Անկապ օրագիր

[Ժունդիայի]

Կյանքում պահեր կան, երբ այնքան ենք զգում ինչ-որ մեկի բացակայությունը, որ միակ ցանկությունը դառնում է հանել այդ մարդուն մեր երազներից և գրկախառնվել նրան ամուր-ամուր:
Երազիր այն ամենի համար ինչ ցանկանում ես: Էական չի, թե ինչ ես ուզում, որովհետև քեզ տրված է ընդմանեը մեկ կյանք վայելելու համար և այդ կյանքում ընդամենը մեկ հնարավուրություն է քեզ ընձեռնված. անել այն ինչ ցանկանում ես:
Փորձիր լինել այնքան կենսուրախ, որ կարողանաս կյանքը քաղցրացնել: Ունեցիր այնքան դժվարություններ, որպեսզի կարողանաս այն կերտել ավելի ամուր, թախից` դարձնելու ավելի մարդկային: Ու այնքան բավարար հույսեր, որպեսզի կարողանաս երջանկացնել վերջապես:
Ամենա երջանիկ մարդիկ չունեն ամենա լավագույն բաները: Այլ գիտեն օգտագործել ամենա արդյունավետ միջոցով այն բոլոր հնարավորությունները, որոնք հայտնվում են նրանց կյանքում:
Ասում են երջանկությունը այցելում է նրանց, ովքեր արտասվում են, ովքեր ցավ ունեն: Այցելում է նրանց ովքեր փնտրում են և փորձում են հավերժ: Այցելում է նրանց, ովքեր ճանաչում են այն մարդկանց կարևորությունը, որոնք անցնում են նրանց կողքով երբևէ:
Փայլուն ապագան հիմնված է խորապես ապրած անցյալի վրա: Մարդ կյանքում միայն հաջողակ կլինի այն դեպքում, եթե կարողանա ներել բոլոր սխալները և անցյալի տխուր հուշերը:
Ասում են կյանքը կարճ է, սակայն այն գեղեիկ հույզերը, որոնք կկարողանանք թողնել մեր հետևից, դրանք հավերժ են: Կյանքը միայն խաղալու համար չէ, որովհետև մի գեղեցիկ օր այն մեռնում է: Ապրիր կյանքդ, ապրիր ինձ պես: Սիրի՜ր:

Կակայա Ռամանծիկա

[Nare-M]

Երեկ աշխատանքից հետո գնում էի ինստիտուտ: Ամբողջ օրը շատ էի վազվզել ու մի փոքր հոգնած ու անտրամադիր էի: Դեռ մոտ 30 րոպե կար դասերի սկսվելուն: Որոշեցի ինստիտուտին մոտ այգում մի փոքր զբոսնել, նոր գնալ: Դեռ նոր էի այգի մտել, երբ հենց ճանապարհին տեսա սա.
Фото289.jpg
Ինչ-որ մեկն էր մասուրի հատիկներով հավաքել: Չգիտեմ ինչու՝ տրամադրությունս բարձացավ: Այնքան անսովոր էր…

[Բարեկամ]

Սովորաբար հարցնում են. ու՞ր ես գնում: Բայց երբեմն ճիշտ հարցն է՝ որտեղի՞ց ես գնում:

[Բարեկամ]

Հանկարծակի անկախություն ձեռք բերած մարդկանց մոտ նույնքան հանկարծակի մաքրվում, փառի պես դուրս է գալիս նրանց անձնավորության հիվանդ, բորբոքված շերտը /որն այնքան տանջալիորեն հարազատ ու մոտ էր մեզ/, ու տակից դուրս է գալիս թեթև, ազատ, պատշաճ մեկը` ինչ-որ մի տեղ... ցավալիորեն հեռու:

[Դեկադա]

Դիմանկարի մեջ լույսի և ստվերի համաչափ ներդաշնակությունը գնահատելի է էնքանով, որ լրիվ մերկացնում ա տիրոջ հոգին:

[Բարեկամ]

Նախանձ + աշխատասիրություն = հաջողություն հասարակական կյանքում, մինչդեռ նախանձը ծուլության հետ հանգեցնում է ճղճիմության: Երկու դեպքում էլ` ցավոք:

[Բարեկամ]

Ես հեշտությամբ սիրահարվում եմ այն մարդկանց /անկախ տարիքից, սեռից ու այլ պատկանելությունից/, որոնք ոչինչ չեն անում որևէ մեկին դուր գալու համար ու ըստ էության չեն նկատում ինձ, ու խորը, լիաջերմ սիրում նրանց, ովքեր գիտեն ինձ այնքան, որ ձուլված են:

[Բարեկամ]

Եթե դու ինչ-որ տեսակ ես, մի տխրիր, քեզնից դեռ էլի կլինեն աշխարհում:

[ivy]

Սկսեմ նրանից, որ իմ սիրած ու ժամանակին ինձնով արած «Անկապ օրագիրը» աչքիցս լրիվ բաց եմ թողել, ու էն Բարեկամ կոչվածը, առիթից օգտվելով, լրիվ գրավել է տարածքը:

Ես էլ երկու օր է, ինչ հայտնաբեր եմ էդ փաստը, ու նախանձից պայթում եմ, տրաք-տրաք եմ գալիս. արդեն վրաս կանաչ բծեր են առաջացել:
Ու որ Բարեկամը ձեռս ընկներ, մեծ թիքեն ականջը կթողնեի: Էնքան էլ հավես բաներ է գրում այլանդակը... Բայց ես մեռնեմ տակը շնորհակալություն չեմ դնի, ու ընդհանրապես, ես անտեսանելի եմ, սկի ով գիտի, որ մտնում եմ «Անկապ օրագիր», ոչ էլ թե մտնում եմ...

Գլխումս էդ կապակցությամբ մի անկապ միտք է առաջացել ու հիմա արագ կգրեմ էստեղ, որ Բարեկամի գրառումները հետ ընկնեն:

Ուրեմն ես որ դեռ լավ ջահել էի ու Ակումբ նոր էի մտնում, շատ հատուկենտ երևույթ էր որևէ ակումբցու ամուսնանալը: Հետո մեկ էլ էդ պրոցեսը արագ թափ հավաքեց: Ես էլ ընկա դրա դռբի տակ, ինչ մեղքս թաքցնեմ, բայց դա հեչ:
Հիմա նայում եմ, այ մարդ, էլ ինչ ամունանալ, արդեն օրը մեկը երեխա է ունենում... Էդ շնորհավորանքների թեման էսօր թերթեցի, մազերս բիզ-բիզ կանգնեցին: Բա էն իմ բացած «Ակումբցիների երեխաները» թեման ոնց է բարգավաճել...
Մտածում եմ՝ մի քիչ էլ կանցնի, ու արդեն կսկսեն լուրերը ակումբցի առաջին պապիկ-տատիկների մասին: Ու որ խորանանք, ինձ էլ դրանից շատ հեռու չի...

Նայում եմ կարգավիճակիս ու մտածում՝ ամոթն էլ լավ բան է, այ ախչի, քո ի՞նչ տարիքն է «մկնիկ» խաղալու, գոնե էդ անտերը «մուկ» դարձրու... կամ «Մուկո՞ւչ»...

[Բարեկամ]

High Tech

Երեկ, ուրեմն, տղաս դպրոցից տուն էր եկել ու մեկ էլ ոգևորված մի բան հիշեց. “Էսօր մեզ դպրոցում մեջիք թուղթ են ցույց տվել! Սպասի բերեմ ցույց տամ! Չես հավատա…”

Դե, իրենց սմարթ-բորդերից, կոմպյուտեր-գրիչներից հետո արդեն նույնիսկ անհետաքրքիր է, թե օրը մեկ էլ ինչեր են հնարում, բայց այս անգամվանը, սփյուռքահայերի ասած` “շատ սիրեցի”

Երեխաներին ցույց են տվել անցած դարի տեխնիկական “հրաշք”` “կապիռովկա” թուղթ

[Դեկադա]

Ինչքան քիչ բան ա պետք մարդուն երջանիկ լինելու համար: Ավելի ճիշտ երջանիկ զգալու համար: Երջանկությունն անցողիկ ա, պահ, վայրկենական հոգեվիճակ:
Թերևս ինչքան քիչ բան էլ պետք ա կատարյալ դժբախտ զգալու համար: Բայց արի ու տես սա էլ մենակ զգալով չի: Դժբախտ լինում են: Սա ա, որ չի անցնում ու հոգումդ նենց ա բույն հյուսում, որ մի հավիտենականություն էլ պետք ա գալիս քանդելու համար: Ու եթե քանդման պրոցեսը հաջողությամբ գլուխ ա գալիս մենակ ի վիճակի ես լինում ասելու... ինչքան քիչ բան ա պետք մարդուն երջանիկ զգալու համար:

... իսկ գուցե էս երկուսն էլ չկան: Երբեք մի փախիր սխալներից միևնույն ա դու դրանք անելու ես:

[Բարեկամ]

Լավագույնն ու մշտապես սպասվածը լինելու համար պետք է անել մի շատ անսովոր բան. թեթև ձեռքով պատմել դառը ճշմարտություն սեփական անձից` չակնկալելով արդարացում, չհամակցելով առավելությունների հետ` հնարած կամ կիսահնարած /կամ իրական` առավել ևս/:
Մարդիկ ուրախ կլինեն քեզ ամեն րոպե:

[E-la Via]

Երանի ծաղիկներին…

Տեսե՞լ եք, թե որքան խաղաղություն, հանգստություն, լինելիություն ու իմաստություն կա նարնց մեջ:
Այսօր բավական ժամանակ նայում եմ ծաղիկներին, նրանց շուրջ պտտվող մեղուներին, թռչուններին թիթեռներին ու սիրտս ուրախությամբ է լցվում:
Երանի մենք էլ լիներինք այդպիսին:

Ծաղիկը ծաղիկ է:
Ծիլ է տալիս, կոկոնում, կանաչում, ծաղկում, հիացնում իր գեղեցկությամբ, արբեցնում բույրով, սնում մեղուներին, թիթեռներին, երբ իր գործն ավարտած է լինում, սկսոմ է թոշնել ու անցնել ննջի:
Ծաղիկը անում է այն, ինչի համար ստեղծված է, երբեք չի շտապում ինչ-որ բան հասցնել, առաջ ընկնել, նա իր անշտապողունակության ու ներդաշնակության մեջ ուղղակի հիասքանչ է:
Երանի մենք էլ լինեինք նրանց նման: Լինեինք այնպիսին, ինչպիսին կանք, անեինք այն, ինչ մեր գործն է ու ինչ միայն մենք կարող ենք անել, մենք էլ կոկոներինք, ծաղկեինք ու թոշներնք ժամանակին, մենք էլ առանց ստանալու ակնկալիքի տայինք ու մեր գույությամբ ուրախություն ու ներդաշնակությունն բերեինք:

Երանի ծաղիկներին ու հազար երանի նրանց, ով ապրում է ինչպես ծաղիկը:

[murmushka]

երբեմն ես ինքս իմ սեփական կյանքը նմանեցնում եմ բրազիլական սերիալի, կամ էլ հնդկական կինոյի, երբ ամեն ինչ վատ է, շատ վատ է կինոյի տղեն ու աղջիկը ահավոր դրության մեջ են, թվում է ավելի վատ պատահել չի կարող մեկ էլ հոոոոոոոպ սցենարիստը նոր օյինբազություն է հնարում… հիմա իմն է, թվում էր ավելի վատ հնարավոր չէ, մեկ էլ հոոոոոոոոոոոոոոպ անիմաստ լարվածություն ու մանկամտություն աշխատանքի տեղում, այն աստիճանի, որ պատրաստ եմ հենց հիմա երկար սպասված և փայփայած աշխատանքս թողնեմ, ասեմ բոլորին բարձրաձայն ինչ եմ մտածում իրանց ու իրանց կազմակերպության մասին ու հեռանամ. ինչն է ինձ պահում նման քայլից ինքս էլ չգիտեմ: Բայց շարունակում եմ զարմանալ, ինչու մարդկանց չեն թողնում հանգիստ աշխատել: վերջիվերջո խրախուսանքի միջոցով ավելիին կարող ես հասնել քան տուգանքների: Մեկ էլ շարունակում եմ զարմանալ, թե ինչու եմ ինչ-որ մեկից վախենում, ու դա մենակ իմ մոտ չի, նայում եմ շուրջ նստած են բարձրագույն կրթությամբ, հասուն մարդիկ, բայց վախենում են ինչ-որ տգետներից, որոնք իբր-թչ ղեկավար դիրքերում են: մինչև երբ տգիտությունը, չտեսությունը պիտի շարունակի մարդկան ԿԶՑՐԱԾ պահել / ես սովորաբար ավելի քաղաքակիրթ եմ արտահայտվում/, հա զարմանում եմ, որտեղից էդ վախի զգացողությունը, համակերպվելու, յոլա գնալու, որտեղից ու հանուն ինչի: Հոգնել եմ, ու ոչ մի աշխատավարձ չի կարող փոխհատուցել այն, որ օրվա մեջ 9 ժամ քեզ ստրուկ ես զգում, 9 յամ աշպատատեղիցդ դուրս գալու իրավունք չունես, հանգստյան ժամ չունես, ուտելու համար տրված է 15 րոպե, սահմանափակված է ամեն ինչ, իսկ սենյակումդ նստած է մեկը, որն ուղղակի շնչում է քեզ վրա: Հոգնել եմ , ուզում եմ դուրս գալ, ես ԱԶԱՏ ՔԱՂԱՔԱՑԻ ԵՄ ԻՄ ԵՐԿՐԻ

[ivy]

Դե լավ, սպասեք, մի բան էլ պատմեմ: Բայց իմ անձնական գաղտնիքներից է, ոչ մեկին չասեք:

Ժամանակին, երբ ես լավ ու խելոք աղջիկ էի, ինտելեկտս էլ դեռ չէր ձգտում զրոյի ու նույնիսկ թոթոլ հեքիաթներ էի գրում, այ հենց էդ ժամանակ ես Ակումբում մոդերատոր էի աշխատում: Ի դեպ, լրիվ դրույքով, չկարծեք ստից մի բան:

Թե ինչքանով լավ մոդերատոր էի, էդ պատմությանս հետ կապ չունի: Ինչը կապ ունի էն է, որ ինձ լրիվ տարել էին մոդերատորական առավելությունները: Հիմա ես էստեղ շատ ծավալվել չեմ կարող էդ առավելությունների մասին, թե չէ վերևներից գլխիս կտան՝ պետական գաղտնիքները հանրության առաջ բացելու համար, բայց ասեմ, որ մի երկու ընտիր առավելություն կար: Դե մարդկանց ակումբային գործողություններն ու ով լինելը ավելի լավ էիր տեսնում, քան սովորական անդամները կարող էին տեսնել... Չլինի՞, թե արդեն տարածվում եմ... Ձևացնենք, թե էս վերջին նախադասությունը ոչ գրել եմ, ոչ էլ: Անցանք ու մոռացանք:

Ասածս ինչ է: Ես էդ մոդերատորական «աչքի» շնորհիվ ինձ լրիվ ցար ի բոգ էի զգում, ու երևակայությանս զոռ էի տալիս՝ պատկերացնելու, թե որ ես էսպիսի տեսողություն եմ ձեռք բերել, բա էն ինձնից «վերևներում» ինչ լուպաներով են ման գալիս...
Ասեմ ձեզ, դա էնպիսի մի զգացողություն է, որ կառավարությունը պիտի թույլ տա՝ ամեն սովորական ակումբցի մի օրով (ավել չէ) էդ հաճույքը վայելի: Բա մարդ մի ամբողջ կյանք ապրի ու չիմանա՞ դա ինչ բան է:

Ու ինձ էդ մոդերատորական աչքը լրիվ տարավ: Տեղից էլ լավ խախուտ էի, հիմա լրիվ խախտվեցի: Ցնդածությունը քիչ-քիչ դուրս եկավ Ակումբի սահմաններից: Սկսեցի իմ LJ բլոգում էլ ամեն ինչ անել, ոչ աչքերս բացվեն, տեսնեմ՝ ով է մտնում, որ երկրից, երբ, ոնց: Բա չիմանա՞մ, ես՝ Մոդերատորս: Հաստոտ լուպաներ դրեցի՝ կարգին, թանկանոց: Ու հլը մեկը փորձվեր իմ աչքից վրիպել... Չկար տենց բան:
Իսկական այփիացավ:

Բայց քիչ-քիչ զգացի, որ սենց լրիվ ցնդում եմ. էդ մոդերատորական հիվանդությունը կպել էր ջանիցս, պոկ չէր գալիս, թեև արդեն Ակումբում էլ էդ պաշտոնից դուրս էի եկել:

Հիմա ինտենսիվ ինքնաթերապիայի տակ եմ: Ու մեծ հույս ունեմ բուժվելու: Արդեն նույնիսկ լավացման նշաններ եմ նկատում:
Ես շուտ ազդվող, նուրբ հոգեկանով մարդ եմ: Իմ նմաններից ուրիշ առիթներով ընտիր նարկոմաններ են դուրս գալիս...
Կատակ բան չի: