Մրգերից ամենաշատը դեղձ եմ սիրում: Սարատովում երեք դեղձենի ունենք: Դեղձ չեղած տեղը մեր դեղձենիների դեղձն էլ է դեղձ: Համով է, ոչինչ: Բայց ես ուշահաս դեղձն եմ սիրում: Էն, որ կեսրանցս այգում էր աճում՝ ափի մեջ հազիվ տեղավորվող, կարմրադեղնավուն թշերով: Օձը սխալմամբ է խնձորով գայթակղել Եվային, դեղձով պիտի գայթակղեր ու դրա հետևանքները գուցե ավելի անկանխատեսելի լինեին, քան դրախտից առաջին մարդկանց վտարումն էր:
Սիրում եմ, երբ առանց դանակով կտրելու կծում ես դեղձն ու անմահական շիրան հոսում է մինչև արմունկներդ, հետո էլ քաղցրությունից մատներդ կպչում են իրար:
Այստեղի շուկայի ու խանութների դեղձը մի տեսակ դառնավուն նեխահոտ ունի. Նրանից է, որ չգիտես որտեղ են քաղում, շաբաթներով բերում: Հենց ձեռքս եմ առնում դա, հիասթափության չանչերը ճզմում են սիրտս. Է՛ն չի՜, իմ ուզածը չի՜: Հայաստանի վաղահաս ու միջահաս դեղձերն էլ անհամ են: Ուշահասն է, որ դանդաղ, մանրամասնորեն կուտակում է երեք եղանակների արևի, անձրևի , քամու ոգին ու մարդու քիմքին դրանք բացվում են համերի բազմերանգ փնջով:
Միշտ այնպես է ստացվում, որ Հայաստան եմ գալիս վաղաս կամ միջահաս դեղձերի սեզոնին, իսկ ուշահաս «Նարինջն» էդպես էլ մնում է չիրականացող երազանքներիս գզրոցներում: Ու ինչքան երկար է մնում չճաշակած, էնքան թանձրանում է կարոտն ու ցանկությունը իմ բորբոքված երևակայության մեջ, այնքան ավելի շատ եմ ուզում:
Արդեն 18 տարի է դրա համը չեմ տեսել:
Մեջբերել
:
way-ի խոսքերից
Էջանիշներ