Անկապ օրագիր

[Cassiopeia]

Այսօր… մի քանի ժամ առաջ… Պարբերաբար զգացվող սառը օդ ու ցուրտ… ու այդ ցուրտն ու սառն օդը չեզոքացնող ջերմ հոգի: Մի՞թե հնարավոր է նման բան: Չէ չեմ չափազանցնում: Հակառակը, ջերմ է հոգիս հանգիստ ու ուրախ:

[Նորմարդ]

Այսօր… մի քանի ժամ առաջ… Պարբերաբար զգացվող սառը օդ ու ցուրտ… ու այդ ցուրտն ու սառն օդը չեզոքացնող ջերմ հոգի: Մի՞թե հնարավոր է նման բան: Չէ չեմ չափազանցնում: Հակառակը, ջերմ է հոգիս հանգիստ ու ուրախ:

Այսօր… մի քանի ժամ առաջ… Պարբերաբար զգացվող սառը օդ ու ցուրտ… ու այդ ցուրտն ու սառն օդը չեզոքացնող խաշ և ռուսական օղի, տրամադրությունդ այնպես է, որ պարել ես ուզում, ու պարում ես… փողոցում անծանոթ մարդիկ խեթ խեթ նայում են մի պահ մինչև չեն զգում վրայիցդ դուրեկանորեն բուրող սխտորի հոտը, հետո ժպտում են մեղմ ժպիտով և շտապում տուն, քանզի բավականին ցուրտ է, սակայն քեզ ոչինչ չի անհանգստացնում քո ստամոքսում հարմարավետ տեղավորվել է ձմեռային սեղանի թագուհին
Էխ մեկ էլ երբ կլինի

[StrangeLittleGirl]

Ես չգիտեմ, թե ով է հորինել բանավոր քննությունները ու չգիտեմ, թե ինչու դրանք մինչև հիմա գոյություն ունեն: Մի՞թե ոչ ոք չի նկատում, թե որքան անարդյունավետ են դրանք ու որքան քիչ են արտահայտում ուսանողի գիտելիքները: Մի կողմից, եթե լավ խոսել գիտես, կարող ես ամեն ինչի տակից դուրս գալ: Ավելին՝ եթե քեզ քննողը մի քիչ էլ անգրագետ է, դու կարող ես որևէ բան ասել ու պնդել, որ ինչ-որ տեղ կարդացել ես: Մյուս կողմից, լարված հայացք, քեզ ստորացնող դեմքի արտահայտություն, որն ասում է. «դու իմ ձեռքերում ես», ինչ ասում ես, պնդում է, որ սխալ է, ինչքան էլ համոզես, որ դու դա կարդացել ես, ինչքան էլ տրամաբանական վերլուծության ենթարկես ասածդ: Ու ցավն այն է, որ ապացույց չունես… Եթե գիրքը բերես, դեմ տաս, կարող են պնդել, որ դու քիչ առաջ ուրիշ բան էիր ասում:
Մեկ անգամ սխալվում ես, և սկսվում է արգելակումը. մնացած բոլոր հարցերին ուղղակի չես կարողանում պատասխանել:
Էլ չեմ խոսում ամբողջ սթրեսի մասին, որն առաջացնում է քննությունը: Վերջիվերջո, մարդ ենք, մեր առողջությունը մեզ պետք է:
Գրավոր քննություններս միշտ աննախադեպ լավ եմ հանձնել, ստացել եմ պատասխանիս համապատասխան գնահատական: Դրան գումարած՝ այսքան չեմ լարվել, եթե չհաշվենք առաջին կուրսում ֆիզիկայի քննությունը, երբ քննասենյակից դուրս գալուց հետո ուղղակի ընկա գետնին: Լավ էր՝ Էլլան կողքս էր, կարողացավ բռնել գլուխս: Բայց դա լրիվ ուրիշ պատմություն է, էներգիայի լրիվ սպառման հետևանք. ընդամենը չորս ժամ քնելուց հետո գնացել էի քննության, իսկ ներսում ոչ միայն իմ գրավորն էի գրել, այլև ևս մի հինգ հոգու: Այդ դեպքն ինձ մոտ ինչ-որ պաշտպանական մեխանիզմ առաջացրեց. դրանից հետո քննության ժամանակ ընկերներս ինչ հարցնում են, չեմ կարողանում պատասխանել:
Ես հաստատ այն առարկաներն ավելի լավ չգիտեի, քան նյարդաբանությունը, որի քննության ժամանակ դասախոսն ուղղակի պնդում էր, որ ես չեմ պարապել, ոչինչ չգիտեմ, չնայած հետո «գերազանց» էր նշանակել: Իմ գիտելիքների ապացույցն այն է, որ այսօր դրանց շնորհիվ ցանկացած առարկայի «տակից դուրս եմ գալիս», անգամ կարողանում կիրառել իմ առօրյա կյանքում:
Ա՜խ, ե՞րբ պետք է վերանան այս անիծյալ բանավոր քննությունները: Գուցե այդ ժամանակ ես այլևս ուսանող չլինեմ, բայց գոնե կրտսեր ընկերներիս տեսնեմ, ուրախանամ, որ նրանց համար քննությունը պատերազմ չէ, որտեղ դասախոսը բոլոր դեպքերում հաղթող է, իսկ քո վիճակը կախված է նրանից, թե դու դասախոսի՞, թե՞ հակառակ կողմից ես…

[impression]

Էլի բոլորից փախա... Խրոնիկ ա դառնում արդեն.... Լավ չի....

Բայց իրոք բախտս բերեց, շատ լավ պայմաններ են հանգստանալու համար՝ հեռուստացույցը չի աշխատում, մնում է կարդալը: Հետս 4 գիրք էի բերել՝ հաստափոր, կարգին գրքեր... Մնացել է մեկը... Եկել եմ երեկ, դեռ մնալու եմ ևս մի քանի օր.... Խրոնիկ ա դառնում արդեն... Լավ չի....

[Սերխիո]

տեսնենք ինչ կլինի սրա վերջը
ուզումեմ զանգեմ դասախոսիս քննության համար խոսամ ,գիտեմ ,որ 90 տոկոս չի մերժի ,բայց դե...չի դզում
Ախր ուրիշ ձև չունեմ 4 հատից 4 էլ չեմ մտել
-

[Goga]

Ոչ ոք քեզանից լավ չի նկարում, ոչ մի պատկերասրահում չեմ հանդիպել քո նկարներից, դու երբեք ճոխ ցուցահանդես չես կազմակերպում, այլ թաքուն նկարում ես գիշերները, որ ոչ ոք չտեսնի քո ձեռքի շարժումները, քո նկարները երբեք չենք տեսնի կտավի վրա, դրանք լինում են միայն ապակիներին՝ պարզ ու թափանցիկ, ինչպես դու ես ձյու՛ն…
Սիրում եմ նայել քո նկարներին ու հիմնականում այն ժամանակ, երբ երթուղայինով երկար ճանապարհ եմ գնում
Այսօր դու նկարել էիր մեզ երկուսիս, համենայնդպես ես այդպես հասկացա, կանգնել ու նայում էինք միմյանց, բայց ախր ինչպես հայտնվեց այդ արևը…ցավոք գործերդ մնայուն չեն ձյու՛ն…

[Cassiopeia]

Փոքրիկ վարդ… Տեսնես ձմռան ցուրտը քեզ հոգեպես չի՞ ընկճել… Այսօր, երբ տեսա քո կծկված թփերի սառը դողը… զգացի, թե ինչքան թանկ ես ինձ համար: Միայն թե չսառես: Քո արքայական գեղեցկությունը դեռ պիտի շոյի աչքերս: Ի՞նչ եմ անելու առանց քեզ… Չհեռանաս ինձանից, չլքես ինձ: Դու, որ դեռ իմ փոքրիկ մոլորակի բնակիչ չես, բայց մասիկն ես իմ ԵՍ-ի, չմասնատես հոգիս:
Թույլ տուր քեզ ծածկեմ… բայց արդեն ուշ է: Հիմա միայն տաք ծածկոցը կփտեցնի քեզ, հիմա միայն դու՝ միայնակ, ապավինած ուժերիդ պիտի պայքարես հանուն գարնան ջերմության զգացումի: Մի հանձնվիր, պայքարիր, ախր դու ինձ պետք ես… Մի լքիր ինձ մյուսների նման…

[Աբելյան]

Մարդը միշտ էլ ձգտում ա կատարելագործվի: Ես էլ եմ մարդ, ես էլ եմ ուզում փոխվեմ դեպի լավը: Բայց որոշ հարցերում ավելի եմ հետ գնում: Վերջերս ավելի ու ավելի եմ ցրված դառնում: Էսօր 500 դրամ զդաչին մոռացա վերցնեմ: Բիձեն չլներ, խորամանկ մեկը ըլներ, էսօր էլ էի 500 դրամ կորցնելու:

[Vive L'Armenie]

.....................
Դու դեռ չես մեռել...Իմ հիվանդ սրտում
Դու դեռ ապրում ես երազի նման,
Բայց չէ որ միշտ էլ երազ էր միայն
Պայծար պատկերդ այս անապատում:
Ես քեզ սիրում եմ, դու դեռ չես մեռել
Ես ամենուրեք քեզ եմ որոնում
Դու, երազների լուսե օրրանում
Անուրջ, որ գուցե բնավ չե՞ս եղել...
Քեզ իմ կարոտի կսկիծն է վառել
Երազանքներում իմ նվիրական
Իմ քույր, իմ դահիճ, իմ սուրբ սիրեկան
Ես քեզ սիրում եմ, դու դեռ չես մեռել...
........................

(..........)

[Script]

Որոշել եմ ինչ անել,արդեն հստակ կազմված պլան ունեմ, մտերիմներիցս ամենափորձառուն անգամ վստահեցնում է,որ արդյունքը ինձ շատ կգոհացնի... ամեն ինչ կարծես թե որոշված ու պարզ է...բայց նորից ինձ վատ եմ զգում,մի տեսակ անարդար կլինի իր հանդեպ,բայց մյուս կողմից էլ այլընտրանք չունեմ,եթե չանեմ ես ,վաղ թե ուշ ինքը կանի,ավելին ինքը առաջինը սկսեց,ամեն մի ակցիայի պետքա տալ համապատասխան ռեակցիա ,ես ուղակի պատասխան քայլ եմ անելու,որ «չ»ոտնահարված ինքնասիրությամբ դուրս գամ դրությունից... Չեմ հասկանում բնազդով եմ առաջնորդվում՝ոչնչացնում եմ,որ չոչնչացնի,թե ուղակի չեմ ուզում կորցնել սրտիս հարազատ մի մարդու ...

[Malu]

Ես մեռնում եմ առանց քեզ…
Զգում եմ,թե ինչպես է հոգիս օրեցօր լքում մարմինս` մաս-մաս…
Աչքերս այլևս ոչինչ չեն տեսնում շուրջս: Ամենուր քո պատկերն է ինձ հետապնդում: Չեմ կարողանում ձերբազատվել դրանից: Դուրս եմ գալիս աշխատանքից, քայլում եմ դեպի կանգառ, իսկ աչքերս ասես իմը չլինեն, չեն ենթարկվում ինձ,այլ թափառում են ինչ-որ տեղ հեռվում…քեզ են որոնում: Ո՞վ է կանգնած դիմացի մայթին, այդ դու չես արդյո՞ք քո սլացիկ ու ինքատիպ կանգնելու ոճով: Եթե դու ես, ապա ինչու՞ չես նայում ինձ վրա: Աչքերս ստիպում են ինձ ավելի լարել տեսողությունս: Ախ այս մշուշը, որ չի թողնում քեզ գրկեմ իմ հայացքով: Ի՞նչ,այդ դու չե՞ս: Իսկ այնքան նման էիր…
Իջնում եմ իմ կանգառում: Քայլերս ուղղում եմ ուժով դեպի տուն: Չէ’, քարշ եմ գալիս դեպի տուն, քանի որ ոտքերս էլ արդեն իմը չեն, դրանց էլ ես տիրացել: Հապա թե ոչ, ասա ինչու՞ են ամբողջ ժամանակ ուզում դեպի քեզ վազել: Ես քայլում եմ, իսկ ինձ թվում է, թե բոլոր ճանապարհներս դեպի քեզ են տանում: Ահա և իմ շենքը, որտեղ միշտ կանգնում էինք,ու դու ինձ ժամերով ճանապարհում էիր. ամեն անգամ ասես վերջին անգամը լիներ: Հապա թե ոչ, ինչու՞ էիր այդպես ագահորեն համբուրում ամեն անգամ, ու ամեն անգամ աչքերիդ մեջ նույն վախն ու ցավն էր… ինձ կորցնելու վախը: Որքան էլ որ աչքերս քեզ այստեղ էլ փնտրեն, միևնույն է չկաս: Մենակ բարձրանում եմ մութ ու անվերջանալի աստիճաններով: Երանի երբեք չհասնեմ այդ դռանը: Իսկ միգուցե դու արդեն ներսում նստած ի՞նձ ես սպասում….
Հիմար ուղեղս: Ինչ ասես մտքով չի անցնի, ինչ հիմար բան ասես որ չի մտածի… Զառանցում է խեղճն արդեն: Ախ հա~, չէ որ ուղեղս էլ ինձ այլևս չի պատկանում: Մեղվի նման բջիջ առ բջիջ կլանում ես ու տեղադրում քեզնից մի մասնիկ:
Ականջներիս մեջ նույն մեղեդին է: Այո՛, քո ձայնը ինձ համար ամենաբաղձալի մեղեդին է, որ միշտ նույն երգն է երգում: Հեռվից քամին բերում հասցնում է ինձ այն երեք բառը, որ վերջին հանդիմպանը հազիվ կորզեցի քեզնից: Չէիր ուզում խոստովանել, որ ինձ ցավ չպատճառե՞ս: Իրականում ես դա գիտեի: Դու ինքդ քեզ ցավ պատճառեցիր դա խոստովանելով. չէ՞ որ երդվել էիր այլևս չսիրել, իսկ հիմա փաստորեն երդումդ դրժեցիր,ու դրանով իսկ մեծ ցավ ապրեցիր` կարծելով թե դավաճանում ես սեփական անձիդ: Ու գլուխդ առնելով փախար…
Չէ’, չէ’, չէ’, սրտիս ձեռք չտաս: Գոնե այդ մեկը թող ինձ քեզնից նվեր: Այն ամբողջությամբ քեզնով է ներծծված ու հազիվ է բաբախում: Թեև չէ, բաբախում է քո սիրտը, բայց իմ կրծքի տակ: Իսկ իմ սրտի զարկերը վաղուց չեմ զգացել… Սրտիս վաղուց ես տիրացել առանց նույնիսկ իմ թույլտվությունը հարցնելու: Եկար ինչ-որ անհայտությունից, մխրճվեցիր այնտեղ, ու սկսեցիր ներսից կեղեքել, քայքայել, կարծես սեփական տանը լինեիր, այնքան ազատ էիր քեզ զգում այնտեղ, այնքան ընդարձակ, տաքուկ, լուսավոր… այն ինչ քեզ պետք էր ու պակասում էր:
Բախ… բախ…. երևի այսպես է քո սիրտը բաբախում: Կարող ես վաղը այն ետ վերցնել, քանի որ անշունչ մարմնում այն այլևս երկար ապրել չի կարող….

[Goga]

Վե՛րջ, այլևս չեմ կարող այսպես ապրել, կամ դու ինքդ կհեռանաս, կամ էլ ես ստիպված դուրս կնետեմ քեզ… քո խնդրանքով քեզ վարձով տրամադրել էի սրտիս մի անկյունը, ու դեռ բավական չէ դու չես վճարել դրա համար, հիմա էլ քո սեփականությունն ես այն համարում, կամ վարձահատույց եղիր ինձ քո մեծ սիրով, կամ հեռացիր ընդմիշտ…վերադարձ երբեք չփնտրես....

[ivy]

Հնարավո՞ր է կորցնել մի բան , ինչը չես ունեցել,
Կարոտել այն, ինչը չի եղել:
Հնարավո՞ր է տխրել առանց պատճառի,
Մտածել առանց իմանալու,
Սպասել առանց հուսալու:
Հնարավո՞ր է սիրել առանց ճանաչելու;
Խոսում եմ առանց ձայնի, տեսնում եմ առանց նայելու, հնարավո՞ր է, որ գժվում եմ...

Հնարավոր է:

[Ծով]

Տե՛ր, անարդար է այսպես ծնվելը, այսպես մեռնելը ամեն մի վայրկյան,
Երբ խարխափում է խավարը լույսում, և ծամում է ինձ անորոշ ներկան...

Վաղը...սա էլ կանցնի..մի վայրկյան ընդամենը կհիշեցնի իր մասին...ոչ ոքի մտքի ծայրով անգամ չի անցնի, որ այս տխրությունը կապ չունի ո՛չ սիրո, ո՛չ ընկերության, ո՛չ առօրեական հոգսերի հետ...
Եվ սա էլ կանցնի..գուցե մեկ ամսից, գուցե երկու, գուցե ավելի շատ...
գուցե կգնամ..շատ հեռու...ու գուցե դադարեմ կարոտել...
Ոչ ոքի մտքի ծայրով անգամ չի անցնի..երբեք..թե հենց ինչու՞ եմ այսքան մտահոգ...
Ու պետք էլ չի..գուցե...մի տեսակ ընկածը վերցնել չեմ սիրում..այն էլ մտքի ծայրից

[Cassiopeia]

Այսօր հոգիս երրորդ անգամ ոտնատակ արեցին: Սկզբում՝ երկու անգամ մի հոգեհարազատ անձնավորություն, հիմա՝ մյուս սիրելիս… Ոչինչ, դա էլ կանցնի… հետո էլի կժպտամ, ցավը խորը կթաղեմ հոգուս խորքերում… բայց…
Հիմա պիտի ելք փնտրեմ, վերադարձնելու այն պարտքը… նյութականը… որն արժեք չունի, իսկ հոգուս պարտքը… ուղղակի լուռ կասեմ, ես սիրում եմ ձեզ…