Անկապ օրագիր

[ivy]

Բոլորը հեծանիվ են քշում, իսկ ես հեծանիվ չունեմ... Ոտքով եմ քայլում ամենուր: Հեծանիվներն իրենց հատուկ ճանապարհն ունեն, իրենց առանձին լուսանշանը:
Հեծանիվներերն անչափ կարևոր են: Իսկ ես հեծանիվ չունեմ... Ընկերներս միշտ զարմանքով էին ինձ նայում, երբեմն էլ՝ խղճահարությամբ. նրանք գիտեին, որ ես հեծանիվ չունեմ: Ու մի օր նվիրեցին ինձ մի սիրուն ու նոր հեծանիվ: Էնքան պուպուշ, էնքան լավը, որ աչքերս հուզմունքից լցվեցին: Ընկերներս էլ, իմ ուրախությունը տեսնելով, շատ երջանկացան:
Բոլորը հեծանիվ են քշում, ու ես էլ ունեմ հեծանիվ: Բայց ոտքով եմ քայլում ամենուր: Ընկերներս չգիտեին, որ հեծանիվ ունենալը խնդիր չէր. ես քշել չգիտեմ...

[impression]

Արդեն որերորդ օրն է՝ փորձում եմ ճիշտ ապրել: Բոլոր հին ու բարի հաճույքներից պահպանվել է միայն շատ ուշ քնելը: Թե չէ՝ արդեն ամեն ինչից հրաժարվում եմ կամաց-կամաց... Անգամ փողոցն եմ անցնում ճիշտ, մի ժամ կանգնում եմ, մինչև լույսը կդառնա կանաչ, իհարկե դա չի նշանակում, թե մեքենայի տակ ընկնելն անհնար է, բայց դե գոնե ըստ օրենքի եմ անցնում փողոցը: Երբ վատ եմ զգում, արդեն սկսել եմ մտածել, որ կարելի է գնալ բժշկի, այլ ոչ թե ձեռքը թափ տալ ու ասել՝ դե լա՜վ, մի մեծ բան չի: Էլ դրսում չեմ սնվում, ոչ էլ գիշերվա կեսին: Փորձում եմ հանդուրժողական լինել այն մարդկանց հանդեպ, ում հանդեպ հանդուրժող չէի մինչ հիմա:
Ու ամենահետաքրքիրն այն է, որ ստացվում է: Փաստորեն ի սկզբանե ինձ համար լավ էլ հնարավոր էր այս ամենը: Ուղղակի ինչ-որ դիսկոմֆորտի զգացում կա, որը չի անցնում, հա ինձ թվում է, թե էս ճիշտ մարդը ես չեմ: Ախր ես ու՜ր, ճիշտ ապրելն ու՜ր...
Բայց այդ ամենի փոխարեն, մի շիշ սառը կոկա-կոլա թաքուն խմելն արդեն աննկարագրելի հաճույք է պատճառում

[ivy]

Առավոտյան Արամի մոտ էի: Մտա այն պահին, երբ իմ ճուտիկը հիացած նայում էր իր խաղալիք բադիկին, որը կռկռալով պտտվում էր սենյակում: Նստեցի նրա կողքին, գրկեցինք իրար ու սկսեցինք միասին նայել: Մեկ էլ բադիկը քայլերը դանդաղեցրեց, վերջին անգամ «կրյա-կրյա» արեց ու կանգնեց...
- Միացրու,- ասաց ինձ Արամը:
Ես փորձեցի վերակենդանացնել բադիկին, բայց ապարդյուն:
- Փցացելա,- որոշեց փոքրիկ Արամը:
Այդ պահին ներս եկավ նրա իսպանացի մայրիկը ու, զննելով բադիկին, իսպաներենով ինչ-որ բան ասաց իր երկու տարեկան տղային: Ես միայն «բատարեա» բառը հասկացա: Արամը մի քիչ տխրեց, բայց ես անմիջապես գտա նրան ուրախացնելու ձևը: Դրսում արև էր շողում, և կարելի էր գնալ Արամի սիրած խաղահրապարակը: Այնտեղ սիրուն կառուսելներ կան ու լիքը ավազ, որի մեջ կարելի է ցանկացած գժություն անել: Ու Արամի հետ գնացինք ավազների մեջ խաղալու: Ավազե աշտարակներ էին հավեսով սարքում, երբ քաղաքի մեծ ժամացույցը աղմուկով ազդարարեց ժամը տասնմեկը: Արամը վեր թռավ տեղից, ձեռքն ուղղեց ժամացույցի կողմը ու ոգևորությամբ բացականչեց.
- Զնգու՜մա, զնգզնգու՜մա...
Մի քանի վայրկյան անց հսկա ժամացույցը լռեց: Արամը խառնվեց իրար:
- Միացրու,- ասաց ինձ:
- Չեմ կարող,- պատասխանեցի ես:
Ու սկսեցի խելոք-խելոք բացատրել, որ ժամացույցը շուտով ինքնիրեն նորից կզնգա, երբ նոր ժամ գա: Արամն ուշադիր նայում էր մեծ աշտարակի ժամացույցին: Ես էլ էսպես ոգևորված պատմում եմ ժամացույցների մասին, թե ինչպես են նրանք աշխատում... Մեկ էլ Արամը գլուխը տխուր կախեց, նստեց ավազների մեջ ու կամաց ասաց.
- Բատարեա...

[impression]

Առավոտյան մի կերպ աչքերս բացում եմ ու ավելի մի կերպ հասնում իմ սիրելի աթոռին՝ օֆիսում: Հորանջելով լցնում եմ սուրճ, միացնում համակարգիչն ու մեխվում մոնիտորի դիմաց: Մինչև բուն պարտականություններիս անցնելը՝ նայում եմ ինչ է կատարվում ակումբում: Բարի գալուստ, իմփրեշն, ձեր վերջին այցելությունն այսօր՝ գիշերվա հազարին: Կատարվել է մի երկու նոր գրառում: Նայում եմ: Կարդալու բան չէին: Բայց դա հասկանում եմ կարդալուց հետո: Նայում եմ ով կա օնլայն: Հիմնականում անծանոթներ են լինում, որ ուղղակի ինձ նման դեռ կարգին չեն զարթնել, ու մենք էդ մի քանի հոգովս, էնքան ենք նմանվում գարնանային ճանճերին, որ դեռ բժժած են, լավ չեն թռչում, ու մի տեսակ շաշված ման են գալիս էստեղ-էնտեղ: Էս վիճակն ակումբում տևում է մինչև ժամը տասը-տասնմեկը: Տասին-տասնմեկին ժողովուրդն սկսում է զարթնել, ու թափով իրենց գցում են ակումբ: Արդեն չեմ հասցնում հետևել գրառումների աճին: Օրվա վերջում՝ հինգ անց կես, նայում եմ նոր գրառումների քանակն ու թեթևացած շունչ քաշում. ամեն ինչ լավ է, մոտ չորս հարյուր գրառում... Դե, ես գնամ տուն, վաղն առավոտյան կհավաքվենք ճանճերով ու շաշված ման կգանք մինչև մարդիկ արթնանան...

[Երկնային]

Երեք տարի առաջ, երբ եղբայրս օդանավակայան էր գնում, չէի կարծում թե այսքան երկար ժամանակ չեմ տեսնի իրեն…
Ձմեռային մի օր էր, պատահական լույսերը տարան, իսկ ես ուրախ էի… կարող էի արցունքներս չթաքցնել, միևնուն է ոչ ոք չէր տեսնելու… ու չտեսավ…
շշուկով ասացի. «Ես քեզ շատ կկարոտեմ…»
կատակի տվեց. «Ասում ես կկարոտեմ, որ լավ-լավ նվերներ քեզ բերեմ…»
իսկ իմ համար ամենամեծ նվերը կլիներ իր վերադարձը…
հիշում եմ… կարոտում եմ…

կարոտում եմ, որ գիշերները չէր քնում ու գիրք էր կարդում… հազարավոր գրքեր էր կարդացել, որոշ գրքեր` նունիսկ մի քանի անգամ…
կարոտում եմ իր կատակներն ու անեկդոտները, որոնց վրա ժամերով ծիծաղում էինք…
կարոտում եմ, որ կարող էր զանգ տալ ու հրավիրել սրճարան… հենց այնպես` պաղպաղակ ուտելու…
կարոտում եմ մեր «ձի-ձի» խաղը, ձին էլ միշտ ինքն էր լինում, քանի որ ես «բմբուլի պես թեթև» էի…
կարոտում եմ մեր կռվելն ու բարիշելը… հատկապես երբ բարձերով էինք կռիվ անում… երբեմն ես էլ էի բարձերի հետ սենյակի մյուս ծայրը թռնում…
կարոտում եմ, որ հայտնում էր ու շոկոլադ կամ կարամել էր բերում «քաղցրակեր մկնիկին»…
իր մասին հիշողություները կարամելի հոտ ունեն…

կարոտում եմ… շատ եմ կարոտում…

[ivy]

Այսօր դասից ուշանում էի, հետն էլ պիտի այս ամսվա տրանսպորտի տոմս առնեի: Ամսվա սկիզբն է, առավոտ շուտ, ավտոմաների մոտ՝ հսկայական հերթ: Որոշում եմ մտնել տոմսավաճառքի գրասենյակ: Նայում եմ երոկւ բաժանմունք է, մեկում հերթը ահռելի է, մյուսում՝ տանելի: Իհարկե ընտրում եմ երկրորդ բաժանմունքը ու ինձ արագ ներս գցում: Կանգնած վայրկյաններն եմ հաշվում, թե երբ պիտի հերթս գա, որ գնեմ տոմսն ու վազեմ մետրո: Վերջապես իմ հերթն է. պատրաստվում եմ մոտենալ աշխատողին, երբ հենց այդ պահին ներս է ընկնում մի մարդ ու սկսում խնդրել, որ իրեն առաջ թողնեմ, որովհետև իր գնացքը հիմա գնալու է: Ասում եմ՝ խնդրեմ, ու առաջ եմ թողնում: Քանի նա տոմս է առնում, իմ հետևում կանգնած մարդիկ սկսում են դժգոհել, թե ինչու առանց իրենց հարցնելու ուրշներին անհերթ ներս թողնում. չէ՞ որ իրենք էլ են ուշանում: Այդ լսելով՝ ինձնից առաջ եմ թողնում նաև նրանց... Ու ադեն վախենում եմ նայել ժամացույցին: Երբ բոլորն ի վերջո հեռանում են, թռչում եմ տոմսավաճառի մոտ ու արագ խնդրում, որ ինձ տրանսպորտի տոմս տա մայիս ամսվա համար: Իսկ նա հանգիստ պատասխանում է.
- Այստեղ գնացքների տոմսերն են վաճառվում, քաղաքային տանսպորտի համար մտեք կողքի բաժանմունք...

Այսօր առանց տոմսի եմ մետրո նստել:

[impression]

Աշխարհում միայն մեկը կա, ով միշտ ժպիտով է դիմավորում ինձ` անկախ սեփական տրամդրությանը: Ու էդ մեկը հիմա նստել է գորգին, սենյակի ճիշտ մեջտեղում, ու հետաքրքրությամբ զննում է իր նոր գույնզգույն ու աղմկոտ խաղալիքը: Շուռումուռ է տալիս, նայում ամեն մի միլիմետրը, մատիկը հերթով դնում վառվող լույսիկներին, փորձում համը, հետո ուղղակի հայացքով հետևում գորգին այսուայնկողմ պտտվող իր սիրելի կանաչ ոզնուն: Ու հենց անցնում եմ իր մոտով, անպայման ժպտում է ինձ իր ընդամենը երկու ատամ ուեցող ժպիտով ու թաթիկները պարզում, թե` գրկիր: Գրկում եմ, սկսում է մազերիս հետ խաղալ, բայց չի քաշքշում, ուղղակի մատիկները սահեցնում է մազերիս վրայով ու շնորհակալ հայացքով նայում ինձ: Հետո մռութիկը մտցնում է ականջիս տակ ու ֆսֆսում: Իսկ ես նրան գրկած հիշում եմ իր ծնվելու օրը, երբ առաջին անգամ տեսա նրան` մի փոքրիկ ու անօգնական ճուտիկ, որին անգամ գրկել էի վախենում: Իսկ հիմա, իմ գրկում, կիսաքուն այս նույն ճուտիկն ասում է “մամա, մամա” ու դեռ չգիտի, որ մոր ու մորաքրոջ միջև տարբերություն կա, բայց դե ի~նչ հոգ, թե իրեն, թե ինձ…

[ivy]

Ի՞նչ անեմ ես, ասա: Իմ սիրտն էլ է ցավում, այ հենց հիմա. միայն քոնը չի: Զզվում եմ սիրային թեմաներից, բայց հիմա ուզում եմ գրել, որովհետև խոսել չի ստացվում ո'չ քեզ հետ, ո'չ առավել ևս ուրիշ մեկի: Ես քեզ օգնել չեմ կարող. մեկը լինի ինձ օգնի, ձեռքիցս բռնի ու տանի դեպի ճիշտ ուղին:
Ասում ես՝ ոչ մոտ եմ թողնում, ոչ հեռու քշում: Ուրեմն ոչ մոտ թողնել գիտեմ, ոչ հեռու քշել, ինչ արած, դա եմ: Դու ընտրի քո ճամփան ու ինքդ գնա՝ կա'մ առաջ, կա'մ հետ:
Ես թույլ եմ, հասկանո՞ւմ ես:
Ասում ես՝ ափսոս է ամեն ինչ վերցնել ու թաղել, իսկ ես ասում եմ՝ ափսոսը մենք ենք. էլ ուժ չի մնացել:
Հետ գնա...
Սիրում եմ քեզ:

[Աբելյան]

Էն օրը մտածեցի. "չբռնե՞մ մի հատ իմ համար անհոգ ապրեմ": Ու տենց, մի մոմենտ պատկերացրեցի, որ կյանքը հրաշք ա: Չէի խմել, ոչ էլ կիսագիտակից էի, բայց պատկերացրեցի: Ու մի տեսակ հեշտ դառավ ամեն ինչին նայելը: Բայց էտ տեսակ արհեստական կյանքն էլ ախմախություն դուրս եկավ: Իմ համար անհոգ-անհոգ էս երկու օրը ընդհանրապես չպարապեցի: Մի խոսքով, պետք ա նենց ապրել, ոնց որ պետք ա:

[Belle]

Կյանքը հրաշք է, ու դու էլ հրաշք ես:

Կյանքը հրաշք է, ես չգիտեմ ինչքանով եմ հրաշք, բայց սիրում եմ կյանքը

կյաքն էլ սիրում է ինձ, չկա միակողմանի սեր, կա լիասեր, չկա կիսասեր

[murmushka]

վաղուց օրագրում չեմ գրել:
կարդում եմ նախորդ գրառումս, մի կողմից հիանալի է , ար այն պահպանվել է, որովհետև եթե լիներ թղթե, ես այն արդեն ոչնչացրած կլինեի:
շատ բան է փոխվել
ահագին
տարօրինակ է, ես այդպես էլ երբեք չեմ հասկանա ինչն է ինձ պակասում, որ միշտ այսպես ուրախ և երջանիկ լինեմ
երևի պակասում էր մի զույգ աչքեր, որ այսօր տեսնում եմ, պակասում էր այս ոգևորվածությունն ու այս քնքշանքն , որ այսօր զգում եմ
պակասում էր այս վախը, այս ամենը կորցնելու, վախ որ միաժամանակ և սարսափելի է , և այսքան քաղցր:
իսկ հիմա մի հարց է ավելացել
ինչպես պահպանեմ այս ամենը..............

[impression]

Ինքս ինձնից եմ հիասթափվում...
Մարդ էլ էսքան... էսքան անխելք ու ապուշ լինի, որ ես եմ:
Համաշխարհային ռեկորդ եմ սահմանում, գրեթե ամեն օր...
Ու, գիտեք ինչ, դրանից չեմ փոխվում...
Ու գիտեՍ ինչ... ի՜նչ գրեմ... գիտես...

Կանաչ սենյակս էլ պարզվեց, որ իրականում կապույտ ա... էս ի՜նչ թարս օր էր.....

[Ra$Ta]

Կանաչ սենյակս էլ պարզվեց, որ իրականում կապույտ ա... էս ի՜նչ թարս օր էր.....

Չէէէ դու լավ չես

[Empty`Tears]

Գիտես ..?չեմ տեսել , չեմ դիպչել..
Սակայն ամեն անգամ խեսելիս ցանկացել եմ տեսնել, նրան՝որի մեջ մի այլ ձևի մարդ էի տեսնում...
Արդիոք ես ինքս եմ քեզ ստեղծել հենց սկզբից... միգուցե...
Սակայն չեմ կարող ասել դա կարող է կոչվել պլատոնական թե ոչ...
Արդեն դարձել է մի սովորական նախադասություն քո կողմից լսել......

[Աբելյան]

-Էս քանի օրը չեմ գրել: Ուրեմն՝ էս քանի օրը սաղ լավ ա:
-Աչքով չտանք: Մեկ էլ տեսար՝ վաղը մի վատ բան պատահեց:
-Իսկ ի՞նչ կոնկրետ:
-Եսի՞մ : Մի բան կպատահի էլի, կյանք ա: Ո՞նց ա միշտ պատահում ա:
-Իսկ ի՞նչ ա պատահում:
-Եսի՞մ:
-Դե քո համար ապրի էլի: Սպանիր, թողիր: Արդեն ինձ էլ ես զզվցնում...
-Մոտակա 25 օրը միջանկյալ-զաչոտներ են:
-Հա ի՞նչ: Չես պարապու՞մ:
-Պարապում եմ:
-Բա էլ ինչ կա:
-Բա որ չստացա:
-Հիմա որ նվնվում ես, ստանալուդ հավանականությունը մեծանում ա՞:
-Չէ…
-Բա էլ ինչ կա: