Հոգեբուժությունը լրիվ ուրիշ աշխարհ է: Մնացած բոլոր առարկաներն ինչ-որ կերպ իրար հետ կապված են: Օրինակ, ուռուցքաբանությունից անցած բոլոր թեմաները կհանդիպես նաև վիրաբուժական հիվանդությունների դասընթացում: Իսկ հոգեբուժությունը լրիվ ուրիշ է, քեզ գրեթե պետք չեն այն նախնական գիտելիքները, որոնք ստացել ես այս չորսուկես տարվա ընթացքում:
- Ես աշխարհն եմ, մութն ապացուց, լուսն ապացուց: Իմ մասին չե՞ն ասել ձեր դասախոսները: Ես բժիշկների բժիշկն եմ, բուժում բոլոր հիվանդությունները: Մութն ապացուց, լուսն ապացուց: Մարդկանց կենդանացնում եմ, որովհետև ոսկու հանքեր ունեմ: Կարամ ձեզ փող տամ, ինչքան ուզեք: Սաղ աշխարհի ոսկին իմս է: Ես ատամներ եմ բուժում: Եթե ցավ ունենաք, էկեք մոտս: Առանց ցավի կհանեմ: Մութն ապացուց, լուսն ապացուց: Էս տեսնու՞մ եք,- ցույց տվեց սիգարետի տուփը,- կկտրտեմ, ստեղից ատամ կաճի, կպատվի էպիթելով:
- Իսկ դու ատամներից բողոք չունե՞ս,- նայելով նրա ունեցած-չունեցած երկու դեղնած ատամներին՝ կասկածամտորեն հարցրեց Վարդանը:
- Չէ՜, ատամներս սաղ տեղում են: Ոսկի ատարմներ էլ ունեմ: Աշխարհի սաղ ոսկի հանքերը իմս են: Մութն ապացուց, լուսն ապացուց: Ես գետնի տակ աշխատում եմ: Գծագրեր եմ գծում: Աշխարհի տակ մարդիկ կան, դուք չեք տեսնում: Մութն ապացուց, լուսն ապացուց:
- Իսկ տիեզերքի հետ կապեր ունե՞ս,- չգիտեմ ինչու, հարցրի:
- Հա՜: Մութն ապացուց, լուսն ապացուց: Ես Գագարինի հետ թռել եմ: Գագարինը ես չեմ, ռուս է: Հիմա էլ եմ թռնում, բայց որ խմած չեմ լինում: Ես սատանա եմ: Էրեկ Ճապոնիայում էի, ժամը չորսին գնացի Թուրքիա: Մութն ապացուց, լուսն ապացուց:
- Ճապոնիայի ո՞ր քաղաքներում ես եղել,- հարցրեց Արթուրը՝ փորձելով ստուգել ինտելեկտը:
- Բոլոր:
- Օրինա՞կ:
Իսկ հիվանդն ավելի շատ քաղաքներ թվարկեց, քան մենք գիտեինք:
- Սիգարետը թույն է մարդկության համար: Երկնքից է գալիս: Ստանում է թույն, չթույն բաց թողնում… Թույն, չթույն, թույն, չթույն:
- Քանի՞ երեխա ունեք:
- Շա՜տ… մեկ,երկու, երեք, չորս… Դուք բոլորս իմ երեխաներս եք: Ձեր ծնողները ուրիշ են, երբ ձեր մայրերը հղիացան, դուք փոքրացած ձգվեցիք, որպեսզի ես հիմա անձրևը միացնեմ, անջատեմ,- ձեռքը տարավ մատին փաթաթած թելին, շփեց,- ձյուն է գալիս: Հիմա ես անտեսանելի եմ, իսկ հիմա՝ տեսանելի: Մութն ապացուց, լուսն ապացուց: Դուք մայրեր ու հայրեր ունեք, իսկ ես չունեմ: Երկինքն է հայրս, հողը մայրս է: Մութն ապացուց, լուսն ապացուց:
- Երգեր լսու՞մ ես,- հարցրեց դասախոսը:
- Հա՜… Բոնի էմ, Սեքրեթ Սփիրիթ, իմ երգերը:
- Ի՞նչ երգեր ունես:
Սկսեց երգել: Սկզբում գերմաներեն էր հիշեցնում, բայց հետո զգացինք, որ ինչ-որ անհասկանալի լեզու է, չլսված, չտեսնված: Գեղեցիկ, ռիթմիկ երգ էր: Լավ էլ կատարում էր:
- Ի՞նչ լեզվով էր,- հարցրինք:
- Իմ լեզուն էր:
- Ի՞նչ էիր երգում:
Սկսեց արտասանել: Սկզբում մեզ թվաց, թե կրիպտամնեզիա էլ ունի, ուրիշի գրածը որպես սեփական է ներկայացնում, բայց հետո զգացինք, որ թեև շատ գեղեցիկ էր հնչում, հանգավորումը ճիշտ էր, սակայն տրամաբանական կապ չկար: Սկսեց գարունից, անցավ յարին, հետո Աստված, հետո չգիտեմ ինչեր:
Վերջում ծափ տվեցինք, իսկ ես սկսեցի մտածել, որ բոլոր գրողները շիզոֆրենիկ են եղել:
- Գնացե՛ք, էրեխե՛ք: Թե փող պետք լինի կամ մեքենա, ինձ ասեք, ես ձեզ ամեն ինչ կտամ: Մութն ապացուց, լուսն ապացուց, ես աշխարհն եմ:
Լսարան բարձրանալու ճանապարհին վերլուծում էինք. պարաֆրեն համախտանիշ, մեծամոլական զառանցանք, դատարկաբանություն, շիզոֆազիա, մտածողության արագացում… Իսկ հետո արդեն, ասես վարակված, ամեն խոսքից հետո ասում էինք. «Մութն ապացուց, լուսն ապացուց»: Ծիծաղում էինք խելագարների նման: Չկարողացանք դասախոսությունը կարգին գրել: 10 խմբի Աիդան աղմկում էր:
- Ի՞նչ է պատահել,- հարցրեց դասախոսը:
- Հիվանդանոցը լավ չի ազդում,- պատասխանեց Աիդան:
Քիչ անց 6 խմբի աղջիկներից մեկը բարձրաձայն հայտարարեց.
- Ցտեսություն Ձեզ:
Դասախոսն այլևս չէր կարող շարունակել:
- Մութն ապացուց, լուսն ապացուց:
Անարդար չէ՞ արդյոք: Այս մարդը փակված է հիվանդանոցում, իսկ պարաֆրեն համախտիշով տառապող մեկ ուրիշը Ազատության հրապարակից մեծամոլական զառանցական մտքեր է արտահայտում, որոնք արժանանում են այնտեղ հավաքվածների ծափահարություններին: Մութն ապացույց, լույսն ապացույց:
Մեջբերել
…չգիտեմ ինչու, նորից այստեղ եմ…
... մինչ նոր հանդիպում
'
Srtik-ի խոսքերից
Դու էլ մի ասա... կամ էլ ասա այլազգի ես... 
ու ցանկանում եմ` էլ երբեք…վերջ ամենին...ժպտալ է պետք… մեկ-մեկ
Էջանիշներ