Անկապ օրագիր

[Nare-M]

Այնքան ցավալի, նույնիսկ վիրավորական է, երբ հասկանում ես, որ ինչ-որ մեկը քեզ հետ շփվում է, ոչ այն պատճառով, որ ուղղակի ուզում է, այլ որովհետև ինչ-որ բան է ուզում քեզանից: Տարբեր պատճառներ կարող են լինել. ինչ-որ մեկին բան փոխանցել, ինչ-որ բան պրզել, ինչ-որ բանով օգնել և այն, և այն... Եթե կարողանում ես օգնել, անել խնդրածը՝ շատ լավ, քեզ շնորհակալություն կհայտնի ու, հնարավոր է, որ շարունակի քեզ հետ շփվել, բայց անհամեմատ ավելի հազվադեպ: Բայց եթե չկարողանաս օգնել… Մեկը, որ դեռ երեկ քեզ ընկեր էր համարում, ջերմագին բարևում՝ այսօր նուկնիսկ մի հասարակ "Բարև" էլ չի տալիս… Մի՞թե հնարավոր չէ անշահախնդիր ընկերություն:Կամ եթե ունես որոշակի մի պատճառ որի համար դիմել ես, էլ այդ սուտ ընկերությունը ինչի՞ համար է: Առանց երկար-բարակ նախաբանների, պարզ ու ուղիղ ասա, թե սենց-սենց, կարող ես՝ օգնի: Վերջում էլ մի շնորհակալություն է, ինչ է, ասա ու սուս ու փուս հեռացիր… Էլ ինձ համար էլ վիրավորական չի լինի:

[Ribelle]

Ինչքան ժամանակ ա ակումբ չեմ մտել կարոտել եմ Հույսով եմ լավ եք ակումբցիներ ջան

[Kuk]

Հա, խոսքս օդնոի մասին ա, որի շնորհիվ համայն մարդկության նախահայրերը տրեխները հագան ու մտան ինտերնետ: Ինչքան ուզում ա ասենք՝ վատն ա, մեկա կայֆ ա, ինչի դեր ասես տանում ա օդնոն հայերի համար, բացի որպես սոցիալական ցանց օգտագործվելուց: Որպես ինֆորմացիայի աղբյուր էլ ա հանդիսանում տարբեր մարդկանց համար. իմանում են՝ ով ում ընկերն ա, ով ում ընկերուհին ա, ով ում հետ ա վիճել, ով ում հետ ինչպիսի հարաբերություններ ունի և այլն: Մարդիկ կան, չէ՞, որ մտնում են մյուսների լենտա ու սկսում են հերթով կարդալ ու վերլուծել իրադարձությունները: Բա որ մտնում են, պետքա անպայման ինչ-որ մեկի հետ խոսան, որտև իրանք ուրիշ կայք չգիտեն, զբաղմունք չունեն ինտերնետում, մենակ օդնոն ա, ու քանի որ այնտեղ էլ բան չկա անելու, մնում ա ծանոթների համբերության հաշվին զբաղվել, սովորել ավելի վարժ գրել: Բա որ կորած բարեկամ ա քեզ գտնում, անպայման գնահատում ա բոլոր նկարներդ, մի քսան անգամ հյուընկալվում ա քո էջ, տեսնում ա՝ ռեակցիա չես տալիս, նոր գրում ա: Հետը զրուցում ես, երկուստեք հարցուփորձ եք անում միմյանց, հարցնում ես.
-Երեխեքը ո՞նց են, մեծդ արդեն դպրոց ա չէ՞ գնում
-Չէ, փոքրս էս տարի ինստիտուտը ավարտեց:
-Հա՜…
Բա խաղերը, էդ լրիվ ուրիշ թեմա ա: Նույն մարդը օրը մի քանի անգամ քեզ առաջարկում ա կով կթել օդնոյում
-Ախպերս, ես ախր կով կթել չգիտեմ, յան տուր, էլի:
-Ոչինչ, ապեր, մենակ պրինյած տուր ու թող որ էն զագռուզկեն գնա, հետո կարաս չկթես:
Ու էդ զագռուզկից իրան ինչ որ օգուտ ա լինում, խոսքի՝ իրա կովը ձագ ա ունենում, ու դու բանից անտեղյակ դառնում ես… Մի խոսքով՝ օգնության ձեռք ես մեկնում ծանոթիդ:
Մի ժամանակ էդ շատ առաջարկվող խաղերը ընդունել էի, որ էլ չառաջարկեին, հետո զգացի, որ սկսեցին ուրիշ խաղեր առաջարկել, որոշեցի էդ խաղերի առաջարկներից ու շատախոս ու անցանկալի ծանոթների հարցերի տարափից խուսափելու համար նոր պռոֆիլով մտնել ու էլի առանց անուն ազգանուն՝ «Ես եմ», ում որ պետք էր, ում հետ հաճախ եմ խոսում, ավելացրի ընկերներիս ցանկում, մի քանի օր նորմալ էր, հետո սկսեցին հերթով հայտնաբերել նոր պռոֆիլս Նորը բացեցի՝ «Էլի ես եմ», էլի միքանի օր, ու նորից հայտնաբերեցին Նոը բացեցի՝ «Էս էլ եմ ես», ու նորից նույն պատմությունը՝ ձանձրալի զրույցներ, հարցերի տարափ, խաղերի առաջարկներ
Մեկ էլ կտեսնես՝ լրբերի նկարներ են, վերևում գրված ա՝ «ով ուզում ա հետս խոսա, թող հազար դրամանոց լիցքավորման քարտ ուղարկի» Բա ստատուսները, բա նկարների մեկնաբանությունները՝ ֆոտո բայ մեր հարևանի ախպոր աղջիկ, խոսքի Բա որ տենց մեկը օդնոից փախնում ընկնում ա ակումբ՝ բառեվ դզեզ ես ստեղ նօռ եմ գռանցվել, ցհգիտեմ յիսհտ տեղ եմ գռւմ տե ցհե… Կարճ ասած՝ դառնում ա մի իրավիճակ, երբ տեղին է ասել՝ ակումբը շոկի մեջ է. օդնոից մեկը մտել է ակումբ ու դաժանաբար երեք հատ գրառում է արել տարբեր թեմաներում: Հայկական կայքերում ահաբեկչական պայթումներ են լինում

[ars83]

Մարդկանց մի տեսակ կա, շատ հազվադեպ հանդիպող (համենայն դեպս, իմ տեսած մարդկանց մեջ). ուզում եմ այդ տեսակի մարդկանց մասին գրել: Այդ մարդկանց հիմնական գործը կյանքում ուրիշների մասին հոգ տանելն է, օգնելը, ոտքի կանգնեցնելը: Նրանք կարող են մոռանալ օրվա ընթացքում հաց ուտել, քանի որ ամբողջ օրը զանգահարում էին բժիշկներին հիվանդ հարազատին կամ բարեկամին հնարավորինս շուտ օգնություն ցույց տալու համար: Նրանք կարող են գնալ կադրերի բաժին՝ նորեկ ուսանողի համար աշխատանքային պայմանագիր «կորզելու», միաժամանակ անցնելով հաշվապահության կողքով մոռանան մտնել, աշխատավարձ ստանալ: Նրանք անկեղծ կուրախանան ուրիշների հաջողության համար, կասեն՝ եկեք շնորհավորենք, կենաց խմենք ու երբեք չեն հիշեցնի իրենց ծննդյան օրվա մասին: Կզիջեն լավագույն հնարավորությունները ուրիշներին և չեն համարի, որ որևէ մեկն ինչ-որ բան է պարտք իրենց:
Երբ այդ տեսակի մարդիկ ջանք ու եռանդ են դնում ուրիշներին սատարելու գործում, իսկ ուրիշները հետագայում հեռանում են և մոռանում նրանց (օրինակ՝ փոխընբռնման բացակայության պատճառով), երբեմն կռվում, տեսնելիս հազիվ բարևում, նրանց ողջ կարծիքը տվյալ մարդու մասին արտահայտվում է «լավ է, ապահովված է ապրում, հաջողությունների է հասել» կարճ նախադասությամբ: Ընդ որում նրանք չեն հիասթափվում, նույն եռանդով սկսում են նոր որևէ մեկի կայացման գործին նպաստել, սատարել, օգնել: Թռչունների մի տեսակ կա, որ բույն է հյուսում քարանձավների անհասանելի քերծերում: Նրանց հյուսած բույնը մարդիկ, վտանգներն արհամարհելով, գալիս հավաքում-տանում են և ճաշ եփում դրանից՝ համարվում է մեծարժեք խորտիկ: Իսկ թռչունը, տեսնելով, որ բույնը չկա, ճիշտ նույն տեղում սկսում է հյուսել նորը: «Չի խրատվում»,- կասեն ոմանք: Այս մարդիկ էլ այդ թռչնի նման են:
Եթե այդպիսի մարդուց խլես ուրիշների մասին հոգալու հնարավորությունը, գցես մի միջավայր, որտեղ ոչ մեկին օգնելու կարիք չկա, բոլորն առոք-փառոք ապրում են, կփորձի փախչել: Եթե չստացվի, կնվաղի, հոգսերի մեջ կընկնի, կմարի, ինչպես բույսն է չորանում, երբ տանում ես տնկում այլ, իրեն անսովոր հողի մեջ, այլ բնական պայմաններում:
Ոմանք համարում են, որ այդպիսի մարդիկ ցուցամոլություն են անում, ոմանք ընկալում են նրանց որպես անհրաժեշտություն՝ իրենց կարիքների համար օգտագործելու համար, ոմանց համար նրանք հիմար միատիներ են, ուրիշների աչքին՝ անցած դարերից մնացած բրածո, ոմանց համար՝ պատկառելի անձինք են, ոմանց համար՝ «բարի գործերով զուր Աստծո փրկությունը շահել փորձողներ (զի մարդ փրկվում է միմիայն հավատքով, այլ ոչ իր «մարդասիրական» գործերով)», ոմանք էլ երազում են նմանվել նրանց:
Ինչևէ, փաստը մնում է փաստ. այդպիսի մարդկանց հազվադեպ են հասկանում, նրանց մասին կարծիքները շատ են, իսկ նրանց քանակը՝ քիչ:

[Մարկիզ]

Կցորդ 49322Մի ժամանակ սպորտով շատ էի հետաքրքրվում: Բացի ավանդական ֆուտբոլից, հետաքրքրվում էի նաև այն բոլոր սպորտաձևերով, որոնք տեղ էին գտնում հեռուսատէկրաններին: Խոսքս միայն հայկական ալիքներով ցուցադրվող մարզաձևերը չեն: 90-ականներից սկսած (իսկ 90-ականներին սպորտային մրցումներ ցուցադրում էին միայն մեզ հասանելի ռուսական ալիքները), ավելի ստույգ 1994-ից (12 տարեկանից) սկսած, կարելի է ասել ամբողջությամբ դիտել եմ գրեթե բոլոր խոշոր մարզական իրադարձությունները՝ 1994-ին Ռոբերտո Բաջոյի և Իտալիայի հավաքականի «ողբերգությամբ» ավարտված ֆուտբոլի աշխարհի առաջնությունը: 1996-ին սկզբից մինչև վերջ նայել եմ ֆուտբոլի Եվրոպայի աշխարհի առաջնությունը, որն ավարտվեց գերմանացիների հաղթանակով… իսկ հետո (նույն թվականի հուլիս-օգոստոսին) հետևել եմ Ատլանտայում տեղի ունեցած ամառային օլիմպիական խաղերին: Ահա այս ժամանակ էր, որ բացահայտեցի ինձ օտար ու անհասկանալի թվացող բազմաթիվ մարզաձևերի հետաքրքիր ու գրավիչ կողմերը, սկսեցի հասկանալ, թե ինչ մեծ գաղափար ունեն 4 տարին մեկ կազմակերպվող օլիմպիական խաղերը և ինչու է ողջ մարդկությունը 4 տարի շարունակ անհամբեր սպասում, պատրաստվում հերթական օլիմպիական խաղերին: Սպասումներով ու հույսերով լեցուն սկիզբ, գեղեցիկ ու հետաքրքիր մրցումներ աշխարհի լավագույն մարզիկների, ուժեղագույն մարդկանց միջև, հուզառատ հաղթանակներ, պարտություններ, հիասթափություններ, մարդու ֆիզիկական ունակությունների սահմանների ցուցադրում յուրաքանչյուր օլիմպիական օր, հուզիչ ու փոքր-ինչ տխուր ավարտ: Այս ամենը քեզ գամում է հեռուստաէկրանին: Ահա խնդրեմ, միթե՞ գեղեցիկ ու հուզիչ չէ այս ամենը.
http://www.youtube.com/watch?v=rEweP...eature=related

Հիմա անց կենանք մեզ: Դե, ինչպես ասացի, 14 տարեկանում ուշադրությամբ ու խորին հետարքրությամբ հետևել եմ 1996-ի Ատլանտայում կայացած օլիմպիական խաղերին: Առաջին անգամ լուրջ սիրահարվել եմ օլիմպիական խաղերի ժամանակ: Սիրահարվել եմ ու այդպես մեկ թե երկու տարի սիրահարված ֆռֆռացել: Սիրահարվել եմ (չզարմանաք ու չծիծաղեք) այն ժամանակ ինձ չնաշխարհիկ թվացող մարմնամարզուհու վրա: Տանջվում էի, մեռնում, գիշերները չէի քնում, սիրում էի: Մտածում էի՝ ո՞նց գտնեմ դրան, երանի դրա սիրածին կամ սիրածներին: Ասում էի՝ գոնե 8-րդ սիրածը ես լինեմ էլի: Ամեն օր նրա անուն ազգանունը շուրթերս էին: Սպորտային գիմնաստիկայի մրցումները տևում են մի քանի օր… Դրանից հետո ես նրան այլևս չեմ տեսել: Օլիմպիական խաղերից հետո որոշ ժամանակ հետևում էի գիմնաստիկայի այն մրցումներին, որոնք ցուցադրվում էին հեռուստացույցով, բայց… այդպես էլ նրան այլևս չտեսա: Երևի պատճառն այն էր, որ Ատլանտայի օլիմպիական խաղերի ժամանակ նա արդեն մարմնամարզուհու համար արդեն մեծ էր՝ 18 տարեկան (այս մարզաձևում կարիերան շուտ սկսվում և շուտ էլ ավարտվում է)… Մի խոսքով… մոռացա նրան, անցան տարիներ, անուն էլ մոռացա, ազգանունն էլ… Դեմքն էլ…
Բայց այսօր չգիտես ինչու հանկարծ հիշեցի առաջին սիրուս… Սկսեցի փնտրել ու գտա: Գտա շատ քիչ բան մի մարզուհու մասին, ով մասնակցել է 1 օլիմպիական խաղերի և երկրորդ տեղ է գրավել, ինչպես նաև եղել է աշխարհի չեմպիոնուհի:

Տեսնես ամուսնացել է՞…

Հա, չմոռանամ ասել. նա ռուս է…
http://video.mail.ru/mail/rometa08/34/69.html
http://video.mail.ru/mail/rometa08/34/68.html

http://olympiada.sport-express.ru/20...996-07-09/15_4

[Ժունդիայի]

Ամենա մեծ կապանքը, որ կարող ենք ունենալ մեր կյանքում դա այն է, երբ մենք բացահայտում ենք, որ չենք դառնում այն անհատը, ինչ իրականում չենք, սակայն ուրիշներն ցանկանում են, որ լինենք:
Երբ սկսում ենք ապրել այն ամենի շուրջ, ինչ ուրիշ մարդիկ ցանկանում են, որ լինենք կամ դառնանք, դա նշանակում է, որ ավելի ենք անհագստանում, թե ուրիշներն ինչ ձևավորված կարծիք ունեն մեր մասին, քան անհրաժեշտ է, որ մենք իմանանք մեր վերաբերյալ: Ժամանակ կար ինձ հանգիստ չէր տալիս այն միտքը, թե մարդիկ ինչ տպավորություն ունեն անձիս շուրջ: Բայց այսօր, թե ի՞նչ են կարծում, ամենա քիչն է ինձ անհանգստացնում (եթե, իհարկե նրանք չեն, որոնք սիրում են ինձ իրականում), որովհետև իմ փրկությունը կախված չէ, թե մարդիկ ինչ են մտածում իմ մասին, սակայն նրանից, թե Բարձրյալն ինչ գիտի իմ վերաբերյալ (ցավոք ամեն ինչ):

Ասածս ինչ է: Չգիտեմ, սակայն գիտակից կյանքիս ընթացքում ամեն տեղ, ամեն բնագավառում հանդիպում եմ մարդկանց, որոնք չգիտես ինչու սկսում են չարախոսել, շինծու ակնարկներ սփռել այն մարդկանց վերաբերյալ, որոնց քիչ թե շատ հարգում եմ, սիրում, ակնածանքով վերաբերվում: Սակայն, «չարախոսիս» որքան էլ «հարգեմ», էական չէ կվրոդվեմ նրան պահի տակ, միշտ չեմ սիրում նման զրույցներին ընթացք տալ ու միշտ փորձում եմ չլսելու տալ, շատ անգամ կտրուկ ընդվզել, փորձելով կանխել ինձ բավականին հայտնի տհաճ զարգացումները: Զգում ես` ցռկվում են, պատեպատ տալիս, (կայֆ ա) բերանախոռոչում հավաքված թունավոր թուքն այդ պահին ցանկանում դուրս նետել, սակայն լավ է` միշտ հնարավոր է դառնում այդ արտադրանքն ուղարկել տվյալ անձի ստամոքսը: (կայֆի կրկնակի դոզա)
Հեռու ինձմե ապո, Աստծուն սիրես: Կարող ես նեղանալ, մտքիդ մեջ էլ հայհոյել, թողնում եմ, մենակ հեռու:

***

Լավ է, երբ տեսնում ես, որ ժամանակ անց փնովվողն ու փնովողը ընկերացել են: Հոգիդ հերթական անգամ սկսում է թեթև ապրել, որ հնարավորինս մասնակից չես եղել սույն կուղբանմանի՝ կեղտահորի բույրով զրույցներին: Հրճվանք ես ապրում ու ակամայից քմծիծաղում ըսպեսնա «ծուռ» աշխարհքի վրա:

[ars83]

Մի քիչ չինացիքիցս պատմեմ:

Օրնիբուն աշխատում են, առանց հանգստյան օրերի: Չնայած «աշխատելը» մի քիչ ուժեղ է ասված, երևի, հաճախ տեսնում եա, օրինակ, Ջանլինի մի մոնիտորին բացած ծրագրի կոդ, մյուսին՝ չինական լուրեր, լապտոպին էլ՝ youtube-ով ինչ-որ շոու մայրենի լեզվով: Շոուն, հավանաբար, հումարային է, որովհետև, ժամանակ առ ժամանակ, ծիծաղում է, ինչ-որ ռեպլիկներ փոխանակում ամուսնու հետ: Բողոքում է, որ գործը դանդաղ է առաջ գնում: Մի քանի օր առաջ մտավ աշխատասենյակ, ասում է՝ ինքնասպան եմ լինելու: Ամուսինն անվրդով տեսքով նստած է: Ասում եմ՝ ինչո՞ւ ես ինքնասպան լինելու: Թե՝ գործս չի ստացվում: Դե ես էլ, յազվության առիթը չկորցրի , ասացի՝ խառակիրի՞ ես անելու քեզ: Մի ակտիվացան մարդ ու կնիկ, թե՝ չէ՛, չէ՛ , մենք խառակիրի չենք անում, դա ճապոնացիներինն է: Չեն սիրում ճապոնացիներին և միանգամից սկսում են ժխտել, երբ խառնում ես իրենց նրանց հետ: Ըստ իրենց՝ ճապոնացիները շատ դաժան ազգ են, չինացիներից են վերցրել իրենց լեզուն և մշակույթի մեծ մասը: Վերադառնամ խառակիրիին: Ամուսինը միանգամից հետաքրքրվեց, թե ինչպես են մեզ մոտ մարդիկ ինքնասպան լինում: Ասում եմ՝ կամրջից իրենց գցում են, օրինակ: Ցավակցական դեմքեր արեցին, օ՜-ո՜ւ արեցին ու հարցրին, թե որն է հիմնական պատճառը, որ ինքնասպանություն են գործում մեր երկրում: Ասում ես՝ աղքատությունը, դեպրեսիան: Աղքատության վերաբերյալ նկատեցին, որ խառակիրի անողները հաստատ այդ պատճառով չեն մեռնում, քանի որ խառակիրիի թուրը թանկ «հաճույք է», և քչերն ունեն դրանից:
Ամուսինը շատ է սիրում զենքից ու պատերազմներից խոսել: Հատկապես երկրորդ համաշխարհայինից: Սկսեց ակնարկներ անել, որ ամերիկացիք լավ են արել, որ բոմբ են գցել ճապոնական քաղաքների վրա , այլապես ճապոնացիները գալիս էին՝ իրենց կոտորեին: Տեսնելով, որ ամերիկյան պատերազմական ստորությունների վերաբերյալ վերաբերմունքս խիստ բացասական է, չհամառեցին: Կինն էլ անհանգիստ դեմքի արտահայտությամբ հայտնեց, որ լսել է՝ իբր ամերիկացիները ճապոնացիների հետ զորավարժանքներ են անում: «Ու չգիտես ինչու, այդ ամենը՝ Չինաստանի սահմանների մոտ»,- հավելեց մտահոգված:
Մի հետաքրքիր հատկություն ունեն, երեխաների նման. երբ հաց են ուտում, վերադառնում աշխատասենյակ, պետք է գոնե մի կես ժամ անպայման քնեն: Գլուխները դնում են ձեռքերին, կամ հենում պատին ու քնում: Հետո վեր թռնում, աչքերը հնարավորինս մեծ բացում ու կպած նայում մոնիտորին:
Մեկ-մեկ դուրս եմ գալիս սենյակից, ամուսիններով որոշում են քնքշություն ցուցաբերել միմյանց նկատմամբ: Ավելի ճիշտ, կինը: Քնքշությունն էլ արտահայտվում է նրանում, որ գնում է, կանգնում ամուսնու ետևում, գլուխը դնում ուսին, և միասին ինչ-որ տեսահոլովակ են դիտում: Հենց մտնում եմ աշխատասենյակ, միանգամից իրարից անջատվում են, կինը ամաչկոտ ժպտում է, վազում է իր տեղը, ամուսինն էլ սկսում է ասել՝ work, work: Չինո ռաբոծյագո, օբլիկո մոռալե:
Երբեք չեն հրաժարվի առաջարկված ուտելիքից, բայց իրենք էլ հյուրասեր են: Անցյալ անգամ կինը տեսավ ժամերով ծրագրային կոդ եմ բզբզում, մի մեծ խնձոր վերցրած եկավ, թե՝ կեր, որպեսզի լավ աշխատես:
Մի անգամ հարցրի ամուսնուն՝ որ չինական թեյն է լավը, իրենք որն են խմում: Ասում եմ՝ կանա՞չ, թե՞ սև, թե՞ սպիտակ: Զարմացած նայեց վրաս, ասում է. «Սև կամ սպիտակ թեյն ի՞նչ է»: Իրենք միայն կանաչն են խմում, այն էլ թարմ, հավաքելուց հետո 1-2 ամսվա ընթացքում: «Դրանից հետո,- քիթը ծռելով հայտնեց Ջինը,- թեյը չորանում, հնանում է»: Սեղանին մի փոքր տուփ թեյ ուներ դրած, ինձ ասաց՝ փորձիր, եթե դուրդ գա, վերցրու քեզ: Ես էլ փորձեցի, դուրս եկավ, բայց չվերցրի, քանի որ ունեի տարբեր տեսակի թեյեր: Երեկ բոլոր թեյերս միանգամից վերջացել էին, չհասցրի խանությից գնել, մտա աշխատասենյակ, տեսա նստած են, ասացի՝ եղն ու բրինձս տվեք: Այդպես չէ, իհարկե, հարցրի՝ արդյո՞ք մնացել է այն թեյը, որ ինձ առաջարկում էին: Պարզվեց, որ տվել են մեր ռուս աշխատակիցներից մեկին: Ասացի՝ լավ, վաղը կգնեմ, ուզում էի դուրս գալ սենյակից, մեկ էլ ամուսինը կնոջը հրաման տվեց, որ ինձ համար մի տուփ հանի իրենց պահեստից: Երևի իրենք էին նոր սկսել խմել, մի փոքր էր վրայից վերցրած: Հրաժարվեցի, սկսեցին համոզել, թե սա իմ տեսած հին տուփն է (որի մասին մի րոպե առաջ ասում էին, որ տվել են ռուսին): Ես էլ որոշեցի չհամառեմ, վերցրի, հիմա նստած խմում եմ ու մտածում, թե ես ինչ տանեմ իրենց նվեր Հայաստանից: Չնայած, երևի ինչ էլ տանես, կուրախանան ու կասեն «Օ մայ Գա՜դ»:

[Բարեկամ]

Ես թիավարում էի ձյուների միջով: Չունեի նպատակակետ կամ գագաթ` հասնելու: Հանել էի բոլոր տեսակի կետերը ճանապարհիցս: Նպատակը հենց ու միայն թիավարելն էր: Պրոցեսը: Ոչինչ դրանից այն կողմ, ոչ մի թաքուն տեսլական, ոչ մի հեռապատկեր: Միակը, սկզբնական ու վերջնական, թևերիս հավասարաչափ, պարբերական շարժման կորերով հաղթահարելն էր ձյունն ու ճանապարհը, շարժվելը` դեպի առաջ:
Առաջն այդ` առանց սահմանի, միակ նպատականման բանն էր, ինչը թելադրում էի շփոթված ուղեղիս, որը քրտինք մտած փորձում էր որոշել ու բնորոշել կետեր: Էլ չի լինելու, սիրելիս: Ոչ մի հիասթափություն: Ճանապարհն անվերջ է, ձյունը խորը, մշտապես: Այս կողմերում կլոր-տարին ձմեռ է` սպիտակ, սառը, ու չփորձես ձանձրանալ: Փոխարենը, սիրելիս, փորձիր վարժվել պարբերական շարժման հավերժությանը: Երկու ձեռք, ու երկու ոտք, ու մի զույգ պինդ դահուկներ:

Ես թիավարում էի ժամանակը: Այս կողմերում ժամանակը, ձյունն ու ճանապարհը նույն անունն ունեն, բայց դրանք անվանելու անհրաժեշտություն չի լինում, քանի որ գործ ունենք հավերժության հետ: Իսկ մենք անվանում ենք միայն վերջավորն ու անցողիկը: Այդպես է:

Ու հիմա այստեղ, տալով անուններ` ձյուն, ճանապարհ, ժամանակ.., ես թարգմանում եմ պատկերների լեզվով այն, ինչից մնացել են հուշ-զգացողություններ: Բայց թե լինեիք այնտեղ, ու թիավարեիք ինձ հետ ճանապարհն առանց նշանակետի, մենք կլռեինք ամենահարուստ ու ամենաանկեղծ զրույցն աշխարհում: Իրերն այստեղ անուն չէին ունենա, ու չէր անվանարկվի ոչինչ. ոչ սերը, ոչ ընկերությունը, ոչ սիրտը և ոչ էլ լուսաբացի արևը, որին մենք ևս չէինք կասկածի, անգամ սև գիշերը, երբ ձյունն ու լուսինը չքնաղ են:
Ես հիմա էլ լռում եմ ամենահարուստ զրույցն աշխարհում…

Կեսօրին ձնամրրիկ էր: Սառցե փոշին ծակծկում էր դեմքս ու պոկվում անհայտ ուղղությամբ` իր հետ տանելով մաշկիս մեջ կուտակված աղբը, ու ես հաճույքով պարզում էի դեմքս հանդիպակաց քամուն: Անասելի մաքուր սառնությունից ուղեղս պարզվել էր ու խաղաղվել, ու կարիք չկա երբևէ փորձել հերոին` դա ճաշակելու համար: Ես մաքուր եմ:

Երեկոյան կողմ մրրիկը դադարեց: Ճանապարհն անբիծ արդուկած ուլտրաճերմակ սավան էր, ինչպես իմ մտքերը: Ափսոս միայն, որ չտեսա մայրամուտը: Սարսափելի գեղեցիկ կլիներ: Այն հետևում էր, իսկ ես այլևս չէի շրջվում:

Առավոտյան դիմավորեցի լուսաբացը: Ամեհի էր` սպիտակ, անծայրածիր աշխարհի վրա բարձրացող: Ծնկներս ծալվեցին, ու ես իջա փափուկ իմ սիրելի ձյան մեջ…

[Էլիզե]

Ինչ եղբայրներս մեծացել են /չնայած` ես ինչ ծնվել եմ իրենք մեծ են եղել բայց դա իմ այսօրվա մտորումների հետ կապ չունի / ամեն տեղ երեքով էինք գնում` ես, մաման, պապան: Երեքով գնում էինք ծնունդ-կնունք-հարսանիք-ծով-ման գալու-գյուղ... Երեքով միասին էինք ոչ թե նրա համար, որ "պետք է", այլ ուղղակի` մենք երեքով իրար շատ լավ ենք հասկանում, իրար հետ մեզ հաճելի է... Կողքից մարդիկ միշտ ասում են.
-Շատ ես կապված ծնողներիդ հետ, էտպես ճիշտ չի...
Ես էլ միշտ կատակում եմ.
-Հա, մամայիս-պապայիս օժիտ եմ տանելու :
Էս տարի առաջին անգամ ծնողներս գնացին ծով առանց ինձ /նոր աշխատող եմ, ինձ արձակուրդ չի հասնում / ու ես հասկացա` ճիշտ են ասում մարդիկ` շատ կապված եմ, էտպես ճիշտ չի....միշտ կարծում էի` կմեծանամ կապվածությունս կանցնի... բայց դե...

Ասում եմ` չբռնեմ ես էլ մեծանա՞մ... հնն՞... չէ՜, ջանմ, շուտ է դեռ, մյուս տարի կմեծանամ :

[VisTolog]

Երեկ մի հատ շուն էր սիրահարվել ինձ: Կղքով անցա, մեկ էլ տեսնեմ հետևիցս նայումա: Կանգնեցի, շուռ եկա: Տեսա արդեն ինձ քիպ կպածա: Սխալմամբ մի քիչ սիրեցի, ու գնա՜ց... կպավ էլ պոկ չէր գալիս: Նույնիսկ թռավ վրաս: Տենց էդ շան հետ գնացի մտա խանութ, խանութից դուրս եկա, հետո կամաց-կամաց իրան սիրելով, վրայիցս «ցրեցի»

Այ սերը տենցա լինում:
Բայց մի բան չիմացա՝ տղա՞ էր, թե՞ աղջիկ:

[Ungrateful]

Հետաքրքիր շինություններ են պադյեզդները... Ամառը հով, ձմեռը տաք:

[Բարեկամ]

Ռեժիսորներն իրենց լավագույն երազանքներն ու ցանկությունները սարքում են ֆիլմ ու ներկայացնում մարդկանց, որոնք ներշնչվում են, թե դա կենդանի կյանքն է: Հարցը նրանումն է, որ ներշնչվում են ուրիշի երազանքներից, որոնք սիրուն են!, դինամիկ!, հզոր ու առողջ, բայց այնուհանդրեձ ուրիշինն են, որոնց իրենք` դիտորդներն ու ներշնչվողները, պատրաստ չեն: Մինչդեռ ռեժիսորները, ֆիլմերի միջոցով կյանքի կոչելով իրենց ներքին, նվիրական ցանկությունները, ի վերջո իրագործում են դրանք` սեփական հաջողության պլատֆորմում: Բեմի վրա կանգնած, ֆոտոապարատների կայծակի ներքո, հիացած հայացքներ, շողշողուն դահլիճ` նրանք դառնում են նույնքան սիրուն, դինամիկ, հզոր ու առողջ, որքան իրենց ստեղծագործությունն էր: Ոչ մի տարբերություն:

Իմանալ միայն` իսկ ինչն է, որ հավասարեցնում է բոլոր մարդկանց: Ուր չկա ուրիշի և սեփական երազանք, ուրիշի և սեփական հաջողություն, ուրիշի և սեփական կյանք:

[*e}|{uka*]

-Բարև ձեզ,- դեռ խանութի դուռը լրիվ չբացած ասաց տղան ու ներխուժեց խանութ, որի մասին կարդացել էր գոյություն չունեցող մի գովազդում:
-Բարև ձեզ երիտասարդ,- ժպիտը դեմքին պատասխանեց վաճառողուհին:
-Խնդրում եմ ինձ օգնեք, ինձ «Ռոմանտիկա» է հարկավոր, մոտավորապես 2-3 կիլոգրամ:
-«Ռոմանտիկա՞»,- զարմացավ վաճառողուհին:- Գիտեք «Ռոմանտիկա» չունենք, այն վաղուց վերջացել է, օֆիսում էլ չկա, էլ չեն արտադրում: Երևի մեր մասին ինտերնետում եք կարդացել, այո՞:
-Ահամ,- գլխով արեց երիտասարդը: -Բայց ձեր սայթում՝ վաճառվող ապրանքների ցանկում, կապույտով գրված էր «Ռոմանտիկա»:
- Գիտեք, հիմա շատ քիչ է պահանջարկը, էլ չեն արտադրում ,սայթն էլ երևի շուտվանից չեն թարմացրել: Դուք երևի գրող եք, կամ ուսանող հումանիտար գիտությունների գծով,- տղային ուշադիր ոտքից գլուխ սկսեց տնտղել վաճառողուհին:
- Չէ, ես ուղղակի երիտասարդ եմ: Իսկ լավ ի՞նչ կարող եք ինձ առաջարկել «Ռոմանտիկայի» փոխարեն:
-Հմմմ,- տեսնենք-տեսնենք:
Վաճառողուհին սկսեց նայել համակարգչի էկրանին, մի քանի անգամ «էնթեր» սեղմեց, մի քանի անգամ մկնիկը տարավ-բերեց էսկողմ-էնկողմ, մի երկու հատ էլ «քլիք-քլիք»: -Ուրեմն, կա օրինակ «Ներշնչանք»: Բայց քանի որ շուտ է ցնդում, տեղում պետք է օգտագործել:
-Հմ...լավ տվեք, -համաձայնվեց երիտասարդը, -հո ձեռքերս թափ տալով չե՞մ դուրս գա: -Իսկ կասե՞ք, որ ապրանքն ավելի շատ պահանջարկ ունի:
-Մեր մոտ ամենաշատ «սպռոս» ունեն, մեկ վայրկյան... «քլիք-քլիք», «էնթեռ»...ըըը.... ուրեմն «Հումորը», «Համառությունը»,«Հպարտությունը» «Ցինիզմը», «Իռոնյան», «Հավատը»:
-«Սերը» չկա՞:
-Դե «Սերը» բոլոր ժամանակներում էլ մեծ «սպռոս» ունի:
-Իսկ ի՞նչ արժի:
-Շատ, շատ, շատ, շաաաաաաաատ թանկ է: Վաճառվում է գրամներով: «Ֆիրմիննի» ապրանք ա, տեղական չի: Շատ քչերն են թույլ տալիս իրենց այդպիսի շռայլություն Միասնական փաթեթ էլ կա՝ //ավելի էժան, քան ինքը «Սերը»// «Սեր և ատելություն», «Սեր և խանդ», «Սեր և արհամարանք»: Մեկ-մեկ էժանի հետևից են ընկնում քո նման երիտասարդները՝ընտրելով «Սեր և խանդ», տալիս կնիկներին սպանում, բայց դե ի՞նչ մեղավոր են, երկիրը երկիր չի, փող չկա : Օրինակ քեզ երիտասարդ երբեք չեն նվիրե՞լ «Սեր»,- աչքերը դեպի առաստաղ տանելով ու երազանքների գիրկը ընկնելով, հարցրեց վաճառողուհին// երևի ջահել վախտերն էր հիշել//: -Ինչպիսի՜ ժամանակներ էին:
-Չէ, երևի ես շատ երիտասարդ եմ, դեռ չեն նվիրել:
-Դե երևի կհասցնեն , հա մոռացա ասեմ, «Սերը» պարտադիր չի գնել, բոլորիս մեջ էլ կա էտ «ապրանքի նշույլը», որ ջրես, հոգ տանես, մոլախոտերը մաքրես, կարաս արդեն քո խանութը բացել: Բայց դե ոչ բոլոր մարդիկ են հավատում դրան, մարդկանց չի հերիքում՝ հավատ, հույս, համբերություն: Հը՞ բալես, հիմա որի՞ց փաթաթեմ, ընտրեցի՞ր:
-Հա, իհարկե... ուրեմն ինձ մի 2 կիլոգրամ «Ներշնչանք», ու մի-մի կիլո «Հույս», «Հավատ» ու ...ըըը... «Համբերություն»:
-Շնորհակալություն գնումների համար:
-Ցտեսություն:

[Ուրվական]

Երկու օր առաջ վերադարձա Ղարաբաղից՝ հորեղբորս տանն էի: Հիանալի բնություն, լիքը կռված տղեք, հիանալի մարդիկ, դժվար կյանք: Հալալ ա էն մարդկանց, ովքեր հիմա ապրում են էդտեղ ու ստեղծում:
Լավ անցավ մի քանի օրը: Հորեղբորս երեխաների հետ խաղում էի, ես էլ ինչ-որ չափով երեխա էի ինձ զգում: Վերադառնալու օրը, երբ բոլորն արդեն նստել էին մեքենան, հորեղբորս աղջիկը՝ 7 տարեկան, բոլորին հաջող էր արել, ու ինձ բռնել էր, չէր թողնում գնամ: Մեկ փորձ, երկու փորձ, չէ, տեսնեմ՝ չի թողնում, ասում ա դու կմնաս ստեղ: Ասում եմ, անուշ ջան, թող որ գնամ, նկարները հանեմ, ուղարկեմ: Ասում ա չէ, նկարները ստեղ էլ կհանես: Մի հատ կծեցի, պաչիկ արեցի, էլի չթողեց, քաշում էր շորերիցս: Էդ պահին 5 տարեկան հորեղբորս տղան, որ խաղում էր իր մեքենայով, թողեց ու եկավ, բռնեց ոտքիցս ու ասեց "ցես գնում, ցեմ թողում": Ու տենց երկուսով բռնել ու կանգնել են: Նայում եմ, որ բոլորը մի ձևի հուզված են: Ընդհանրապես ես ինձ արդեն բավականին ժամանակ ներշնչել եմ, որ ջղայն ձյաձյա եմ ու հանգիստ կարամ վերաբերվեմ ամեն ինչին: Բայց էդ պահին աչքերս որ թարթեցի, խոնավություն զգացի աչքերումս: Մի պահ չհավատացի, բայց... իրոք խոնավ էին: Երկուսին էլ պաչիկ արեցի ու զոռով գնացի, նստեցի մեքենան....
Աչքիս առաջ իրանց աչքերն են...

[Adam]

արա էս ինչ ա կատարվում արա...
հանեք էս երգը մեջիցս խնդրում եմ... աաաաաաաա
իրեք օր ա անընդհատ մտքումս ա... չեմ կարողանում դուրս հանեմ,...
շակիրա վակա վակա էէէ....
ցամինամինա զագառեվա, դիս թայմ ֆոռ էֆռիկա...
աաաաաաա

սուրբ կույս գվադելուպե: Տեր Աստված:

խՆԴՐՈՒՄ ԵՄ…


վատ եմ...

մի բան արեք էլի...
անտիաֆրիկոզ սրսկեք... գժվում եմ... :



Հ.Գ. մի րոպե, էս վերևինը ե՛ս գրեցի՞ ...
չէ, վատ եմ:


Հա...
մոացա ասեմ, որ առակս կցուցանե այն, որ պիվի վրից երբեք արաղ չխմեք: