե իսկ Արքա էիր, ինքդ քեզ արքա հռչակեցիր ու սկսեցիր ոչնչացնել ամեն ինչ, իսկ վերջում էլ քեզ:

Վերջապես, ո՜նց էի սպասում:

Սկիզբ է :

Սա գովազդ չէ, ուղղակի սպասում էի, ուղղակի հուզված եմ, ուղղակի...

[E-la Via]

Կարելի է, չ՞է, հաճախ չէ, գոնե երբեմն մի քիչ ջանք գործադրել ու հուսահատություն արտահայտող դեմքի արտհայտությունը փոխել կամ գոնե կոծկել: Էդքան դժվար է,հա՞: Չէ՞ որ դիմացինդ հավատում է: Չե՞ս հավատում, հուսահատվե՞լ ես, վախենո՞ւմ ես, չե՞ս տեսնում, հասկացանք, բայց դրանք մի՛ փաթաթիր դիմացինի վզին: Դիմացինդ ուժ ունի: Չե՞ս տեսնում, ինչ է, որ չի պատրաստվում հանձնվել, որ ելքեր է փնտրում:
Ինձ հետ մի՛ հավատացեք, ինձ հետ մի՛ պայքարեք, մի՛ փորձեք վախերը հաղթահարել... Միայն, խնդրում եմ, մի նայեք որպես դատապարտվածի: Ես ձեզ արգելում եմ:


Նույնիսկ եթե կարծում ես, որ դիմացինիդ պայքարը կանխորոշված է՝ հայացքումդ թող պայքարողը պարտություն չկարդա:
Եթե չես կարող օգնել պայքարողին, գոնե քո կասկածելի դատողություններով նրա ճանապարհը մի փակիր:
Եթե նրա հետ պայքարի դուրս չես գալիս, բայց ուզում ես, ինչ-որ կերպ օգնած լինել՝ լավագույնը, որ կարող ես անել, մարտի դաշտում ընկած սուրը վերցնելն ու պայքարողի ձեռքը դնելն է, այլ ոչ թե պաշտապնելու մտադրությամբ թևից քաշել ու փորձել դաշտից դուրս բերել:
Եթե չես կարողանում ոգեշնչել, հավատ ներշնչել, գոնե կասկածներովդ մի թունավորիր:
Եթե չես կարողանում դիմացինդ համար ուժ լինել, գոնե թուլություն մի եղիր:
Թող, որ պայքարողը իր սրով իր համար ճանապարհ հարթի: Ինչպիսին էլ, որ այն լինի, միևնույնն է, ավելի լավը չես կարող առաջարկել:

[Ameli]

Ի՞նչ են սովորեցնում համակարգչային խաղերը: Ըստ իմ դիտարկածի՝ ատելություն, բռնություն, չարություն .... Գովելի են այն ծնողները, ոքեր հեռուստացույց դիտելու և համակարգիչի առաջ նստելու սահմանափակումներ են դնում իրենց իրենց երեխաների առջև…

[Chilly]

Չուկը որ ակումբի փոխարեն ամուսնական գործակալություն բացեր, դժվար թե նման արդյունքների հասներ

[Smokie]

Մտքիցս դուրս չի գալիս

Երբեմն երազներըը կարող են այնքա՜ն տարօրինակ լինել: Չես հասկանա ի՞նչ կապ ուներ այն քո հետ: Գուցե այդ երազը քեզ այցելում է, որպեսզի տարիներ հետո հիշե՞ս... բայց ինչու՞: Գուցե այդ մի երազի առեղծվածը մի օր հանկարծ լուծվելո՞ւ է... Չգիտեմ...


Փողոցում էի, քայլում էի հանգիստ մեկ էլ հանկարծ հենց իմ առջեւ, աթոռին մարդկային դիրքով նստած մի շունիկ էնպես ա ճղճղում, էնպե՜ս ա թպրտում, կարելի էր կարծել, թե ծիծաղում ա, բայց չէ... զգացվում էր, որ խեղճը տանջվում ա ցավից: Հենց այստեղ էլ երազս վերջացավ... Ամբողջ օրը չէի կարողանում մոռանալ շունիկին, միշտ աչքերիս առաջ էր: Ես փոքր էի, նույնիսկ դպրոց չէի գնում այն ժամանակ: Խոսացի մայրիկիս հետ երազիս մասին, ուզում էի իմանալ թե ի՞նչ էր կատարվում հետը, ասաց «երեւի թաթը ցավում էր»...


Անցել է ամենաքիչը 16-17 տարի, բայց ոնց որ երեկ լիներ դա, ոնց որ մոտ օրերս տեսած լինեի այդ երազը, վերջերս հաճախ եմ հիշում: Այ հիմա հասկանում եմ, որ խեղճը անդամալույծի աթոռին էր նստած, բայց այդ դեպքում, ո՞նց էր կարողանում ոտքերը էդպես թափ տալ... չէ՛, չգիտեմ թե ինչու, բայց համոզված եմ, որ չէր ծիծաղում: Գուցե այն ժամանակ այլ կերպ պատկերացրեցի ու հիմա չեմ կարողանում կարծիքս փոխել... երբ փորձում եմ հերթական անգամ հիշել, պատկերացնել նրան այդ վիճակում, մարմնովս սարսուռ ա անցնում: Թե ինչու՞ է գանվել հիշողությանս մեջ, չեմ հասկանում, կարծես չեմ էլ ուզում մոռանալ, կարծես ինչ-որ բան եմ ուզում հասկանալ, պարզել:

[Ժունդիայի]

Չես տեսնի, որ վիշապը պատկանի մեկին կամ ապրի ինչ-որ մեկի հետ: Կապ չունի եթե այդ մեկը ոչ սովորական մարդ է, ինչպես ես, կապ չունի եթե այդ մեկը միկոտոշանի է, միաչքանի է, հարպիա է, էլֆ է, ջրահարս է կամ էլ մարդակեր: Կասկածում եմ, որ վիշապը երբևէ ընդունակ է ապրելու թվարկածս առասպելական այդ էակների, որոնք ավելի նման են նրա բնույթին, քան մարու հետ: Ասածս չի նշանակում, որ նրանք ընդհանրապես ունակ չեն միմյանց հետ ապրելու: Ընդհակառակը, վիշապն էլ երբեմն ունակ է լինել նուրբ ու հեզ, ինչպես գեիշաները: Պարզապես նրանք չեն կիսում միմյանց սովորությունները:

[Էլիզե]

Եթե Դուք էլ Ձեր տան հեռուստացույցի պուլտը գտնում եք ամենաանհավանական անկյուններից, ուրեմն Ձեր տանն էլ կան ճստլիկ-պստլիկ, պստպստան աչքերով ՄոԾաԿնեՐ...

[Ուրվական]

Որ շունչդ կտրվում ա, սաղ մարմնիդ մկանները ձգվում են, սիրտդ ոնց որ կանգնի, բայց ոչ մի ցավ չես զգում... Էդ կարոտի վերջին փուլն ա:

[Գալաթեա]

Օ իմ անկապ օրագիր: Օ իմ տիրակալի ղայդա էլի:

Որքան եմ ես կարոտել էն Ակումբը, որտեղ կարելի էր խոսել, կիսվել, սովորել ու կատաղել հավեսին:

Չէ, էն հին Ակումբը կարոտողներից էլ չեմ, խրեն սեծիմ, էդ չի հարցը: Էն որ՝ ամաաաան, հինավուրց ակումբցիներ, ո՞ւր եք, բա եկեք բան, չէ..
Պարզապես, Ակումբ մտնելու մոտիվացիան ա պակասել, փոխվել, որակն ա փոխվել….
Մտնում ես քո սիրած ֆորումն ու առաջին ակտիվ էջում ձիշովի սերիալի ձիշովի սերիաների ու ճղճիմ սցենարի ու անքանքար դերասանների քննարկումն ա գնում...մի սրտխառնոցի զսպում էտտեղ էս հերոսացնում ու ռաստ ես գալիս որևէ մեկի միսծիչկովի քնձռոտ օրագրին, որ բացարձակ ասելիք չունի, բայց ավելի շատ գրառում ունի, քան դու կյանքիդ մեջ կունենաս Ակումբում ասելու..
Ակումբը, իսկական Ակումբն իրեն կորցնում ա էս Աննայա-բարդապրուստա-ուրաիմկաբելախառը սրտիկ տամ սրտիկ տուր քաքերի մեջ...

Նպատակը էս չէր, հայեր.. նպատակը սերիալամակարդակ մտածելակերպից զատ բան ստեղծելն էր... Ակումբը ձեր համար կոֆեի տակ քննարկվող կիսագրագետ սցենարով գրված խեղկատակության քննարկման կենտրոն չի...դուք դրա համար տակի, վրի ու կողի հարևաններ ունեք..
մի քաքմեջ արեք էն, ինչ լիքը մարդկանց համար նվիրական ու մաքուր ա էղել:

Անկապ է՞ր:
Չէ հա:

[Նուշություն]

Աշնանն առաջին անգամ Սյունիքում էի.... իրոք ԼեռնաՀայաստանը մոգական է... երեք օր էր` չէի կշտանում տեսածիցս....Ու էդ երեք օրերին ուղեղումս մի հարց էր պտտվում` տեսնես Վիլյամ Սարոյանը Սյունիքում եղե՞լ է ... Վահագն Դավթյանի հուշերն եմ կարդում աշխարհի ամենաբարի մարդու մասին ու մեկ էլ... պարզվում է` Հայաստան վերջին այցելության ժամանակ իմ կուռքն այնտեղ եղել է, տպավորվել է անասելի ...ժայռերը բարձրանալիս ամեն տեսածից հրճվել է մանկան պես, ասել, թե կարծես գտել է հավետ երիտասարդ մնալու գաղտնիքը, նույնիսկ քարերն աչքերից արցունքներ են քամել:
"Հայաստան "քարական" է...Քարերու մեջ ման կուգամ, հայերում մեջ ման կուգամ: Քարեր մեր պատկերն են, մեր միսեր քարերուն մեջ զորացած են"....Վիլյամ Սարոյան

[John]

Ակումբը լցվել է բազմազան ու մեծամասամբ ոչինչ չասող անձնական օրագրերով... ու ոչ ոք չի էլ հիշում, թե ո՞ւմ միտքն էր Ակումբում օրագիր ունենալը... իմ օրագիրն այնքան հին է, որ այն ժամանակ մյուս յուզորներին էլ դեռ կարելի էր իմ օրագրում գրառում անել հիմա որ ասեմ լա՜վ ժամանակներ էին՝ <Նոր> ակումբցիները կնեղվեն՝ <հներն> էլ կմտածեն <էլի սկսվեց ողբը>

[Moonwalker]

Մոմի լույսը դեռ խավար չէ,
Մթությունը գերեզման չէ,
Ու իմ համար լույսը ի՞նչ է,
Հոգուդ լույսը՝ ամեն ինչ է:

[My World My Space]

երբ բակում ծառ էինք տնկում, կողքը ցանկապատում էինք, որ հերը չանիծեն..
բայց մեկ-մեկ նենց էր լինում, որ համապատասխան դեղանյութեր պիտի տրվեր, ու որ չէր տրվում ծառը փտում էր... տակից... ու ցանկապատը չէր օգնում...
Հիմա էս նույն վիճակն ա
Ցենզուրայա պետք դնել ու շատ խիստ
Ու ո՞վ ա ասել, որ ցենզուրան լավ բան չի...
ամեն տեղ ու ամեն պարագային պետք ա ցենզուրա լինի...

[Tig]

Աշխարհում ո՞րն է ամենադանդաղ արագություն ունեցող երևույթը...
բնականաբար ոչինչ չանելը...

[John]

Իմ վերջին գրառումը Ակումբում… հաճելի էր, ուրախ էի… շուխուռ չանելու համար եմ ստեղ գրում, մեկ ա կարդացող չկա համարյա… շնորհակալ եմ ամեն ինչի համար

հոկտեմբեր 2008 խոստովանե՛ք հլը, էդ անգամը ո՞ւմ պատճառով էր