Անկապ օրագիր

[Շինարար]

Ինտերնետը լցված է Տնաշեններով, նոր փնտրեցի, նրանք ամենուր են՝ Թվիթթերում, Ֆեյսբուքում, բլոգային համակարգերում պաշտոնապես հայտարարում եմ՝ դրանցից ոչ մեկը ես չեմ Էդ մանանունով ընդամենը 3 տեղ եմ գրանցված՝ լացող տղայի ավատարով, և ոչ մի տեղ գրառում չունեմ արած: Մտածեցի, կարող վիրտուալ այլ տարածքներում հանդիպեք, թյուրիմացություն չլինի, էդ ես չեմ

[Skeptic]

Հաշված ժամեր մնացին:
Էնքան են կողքից ասում «չհուզվես», «հանգիստ կլինես», որ դժվար չի կռահելը, որ ասողներն իրենք են անհանգստանում, ու, բնականաբար, դու էլ ես սկսում նյարդայնանալ:

Ինտերնետում թափառելիս բախտի բերմամբ, թե պատահմամբ հանդիպեցի էս նկարին, որը մի քիչ հուսադրում ա.

[Նարե91]

Ապերախտ ու հպարտ մուրացիկը

Մի քանի օր առաջ, ամռան տապը մի փոքր մեղմացնելու նպատակով, ես ու ընկերուհիս որոշեցինք երեկոյան ժամի զբոսնել: Ընտրեցինք մի հարմար վայր, նստեցինք. հետաքրքիր ու բովանդակալից զրույցը պատրաստ էր: Էդպես կլանված զրուցում էինք, երբ մեր զրույցն ընդհատվեց մի թափառաշրջիկ-մուրացիկի կողմից, ով, բնականաբար, մի քիչ փող էր մուրում: Նրան տեսնելուն պես`ընկերուհիս պայուսակը միանգամից բաց արեց, որ դրամապանակը հանի ու գումար տա: Իսկ ես այդ ընթացքում մոտ մեկ րոպեի չափ ուշադիր զննում էի այդ մուրացիկին, որից հետո նոր միայն նրան գումար տվեցի: Երբ մուրացիկն իր հասանելիքը ստացավ ու մեզ օրհնելով հեռացավ, ընկերուհիս ապշահար հայացքով նայեց ինձ ու հարցրեց, թե ի՞նչ իմաստ ուներ նրան այդքան զննել, հետո նոր գումար տալ: Իսկ ես, մի խորը հոգոց հանելուց հետո, բացատրեցի, որ փորձում էի հասկանալ, թե նա մուրացիկների ո՞ր կատեգորիային է պատկանում: Արդյո՞ք նրա համար կարևոր էր մեր տված գումարի չափը, նա կարող է արդյո՞ք բավարարվել ու շնորհակալ լինել այն ամենի համար, ինչ որ տվել էինք: Իհարկե, ընկերուհիս խիստ զարմացավ իմ ասածի վրա, բայց ես հավաստիացրեցի, որ մի անգամ ապերախտ մուրացիկի հանդիպելուց հետո միշտ սա կիրառում եմ: Ու նրան պատմեցի ապերախտ ու հպարտ մուրացիկի մասին, որը հետևյալն է:
Մոտ 9-10 տարեկան էի: Ծնողներս որոշ ժամանակով գյուղ էին գնացել, ու այնպես էր ստացվել, որ տանը մի քանի ժամ մենակ պիտի մնայի: Չնայած որ դուռը չէին կողպել վրաս ու նոր գնացել (ինչպես սովորաբար անում են նման դեպքերում), այնուամենայնիվ հազար անգամ զգուշացրել էին, որ դուռը ոչ ոքի առաջ չբացեմ; Ես էլ խոստացել էի, որ այդպես էլ կանեմ: Անկեղծ ասած, այդ ընթացքում ընդամենը երկու անգամ դուռը թակեցին. մեկը`ժավել վաճառող մի պապիկ էր, որի առաջ դուռը չբացեցի, իսկ մյուսը`մի մուրացիկ, ով գրեթե լացակումած ձայնով փող էր մուրում իր հիվանդ երեխայի համար: Դա լսելուն պես` անմիջապես դուռը բաց արեցի ու տեսա մի միջահասակ, կոկիկ հագնված, խնամված արտաքինով 25-30 տարեկան մի կնոջ` փոքրիկին գրկած: Այդ ընթացքում միանգամից հիշեցի, որ չնայած ծնողներս տանը չէին , բայց գուցե իմ փոքր դրամապանակում մի քիչ փող լինի: Նրան ասացի, որ սպասի ու միանգամից գնացի պայուսակիս հետևից, բաց արեցի ու տեսա, որ միայն մի հիսուն դրամանոց թղթադրամ էր մնացել (եթե հիշում եք, տարիներ առաջ մանրադրամները ոչ թե մետաղադրամի, այլ թղթադրամի տեսքով էին ), դե քիչ էր, բայց ամեն դեպքում մտածեցի, որ իմ փոքրիկ օգնությունը կարող էր ինչ-որ կերպ պիտանի լինել նրա հիվանդ երեխային: Վերադարձա, ներողություն խնդրեցի, որ միայն այդքան կարող էի տալ, ու ձեռքս պարզեցի, որ տամ, բայց զգացի, որ ձեռքս օդում մնաց: Ասացի.

-Վերցրեք, պետք կգա:

Արհամարհական ու անշնորհակալ հայացքով նայեց ինձ ու առանց ոչ մի բառ արատասանելու` վերցրեց: Դե որ տեսա վերցրեց, դուռը փակեցի ու ներս գնացի: Նստեցի ու սկսեցի մտածել, թե ինչ աստիճանի անշնորհակալ կարող է լինել մարդ: Գոնե ձևականությունը պահպանելու համար կարելի էր շնորհակալություն հայտնել: Ինչևէ, անցավ մի երկու ժամ, ու ծնողներս վերադարձան: Մտան ներս ու միանգամից զարմացած դեմքով հարցրեցին.

-Նարե՞, ո՞վ է հիսուն դրամանոցը երկու կես արել ու գցել մեր դռան առջևի շորի վրա:

Չեք էլ կարող պատկերացնել, թե ինչ զգացի այդ պահին… Միանգամից մտքովս անցավ, որ դա գուցե հենց այն հիսուն դրամանոցն է, որը տվել էի «անշնորհակալ մուրացիկին»… Ես համոզված էի, որ դա նրա արածն էր: Ի՞նչ... ի՞նչ էր ուզում նա ինձ ապացուցած լիներ այդ իր արարքով: Որ չունե՞ր իմ ողորմածության կարիքը… Իսկ եթե չուներ, ապա ինչու՞ էր դռնեդոռ ընկած փող մուրում ու հետո էլ տվածի համար` ապերախտի նման վարվում: Գրեթե երկու օր շարունակ այդ դեպքի մասին էի մտածում, ինձ հիմարի նման էի զգում: Իհարկե ծնողներիս պատմեցի ողջ եղելությունը, նրանք էլ, բնականաբար, որպեսզի ամեն ինչ էլ ավելի չբորբոքեին, ցույց տվեցին, որ դա սովորական է, այդպես հաճախ է լինում, ու որ կարևորը ես մուրացիկին օգնել եմ, մնացածն արդեն կարևոր չէ. Աստված նման ապերախտներին անպատիժ չի թողնում… Դե ինչքան էլ որ ծնողներս այդպես էին ասում, միևնույնն է, ես ինձ շատ վատ էի զգում այդ դեպքից հետո…
Ու երբ ընկերուհիս պատմածս համակ ուշադրությամբ լսեց, կես կատակ-կես լուրջ, ասաց.

-Վայ, Նար, ինչ լավա, որ հիմա էդ մանր դրամները կոպեկա…. չեն կարա երկու կես անեն:

[Դեկադա]

Էս վերջերս գրելու, խոսալու ու ընդհանրապես հաղորդակցվելու ցանկությունս կորել ա, բայց վերևի գրառումը կարդալով ուզում եմ մի բան էլ ես գրեմ։ Երբեք չէի պատկերացնի, որ սեփական երկրում մշակութային շոկ եմ ապրելու։ Ու վատը գիտեք ինչն ա, որ գնում եմ Վանաձոր ընդեղ եմ էտ վատը տեսնում, գալիս եմ ստեղ՝ էլ բեթարն եմ տեսնում։ Օրվա հացի փող վաստակող ուսանողներ, նստարաններին գիշերող անտուններ ու մուրացկաններ, տնտեսական ապրանքներն ու սննունդը վաճառելու նպատակով տնե տուն ման եկող ջահելներ։ Մեր բակում մի երիտասարդ կա, որ ամեն օր /երևի թե/ իր բոստանի ելակն ա բերում վաճառելու, անգամ եթե մի օր չի գալիս աղջիկս անհանգստանում ա.«Ելակը չեկավ»։Սրա կողքին մեքենաներ, տներ ու էլի մեքենաներ...Մտածում եմ մարդիկ անտարբեր են դարձել։ Պարփակվել են իրենց մեջ, մտել իրենց պատյանի մեջ ու չեն դուրս գալիս կամ վախենում են դուրս գալ։ Անտարբեր են կողքինի նկատմամբ, ուրիշի ցավի հանդեպ։ Մի քանի օր առաջ այգում աղջկաս հետ նստած էինք մեկ էլ մի տղա աղջկաս հասակակից մոր հետ մոտեցավ ու նստեց մեր կողքին։ Զգացվում էր որ մայրը շտապում ա, որովհետև անընդհատ տղային ասում էր.
-Գնանք։
Ու գիտե՞ք ինչ պատասխանեց երեխեն.
-Հազիվ մարդ եմ գտել, արի մի քիչ էլ նստենք։
Հասկանում եք 11-ամյա տղան տեսնում ա կյանքի գորշ կողմերը։ Բայց ո՜նց կուզեի որ գոնե չզգար։

Վերջի շրջանում անընդհատ ինձ բռնացնում եմ էն մտքի վրա, որ ուզում եմ ինձ համոզեմ իբր մենք մարդիկս կարեկցող ենք, իբր սրտացավ ենք, իբր հասկացող ենք...Անտարբեր չենք։ Մարդ ավելի լավ ա մեռնի քան հավաքի անտարբերության պտուղները։Ինքս էլ մի քիչ անտարբեր եմ ձեր ու բոլորի նման։ Ինքս էլ մաշկիս վրա հաճախ զգում եմ անտարբերության դրոշմը՝ շատերիդ նման։ Ու սա մեկի կյանք չի, մեկի ճակատագիր չի։ Համընդհանուր ա։
...Ու էտ մտքերով էլ տարված, հերթական անգամ ինձ ռելաքսացիա անելով երթուղայինով գալիս էի տուն մեկ էլ նկատեցի թե ոնց մայթին՝ աստիճաններից իջնելու ժամանակ, մեծահասակ մի կին էր ոտքը երևի թե ոլորվեց ու բերեսնիվայր ընկավ։ Ուղիղ ասֆալտի վրա։ Ու էտպես մնաց։ Հակառակի պես ոչ մեկը կողքին չկար: Երթուղայինի վարորդը կանգնեցրեց մեքենան, ու վազելով անցնելով փողոցը մոտեցավ կնոջը։ Նույնիսկ ջուր էր հետը վերցրել։ Օգնեց կնոջը բարձացրեց, նստեցրեց հենց մայթեզրին։ Մոտ 5-10 րոպե կանգնած սպասում էր մինչև կինն իրեն մի քիչ լավ զգաց։ Ու երևի թե առաջարկել էր տուն տանել, որովհետև կինն ասում էր «Դու գնա տղա ջան, պետք չի, ես արդեն լավ եմ։ Շնորհակալություն»։
Կինը վատ էր հագնված ու մայթին թափված էին դեղի սրվակից դուրս թափված հաբերը։ Ո՞վ գիտե ինչ էր մտածում կամ գուցե՞ դեղ պիտի խմեր ...

Ես շնորհակալ եմ էտ վարորդին, որ գուցե մի փոքր բայց հույս տվեց, որ մենք էտքան էլ անտարբեր չենք լինի, որ կարեկցող կլինենք և եթե անգամ ուրիշի ցավով չենք ապրում գոնե օգնելուց չենք զլանա։

[anahit96]

Չգիտեմ էլ ինչի էսօր հիշել եմ պապիս,պապիս,որ վաղուց մեզ հետ չի:Էնքաաան եմ սիրել նրան,բայց ինչի ոչ մի անգամ չեմ ասել,,,կարոտել եմ...Պապիս հետ ինչքան երջանիկ օրեր եմ անցկացրել,անհոգ ու երջանիկ:Հիշում եմ,9 տարեկան էի,մի անգամ միասին մեքենայով խանութ գնացինք,հանկաչծ անձրև սկսվեց,նա ինձ խնդրեց՝մնամ մեքենայում,ու,որ ինքը շուտով կվերադառնա,դե ես էլ սպասում էի,մեքենայի միջից նայում մարդկանց,անձրևանոցի գույներին նայում,,,անցավ 1 ժամ՝ պապիկը չկա,անցավ 2 ժամ՝պապիկը չկա,անցավ 3 ժամ՝պապիկը չկա,ես արդեն վախեցել էի,լաց էի լինում,հանկարծ հայտնվեց նա՝ մի անձրևանոց ձեռքին:Տեսնելով իմ վախեցած վիճակը սկսեց պատմել. «Ան ջան,գիտեի,որ մենակ կվախենաս,ասեցի գնամ ընկերոջս տուն,ով մոտակայքում է ապրում,մի անձրևանոց խնդրեմ,գնացի,նրանց տանն էլ քեֆ-ուրախություն էր՝ տղան որդի էր ունեցել,հրավիրեց մի բաժակ օղի խմելու,դեեե ամոթ կլիներ չգնայի,խմեցինք,մեկ էլ հանկարծ էս ընկերոջս սիրտը վատացավ,ես էլ վազեցի բժշկի հետևից,հետո վերադարձա,որ անձրևանոցը վերցնեմ էդ մարդու սիրտը կանգնել էր,,,մի խոսքով..ամոթ կլիներ էդ պահին անձրևանոց ուզեի.»Ես.«Լավ,պապիկ,բա էդ ձեռքինդ անձրևանոց չի՞»:«Հա,բալես,գնացի խանութից առա»:
Պապիկ ջան,էդ անձրևանոցը էնքան եմ սիրում,որ մինչև հիմա օգտագործում եմ...

[CactuSoul]

Անտարբեր են կողքինի նկատմամբ, ուրիշի ցավի հանդեպ։

Հիմա մարդիկ իրենց սեփական ցավի հանդեպ են արդեն անտարբեր, ուր մնաց ուրիշների…

Մի քիչ կապ ա պետք աշխարհի, բնության, տիեզերքի հետ, որ լրիվ կորցրել ենք: Ու ոնց որ Էքզյուպերին ա ասում, թե հիասթափվելուց մարդ չի զգում, որ ինքն աղքատացավ, նույն կերպ մենք ենք զոմբիացել ու չենք զգում, թե հետներս իրականում ինչ ա կատարվում…

Եկել էի, որ մի երկու բառ ասեմ Dead Can Dance-ի ու նրա(նց) ունեցած ազդեցության մասին իմ կյանքի վրա, ու Դեկադայի գրառումը կարդալուց հետո նաև կապ զգացի դրա ու իմ ասելիքի միջև: Dead Can Dance-ը, ժողովուրդ, կամ թեկուզ Lisa Gerrard-ն ու Brendan Perry-ն առանձին-առանձին, կարող են լինել այն կամուրջը, որով կարելի է վերադառնալ իսկական, մարդկային կյանքի, կարելի է զգալ, կարելի է սիրել:

Սկզբում Dead Can Dance-ն ինձ համար միայն Lisa Gerrard-ն էր, ավելի ճիշտ՝ Lisa-ի ձայնը, որ երգերում իր ձայնը չկար, հաճախ չէի լսում, առաջ էի տալիս դիսկը: Իակ հետո զգացի, որ Lisa Gerrard-ն ու հենց բուն Dead Can Dance-ը ահագին տարբեր բաներ են, ու գիտակցեցի, որ իմն ավելի շատ հենց DCD-ն է, քան Lisa-ն:
Շատ ավելի ուշ հասկացա, որ DCD-ի իսկական միջուկն ու հենարանը Brendan-ն էր: Ու Brendan-ի երաժշտությունը հաճախ ավելի հոգեհարազատ է ինձ, քան Lisa-ինը:
2 մարդ, 3 հրաշք…

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Dead Can Dance, "Song Of The Stars"


Lisa Gerrard, "Sanvean"


Brendan Perry, "Wintersun"

Անպայման խորհուրդ եմ տալիս լսել:

[Skeptic]

Շնորհավորեք ինձ, 1,5 մլն դրամ եմ շահել:




Իսկ եթե լուրջ, ներողություն եմ խնդրում ինձ աջակցելու համար ստուդիա եկած => իրանց ժամանակը վատնած ակումբցիներից:

[Claudia Mori]

Այս սարսափելի շոգին ընկերուհուս 3 տարեկան ճուտը հիվանդ է, տնեցիներով պաղպաղակ էին ուտում, էրեխեն ասում է.
-Ես էլ եմ ուզում
Ասում են`
-Դու հիվանդ ես ջանա:
Ասում է`
-Գնամ տաք շորերս հագնեմ, գամ ուտեմ հա

[Ռուֆուս]

Բյորքի հանճարեղությունը մեկ մեկ խելագարության ա հասցնում (Անտաղանդ թարգմանության ու վիդեոյի որակի համար ներող )

Hyperballad

Մենք ապրում ենք սարի
Հենց գագաթին:
Այնտեղից գեղեցիկ
Տեսարան է բացվում:
Ամեն առավոտ ես քայլում եմ դեպի ժայռի ծայրը
Ու փոքր առարկաներ եմ նետում ցած,
Օրինակ՝ ավտոյի մասեր, շշեր, դանակ-պատառաքաղ
Կամ էլ ինչ լինի գետնին ընկած:

Սա արդեն սովորություն է դարձել,
Օրը սկսելու նոր ձև:

Ես այս ամենի միջով անցնում եմ
Նախքան քո արթնանալը,
Որպեսզի ավելի երջանիկ լինեմ,
Քո կողքին ավելի ապահով զգամ ինձ այստեղ:

Վաղ առավոտ է,
Ոչ ոք արթուն չէ,
Ես հետ եմ վերադարձել ժայռի մոտ
Ու շարունակում եմ տարբեր առարկաներ նետել ցած,
Ես լսում եմ, թե ինչ ձայներ են նրանք հանում
Երբ ընկնում են գետնին,
Ու պատկերացնում եմ, թե իմ մարմինը ինչ ձայն կհանի
Ջախջախվելով քարերի վրա:

Երբ այն գետնին հասնի,
Արդյո՞ք իմ աչքերը
Փակ կլինեն, թե՞ բաց:

Ես այս ամենի միջով անցնում եմ
Նախքան քո արթնանալը,
Որպեսզի ավելի երջանիկ լինեմ,
Քո կողքին ավելի ապահով զգամ ինձ այստեղ:

[einnA]

Երեկ երեկոյան պատուհանից հետևում եմ բակի ճուտիկներին:Մեջներն ամեն տեսակից կար, աչքս գրավեց ամենաճուտը, որ վարդի թփերից թերթիկներ էր արագ-արագ հավաքում ու էնքան երկար, որ արդեն համբերությունս դավաճանում էր:Մեկ էլ տեսնեմ ` փեշում հավաքած թերթիկներով վազեց մի տղայի հետևից, կանգնեցրեց ու մի հպարտ հանդիսավորությամբ էտ թերթիկները շաղ տվեց իրենց վրա

բայց ամենահանկարծակին էտ արարողակարգի երգն էր.
երկու սրտեր, վարդի թերթեր


օրինակ վերցնեմ,մեկ էլ տեսար պետք եկավ

[ars83]

Մութ գիշեր, անձայն փողոց, նարնջագույն լապտեր, շուրջը պտտվող միջատներ, փշատերևի հոտ, ծղրիդների ձայն, զով քամի, ուրցով տաք թեյ, ամպեր, մութ ու մեծ լեռնաշղթայի զանգված, սեղանին՝ բացած գիրք Մ. Կ. Էշերի լիտոգրաֆով, ականջակալներում՝ Սիբելիուսի 4-րդ սիմֆոնիան:
Գիշե՜ր:

[CactuSoul]

Ժողովո՜ւրդ, էյֆորիայի մեջ եմ Էս լարված, զբաղված ժամանակներում, երբ ամեն մեկի աշխատանքը այնքա՜ն կարևոր ա, ես արձակուրդ եմ «կպցրել»
Հա ի՞նչ, որ արձակուրդ չգնայի, ամենաուշը մի 2 օրից ինֆարկտ էի ստանալու, բա ափսոս չե՞մ Էնտեղ մարդիկ գնան լավ-լավ ֆիլմեր նայեն, իսկ ես 4 պատի մեջ նստած աշխատե՞մ

«Ոսկե Ծիրան» եմ համտեսելու

[Դեկադա]

Չկայացած խոսակցություն։

Էսօր ինձ հյուր էր եկել։ Նա...
Մի ժամանակ ո՜նց էր վախենում, ամաչում, երբեմն սիրում, հաճախ խղճում, նույնիսկ ատում նրան։ Իսկ հիմա։ Հանգիստ կանգնել եմ դռան շեմին ու զարմացած հայացքով նայում եմ նրան։Ինչո՞ւ է եկել։ Չէ որ գնալուց խոստացավ երբեք չգալ, չհիշեցնել իր գոյության մասին... որին ահա քանի տարի ուզում եմ հարմարվել և ջնջել իմ մտքից, հանել իմ սրտից։ Ավա՜ղ...
-Կարե՞լի է նստել:
-Մի ժամանակ չէիր հարցնում:
-Վերցրա,- ու մեկնեց ձեռքի մեջ պահված թղթադրամները:
-Դու ինձ գնո՞ւմ ես:
-Ես սխալս եմ ուղղում։ Գուցե դու ավելի ճիշտ օգտագործես:
-Չես փոխվել։Դրա՞ մեջ ես քո փրկությունը տեսնում։ Միթե՞ կարծում ես կներեմ։
-Ոչ։ Ես...ես...ես չեմ էլ սպասում։ Ես հավատացած եմ որ չես ների...երբեք։ Պարզապես վերցրա և այն ինչ չեմ տվել ժամանակին հիմա արա։ Կուզես վառի, միայն թե արա էն ինչը որ ուզում ես։
-Ի՞նչ ես ուզում։
-Դու դաժան ես,-կամաց շշնջաց
-Այդ դո՞ւ ես ասում։ Իմ սրտում դեռ մնում են սպիները։Հիշո՞ւմ ես...
-Մի հիշեցրու...
-Իրականությունը ցավեցնում է, այնպես չէ՞:
-Ես վախենում էի...կորցնելուց, մենակ մնալուց...
-Դու չէիր լսում:
-Իսկ դու չէի խոսում:
-Դու սովորեցրիր լռել:
-Ես զղջում եմ:
-Դու թողեցիր ինձ:
-Հավատա ինձ...ես փոխվել եմ:
-Ես հավատում եմ, որ պետք չի հավատալ...գնա
-...
-Ես մի օր կգամ...ու մենք երկուսով կխոսենք...

...ես հաճախ եմ գնում եկեղեցի, ու վառվող մոմի մոտ խնդրում, որ երբեք ուշ չլինի...

[Նաիրուհի]

Ասմունք չեմ սիրում։ Չեմ սիրում, երբ ինձ պարտադրում են պոեզիայի իրենց ընկալումը։ Չեմ սիրում, որ ձայնի ու ձեռքերի ահազարհուր դողով գոռում են. «Հի-շո՜ւմ եմ դե՜մ-քը քո ծեր, մա՜յր իմ ա-նո՜ւշ ու ան-գի՜ն...», կամ խղճալի նվնվում. «Ես եմ, դու ես, ես ու դու...»։
Չեմ սիրում, երբ բռնաբարում են պոեզիան...

Բայց սիրում եմ ցանկացած բան, երբ հեղինակն է կարդում ։ Թո´ղ որ ես էդ հեղինակին չեմ սիրում, նրա գրածը առանձնապես արժեք չեմ համարում, թո´ղ որ նրա կարդալն էնքան հեռու է ասմունքի վերաբերյալ մեր պատկերացումներից ու չափանիշներից... Գործը 180 աստիճանով շուռ է գալիս երբեմն, դառնում անճանաչելի...

Մի անգամ Հովոն (MWMS) իր բանաստեղծություններից մեկն էր կարդում, ես էլ կողքից լսում էի ու մտածում, թե ո՞նց է էդ գլուխգործոցը վրիպել աչքիցս։ Վերջում մի պատկերից հիշեցի, որ նույնիսկ մի քանի անգամ եմ դա կարդացել...
Սևակ չեմ սիրում, բայց հաճույքով լսում եմ, թե ինչպես է քթի տակ կարդում «Ապրել, ապրել»-ը...

Ասածս ինչ է՝ ասմունքողի մեջ պիտի մի քիչ հեղինակ լինի ու բանաստեղծության նկատմամբ հեղինակի սրտացավություն։

Էսքանը գրեցի, որ գամ բացառությանը։ Սոսը... Ոնց որ ստեղծված լինի Թումանյան ու Սահյան կարդալու համար։ Ինչ եմ ասում, է՜... Ոնց որ Թումանյանը կամ Սահյանը լինի... Հանրային ռադիոյով մեկ-մեկ տալիս են Թումանյանի քառյակները... Ու լսելիս հավատում եմ, որ իր գրածն է կարդում։ Բա ո՜նց է կարդում էս տեսանյութի վերջին բանաստեղծությունը...

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Մեկ էլ սիրում եմ, որ Սուրեն Քոչարյանը հեքիաթ է կարդում
«Ո՞րդիան կհասնես՝ դու ձիով, նա ոտով։ Մինչի քու ձին չորս ոտնը կփոխի՝ մի՜ն, է՜րկո՜ւ, ի՜րե՜ք, չո՜ո՜ո՜րս... նա էրկու ոտով մե´կ-էրկու, մե´կ-էրկու, մե´կ-էրկու՝ ձեռաց կգնա, անց կկենա։
Էրեխեք, դու մի ասի՝ սա էլ մեր Փանոսի ցեղիցն ա ըլում։ Ասում ա՝ Տե՜ր Աստված, բա ոնց անե՞՜մ...»

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

[Agni]

Ժպտու՛մ եմ ... ուրեմն ապրում եմ,
Ապրու՛մ եմ…ուրեմն շնչում եմ,
Շնչու՛մ եմ…ուրեմն զգում եմ,
Զգու՜մ եմ… ուրեմն կա՜մ…!!!

Հ.Գ. Նենց հաճելիա, երբեմն հայտնաբերել սեփական կենդանությունդ…իրական աբսուրդ: