Անկապ օրագիր

[Նաիրուհի]

Մարդը տրոլեյբուսի վարորդ է։ Օրվա գրեթե կեսը ճանապարհներին է, ուրեմն տրոլեյբուսը նրա երկրորդ տունն է, չէ՞։

1-ին համարի տրոլեյբուսներից մեկը միանգամից մատնում է դա։ Պատերին ծաղիկներ ու տերևներ են, ի՞նչ անենք, որ արհեստական են։
Առաստաղին, դռերի ու պատուհանների շրջանակներին սրտիկներ, փիսիկներ ու թիթեռներ են, ի՞նչ անենք, որ ընդամենը թղթե։
Վարորդի խցիկում լիքը զիզի-բիզի բաներ են՝ շղթաներ, խաղալիքներ, էլի ծաղիկներ, Հայաստանի երկու դրոշ... Ի՞նչ անենք, որ կողքից նայողին էդ ամենն անճաշակ է թվում։
Երևում է, որ մարդը սիրում է շատերի կողմից արհամարհված իր փոխադրամիջոցը...

Սիրում եմ, որ մարդիկ իրենց շուրջն իրենց հարմար աշխարհ են ձևավորում

[Inna]

Էսօր երթուղայինի մեջ...

Մի փոքրիկ աղջիկ (մոտ հինգ-վեց տարեկան) զրուցում է իր մայրիկի հետ:
Ես ու կողքիս նստած աղջիկը լսում ենք:

-Մա՞մ:
-Ասա բալես:
-Մամ մենք վաղը գնանք կառուսել էլի՞, հա՞:
-Հա եթե հարմար լինի կգնանք:
-Մամ քո արև կգնանք չէ՞:

Հ.Գ. Հետո էլ ասում են երեխեքը միամիտ են:

[ars83]

Պուճուր բաներ, որոնք երջանկացնում են. վարիացիաներ նայիրյան թեմայով:

Ա. Առավոտյան աչքերդ բացելիս ժամացույցին նայելիս, երբ տեսնում ես, որ արդեն 10-ն անց է, իսկ դու մտադիր էիր 9-ին լինել աշխատասենյակումդ: Հանգստացնող միտքը, որ տանն ինտերնետ կա, կարող ես ստուգել աշխատանքային էլ. փոստդ:
Բ. Երբ քո արևին ժամանակն արդյունավետ ես օգտագործում. կրակին դնում ես ռավիոլին, որ եփի, իսկ դու գնում ես լողանալու: Ուրախ-ուրախ շվշվացնելով գալիս ես լոգարանից, տեսնում ջուրը եռացել է, ռավիոլին եփել, կպել թավայի տակից: Անտարբեր միտքն այդ պահին, որ մեկա դու առավոտյան ռավիոլի ուտողը չէիր: Բացած պատուհանից ծխի հոտը դուրս մղող թարմ առավոտյան արևառ օդը:
Գ. Չսիրածդ արևը, որ խուտուտ է տալիս չթրաշված դեմքդ ու ստիպում կկոցել աչքերդ, երբ քայլում ես դեպի ավտոբուսի կանգառը, ականջակալները դնում ականջներիդ, ձեռքդ տանում դրպանը, որ հեռախոսը հանես, միացնես՝ ռադիո լսես: Երբ հայտնաբերում ես, որ հեռախոսը թողել ես տանը: «Այսօր էլ մեքենաների ու մարդկանց ձայները լսեմ» միտքը:
Դ. Երբ ընկերդ ասում է, որ քեզ հետ հարց ունի քննարկելու, իսկ դու ասում ես՝ երեկոյան, կզանգեմ, կհանդիպենք ու ձեռքդ տանում ես ուսապարկդ, որ գրիչ հանես, գրես, որ չմոռանաս երեկոյան զանգահարել: Երբ հայտնաբերում ես, որ գրիչ չկա: Երբ փոխարեմը շոշափում ես ինչ-որ կլորավուն բան, հանում ես, տեսնում՝ երեք օր առաջ գնած յոգուրտ է ու մտածում ես :
Ե. Երբ հին երգ ես հայտնաբերում, որը լսում էիր փոքր ժամանակ խշխշացող ձայնապնակով ու բառերը չէիր հասկանում, իսկ հիմա, քիչ ա հասկանում ես, հետն էլ նույնն ես մտածում՝ Salut, c'est encore moi, Salut, comment tu vas? Le temps m'a paru très long, Loin de la maison j'ai pensé à toi (Ջո Դասսեն) :
Ս. Քո մաղթած «բարի գիշերը»:

[ivy]

Մարդ ամբողջ կյանքում ուշադրություն է փնտրում՝ այս կամ այն ձևով: Եվ սովորաբար ամենաշատ ուշադրության արժանանում է իր մահվան կապակցությամբ: Ինչ դաժան ու ցինիկ բան կա դրա մեջ:

[Հայուհի]

Չպիտի տենց բան անեիր... Ոչ մեկ ու ոչինչ կյանքդ չարժեին:
Աստված հոգիդ լուսավորի...

[Հայկօ]

...Եւ ասաց Աստուած. «Եղիցի լոյս», բայց եղեւ քյաբաբ:
Մի նախնադարյան մարդու օրագրից

Զարմանալի փաստ No. 1486. Ոչ ամբողջ Ակումբն է Զրուցարան, կամ Ակումբը ոչ միայն Զրուցարան է: Ամեն:

[Smokie]

Մի կես ժամ առաջ պապաս հետս խոսում էր ծուլությունից: Ասեց, որ ձեռքերս հորիզոնական պարզեմ, 180 աստիճան պտտացնեմ ու փորձեմ տաս րոպե տենց դիմանալ: Ասում եմ, «բայց ստեղ առաջին հերթին դիմացկունության հարց ա» ասեց, «հա, բայց ծուլությունն էլ ա ստեղ իրա դերը խաղում, դիմացկունությունդ ասում ա «պիտի պահես մինչեւ վերջ,» իսկ ծուլությունն էլ մյուս կողմից «հաաաա, չես կարում չէէէէ՞, դժվար ա չէէէէ՞, ասա ինչի՞դ ա պետք տենց բան ես անում, ավելի լավ չի՞ քո համար հանգիստ նստես»: Ես ծիծաղից թուլացել եմ, իսկ պապաս չի դադարում, շարունակում ա իրա հեգնական տոնով: «Հըըըը՞, ողնաշարդ չի դիմանու՞մ, դողում ե՞ս արդեն»: Ես ձեռքերս պահել եմ հորիզոնական դիրքով ու հո չեմ ծիծաղուում: Վերջը որոշ ժամաակ անց պապաս ասեց, «լավ հերիք ա»: Իջացրեցի ձեռքերս, ասեց «դե նստի», նստում եմ «հաաաաա՞, լավ ա՞ չէ, տենց հանգիիիիստ»:

Այ սենց տպավորություններ էին մոտս, դեռ շարունակում էի ծիծաղել ու խոսալ էդ մասին:

[Գեա]

Ինձնից կյանք առած իմ երազանքը ապրում է մոլորված իմ լաբիրինթում ,երբեմն պայծառ ու մեծ հույսով, որ կկարողանա դուրս պրծնել այս թակարդից, երբեմն դժգույն ու հուսահատ` անվերջ դեգերումներից:
Տեսնես երբևէ կկարողանանք հանդիպել իրար...

[impression]

ես բացարձակ կրոնական ֆանատիկ չեմ, կյանքում չեմ եղել ու քիչ հավանական ա, որ երբևէ լինեմ
բայց ես մի քանի օր առաջ պատահաբար մեկից լսեցի մի բան, ինչ առաջ լսել էի մեր օֆիսում աստվածաշնչյան սերտողությունների ժամանակ, որին հաջորդում էին քահանայի եզրահանգումներն ու սեփական ընկալումն էդ երևույթի վերաբերյալ
դա ինձ ծիծաղեցնում էր
իսկ երբ շատ պատահական մեկից լսեցի՝ աստված քո հետ է, ու դրանից հետո ինքը ուղեղս չսկսեց հարդուկել, այլ թողեց, որ ես մտածեմ նենց, ոնց ուզում եմ, ես հասկացա մի շատ պուպուշ բան

հիմա սկսելու եմ քո ուղեղը հարդուկել իմ եզրահանգումներով, նենց որ, խորհուրդ եմ տալիս հենց էստեղ դադարեցնել կարդալը

եթե աստված ինձ հետ ա, ուրեմն ես ունեմ նրանից մի աննշան մասնիկ, մի չնչին ատոմ, որը, սակայն, աստծո բացարձակ մեծության դեպքում լրիվ բավական ա, որ ես իմ կյանքը չփչացնեմ
ու դա նշանակում ա, որ իմ չնչին կյանքը, որի լինել-չլինելուց տիեզերքում ոչինչ չի փոխվի, իմ էդ չնչին կյանքը ԵՍ ի վիճակի եմ փոխել

դա նշանակում ա ունենալ ինքնագիտակցում, նշանակում ա սկսել սիրել ինքդ քեզ, նշանակում ա ներել քեզ, որ ծնվել ես նենց, ոնց ծնվել ես, այլ ոչ թե նենց, ոնց կուզեիր, ընդունել քեզ նենց, ոնց կաս, քո թերություններով, թուլություններով
էդ նշանակում ա սկսել կյանքը վայելել ու ոչ թե վաղվանից, այլ հենց հիմա
ժպտալ
չափսոսել
ընկալել ինքդ քեզ հենց էս պահին ու հենց էստեղ, այլ ոչ թե հավերժ ապրել անցյալում կամ ապագայում

ու ես փորձում եմ

[VisTolog]

Էն օրը՝ չեմ հիշում երբ, Դատարկության հետ նստանք մետրո: Կողքս երկու աղջիկ էին կանգնած: Մի 15 րոպե հետո, երբ արդեն դուրս գալու ժամանակն էր, գնացի կանգնեցի դիմացի դռան մոտ, ու մի կերպ սկսեցի ծիծաղս զսպել: Չնայած հարցրեց, թե ինչա եղել, բայց տենց էլ չասեցի, որ առաջին անգամ կողքիս կանգնած անծանոթ աղջկա ականջին ասեցի «Աչքերդ շատ սիրուն են…»

Լրիվ լովե էր…


ՀԳ Հիմա իմացա՞ր:

[Ինչուիկ]

Չեմ սիրում, որ տանը նստում եմ հաց ուտելու ու սեղանին դրված սպասքն ընդհամենը մի մարդու համար է․․․

[impression]

մի տեսակ նենց վայրի ազատություն ես զգում, երբ մի բան ես անում, որը գուցե դեմ ա քո ամեն ինչին, բայց ինքդ քեզ ինադ ընկած անում ես ու ընթացքում հա մտածում՝ էս ինչ եմ անում, ախր էս ինչ եմ անում...

[Rammstein]

Արյա, բա մարդ մի հատ ատոմային բոբմ չունենա՞ր, տաներ պատահաբար սպիտակ տան վրա գցեր:
Այ {ցենզուրայից դուրս բառ}-եր, ի՞նչ եք ուզում Լիբիայից, մարդիկ իրանց համար ապրում են: Հերիք չի՞ ձեր մարդասիրական բոմբերը հերթական անգամ գցեք անմեղ մարդկանց վրա, հերիք չի՞ աշխարհը պղտորեք… այ էս սմայլիկի հետ տալու պատճառներ…

[Chuk]

Սկիզբ

Դեռ նախորդ օրն է: Մայրիկիս ծնունդն է:
Ի՞նչ գնել: Ի՞նչ նվիրել: Այս բաժա՞կներից: Ո՛չ:
Այս դանակն ու պատառաքա՞ղը: Ո՛չ:
Աղ-բիբարի այս սպա՞սքը: Ո՛չ:

Շոկոլադ: Դա Ջուլիան: Իսկ դու՞: Հմմմ.... սուրճ... ի՜նչ հրաշալի հոտ ունի: Թքած գնի վրա, հենց սրանից, հենց իր համար:

Նաև ծաղիկներ: Ախմախ ծաղկեփնջեր: Չէ՛:
Լավն է: Գեղեցիկ: Դաշտային:
- Սա միանգմյա՞ է:
- Չէ, ամենամյա, ամեն տարի այս սեզոին ծաղկում է:

Հրաշալի է:

Մայրիկս: Տեսնես ինչքա՜ն եմ քեզ ցավ պատճառել: Բայց գիտե՞ս, թե ինչքան եմ սիրում: Չգիտես: Բայց զգում ես:
Ու խմիչք:

Կոմպլեքսներիցս է: Դրանք հաղթահարելու լավագույն մեթոդը խմելն է: Ավենավատ ու լավագույն մեթոդը: Կենացդ, ՄԱՅՐ:

Ու ողջ ընթացքում հիշում եմ. վաղն ընկերներիս համար կարևոր օր է:

[Chuk]

Շարունակություն

Արդեն հասել եմ աշխատանքի: Թեթև խումհարից գլուխս պտտվում է: «Այսօր լավ օր է», - մտածում եմ: «Տեսնես ինչու՞», - չեմ հասկանում:

Ծննդյան թեմա... .վայ քո արա.. էդքա՞ն խմած էիր... մոռացե՞լ էիր... դեբի՛լ...

Շնորհավոր ծնունդդ, լավ ընկեր... բայց էսօր մենակ ծնունդ չի... վերջապես ձեր ամուսնությունն իրավական հիմք է ստանալու ու ես... ես... հա, հենց ես.. վկա եմ լինելու


1:35, պայմանավորված տեղում եմ... շուտ եմ հասել, մյուսներն ուշ են գալու... հոգ չէ.. արևոտ է.. ես էլ կհիանամ Երևանի գեղեցիկ աղջիկներով:

Ի վերջո հավաքվում ենք ու գնում.. Ընկերներս, հուզված եմ... այսօր կարևոր օր է...

ԶԱԳՍ:
Փոքր սենյակ:
Երկու սեղան:
Երկու կին:
Սեղաններից մեկի առաջ՝ մենք:
Մյուսի առաջ՝ մի տղամարդ... աշխատողը բացատրում է... «Հանգուցյալի սեփականության իրավունքը..».. Չեմ լսում, թե ինչ է ասում.. կատաղում եմ... ԱՆԱՍՈՒՆՆԵՐ... Հարսանիք է... Ի՜նչ հանգուցյալ... ո՞նց կարելի է նույն սենյակում, նույն պահին:

Ճանապարհում է:
Այս մի կինը դեռ թղթերն է սարքում:
Մյուսը նայում է նրան... հո չի՞ սպասելու ավարտի... միացնում է դինամիկները... հարսանիք է, եկել ենք մեր ընկերներին պետության առջև ամուսնացնելու.. իսկ նրա դինամիկներից հնչում է սերիալի դերասանի տառապած խոսքը... «Զզվում եմ քեզնից, ատու՜մ եմ...»

Չգիտես՝ ծիծաղե՞ս, թե՞ լաս:
Սա է մեր իրականությունը:

Հետո նշում եք... թեթև... փոքր.. շամպայն.. չորս հոգի... դուք.. ընկերներդ... հրաշալի է... շուտով կգա երեկոն...