Ատում եմ ժամանակակից գիտատեխնիկական առաջընթացը, որ այսքան անկատար է: Բջջային հեռախոսների զարյադկան նստում է, ինտերնետ-կապն անջատվում է, խելքը գլխին, մի շնորհքով բան չեն կարողանում ստեղծել
Ատում եմ ժամանակակից գիտատեխնիկական առաջընթացը, որ այսքան անկատար է: Բջջային հեռախոսների զարյադկան նստում է, ինտերնետ-կապն անջատվում է, խելքը գլխին, մի շնորհքով բան չեն կարողանում ստեղծել
Հայուհի (19.10.2010)
Բայց մենք՝ հայերս, ինչ կանիբալ-կամիկաձեի հատկություններ ունենք չէ՞: Ինչքա՜ն ենք սիրում սրա-նրա մարմնի ինչ-որ մասն ուտել կամ նահատակվել ինչ-որ մեկի ներքին ու արտաքին գրեթե բոլոր օրգաններին: Այ օրինակ նկատե՞լ եք, երբ երեխա է ծնվում, սկսում ենք ազգուտակով ուտել խեղճ պստոյի մռութը, հետո թաթիկը, հետո տոտիկը, տոտուզիկը, տղա երեխու դեպքում էլ մեռնում նրա դամբուլիկին: Երբ սիրահար զույգ է ձևավորվում, դրանցից մեկնումեկը հաստատ սրտակերն ա, մյուսը խելքահան անողը: Հետո սկվում ա մռութակերությունը, թշակերությունը, վերջում էլ սրտի կլապաններին սատկելու ու ջան ու ջանդակին մեռնելու հատկանիշներ են ի հայտ գալիս: Կան մի խումբ մազոխիստներ, որոնց մեռնելու ցանկություններն ավելի քան հեռուներն են գնում...որտեղ, որ մասում, ինչ միջավայրում և այլն: Ու տենց սաղ կյանքներս մեռնում ենք, սատկում, մարտիրոսվում, ուտում, կուլ տալիս, կյանքակերությամբ զբաղվում կամ հակառակը, բայց երբեք, ոչ մի դեպքում ինքներս մեզ կամ դիմացինի համար չենք «ապրում»: Հաճախակի մտածում եմ, խի՞ ենք մենք այսքան անկապ տեղը մեզ «զոհաբերում»: Հանուն ինչի, ու՞մ համար: Եսի՞մ...
Բայց դե որքան էլ խորհենք, մեկ է, սրան-նրան մեռնելով ու դիմացինի ներքին, երբեմն էլ արտաքին օրգաններն ուտելով, մեր ազգը, ըստ երևույթի, դասվում ա աշխարհի ամենա ռոմանտիկ երկիրը՝ Ֆրանսիայից հետո, որովհետև...
...այսօր այսքանը...
լա՜վ դե ես հելա մեռնեմ ձեզ....
Բոլոր ճանապարհները տանում են դեպի մահ: Մոլորվի´ր:
Բրազիլի պատմությունը
Չուտես, չխմես, օր ու գիշեր իրան նայես:
*e}|{uka* (20.10.2010), CactuSoul (20.10.2010), Chilly (20.10.2010), einnA (20.10.2010), Nare-M (21.10.2010), Tig (20.10.2010), Yeghoyan (20.10.2010), Անտիգոնե (20.10.2010), Արևածագ (20.10.2010), Արևհատիկ (20.10.2010), Բարեկամ (20.10.2010), Դեկադա (20.10.2010), Երվանդ (20.10.2010), Լուսաբեր (20.10.2010), Հարդ (20.10.2010), Ուլուանա (26.10.2010), Ռուֆուս (20.10.2010)
Այնտեղ, ուր մենք չկանք, չկա ոչինչ: Ու բառերն, այնտեղից լցվող, դատարկ խոսքեր են:
Լավ բաները պատահում են նրանց, ովքեր գնահատում են լավը:
Աշու՜՜՜ն... որքան գեղեցիկ է այն, իր գույներով ու բույրերով....բա ձայները...
քայլում ես ու ակամա ունկնդիրը դառնում տերևների շուրթին հանգչող շշուկներին...
զարմանում եմ՝ ինչու է Աշունը բաժանման եղանակ համարվում, ախր այսքան հանդիպում..մեկ էլ ե՞՞՞րբ է լինում....երանգները գգվում են իրար, քամի տերևներին գրկում, անուշ խշխշոցն է շուրջդ տարածվում..........
մի խոսքով սիրում եմ ու վերջ էս Աշունը, անձրաշող ու արևաջերմ իմ աշու՜՜՜նը...
ԱՇՈՒՆՍ
Էնքան երգ գիտեմ, ափսոս ձայն չունեմ...
(c) ճիշտ պապիկ
I love my life and I celebrate it every day...
Ժամը ժամից անցել է արդենանուշ մրափն իր գիրկն է կանչում
բուռն էր օրն այս, որ ավարտվեց ...
աշնանացան տերևների վրայով զբոսանք.... այց ատամնաբույժին... լիքը զանգեր, որ դեռ պիտի շարունակվեն ... բայց իրոք, լավ եմ ինձ զգում, որ զանգում եմ ու ասում «Շնորհավորում եմ....», ափսոս մյուս կողմի զրուցակցիս զգացողությունից ինձ է հասնում միայն ձայնի ուրախ տոնայնությունը
վաղը, մեկ էլ մյուս օրը, որին կհաջորդի... շատ սպասված մի օր... ու այդ օրը Հայաստանում չեմ լինի......
Վերջին խմբագրող՝ Lianik: 21.10.2010, 00:09:
Tig (21.10.2010)
Այսօր հենա-հենա խայտառակվելու էի: Դե գիտեք, որ չինացիքս սկսում են ճպչպացնել, թող ու փախի: Այսօր տղա չինացին հետս զրից է անում, ասում է՝ նկատել եմ, որ եվրոպացիք հաց ուտելու ընթացքում անընդհատ խոսում են: Ու որպես զտարյուն եվրոպացուինձ հարցնում է՝ ձեր մոտ է՞լ է այդպես: Ես էլ սկսեցի պատմել, թե մեր ընտանիքում ինչպես են քրոջս ու ինձ դաստիարակել փոքր ժամանակ: Ասում եմ՝ փոքր ժամանակ մայրս անընդհատ ասում էր, որ ուտելիս… ու ուզում էի շարունակել՝ բերանը փակ կերեք, մի ճպճպացրեք:
Ես գիտեմ, որ նորմալ է, դու ընդհանուր դեցիբելների քանակը պակասացրու հաց ուտելիս:Բայց լավ մարդիկ են:
Il y a un spectacle plus grand que la mer, c'est le ciel; il y a un spectacle plus grand que le ciel, c'est l'intérieur de l'âme. (V. Hugo, Les Misérables)
Amaru (21.10.2010), Ariadna (21.10.2010), einnA (21.10.2010), helium (21.10.2010), Jarre (21.10.2010), Lianik (21.10.2010), Monk (27.10.2010), My World My Space (21.10.2010), paniaG (12.01.2011), Shah (21.10.2010), StrangeLittleGirl (24.10.2010), Tig (21.10.2010), Ungrateful (21.10.2010), Արևածագ (21.10.2010), Արևհատիկ (23.10.2010), Բարեկամ (21.10.2010), Դատարկություն (21.10.2010), Դեկադա (21.10.2010), Ինչուիկ (22.10.2010), Լուսաբեր (21.10.2010), Ձայնալար (21.10.2010), Նաիրուհի (21.10.2010), Ուլուանա (26.10.2010), Ռուֆուս (21.10.2010)
Դո՛ւք, քը՛ռչ ու փալաս եք: Իսկ դո՛ւ... զը՛ռթ ու զիբիլ նրանց մեջ:
Պարզ, հասարակ տրամաբանություն. ես քանի անգամ ինիցիատիվա ցուցաբերեցի ու իրան սկայպով գրեցի: Իսկ ինքը էսքան ժամանակ ոչ մի անգամ չգրեց: Դե ուրեմն գնա կորի գրողի ծոցը:
«Ճիշտ և սխալ արարքների մասին պատկերացումներից այն կողմ մի դաշտ կա: Ես քեզ այնտեղ կհանդիպեմ»:
Էէէէէ՜հ,օրերը անցնում են գնում ու էլ չեն գալիս...
Ոնց եմ ուզում ժամանակը բռնեմ ու էլ բաց չթողնեմ...
Լինում է, չի լինում... ոչ մի բան էլ չի լինում...
Իրականում ոչ թե մարդիկ են վատը, այլ մենք ենք նրանց մասին վատ մտածում:
Empty`Tears (23.10.2010), Lianik (22.10.2010), StrangeLittleGirl (24.10.2010), Ռուֆուս (22.10.2010)
Մարդու մոտ մի նախադասությունով մեղքի զգացողություն առաջացրու: Ու նա հինգ պարագրաֆ ինքնաարդարացում կգրի այստեղ
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Երեկ սիրուցս էլի սրտիկ եմ ստացել...գնալով վիզս ծանրանում ա
նենց հետաքրքիր զգացողություն էր...երկու թանկ մարդկանցից պասիլկա ես ստանում...սենց զգացողություն չէր եղլե....մեկ.մեկ չեմ կարողանում պատկերացնել, որ կողքս չեն..փաստորեն կարոտել եմ...էն էլ շատ
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
'
Էջանիշներ