Անկապ օրագիր

[SSS]

Ուֆ...որքան գործ է կուտակվել...աչքերս հոգնեցին համակարգչից,տնօրենս ներս մտավ.<<....ջան նամակը ուղարկեցիր Հնդկաստան?>>,հա բա ուղարկեցի էտ գրողի տարած նամակը,հավես չունեմ...համ էլ քունս տանումա,էէէ ամեն ինչ սկսվեց նրանից երբ ես առավոտյան հայտնաբերեցի ,որ մեր տան սուրճը վերջացելա...էս հեռախոսս ինչի զանգում...Ես երջանիկ եմ

[Ungrateful]

Էսօր ցերեկը զարթնեցի, ժամը 3-ն էր: Գնացի լվացվելու, մեկ էլ լույսերը տարան… Մի քիչ մանթո, եկա պարկեցի: 1 ժամ պարկելուց հետո զգացի, որ քունս չի տանում, ոչ էլ լույս են տվել: Վեր կացա, զգացի որ անելու բան չկա: Դուրս եկա խանութ, սիգարետ առնելու ու ժամանակ «մեռցնելու» համար: Հասա հայաթ, տեսա տղերքն են հավաքված մի 3 հոգով`
-Ազիզ, ի՞նչ կա, էս ու՞ր:
-Բան չէ, ապեր, ասի էթամ խանութ, լույս չունե՞ք:
- Չէ, չկա, լոքշ ա:
Որոշեցի մնալ հետները, մեկա անելու բան չկար: Գնացինք խանութ, եկանք նստեցինք նստարանին:
Շենքի բնակիչները, կամաց կամաց սկսում եին պատուհաններից նայել, իջնել հայաթ… թաղի տղերքն էլ հավաքվում եին:
Տղերքից մեկի մեքենայի մագնիտաֆոնը միացրեցինք, ձեն տվեցինք: Նստաց զրուցում ենք, կամաց կամաց շատանալով…
Մի պահ նայեցի բակի մյուս կողմ, տեսա մի քանի 10-12 տարեկան երեխաներ, նստած հեռախոսների մեջ մտած, օդնօկլասսնիկներից, բլութուդներից են խոսում: Հետո հիշեցի մեզ, մեր հետ հավաքված տղերքին, որոնց հետ ծանոթ եմ մանկուց: Հիշեցի մեր զբաղմունքները` երբ մենք էլ եինք էդ երեխաների տարիքի: Չկար հեռախոս, չկար ինտերնետ, չկար օդնօկլասսնիկ ու բլյութուդ:
Մի տեսակ ուրախություն զգացի, որ լավ մանկություն եմ տեսել, լավ խաղեր:
Նայում եի տղերքին: Մեկը՝ աշխատում ա, օր ու գիշեր, մյուսը՝ աշխատանք ա փնտրում... մեկը իրան սովորելուն ա տվել, մյուսի հեչ վեջն էլ չի... Բայց էսօր, բոլորը մի կողմ թողած գործերը, հոգսերը՝ հավաքվել եին հայաթում, հին օրերի պես, երբ ամեն երեկո բակում լիքը մարդ կար:
Նոր տեխնոլոգիաները լավ բան ա, բայց ես ուրախ եմ, որ մեծացել եմ նենց ժամանակ, էն էտապում` երբ դա չկար: Դրա պատճառով ա, որ լիքը հիշելու բան ունեմ, նենց շրջապատ, որը որ չեն ունենա հիմիկվա երեխաները, խոսակցության թեմաներ, որոնք լրիվ տարբերվում են բակի մյուս կողմի թեմաներից:
Մտքերով հետ եի գնացել: Բնակիչները, պատուհաններից նայելով հարցնում են "Լույսը ե՞րբ կլինի, խաբար է՞ք"... բոլորը դուրս են գալիս տներից, նստում պադյեզդում, հավաքված տղերք, (շուտվանից էդքանով չեինք հավաքվել), հավեսով խոսակցություններ, հին թեմաներ, հիշողություններ: Էդ ամեն ինչը էնքան հարազատ էր, էնքան ծանոթ… Մեծ բան չի , ու չգիտեմ, ինչի եմ սենց ուրախ, ինչի սենց լավ էմոցիան ստացա... բայց գիտեմ, որ ամեն մեկը սա չի հասկանա: Չի հասկանա էն մարդը, որը չի տեսել սենց կյանք, որին «քուչեն» չի ձքել, թեկուզ անելու բան չկար` ինքը չեր իջնում, չեր շփվում թաղի ջահելության հետ: Չգիտեմ, միգուցե դա է ճիշտ, ոտրև մենք ոչ սովորել ենք, ոչ կարդացել, մեր համար բակում ֆուտբոլն էր լավագուն ժամանակ անցկացնելու ձևը, տնից փախնելը, փող ճարելը, ալյումին ու պղինձ հանձնելը` գնալ «կամպուտրանոց» ժամերով նստելը… Ես գոհ եմ իմ մանկությունից, ուրախ եմ որ դրա շնորհիվ, ես տեղ ունեմ էսօրվա հավաքված մարդկանց մեջ, ընթանուր հիշողությունների մի մաս եմ:
20.30 Լույսերը տվեցին: Մենք, կատակով, բոլորս գոռացինք "Ուռա"… մյուս կողմի երեխաները մեզ վրա զարմացած նայեցին, պատուհաններից նայող տարիքով մարդիք էլ ժպտացին:
Սկսեցինք ցրվել…
Մեկը` "Հելա հաց ուտեմ, տղեք, դավայծի"
Մյուսը "Հելնեմ ջրի տռուբեն սարքեմ"
Ու տենց:
Տրամս ընկավ մի քիչ, մի կողմից ուրախացա, որ լույս կա, մյուս կողմից էլ տխրեցի, որտև ընտիր ժամանակ եինք անցկացնում:
Հիմա պատուհանից նայում եմ, բակում մարդ չկա, դատարկություն... լսվում են մենակ անցնող մեքենաների մեկ էլ շների ձեները…
Մեկ ա, լիքը մարդ գրածս չի հասկանա, էս տրամադրությունը չի հասկանա… որտև չի տեսել, կամ չի ուզել տեսնի:
Ընտիր օր էր էսօր: Սենց օրեր պետք են… հազվադեպ, բայց հաստատ պետք են:

[Agni]

Ատում եմ զարթուցիչը... որ զնգումա առավոտ լուսո ու էտքաաան անտեղին....

[ars83]

Մորիս Ռավելի ստեղծագործության հետ նոր եմ ծանոթանում: Ինչ-որ նախապաշարմունք էր մոտս ձևավորվել նրա «Բոլերոյի» պատճառով (որը չեմ սիրել և, կարծում եմ, չեմ էլ սիրի):
Բայց , օրինակ, Jeux d'eau-ն շատ գեղեցիկ էր: Հիմա էլ այդպիսի մի «ջրիկ» բան էի լսում՝ Ondine-ը՝ Gaspard de la nuit շարքից:



Նույնիսկ հայտնաբերեցի տեքստը, որի հիման վրա գրվել է այս ստեղծագործությունը.

--«Écoute!--Écoute!--C'est moi, c'est Ondine qui frôle de ces gouttes d'eau les losanges sonores de ta fenêtre illuminée par les mornes rayons de la lune; et voici, en robe de moire, la dame châtelaine qui contemple à son balcon la belle nuit étoilée et le beau lac endormi.

«Chaque flot est un ondin qui nage dans le courant, chaque courant est un sentier qui serpente vers mon palais, et mon palais est bâti fluide, au fond du lac, dans le triangle du feu, de la terre et de l'air.

«Écoute!--Écoute!--Mon père bat l'eau coassante d'une branche d'aulne verte, et mes soeurs caressent de leurs bras d'écume les fraîches îles d'herbes, de nénuphars et de glaïeuls, ou se moquent du saule caduc et barbu qui pêche à la ligne.»

* * * * *

Sa chanson murmurée, elle me supplia de recevoir son anneau à mon doigt, pour être l'époux d'une Ondine, et de visiter avec elle son palais, pour être le roi des lacs.

Et comme je lui répondais que j'aimais une mortelle, boudeuse et dépitée, elle pleura quelques larmes, poussa un éclat de rire, et s'évanouit en giboulées qui ruisselèrent blanches le long de mes vitraux bleus.

Նույնիսկ թարգմանեցի-կարդացի տեքստը (ABBYY Lingvo 12-ի հեղինակները երկար կյանք ունենան ):

Ռավելի գրածը հետաքրքիր ստեղծագործություն է:
Իսկ տեքստը հիշացրեց մեկ Հ.Ք. Անդերսենի «Ջրահարսը», մեկ էլ մի հին սովետական մուլտֆիլմ (ինձնից ընդամենը մեկ տարով փոքր)՝ թողարկված «Արմենֆիլմի» կողմից (ռեժիսոր՝ Ա. Սահակյանց, երաժշտությունը՝ Ռ. Ամիրխանյանի):

Արտակա՜րգ մուլտիկ է: Այնպե՜ս եմ սիրում: Միայն երգն ինչն ասես արժի:



Ինչից սկսեցի, ուր հասա...

[Արևհատիկ]

Ու՜խ, դզեց : Նկարներս օդնոյից հանել եմ, մտնում եմ օդնո՝ ո՛չ гости-ն ա կարմրած, ո՛չ оценки-ն:

***
Մի դեպք էլ պատմեմ, քանի գրում եմ:
Մի քանի օր առաջ ընկերուհուս եղբայրը գործից գալիս ա տուն, տեսնում ա իրանց հայաթի 12-14 տարեկան աղջիկները ընկել են հեռախոսների մեջ: Գնում ա մոտենում ու հարցնում
-Երեխե'ք, էդ ի՞նչ եք անում:
Պատասխանում են.
-Սիրած ենք ճարում օդնոյով:

Դե արի ու էսքանից հետո մի ողբա

Ես էդ տարիքում տիկնիկներս ու փափուկ խաղալիքներս շարում էի, տուն-տունիկ խաղում

[Դարք]

երեկ երեկոյան էր,ես ու փեսես օսկարի արժանացած повелитель бури նայելոուց հետո անկապ նստած էինք,ինքը էլի խորացավ տտ-ների մեջ բա դե մի հատ էլ ամերիկայից asus player գնեմ չգիտեմ ինչի համար...ինձ հետաքրքիր չէր ես ել յանմ հեռախոսով ուզեցի ինտեռնետ մտնել են էլ կապը լավ չէր....վերջապես որոշեցինք քնել,գիշերը մեկն էր...պառկեցի ուզում էյի քնել..գլուխս թեքեցի տեսա լnotebook@ աթոռինա թողել,չդիմացա. մտնեմ մի հատ ուրիշի ակկաունտով տենամ ինչ կա- չկա(այո-այո օդնօն նմատի ունեմ)...մտա...ի զարմանս ինձ բացի մի բանից ուրիշ ինչ որ հետաքրքիր բան չկար,բայց այդ մեկ բանն էլ հերիք էր որ տխրեյի,այո-այո տխրեցի(բայց երբեք չէի պատկերացնի որ կտխրեմ դրանից)......մտածում էլի նրա մոտ ամեն ինչ լավ է,ընկեր ունի ուրախ է ու վերջերս ուրախ ստատուս էր դնում թե ամեն ինչ հիանալի է գտել է երազների ասպետին,բայց ինչ այս անգամ ստատուսւում են տխրող սմայլն էր...տխուր էր...ինչու՞...ես էլ տխրեցի ակամայից,ուրախ էյի նրա համար որ գտել է իր կեսին,,մնում էր կես գործ ես գտնեյի իմ կեսին....ինչու՞՞՞՞ ինչու այդ ամենից հետո ես մտնում եմ google ու պոիսկ տալիս...lyubov..lyubovniye istoriyi..lyuboniye pastupki i td...ինչու՞՞ ինչու ես այդ արեցի....ինչու հանգիստ չեմ մնում, երբ տեսնում եմ նրան....ով կարող է ասել ինչու՛՛՛՛՛՛՛՛՛.թերևս միայն ես կարող եմ պատասխանել և պատասխանն է որովհետև ես......

[Katka]

Դեղին քա՞րտ: Իմա՞ստը: Կարմիրը միանգամից: Մեկ է դեղին քարտերը կյանքում չեն աշխատում: Չեմ ընդունում: Տեսա, բայց մեկ է, ես կարմիրն եմ ընդունում. ավելի լավ է խաղից դուրս լինել, քան հորինված խաղի կանոններին ենթարկվել:

[Հայկօ]

Բալը ծաղկել ա : Գարուն ա :

[Rhayader]

Մի գիշերվա ընթացքում յոթ անգամ հոսանքը թռավ: Ուղիղ յոթ անգամ: Ամեն անգամ տեղերից վեր կենալուց ոնց էի հիշում էլեկտրացանցի աշխատողների ցեղը իգական մայրական կողմից՝ ընդհուպ մինչև էն պահը, երբ օրգանիզմները դեռ հերմաֆրոդիտ էին:
Ամեն անջատվելուց «վա՛խ, տորրենտներս» գոռալով վեր էի թռնում, կոմպը միացնում, կպնում ինտերնետին, միացնում վայֆայը, պրոքսին, քրոջս SOCKS-ը միացնում, որ իրա դաունլոուդներն էլ աշխատեն, ավելորդ ծրագրերն անջատում, սպասում՝ չեք անի տորրենտներս: Ուֆ: Լավ ա գոնե Ալիսան քաշել ա:

[SSS]

Շտապում էի աշխատանքի...Երթուղայինում բոլորն աչքերը չռած ինձ էին նայում ?Իջա...Հետևիցս ինձ հետապնդող ոտնաձայներ էի լսում,մոտեցան ինձ.
_Քուրիկ ջան կարանք մի հատ խոսանք,-ձայն չհանեցի ու սկսեցի քայլերս արագացնել,-խի չես խոսում,որ,գոնե անունդ ասա,-ես ավելի արագ սկսեցի քայլել ու այդ պահին,-պահ չես ասում միա ասա,Ճակատդ մաքրի':
"Էս ինչ նոր աղջիկ խոսեցնելու եղանակ էր"մտածեցի ես,բայց ամեն դեպքում ,երբ"ասպետն "արդեն հեռվում էր,ձեռքս տարա դեպի ճակատս....Այո ....Ձեռքս լրիվ մուր եղավ...Հազիվ ինձ գցեցի աշխատասենյակ ու վերցրեցի հայելին...օօօօօ...ես հիասքանչ էի...

[Աբելյան]

Լավ էլի Աստված ջան: Մենք տենց ե՞նք պայմանավորվել:

[Երկնային]

Պարել… անտիբացասականինս ա (մի քանի բառով ասած՝ ամեն տեսակ բացասականի դեմ պայքարելու լավագույն միջոցը )

Սենց լույսերն անջատես, ականջակալներով սիրուն երգ միացնես, աչքերդ փակ պարես ու պատկերացնես, որ հենց հիմա ծովի ափին ես, սիրուն սպիտակ սառաֆանչիկով պարում ես, ու էլ ոչ ոք չկա, ու քամին մազերդ խառնում ա իրար…

Դեռ պատկերացրածս սպիտակ սառաֆանչիկով եմ… անպայման պետք ա իրան առնեմ. արդեն գիտեմ ինչ ձևի ա, իրա մեջ էլ շատ հավես ա պարելը

[Դարք]

տերդ մեռնի գիտություն,անկողմնում պառկած կոմպին հրաման ես տալիս,կատարումա....

[ars83]

Այսօր տարվա ամենա-ամենալուսավոր օրերից մեկն է՝ մարտի տասնյոթը
Որովհետև քսանվեց տարի առաջ այս օրը լույս աշխարհ եկավ մի քնքո՜ւշ, անո՜ւշ, չքնա՛ղ փոքրիկ կապույտ աչուկներով էակ՝ քույրս , իմ ամենաթանկագին գանձերից մեկը
Ինչքա՜ն ենք կռվել, բարիշել, միասին երգել, խաղացել, իր տիկնիկները պատուհանից շպրտել , կարոտել իրար, ուրախացել երկար բաժանումից հետո միմյանց տեսնելիս…

Շնորհավո՛ր, Ջա՛ն:

[Ուլուանա]

Տխրել եմ... Կարևոր չի, թե ինչու։ Ու ավելի տխուր ա էն, որ կարևոր չի...
Սա ընդամենը մանրուք ա, ուղղակի ես եմ, ինչպես միշտ, հիմարաբար սրտիս մոտ ընդունում։
Համոզված եմ, որ հաջորդ անգամ ավելի տխուր ա լինելու... Հետևաբար մնում ա միայն փոխել վերաբերմունքս, ուրիշ ոչինչ. հարկավոր ա հաջորդ անգամ ուղղակի դրա կարիքը չզգալ...