Անկապ օրագիր

[Էլիզե]

Ահագին ժամանակ է՝ ուզում եմ գրառում կատարել տանգոյի մասին: Չէ՛, տաղտկալի, բարդ ու անասելի ձանձրալի "աջ-ձախ" պաերին չեմ ձոնում գրառումս…
Ուզում եմ Ձեր ուշադրությանը ներկայացնել՝ Նորին Գերազանցություն Տանգոն… /նշում՝ վերջինզանգյան դայաղապարի մասին չեմ խոսելու/

Ընդամենը մի տարի է՝ ինչ ծանոթ եմ տանգոյին, փորձում եմ հասկանալ՝ի՛նչ է իրենից ներկայացնում տանգո ասվածը:

Տանգոն պար չէ, տանգոն վիճակ է, կյանքից մի դրվագ՝ հոգեվիճակ, հասկանալու, հասկացվելու, հասկացնելու պահանջ…

Ինձ հանդիպած միակ պարն է, որի ընթացքում անտեսում ես պարընկերոջդ՝ միաժամանակ փնտրում նրա հայացքը…
Ինձ հանդիպած միակ պարն է, որի ընթացքում ատում ես պարընկերոջդ՝ միաժամանակ պաշտում նրան…
Ինձ հանդիպած միակ պարն է, որի ընթացքում հրում ես պարընկերոջդ՝ միաժամանակ գրկում նրան…
Ինձ հանդիպած միակ պարն է, որի ընթացքում չես տեսնում պարընկերոջդ՝ միաժամանակ զգում ես նրա սրտխփոցը…
Ինձ հանդիպած միակ պարն է, որի ընթացքում հեշտ ես կառավարվում՝ միաժամանակ լինելով անկառավարելի…


Մի խոսքով՝ զգացմունքների փոթորիկ է տանգոն՝ ծայրահեղության դրսևորում…

Ոչինչ այդքան լավ չի օգնում առօրյա հոգսերից ձերբազատվել, որքան տասը րոպե տանգոյի տեսքով էմոցիաների արտանետումը:


Հ.Գ. Վերջերս մի տեղ կարդացի /թե լսեցի/՝ "Տանգոն կախվածություն է"… Աչքիս՝ ինձ մոտ էդ դեպքն է…

[erexa]

Մոտ 14 տարի առաջ, էրեխեն (այսինքն ես) ծնունդներից մեկի ժամանակ վեր ա կենում և մի կենաց ա ասում, իր մորեղբոր աղջկան: Էս կենացը իմ բարեկամների հիշողությունների մեջ ա տպավորվել և հիշելուց միշտ ծիծաղում ենք: Ուղղված կենացը մորեղբորս աղջկան: Մեծանաս, լավ մարդ դառնաս, ամուսնանաս, վերջում էլ գնաս արտասահման: Հիմա մորեղբորս աղջիկը մեծացել ա, լավ մարդը դարձել ա, ամուսնացել ա, հեսա շուտով էլ արտասահման ա գալու: Ինչևէ, ուրախ եմ, որ կենացիս բարեմաղթանքները կատարվել են, մնաց ամենավերջին բարեմաղթանքը:

[Katka]

Պուտինն ու Մեդվեդևը էս ինչ մի ծապիլապի են խաղում: Մեջ-դուրս, մեջ-դուրս:

[Jarre]

Անցած և այս տարվա մեջ երկու հոգու շնորհիվ շատ կարևոր բաներ պարզ ու բացահայտ դարձան նրանց համար ովքեր չեն սիրում ինքնուրույն ինչ որ բան հասկանալ։

Արթուր Պողոսյանի շնորհիվ անհնար դարձավ չհասկանալը լրատվամիջոցների անվստահելի լինելու չափը որոնք պատրաստ են լիովին անհիմն աստվածացնել կամ խայտառակ անել մարդուն, և կառավարության տգիտությունը, որոնք ինչպես միշտ այդպես էլ Արթուրի հարցում տենց էլ չջոգին թե ում հետ գործ ունեն։ Հալալ ա, Արթուրին։ Շատ սիրեցի իրեն։ Կարգին տղա ա։ Իմ կարծիքով առաջինը ինքը պիտի արժանանար նախագահի մրցանակին։

Իսկ երկրորդ մարդը Անժելա Սարգսյանն է, որի շնորհիվ անհնար դարձավ չտեսնելը ձևական և հիվանդ հասարակությունը, որում մենք ապրում ենք։ Այս դեպքից հետո սովետական ժամանակների մի պատմություն հիշեցի։ Երկու հոգի մտնում են վերելակ։ Մեկ էլ դրանցից մեկը շալվարը իջացնում ա, պպզում ու սկսում ա կարիքները հոգալ։ Էն մյուսն էլ հոտին չի դմանում ու սիգարետը հանում ա, որ ծխի։ Էտ պահին շալվարը իջացրած, իրա կարիքը հոգացողը, ուրիշի օդը պխտորողը, հասարակական վայրը այլանդակողը ժպիտը դեմքին ասում ա. «Ընկեր, չեք տենո՞ւմ լիֆտի պատին գրված ա՝ «Չ՛ ԾԽԵԼ»»։ Փաստորեն ազգովի էս մակարդակի վրա ենք։ Ավելին՝ անբարոյականին հատուկ մտածելա և վարվելակերպով պատրաստ ենք ոչնչացնել մարդուն, նրա արժանապատվությունը և կյանքը։ Իսկ օգնության ձեռք մեկնողներին էլ պախարակել։

Տխուր ա..... Բայց դե ճշտից չես փախնի։ Իսկ ճիշտը իմանալը ամեն դեպքում տալիս ա շանս էտ ամենից ազատվելու ու գուցե նաև նշանակում է, որ եթե էտքանը հասկանում ես ուրեմն գուցե դու այդ հիվանդությամբ դեռևս վարակված չես։

[Դեկադա]

Շատերը շատ հանգիստ կարողանում է ասել. « իմ խիղճը հանգիստ է»:
Արդյո՞ք նույն հանգստությամբ նրանք կարողանում են ասել. «իմ խղճի առաջ ես մաքուր եմ» բառերը...

[Artgeo]

Թուրք-սելջուկներ, սուտի պատմաբաններ
Բուզանդացիներ, պարսիկներ, սուտի պատմաբաններ
Մոնղոլ-թաթարներ, սուտի պատմաբաններ

Հիմա էլ ռուս-մոնղոլներ, սուտի պատմաբաններ

Հայերիս գլխին գալովի ա... Բայց սա էլ ենք հաղթահարելու: Ունենալո՛ւ ենք անկախ ու հզոր Հայաստան, տարատեսակ խաչատուրաբովյաններին ու կարմրախտով տառապյալներին հակառակ, ի փառս մեր նախնիների:

[Moonwalker]

Լավ ա լինելու, ինչքան էլ չուզես:

[VisTolog]

Հետաքրքիրա, բոլո՞րն են ուզում նմանվեն իրենց ավատարի պատկերին:

[John]

քունս որ տանում է, տարօրինակ մտքեր են այցելում... երևի կիսաքնած եմ արդեն՝ երազի ու իրականության մեջ տենց միջանկյալ վիճակ է մոտս... ու սկսում եմ մի տեսակ երազել... այ օրինակ հենց նոր երազեցի, որ էս տարվա առաջին ձյունը գալու նախորդ օրը գնամ Գյումրի ու 1ին ձյունը Գյումրիում տեսնեմ... այսինքն էս պետք չի տեսնել՝ զգալ է պետք... ուզում եմ Գյումրիում զգալ էդ հաճույքը... ախր Գյումրին կարոտել եմ... վերջին երկու տարին որ Գյումրիում էի «ապրում»՝ ավելի խորացրեցին էդ կարոտը... ախր Գյումրին պարսպից այն կողմ էր, իսկ ես Գյումրիում չէի... մեծ բան չի երազանքս՝ ուզում եմ քայլել Գյումրու 1ին ձյան տակ... ու եթե էն մի երազանքս էլ միացնենք էս մեկին ու երկուսն իրար հետ իրակականան՝ ինձնից երջանիկ մեկ էլ երևի ... դու կլինես ... այնպես կուզեմ քեզ երջանիկ տեսնել... կամ գոնե լսել, որ երջանիկ ես...

[Ժունդիայի]

Անհամապատասխանություն. նա ուզում էր կատարյալ մեկին, ես՝ նույնպես, ու մենք մնացինք միայնակ:

[ars83]

Երեկ երեկոյան քայլում էի տուն ու, ինչպես դա հաճախ պատահում է նման դեպքերում, մտածում:
Ու մտածում եմ, թե ինչ հետաքրքիր բան է մարդու ձայնը: Ես միշտ պնդում եմ, որ տեսողական հիշողություն ունեմ, բայց լսողականն էլ է բարձր մակարդակի վրա, կարծում եմ: Սկսեցի հիշել ակումբցի ընկերներիս (դե, առանց ակումբ ի՞նչ կյանք, ի՞նչ ընկերություն, կարելի է նաև ասել՝ ի՞նչ ընտանիք ) ձայները. այնքան հետաքրքիր է:
Այ, օրինակ, կա սառած, հոգնած ու սոված Հայկօյի ձայն. ցածր, մի-տեսակ ինտիմ դիմինուենդոներով (ձայնի իջեցում ֆրազի վերջում), իբր՝ սոված եմ, մարում եմ, շուտ մատուցեք ուտելիքը: Կա, գոհ Հայկօյի ձայն. սովորաբար կուշտ ու սիգարետը ձեռքին. ավելի բամբ, գոհունակ, սահուն:
Կա Գալաթեայի դժգոհ (ա լա «գրող» կամ «չոռ») ձայն. կտրուկ, ստակատտոներով, կրծքային. շատ անկեղծ ու գեղեցիկ է ստացվում:
Կա նաև Գալաթեայի հոգատար ձայն (ա լա «պետք չի, ջան, մի տանջվի»). մեցոպիանո, հանդարտ:
Կա Ռուֆուսի մոնոտոն, առանց մոդուլյացիաների բամբ ձայն (համարյա միշտ ֆորտե)՝ անկախ խոսակցության թեմայից. մի-տեսակ վստահեցնող հաստատուն հատկություն է: Փոփոխվում է միայն ֆորտիսիմո ծիծաղի պայթյուններով:
Կա Չուկի ողջունման անվրդով ձայն. ցածր, կարճ, երբեմն նույնիսկ կտրտվող («լավ եմ», «դո՞ւ», «ողջույն»):
Կա Չուկի «քաղաքական քննարկումների» ձայն. զգալի ժրության, բարձր ռեգիստրներում, առավելագույնը մեցոֆորտե:
Կա Ֆոտոնի ծիծաղ. զրնգուն, վարակիչ, ուրախ, հաճելի՝ տարածվող արպեջիոներ միջին ռեգիստրում:

Էլ ինչ կա: Էնքան շատ բան կա, որ էսօր գրեմ, չեմ վերջացնի:
Օրինակ, կա MWMS-ի անհասկանալի ձայն. անհասկանալի, որովհետև շատ դեպքերում այդ ձայնով արտահայտված միտքը՝ երգիծական կամ հումորային (գրառման հեղինակի դեպքում սովորաբար ձեռք առնելու ) չի համապատասխանում դեմքի լուրջ արտահայտությանը: Հատկապես անմեղորեն կլորացվող աչքերը մի թազա բան հորինելիս:

Կա Արշակի հանդարտ, մի-տեսակ հիպնոսացնող ձայն: Որոշ անշնորհակալ անձինք պնդում են, թե այդ ձայնով ծրագրավորման հմտությունները մատուցելիս նրանք լեթարգիական քնի հակումներ են ունենում:

Մի խոսքով, շատ ձայներ կան, ու ամեն մեկն իր յուրահատուկ հնչերանգն ունի: Էնա որ ես վաղուց արդեն չեմ լսել ակումբային «երգչախմբի» կատարումները: Էհ:

[Claudia Mori]

...Տեսնես ինչու՞ էր այսօր այն մարդը նախկին երիտասարդական պալատի շենքի տարածքի մոտից հսկա քարեր շպրտում Խաչատուր Աբովյանի արձանը շրջանցող ավտոմեքենաների վրա

[Chuk]

Սուրեն պապը վատ էր զգում: Շատ վատ էր զգում: Սուրեն պապն էնքան վատ էր զգում, որ չդիմացավ ու բողոքեց տղաներին, ասեց. «Վատ եմ զգում»:
Դա Սուրեն պապից չէր ու տղերքն իրար խառնված Սուրեն պապին հասցրին քաղաք, բերեցին հիվանդանոց:

Բժիշկը քննեց, քննեց, հետո ասեց.
- Անպայման պետք է կարդիոգրամմա անենք:
- Էդ ո՞րն ա, տղա ջան, - հարցրեց Սուրեն պապը:
- Պետք ա սիրտդ նկարենք, պապի, - պատասխանեց բժիշկը:
- Ի՛ի՜, - նեղսրտեց Սուրեն պապը, - ես առանց իմ կնկա չեմ նկարվի:

[CactuSoul]

Էդպես էլ չեմ կարողանում հասկանալ՝ թուլություն ունենալը լա՞վ բան է, թե՞ վատ: Ախր միանշանակ վատ կլիներ, եթե առանց թուլության մարդ լինել ստացվեր…

[John]

ամոթ չլնի ասելը էս վերջերս սկսել եմ աղջիկներին հասկանալ... չէ, մի մտածեք գլուխ եմ գովում, որտև նոնց չի որ իրանց լոգիկան եմ հասկանում կամ մտածելակերպը, ուղղակի իրանց եմ հասկանում... մի երկու օրինակ բերեմ՝ պարզ կլինի երևի արդեն)))
1. սկսել եմ հետևել թե ինչը ինչի հետ եմ հագնում, ուր գնալուց ինչ եմ հագնում ու նման բաներ,
2. սկսել եմ երբեմն հայելու առաջ երևալ՝ համոզվելու համար, որ տեսքս լավն ա...
3. սկսել եմ հասկանալ, թե ինչքան դժվար է, երբ շփվում ես հակառակ սեռի մի քանի ներկայացուցչի հետ, որոնցից 1ից ավելին ոնց որ թե անտարբեր չեն քո հանդեպ...
4. սկսել եմ փողոցում, համալսարանում, երթուղայինի մեջ, խանութում և այլուր անթաքույց հայացքներ տեսնել իմ նկատմամբ...
ու էս հլը ամենը չի, ուղղակի էս պահին չեմ հիշում ուրիշ բան... ասածս էն ա՝ լուրջ ծանր ա ձեր գործը...
հ.գ.
մի տեսակ ամոթ ա, ոնց որ թիթիզ աղջիկ լինեմ՝ վաղվանից սև, ծիծակ, թրաշ, թե չէ սենց չի լինի...