Երբ արևոտ ,պայծառ օրվա ընթացքում մի հանդուգն ամպ որոշում է փակել արևը ,իմ տրամադրությունը ակամայից ընկնում է, հիմա էլ այսօրվա իմ պայծառ օրվանից հետո ,նորից ամպամել է միտքս
Երբ արևոտ ,պայծառ օրվա ընթացքում մի հանդուգն ամպ որոշում է փակել արևը ,իմ տրամադրությունը ակամայից ընկնում է, հիմա էլ այսօրվա իմ պայծառ օրվանից հետո ,նորից ամպամել է միտքս
Տխրությունս վերափոխվել է ուրախության....
Մի ամիս անընդհատ ինձ ստիպում էի ժպտալ:Իսկ այսօր չեմ կարողանում աչքերիս փայլը թաքցնել:Ինչեր ասես չեն անի մի քանի բառերը`սիրալիր տոնով ասված....
Կանայք լինում են միսս Հեվիշեմ, Էսթելա և երջանիկ: Վերջինի մասին Դիքենսը չի էլ գրել: Գուցե կարիքը չկար, որովհետև դա խնդիր չէ: Չէ՛, խնդիր է, քանի որ հազվադեպ հանդիպող երևույթ է:
Հոգնել եմ առաջին երկուսը լինելուց: Ուզում եմ մի քիչ էլ երջանիկ լինել:
Չսափրված դեմքով, մազերը
Չսանրած,
Կարգին չի արթնացել,
Բայց չի մոռանում ժպտալ,
Երբ հիմար-հիմար դուրս տալով`
Թափառում ենք միասին,
Ու շատ լուրջ զգում միմյանց կարիքը
Անգամ սեքսից հետո:
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
Թույլ տվեք լինել երջանիկ...
Ինչու, ինչու չի կարելի գոնե մեկ օր լինել երջանիկ, լինել ուրախ, ինչու պարտադիր ինչ որ մի անիմաստ ստվեր պարտադիր պիտի գա ու ընկնի, այն ԼՈՒՅՍի վրա, որ մի քիչ լուսավորել էր շուրջս ու ժպտում էի, ծիծաղում ի սրտե և ուրախ էի, շատ ուրախ
Դու շրջում ես ամենուրեք, դու չըկաս,
Աներևույթ դու խոսում ես աշխարհում,
Հանկարծ, անկարծ շշնջում ես, որ կըգաս,
Հըմայում ես, կանչում, կանչում ու լռում.
ՎԱՀԱՆ ՏԵՐՅԱՆ
Մոդերատորական: Այս թեման օրագրային գրառումների և ոչ թե թեմաների քննարկման համար է: Եթե ցանկանում եք որևէ թեմա քննարկել, քննարկեք համապատասխան թեմայում: Այս թեման մի վերածեք երկխոսության: Բոլոր այն գրառումները, որոնք օրագրային գրառումները վեր են ածում երկխոսության կամ քննարկման, թեմայից դուրս են և ենթակա են ջնջման:
Վերջին խմբագրող՝ Philosopher: 21.01.2008, 14:53:
Երբեք այսքան անընդմեջ սիրո խոստովանություն չէի լսել… Ինչ լավ է, որ արդեն հասուն մարդ եմ ու գլուխս ուսերիս կմնա ամեն դեպքում, չեմ կորցնի այն ու սկսեմ փնտրել այսուայնտեղ…
Բայցևայնպես, ամեն անգամ լսելուց կամ կարդալուց այդ բառերը մեջս ամեն ինչ տակնուվրա է լինում, հոգիս ջերմանում է… մեկ-մեկ նույնիսկ վախենում եմ հավատալ ու կասկածել, թե դա ինչպե՞ս կարող էր պատահել ինձ հետ…
Այս թեման օրագիր է։ Հետևաբար այստեղ կարող ենք գրել մեր օրագրային մտորումները։
Այս թեման անկա՛պ օրագիր է, հետևաբար այստեղ կարող ենք գրել մեր բոլոր անկապ, ամբախ–զամբախ մտքերը… Բայց մի պայման կա. իհարկե, չպիտի խախտենք ՀՀ սահմանադրությունը, օրենքներն ու ակումբի կանոնադրությունը։ Այս պայմանին բավարարող ի՜նչ ուզենք կարող ենք գրել…Բայց չէ՛, մի պայման էլ կա։ Այսօր պարզվեց, որ այս օրագրում չի կարելի մտորել՝ ուրիշի մտորումները մեջբերելով ու վերլուծելով։
Թե չէ մոդերատորները կջնջեն գրառումդ։ Բայց տարoրինակ կանոն է, չէ՞։
Օրինակ՝ ես իմ անձնական օրագրում հաճախ մեջբերումներ եմ անում ուրիշների մտքերից։ Ի՞նչ վատ բան կա դրա մեջ։
Հետաքրքիր է, իսկ այս օրագրի կանոնների մասին կարելի՞ է մտորել այս թեմայում։ Օրինակ՝ թեկուզ հենց այս գրառումը թույլատրվա՞ծ է արդյոք… Շուտով կիմանանք։
Ու ընդհանրապես, ինչպիսի՞ գրառումներն են թույլատրված ու ինչպիսիք՝ ոչ։ Տեսնես կա՞ն ուրիշ պայմաններ, բացի իմ հայտնաբերածներից։
Ի դեպ, կանխազգում եմ, որ այս թեմայի կանոնները ապագայում փոխվելու են։ Գուցե ավելի խստանան կամ էլ՝ հակառակը։ Հնարավոր է, որ ընդհանրապես այս օրագիրը փակվի ու այլևս չբացվի։ Տեսնենք…
Հա՜, համենայն դեպս նշեմ, որ սրանք իմ օրագրային մտորումներն են, նենց որ, մոդերատորներ ջան, հույս ունեմ, որ գրառմանս վատ աչքով չեք նայի։
Queen-ը սենց մի երգ ունի՝ «I'm Going Slightly Mad»։ Լսե՞լ եք … Մի խոսքով, ժողովուրդ ջան, ներողամիտ եղեք ցնդած մտորումներիս նկատմամբ…
Վերջին խմբագրող՝ Արշակ: 21.01.2008, 20:46:
Добро победило зло, поставило его на колени и зверски убило
Էէէէ, Արշակ, դու էլ սկսեցիր ընենց բաներ մտորել, որոնք ինչ-որ շատ անհատակացված են ու ինչ-որ շատ նեղացած են ու նաև` ոչ ճշգրիտ: Մտորումներիդ նկատմամբ հումանիստական ներողամտությամբ հանդերձ` մոդերատորության վերաբերյալ մտորելիս աշխատիր ճշգրիտ լինել, այլապես մոդերատորությունը կզբաղվի քեզանով, այո, եթե դու չես զբաղվում մոդերատորությամբ, մոդերատորությունն է զբաղվում քեզանով: Այսօր չի պարզվել, որ չի կարելի երկխոսությունների վերածել թեման: Դա պարզվել է 10.01.2008, 23.04-ին, երբ քեզանից ոչ պակաս մոդերատորական անցյալ ու մի քիչ էլ ավելի ավագ մոդերատորական ներկա ունեցող, քեզ միանգամայն ծանոթ ու հարազատ Ուլուանան գրել է.
Այնպես որ, եղբայր, մտորելուց առաջ էլ մեկ-մեկ արժի մտորել` մտորել թե ոչ:Ուլուանա-ի խոսքերից
P.S. Գրառումդ չի ջնջվի, մտորել ես, էլի, մտորելդ մոդերատորականիս վնաս չէ, վնաս չէ
Քամու տակ կանգնած`
Նայում եմ ծանոթ պատուհանին,
Որից այն կողմ անցել է
Կյանքիս որոշակի հատված:
Հետո տեղաց ձյուն,
Իսկ ես գլխարկ չէի հագել,
Օձիքս բարձրացրի
Ու գնացի մոտակա կաֆեն,
Ուր հաստատ ոչ ոք
Վան Գոգի մասին չի լսել:
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
Ես որ երևի երբևէ ոչինչ այդչափ ուժեղ չեմ ատել, հիմա ատում եմ ամբողջ սրտով քե՛զ, հեռավորություն
Ու տարածության զորության դեմ իմ անզորությունն ինձ էլ ավելի մեծ ցավ է պատճառում
True wisdom comes to each of us when we realize how little we understand about life, ourselves, and the world around us
Socrates
Նայում եմ ուրջս ու բոլորը տխրում են, բոլորը ինչ-որ բան են կորցրել, իսկ ես գտել եմ
Գտել եմ այն ինչ երկար եմ փնտրել։ Երկար սպասում էի, ու եկավ այն ժամանակ, երբ չէի սպասումհիմա ուզում եմ ժպտամ, բայց գիտեմ, որ սխալ կարծիք կկազմեն, կամ էլ կսկսեմ հարցեր տալ... իսկ ես ճշմարտությունը թաքցնելու համար, ոչինչ չեմ ասի, միայն կժպտամ
Դու երբեք չես տեսնի այն լույսը, որ տեսնում է կույրը,
Չես տեսնի այն աշխարհը , որտեղ ապրում է նա,
Ու պատկերացրու՝ նրա աշխարհում կա քեզ համար անիրական թվացող սերը…
Երբեք չես տեսնի լույսն այդ, ինչպես չես զգում այն սերը,
Որ հայտնի է ամեն թփին ու ծառին,
Ու այն նստարանին, որ ամեն անգամ քո փոխարեն իմ կողակիցը իրենք են եղել,
Ու մեր զրույցը եղել է միայն, միայն քո մասին:
Բոլորը գիտեն բացի քեզանից,
Չէ սխալվեցի, բոլորն զգում են, բացի քեզանից…
Մենք փոխանակվեցինք մեր ժպիտներով
Սրանով գնում եմ դեպի անհայտություն: Չգիտեմ՝ վերջս ինչ է լինելու: Կարող եմ մի ակնթարթում քանդել հինգ տարում կառուցածս, ու մայրս հետևիցս կանչում է. «Պետք չէ, մի՛ գնա»: Բայց վախ չկա մեջս, ինչ-որ տեղ էլ դա իմ ուզածն է: Չէ՞ որ համարձակությունս չէր հերիքում, որ իմ ձեռքով ամեն ինչ քանդեմ, ոչնչացնեմ, իսկ այսպես թեև ես էլ մեղքի բաժին կունենամ, բայց կիմանամ, որ գլխավոր գործող անձը ես չեմ: Միայն մորս համար եմ անհանգստանում. ի՞նչ կլինի նրան, երբ իմանա, որ իր բոլոր երազանքները պետք է հօդս ցնդեն, որ իր աղջիկը խելառի մեկն է ու մի «փոքրիկ» բանի համար կործանում է տարիներ շարունակ կառուցածը:
Ի՞նչ եմ խառնվել իրար: Գիտեմ, որ Աստված ինձ հետ է, որ Նա կորոշի, թե ինչ կպատահի ինձ հետ, թե որ փուլում թելը կկտրվի, և ես ստիպված կլինեմ նոր կյանք սկսել կամ ընդհանրապես ստիպված չեմ լինի: Ես ռիսկի սիրահար եմ, բայց սա ռիսկի հարց չէ. Աստված ձեռքս բռնել է, տանում է դեպի անհայտը:
Ուզում եմ ինչ որ բան անել, ուզում եմ ինչ որ բան փոխել...
Սակայն այն ինչ ուզում եմ չեմ կարող անել
Ինձ այնքա անզոր ու փոքր եմ զգում
Ինչ ահավոր է...
Նաև մենակ եմ
Այս ուր եմ գնում?
Դու շրջում ես ամենուրեք, դու չըկաս,
Աներևույթ դու խոսում ես աշխարհում,
Հանկարծ, անկարծ շշնջում ես, որ կըգաս,
Հըմայում ես, կանչում, կանչում ու լռում.
ՎԱՀԱՆ ՏԵՐՅԱՆ
Այս պահին թեմայում են 2 հոգի. (0 անդամ և 2 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ