Անկապ օրագիր

[Smokie]

Ես կարող է մի երգչի, կամ երգչուհու սիրեմ մի ուրիշից շատ, բայց որ ինձ հարցնեն «Իսկ ընդհանրապես, ու՞մ ես սիրում ամենաշատը» չեմ կարողանա պատասխանեմ, կասեմ «բոլորին միասին:» Ես մի երգչի շաաաատ կսիրեմ, բայց եթե կողքից մեկ ուիշի էլ չհիշեմ, ոնց-որ մի բան պակաս լինի:

[Հայկօ]

[impression]

դու ինձ ասում ես, որ սեր չկա, սաղ քիմիա ա, հիմար կապվածություն, սովորության ուժ, ուրիշ ոչինչ
ես պնդում եմ, որ կա, ու ամեն օր ապացուցում եմ գոնե ինքս ինձ, որ ճիշտ եմ
իսկ դու... դու էլ ես ինձ ապացուցում քո ճիշտ լինելը
ու տենց իմ համար կա սեր, քո համար կա հիմար կապվածություն
մենակ թե եթե ես քո հիմար կապվածությունից քեզ ազատեմ, իմ սերն անտեր կմնա

[Chuk]

tert.am-ում կարդում ենք.

««Օդնոկլասնիկին» փոխել է տարբերանշանը։ Այժմ այն նարնջագույն մարդուկ է, որը մեկ այլ տեսանկյունից երևում է որպես «OK»:
Կայքի տարածած հաղորդագրության համաձայն՝ տարբերանշանի դիզայնը մշակվել է՝ հաշվի առնելով օգտատերերի ֆոկուս-խմբի կարծիքը։»

Արա՛, դե գլուխ մի հարթուկեք «ֆոկուս խու՜մբ», «մոկուս խու՜մբ», «ֆլա՜ն», «ֆստա՜ն»: Քաջություն ունեցեք, արա՛, ու կանգնեք, տղամարդու պես ասեք՝ Chuk-ի լոգոն ցրել, մի քիչ ձևափոխել ենք

[Smokie]

Բարդ է, շատ բարդ է դերասանի համար, երբ նա խաղում է կատակերգությունում, ուրախացնում է ժողովրդին, ծիծաղեցնում, իսկ իր համար ծիծաղելու ժամանակ չի մնում: Իրական կյանքում նա տխուր մարդ է, բեմի վրա ուրախ: Նրա մոտ կարող է ցանկություն առաջանալ պատռել, դեն նետել դիմակը, ցույց տալ ժողովրդին իր իսկական դեմքը, բայց... հե՞շտ է դա, ժողովուրդը նրան սիրում է այնպիսին, ինչպիսին տեսնում է, չկասկածելով անգամ, որ իրականում նա... իրականում նա բոլորովին ուրիշ մարդ է:

Կարդում եմ սա ու մտածում, արդյոք միայն դերասանների՞ մոտ է այդպես:

Հաճախ մարդիկ էլ էն թաքցնում այն, ինչ զգում են, փորձում են մի կերպ ժպտալ, որ ոչինչ ցույց չտան դիմացինին, որ դիմացինը չանհանգստանա: Դու նստում ես մենակ, մեկուսանում ես, մնում եք դու եւ քո մտքերը, կարծես դրանից որեւէ բան կփոխվի: Բայց ի՞նչ անել, չես կարող չմտածել: Ցանկանում ես որքան կարող է հեռու մնալ դիմացինից: Իսկ նահակառակի պես փորձում է հասկանալ, թե ի՞նչ է կատարվում քեզ հետ, գուցե կարողանա մի բանով օգնել:

Իսկ եթե այդ ամենը դիտարկենք ա՞յլ տեսանկյունից: Այն մարդը, ում օգնությունը որ քեզ պետք է, ում աջակցության կարիքը որ զգում ես, քեզ չի հասկանում: Նստում ես մենակ, կարծես նպատակդ հենց նրա ուշադրությունը գրավելն է, որ մոտենա քեզ, հասկանա քեզ, չնայած անօգուտ է, հերթական անգամ ոչինչ չի ստացվում: Իսկ նա մտահոգված է քո առողջությամբ, քո ֆիզիկականով, դա է իրեն անհանգստացնում:

[Ameli]

Քայլում էի, դիմացովս մի ութամյա աղջիկ էր գնում /հավանաբար հայրիկի հետ/: Հագին կար մի ոսկեփայլ շապիկ ու կիպ տրիկո /էս բառի հայերենը չգիտեմ/: Նա անընդհատ շապիկը ներքև էր ձգում: Մտածում եմ. "Երևի ամաչում է, որ կիպ տրիկո է հագել, որ մեծանա երևի էլ էսպես անհարմար հագուստ չի հագնի, կամ էլ կհագնի ու էլ անհարմարություն չի զգա":

[ivy]

Ինձ կողքից հա նեղում են, որ պստոյիս մասին բան չեմ գրում: Հիմա էլ չեմ գրելու: Էկել եմ ինտիմ ֆանտազիաներս պատմեմ:
Առաջ նենց մեծ, կարգին, ես կասեի՝ խորիմաստ ֆանտազիաներ ունեի: Անցան գնացին... Ու դրանք շատ ավելի իրագործելի էին, քան իրենց տեղը հայտնված հիմիկվաները:

Թոթոլ ֆանտազիաներիցս մեկը.
Կիսապառկած լինեի հեռուստացույցի դիմաց, մի ձեռքիս՝ գինի, մյուսին՝ սիգարետ: Մեջքս չցավար, քունս չտաներ: Ես էլ սենց դինջ, անհոգ...

Բա հլը մյուսը (լրիվ ուբիյցա).
Մի ժամ մնայի դուշի տակ՝ առանց ականջս ձենի...

[Գեա]

Մեր Երկար ու ձիգ պայքարից հոգնած`
Ես խոնարհվում եմ պարտության առաջ,
Ու ընդունելով հաղթանակդ գաղջ`
Զենքերս բոլոր դնում եմ ես ցած:
Ու իբրև դափնի, կամ գուցե ավար,
Ինձ քեզ եմ հանձնում, ես անվերադարձ,
Ու խոնարհվում եմ պարոնիս առաջ:
Ի՜մ Մենակություն
Տե՛ս, էլ չեմ կռվում , էլ չեմ վախենում ,
Որ հաղթանակի լպիրշ ժպիտով
ինձ կպարուրես սառը գանձերով:
Ու գլխիս կարգած քո զինակիրը,
Որն անհասկանալի արտաքին ունի,
(Կի՞ն է նա արդյոք,
Թե՞ ամորձատված կեղտոտ ներքինի,
Դատարկությունն է շատերին հայտնի):
Շրջում է անքուն,
Քո ապարանքի իմ խեղճ անկյունում,
Արցունքներս է իսկույն հավաքում,
Որ դրանք հանկարծ աղավնի դարձած`
Ինձ լուր չբերեն,
Թե ջրհեղեղիդ չար ծովից փրկված
Երազանքների ավետյաց երկիր ունեմ ազատված,
Որ Հույսը հանկարծ ոչինչ չիմանա,
Թող նա չիմանա:
Ես չեմ դիմանա,
Էլ չեմ դիմանա...

[Հարդ]

Աշխարհում ոչ ոք չի կարող իմ պես զգալ երաժշտությունն ու մինչև մազերի ծայրը փշաքաղվել:

Սա մեծամիտ գրառում չի, պարզապես երևի յուրաքանչյուր երաժշտության խելագար հոգու խորքում էս մտքին ա

[Meme]

Նոր մի հատ փորք աղջկա համար միացրեցի սիրելի մուլտֆիլմերիցս մեկը,որը թեկուզ նոր է,բայց էնքան լավնա....ինչքան էլ մեծանամ,մեկա նայելու եմ մուլտֆիլմեր,դրանց մեջ ամեն ինչ մաքուր ու լուսավորա պարզ,որովհետև երեխաների համարա....նայեցի ու հիշեցի,առաջին հանդեսս դպրոցում՝ ես Մաշինկայի դերում ու արջը,ու երբ պիտի արջը ձեռքը դներ ուսիս,ես էնքան արագ եմ վազում բեմով մեկ,որ արջը չի հասցնումարդեն պատկերացրեցիք ինչի՞....Էդ կադրերը արագ աչքիս առաջով անցան,ու ....մեծերի նման,հիմա մտածում եմ՝
-Ո՞նց անցան տարիները,-ու ինձ համար են հիմա դրանք,երկար թվում,շուտ ացնան,բա ծնողներիս,որ երբեմն ասում են՝
-Մեկ հիշում ենք փոքր ժամանակ էսինչ կամակորությունդ,կամ ոտանավոր արտասանելս,ու մեկ էլ հիմա,արդեն էսքան մեծ....

ու՜ֆ-ու՜ֆ

[Artgeo]

Որտե՞ղ եմ սխալ թույլ տվել:

[VisTolog]

Օդնոյի խաղերի ընդհանուր ռեյտինգը նայում եմ, համարյա բոլոր խաղերում առաջին 5-10 հորիզոնականը հայերն են: Հետո գալիս են վրացիները, հետո նոր ռուսները: Ամենապարապ ազգն ենք էլի, որ ամբողջ օրը կարա տրամադրի ֆերմայում ոչխարներ բուծելուն ու կով կթելուն…

[Ուրվական]

Մարդիկ երբ որ երջանկություն են փնտրում, ուզում են եղածից ավելի լավ վիճակում լինել: Բնական ա, պետք չի մեղադրել, մարդը մարդ չի լինի, եթե ավելիին չձգտի, մարի, նպատակ չունենա (չնայած էդ նպատակներով ա, որ շատ ժամանակ մարդը կենդանուց տարբերվում ա, բայց էդ ուրիշ թեմայա): Բայց եղածը պետք ա գնահատել: Պետք ա գնահատել ամենակարևորը՝ քո հարազատների ու քո առողջությունը: Հլը մի հատ, Աստված չանի, առողջության հետ մի բան ըլնի, տեսեք, թե ոնց ա ամեն ինչ մղվում երկրորդ պլան՝ չհաջողված սեր, վատ աշխատանք և նմանատիպ մանր բաներ: Մարդու օրգանիզմը բնության մեջ ամենահեշտ խոցելի օրգանիզմներից ա: Մի թեթև բան ու... Ես բժիշկ չեմ, բայց գիտակցում եմ առողջության կարևորությունը: Ինչ էլ ըլնի, միշտ մտածեք առողջության մասին: Հետո նոր մնացած ամեն ինչի:
Առողջ եղեք:

[Valentina]

[Նաիրուհի]

Երեկ Կասկադում ընթերցանության ֆլեշմոբ էր… Մարկեսին Հայաստան հրավիրելու նախաձեռնության հեղինակներն ու Մարկեսի սիրահարները մի անկյունում Մարկես էին կարդում Դե թղթեր էին կողքներս՝ «MARQUEZ», «Հրավիրենք Մարկեսին Հայաստան» ու այլ մակագրություններով:



Մեկ էլ մի աղջիկ մոտեցավ ու ասաց.
-Էս Մարկեսին ուզում եք Հայաստան բերեք, հա՞…
-Իհարկե, ոչ միայն ուզում ենք, այլև բերելու ենք:
-Դագաղո՞վ...

Պարզվում է՝ Մարկեսի մեծ երկրպագուն էր, բայց չգիտեր, որ նա դեռ կենդանի է
Հա, մեկ էլ պարզվեց, որ Մարկեսը ոչ թե պարզապես համամարդկային, այլ համատիեզերական արժեք է՝ գնահատված ու սիրված ոչ միայն մարդկանց կողմից...