Քննություն եմ պարապում:
Կլանված կարդում եմ 1,2,3 էջ, հետո ուշքի գալի, ստոպ ես ինչ կարդացի: Հետ եմ գալի նորից կարդում ու վերջում ոչ մի բան: Հետո մի հատ էլ եմ վրով անցում ու զզված մի կողմ դնում ու այդպես ամբողջ օրը, ու այդպես ամբողջ տարին:
Հետաքրքիրա ուր ա սավառնում միտքս այդ ընթացքում...
ավատարս հիմա խելոք նստած բլոգ ա գրում
էս զգացումը Ավատար ֆիլմից հետո առաջացավ
ու ինչքան խորանում ես, էնքան վախենալու ա
դու չկաս, կա քո մականունը, որը ինչ-որ չափով կարողանում է վիրտուալ կյանքում իրեն դրսևորել, էստեղ դու ապրում ես, կյանքի սիմուլյատորներ խաղում, ինչ-որ բաների հասնում, իսկ իրական մարմինդ հաշմանդամի պես մի տեղ վեր ընկած` միայն մատներն է աշխատացնում, որ դու վիրտում երջանիկ լինես, սիրահարվես, տուն սարքես, ֆերմեր լինես, ունենաս շքեղ մեքենա...
ու էդ ամենից հետո շատ դաժան ա վերադառնալ իրական կյանք, մի քանի րոպե դեռ զոմբիացած ես, հետո մեկ էլ տեսնում ես ռեալում գոյություն ունեցող ընկերներիցդ մեկի մուննաթախառը սմս-ն ու ամեն ինչ տեղն ա ընկնում` հասկանում ես, որ քեզ մականվան տակ թաքնվելն ավելի է դուր գալիս, ռեալ կյանքում քեզ ոչ սպասող կա, ոչ հասկացող, իսկ էստեղ գոնե մականունդ կուտի էդ ամենը, ոչ թե քո իսկական ԵՍ-ը, որովհետև իսկական ԵՍ-իդ տեղը վաղուց մոռացել ես, չգիտես` ինքը որտեղ ա
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
Էսօր թարս օր էր...
Մի տեղ պիտի գնայի ու շփոթվել երկու ժամ շուտ էի գնացել, չգիտեի ինչ անեի:
Մտա սրճարան սուրճ խմելու, չունեին, ասում են՝ միայն մակ կոֆե ունենք, ես էլ քաղաքականապես չեզոք մարդ եմ ու մակ չեմ սիրում...ջուր ուզեցի, բերեց տեսա որ շիշը բացածա: Բայց բազառի հավես չունեի, մտածեցի թքած էդ մի քանի հարյուր դրամի վրա, չեմ խմի ու կհաշվեմ թե նստելու փող եմ տվել: Բայց մի երկու րոպեից նոր տեղ հասավ, որ աթոռի մեջքի մասը ինչքան հենվում ես էդքան հետ է գնում, ձևն էր տենց, ու հասկանալով, որ հեսա ջարդած աթոռի համար էլ պիտի մուծվեմ՝ դուրս թռա:
Մտածեցի տրոլեյբուս նստեմ, գնամ մինչև վերջին կանգառ, հետո հետ եկողը նստեմ ու գամ, կակ ռազ պայմանավորված ժամս կլինի: Փոքր ժամանակվանից սիրածս զբաղբումնքներից է նստել ավտոբուս կամ տրոլեյբուս (անպայման լուսամուտի կողմը) ու մի ծայրից մյուսը գնալ ականջակալներով երաժշտություն լսելով: Այսպես, նստեցի, ականջակալները դրեցի, բայց մի երկու կանգառից հասկացա, որ չի ստացվում ոչ մի բան: Ընենց մի տեսակ նոստալգիա ու տխրություն առաջացավ: Տխրությունը նրանից, որ փողոցում գնացող ջիպերի ու մերսեդեսների ֆոնի վրա շատ ծանր էին նայվում տրոլեյբուս նստած ծնողներիս տարիքի խեղճուկրակ թոշակառուները: Իսկ նոստալգիա, որովհետև իրենց նայելով հիշեցի իմ մանկության տարիներին արդեն իր վերջին շունչը փչող բարի Երևանը, որտեղ համարյա բոլոր մարդիկ այդ թոշակառուների պես բարի ու հանգիստ հայացք ունեցող մարդիկ էին: Իսկ հիմա մարդիկ մի տեսակ անհանգիստ են, նկատել ե՞ք: Ընենց տպավորությունա, ոնց որ ազգովի ինչ որ թանկ բան ենք կորցրել ու անդադար զբաղված ենք դրա որոնումներով....
Հետո գործերս արի պրծա, հիմա եկել եմ Մոսկվա կինոթատրոն, սպասում եմ կնոջս, որ տեղ պիտի գնանք: Ասի մտնեմ ինտերնետ ակումբ ու մի քիչ իմ սիրելի Դար ակումբում գրառումներ անեմ: Էն էլ կողքիս կոմպերի վրա "աշխատող" "տղաները" չթողեցին հանգիստ գրեմ, որովհետև բարձրաձայն խոսում են, թե ոնց են ադնակլասնիկով "տղեք" կպցնում ու իրար՝ "վա՛յ, Գև, բայց դու ինչ կեեեղտն ես" ասելով, սաղ հարամ արին էսօրվա բարի ու դրական տրամադրվածությունս
Լավ, էդ Ավատարը շատ եք գովում, հեսա կես ժամից սկսվումա, գնամ: Երևի Կյանքս էլ արդեն դրսում ինձ է սպասում: Հուսով եմ գոնես ֆիլմի դիտումը մեր ընկերների հետ նորմալ կանցնի, ու դրա շնորհիվ վերջում ի վիճակի կլինեմ գրել՝
"Չնայած շրջապատի ջանքերին, միևնույնն է այսօր լավ օր ունեցա"
*e}|{uka* (09.01.2010), Agni (13.01.2010), Ambrosine (10.01.2010), ars83 (11.01.2010), cold skin (14.01.2010), Enigmatic (09.01.2010), Gayl (12.01.2010), Norton (09.01.2010), PetrAni (10.01.2010), Ruby Rue (16.06.2013), Աբելյան (09.01.2010), Դատարկություն (11.01.2010), Դեկադա (10.01.2010), Լուսաբեր (09.01.2010), Հայկօ (10.01.2010), Ձայնալար (09.01.2010), Մանուլ (09.01.2010), Նարե (09.01.2010), Ուլուանա (09.01.2010), Ռուֆուս (10.01.2010)
Ուշադրություն` սա իրականում իրական դեպք չէ, այլ միմիայն նվաստիս անսահման երևակայության արդյունք: Բոլոր կերպարները, մարդիկ, երկրները, դեպքերը մոգոնված են: Իրական մարդկանց, երկրներին, դեպքերին նմանությունը զուտ պատահականություն է:-3
... Եվ եղաւ, որ Յակումբի «Դեսից-Դենից» կօչուող քաղաքում ազգութեան ընտրութիւն էր, եւ թեկնածուներից մեկը, որի համար ասում էին, թե նրա դեմքը լայն զանգւածներին հիպնոսացնող է և ազնիվ եւ զտարյուն ցեղերին համար վնասակար, իր առաքեալներն ուղարկեց ամենայն քաղաքաները, որ Յակումբում բաժին կօչուի, եւ թաղամասերը, որ Յակումբում թէմա կօչուին, եւ իջեւանատուները, որ եբրայերեն ձեռագրերում նամակ կոչուի: Եվ սորա առաքեալներն ամէնքը մասոնների պես էին, զի վէր պարզուած բռունցքներ ունեին, որ զօբիացվածութեան նշան է: Եվ սորանք քարոզում էին եւ ասում. «Եկեք մեզ մոտ, ամեն հալածեալներ, եւ ստացեք ձեր տասը դահեկանը: Եվ բնաւ երդում չանեք, թե ահա ձեր վարձքն առած եք եւ մեր տիրոջը պիտի ընտրեք: Բնաւ երդում մի՛ արեք, այլ քվեարկեցեք յայտնապես` մարդկանց եւ յանձնաժողօւի առաջին, զի ծածուկ բան չկայ, որ հայտնի չդառնայ, եւ մեր տեսախցիկը, որ երկնքումն է, ամեն բան տեսնում է եւ զեկուցում ամենայն յակումբաց Չյուկին: Եվ ով այդպես չանի, նորան թեմայի ետեւը տանենք: Այնտեղ կլինի լացը եւ ատամների կրճտոցը: Մի՞թե չեք լսել, որ գրուած է, թե ձեզ հալածողները սիրեցեք եւ ձեզ թալանողներեն ընտրեցեք: Եւ ահա ձեզ չեն հալածում, բայց ապտակում են, որ զօմբիերեն «չափալաղ» կօչուի, եվ ձեզ չեն թալանում, բայց ստորացնում են, որ զօմբիերեն «սարկազմ» կօչուի: Եվ եթե ձեզանից մի քվէ ուզեն, դուք երկուսը տուեք, եւ բնաւ մտահօգութիւն չանեք, թե վերակացուները կբռնեն ձեր ձեռքը, զի նորանք իրենց վարձքն առած են եւ աչք կփակեն ձեր երկրորդ ու երրորդ մասերի վրա, որ յակումբերեն «մականուն» կամ «նիկ» կօչուի»:
... Եվ եղաւ, որ ճրագալոյցի գիշերը տուփերը բացուեցին, եւ ամենքը յաշւում էին եւ բնաւ մխիթարութիւն չէին գտնում, զի շատերն էին զօմբիացվել, քան սպասւած էր: Այնժամ մեկը ելավ, եւ խօսեց, եւ ասաց. «Ճշմարիտ-ճշմարիտ եմ ասում` մենք սխալ ճանապարհի վրայ ենք»: Եւ ոչ ոք սորան ուշադրութեան չարժանացրեց, զի մեծամասնութիւնը զօմբի էր, մնացեալը կամ անտարբերներ, կամ անհաւատներ, կամ քյաբաբասերներ, որ յակումբցիների խօսակցականով «դաշնագ» կոչուին:
…Եվ եղաւ, որ քվեարկութեունում յաղթող ճանաչուեցին զօմբիները, ջհուդներն ու մասոնները, որ միասնական մի դաշինք էին ստեղծուել և իրենց «հրեա» հռչակել: Ամէն:
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
*e}|{uka* (09.01.2010), Ambrosine (10.01.2010), Enigmatic (09.01.2010), Jarre (21.01.2014), Legolas (10.01.2010), Nadine (11.01.2010), Norton (09.01.2010), Rammer (09.01.2010), Ungrateful (09.01.2010), Yellow Raven (10.01.2010), Աբելյան (09.01.2010), Հայկօ (10.01.2010), Մանուլ (10.01.2010), Նարե (09.01.2010)
վաղուց չեմ գրել նման թեմաներում... ուղղակի ուզում էի ասեի ,որ շատ եմ սիրում մեր «Դար» ակումբը, արդեն ահագին ժամանակ ա կարդում էի վարկանիշային մեկնաբանությունները, ինչքա՜ն բան հիշեցի ,ինչքա՜ն խնդացի...Լավն ենք էլի ,լավը
Իսկ մի թեմա կարդալուց արդեն հուզվել էի...
*e}|{uka* (11.01.2010), Ambrosine (10.01.2010), CactuSoul (10.01.2010), Farfalla (11.01.2010), Janita Hero (27.02.2010), Kuk (10.01.2010), Yellow Raven (10.01.2010), Դատարկություն (11.01.2010)
Չնայած ես հեռուստատեսության սիրահար չեմ, բայց ամբողջ օրը համակարգչի առջև նստելն էլ մի բան չէ, հատկապես երբ համարումդ լարով ինտերնետ-կապը խափանվել է, իսկ մոտակա անլար կապ որսալու վայրը հյուրանոցի նախասրահն է, ուր գնալու հավես չկա։ Երեկ երեկոյան հեռուստացույցը միացրի ու բախտս բերեց՝ հետաքրքիր ծրագիր էր։ Հատկապես երեկոյան անհնար է որևէ հետաքրքիր բան գտնել՝ միայն ֆուտբոլ, նետահարում, տարատեսակ շոուներ, սեքս, անընդհատ ինչ-որ բան ծամող մարդիկ ու դրամի մասին խոսակցություններ։
Այսօրվա ծրագիրը կոչվում էր Antic Roadshow։ Տարբեր մարդիկ իրենց տներից հնություններ էին բերել, մասնագետները գալիս նայում էին, հետաքրքիր բաներ պատմում և գնահատում իրերը։ Հետաքրքիր էր ոչ միայն լսել իրերի պատմությունն ու հետևել մասնագետների մտքի տրամաբանությանը՝ այս կամ առարկային մասին եզրակացություններ անելիս, այլև մարդկանց՝ ինչպես տերերի, այնպես էլ դիտողների աևձագանքը։ Նախ և առաջ դիտողները մեծ ուշադրությամբ էին լսում՝ առանց մեջ ընկնելու, կողքի անցուդարձի վրա շեղվելու, նույնիսկ առանց միմյանց հետ մտքեր փոխանակելու։ Միայն մեկ-մեկ զարմացած դեմքեր էին ընդունում, երբ անսպասելի բաներ էին լսում, կամ էլ “Wow!” գոչում, երբ մասնագետի կողմից գնահատված արժեքն անակնկալ բարձր էր լինում։
Ինչ ասես չկար։
Մի մարդու մորից ժառանգություն էր հասել մի մեքենա, որն ավտոտնակում կանգնած էր մնացել երևի քառասունականներից, մինչև նկարահանումներից երկու ամիս նա չէր որոշել այն դուրս հանել իր հարսանեկան արարողությանն օգտագործելու։ Ավտոյի տերը մեքենայի հետ թողել էր նաև մի ծոցատետր, որում գրված էր, թե նա ամեն անգամ մեքենայով երթևեկելիս քանի գալոն բենզի՛ն է օգտագործել (1939թ․ գրառումներ)։
Մի բավական երիտասարդ զույգ տասնիններորդ դարի մի կլոր իտալական սեղան էր բերել՝ տարբեր արժեքավոր քարերով զարդարված, նաև կահույքի մի փայտե ոտք՝ նարդ զարդանախշերով։ Շատ զարմացան, երբ իմացան, որ սեղանն արժի տաս հազարից ֆունտից ավելի։
Մի մարդ ակնոցի պատյաններ էր հավաքում․ շատ գեղեցիկ ու հետաքրքիր հավաքածու էր՝ փայտյա, ապակյա, ոսկյա, արծաթյա, պղնձյա, պապյե-մաշեից, կտորեղենից։ Յուրաքանչյուրը գնահատվեց 300-800 ֆունտ ստեռլինգ։
Մի մարդու զոքանչն ու աները ուղտ էին թողել; Վրան էլ հեծյալ։ Բավական նուրբ փեռքի գործ էր։ Մի քանի հազար ֆունտ գնահատվեց։ Հետո էլ ասում են՝ զոքանչից խեր սպասելու չի։
Մի կին բերել էր իր 1969թ-ի Բարբիները, որոնցով խաղացել էր։ Նույնիսկ շորերն էր խնամքով պահպանել․ տուփի մեջ դարսած էին՝ տիկնիկների կողքին։ Հիշեցի, որ երբ փոքր էի, հայրս «Արմենթոյում» էր աշխատում, մեքենաներ էր սարքում։ Ինչքան բարեկամ-ծանոթ ունեինք, բոլորի համար մեքենա հավաքեց-նվիրեց, և միայն ես էի, որ մեքենա չունեիՄի անգամ խեղճ պապս այդ ամենը բակից հավաքած բերեց տվեց մորս ու զարմացած հարցրեց՝ այս բոլորը մերը չէ՞։ Բա, իսկ անգլիացիք Բարբիներն են պահում տասնյակ տարիներով։ Երևի մենթալիտետի տարբերություն է։
Մի կին բերել էր մի փոքր նկար՝ շրջանակի մեջ։ Ում նկարն էր՝ պարզ չէր, իրեն դուր էր եկել, գնալ էր՝ չէր հիշում երբ։ Ասաց 1971-ին կամ 1977-ին։ Վճարել էր 1700 ֆունտ այն ժամանակ։ Բոլորը զարմացած բացականչեցին “Oh, my Goodness!”, երբ մասնագետն ասաց գինը՝ առնվազն 30000 ֆունտ։ Կինն ասաց, որ սրանից հետո նկարը պահելու է բանկում՝ գաղտնապահարանում։
Մի մարդ էլ բերել էր իր տատու խանութի կտրոնները (այն թղթերը, որոնց վրա գրվում էր պատվերը)։ Այդ կինը գրքերը զարդարող էր եղել։ Ու նույնիսկ խանութի կտրոններն էր նկարազարդել։ Ենթադրենք՝ անհրաժեշտ է եղել գնել խնձոր, տանձ ու էլի մրգեր․ տատը նկարել էր այդ ամենը անվանումների կողքին։ Մյուս կողմից մտածում ես՝ կարո՞ց է խանութի վաճառողները տառաճանաչ չեն եղել։
Մի մեծահասակ կին էլ բերել էր իր տատի մոր, թե տատի տատի, չեմ հիշում, դիմանկարը։ Վարպետորեն նկարված էր, բավական լավ էլ պահպանվել էր։ Երբ մասնագետն ասաց գինը՝ քսանից երեսուն հազար ֆունտ, և ակնարկ արեց, որ ահագին փող է, կինն ասաց, որ չի պատրաստվում վաճառել, այլ աղջկան կասի, որ փոխանցեն որևէ թանգարան՝ չի ուզում որ որևէ օտար մարդու տանը կախված լինի։ Քեֆս բերեց տատին։
Մի կին էլ բերել էր իր հոր փոքր ժամանակվա մազերը՝ ոսկեգույն խոպոպները։ Ցույց տվեց երկար մազերով և առանց մազերի նկարները և ասաց, որ երեխայի մայրը կտրել-պահել է։ Ժամանակին մայրս էլ պահել էր իմ առաջին դասարանների օրագրերը, իբր՝ երեխաներիս ցույց տա, թե ինչքան լավ սովորող եմ եղել ես։ Ես էլ (դե ես վնասարար եմ, չէ՞) գտա դրանք, մի մասից էջեր պոկեցի, մի մասում էս սուտի հինգեր նկարեցի, ստորագրություններ կեղծեցի, խզմզեցի։
Մի խոսքով, հետաքրքիր էր։ Բայց էս անգլիացիների արյան մեջ մտած է բաներ կուտակելը, պահելը։ Միգուցեև լավ է դա, ո՞վ գիտի։
Il y a un spectacle plus grand que la mer, c'est le ciel; il y a un spectacle plus grand que le ciel, c'est l'intérieur de l'âme. (V. Hugo, Les Misérables)
Էսօր մի հրաշք մուլտիկ նայեցի ArtGeo-ի մասին, մուլտիկը կոչվում է Կունգ Ֆու Պանդա
Ու գիտե՞ք, ինչն էր Պոի ու ArtGeo-ի նմանությունը, երկուսն էլ շատ դմբո են
Արթ, առանց քեզ շաատ տխուր ա
I may be paranoid but no android!
Էսօր, երթուղայինով տուն վերադարնալուց, ինչպես միշտ` հեռախոսիս կալկուլյատորով /ապագա/ կամերայիս ապառիկի վարձերը, տոկոսները, ամսավճարները հաշվարկելուց, հիշեցի, անցյալ տարի, միտինգների ու նստացույցերի ժամանակ տեղի ունեցած պատմությունը:
Ուրեմն, երեկոյան, 11-12-ի կողմերը, տանը նստած 4 հոգով բլոտ ենք խաղում: Ասում-խոսում:
Մեկ էլ ինձ զանգում են, վերցնում եմ, բակի ընկերներիցս մեկն ա… ասում ա`
- Արս, ու՞ր ես, ի՞նչ ես անում:
- Տունն եմ, ապեր, բլոտ-մլոտ:
- Ինչքա՞ն փող ունես:
- Դե մի 2-3000:
- Դե վեկալ , ու թափով իջի հայաթ, տեղ ենք գնում:
-Ու՞ր, ի՞նչ ա եղել…
- Հեչ ապեր, գնում ենք միտինգի…Սերժի ***
Բայց տղերքին մի վերցրում, 5-ով ենք, փող չկա:
- Եղավ, գալիս եմ:
Տղերքին թողնում եմ տանը, ու գնում ենք:
5 հոգով եինք, գնացինք մի հատ տաքսի բռնեցինք: Վարորդը ջահել տղա էր:
- Ու՞ր եք գնում, ախպերներ ջան:
- Օպերա, բռատ:
- Նստեք:
Նստեցինք, սուս ու փուս գնում ենք: Մի 100 մետր հետո, կարմիրի տակ կանգնեցինք, կողքներս էլ գաիշնիկ, Corolla-ով: Մեկ էլ, էս վարորդը, սկսեց կատաղած հայացքով նայել էդ գաիշնիկին ու քթի տակ բաներա խոսում:
“ Ժպտա, ժպտա, այ հաստավիզ “Անբարոյականի զավակ
Խնդացինք, բան ման, սկսեցինք զրուցել: խոսացինք, մեկ էլ վարորդը հարցնում ա`
- Տղեք, կարողա՞ միտինգի եք գնում:
- Հա, ցավդ տանեմ:
Ու էդ խոսքերից հետո, էս վարորդը` ուրախացավ, ժպտաց, աշխուժացավ
Սերվիզի ջարդուխուրդ 07-ի թանկարժեք /եսիմ ոնց ամրացրած/ մագնիտաֆոնը միացրեց, ու դրեց Լևոնի հայտնի “Պայքար պայքար” Ռեմիքսը
Տենց, բոլորի մայրիկներին ու հայրիկներին հիշելով, հասանք տեղ…
- Ի՞նչ պիտի տանք, բռատ ջան:
- Վայ, ձեր ցավը տանեմ, տղեք ջան: Հարգում եմ ձեր նման երիտասարդներին, հալալ ա, դուք եք էս երկիրը ոտի հանողները:
Ես ընտանիք պահող տղա եմ, օր ու գիշեր քշում եմ, չեմ կարողանում միտինգների մասնակցեմ:
Ի՞նչ փողի մասին ա խոսքը, ոչ մի կոպեկ չեք տալու, գնացեք, էս երկիրը պաշտպանեք, ցավներդ տանեմ: Ինչ լավ ա, որ դուք նստեցիք ավտոս, գոնե մի օգտակար բան արեցի ձեր պես լավ տղերքի ու կոնգրեսսի համար:
Ինչքան համոզեցինք, փող չվերցրեց… Շնորհակալություն հայտնեցինք ու գնացինք:
Գնացինք, մասնակցեցինք... լուսաբանից էլ նոր տուն եկանք
դու ուզում էիր լսել էն, ինչ ասեցի
ու հենց ասեցի, դա դադարեց կարևոր լինել
ե՞րբ պիտի սովորեմ հասկանալ տարբերությունը` լսել ուզելու ու ուզածն ուզելու միջև....
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
*e}|{uka* (13.01.2010), CactuSoul (13.01.2010), Farfalla (13.01.2010), Kita (12.01.2010), Legolas (13.01.2010), matlev (05.05.2010), My World My Space (21.01.2010), Ribelle (14.01.2010), Արևհատիկ (27.01.2010), Դատարկություն (12.01.2010), Դեկադա (13.01.2010), Կաթիլ (12.01.2010), Մանուլ (12.01.2010), Շինարար (12.01.2010), Ռուֆուս (12.01.2010)
4 օր անընդմեջ չքնելուց հետո նենց կայֆ ա «Վախ և Ատելություն Լաս Վեգասում» ֆիլմը նայելը... (ով չի տեսել, ասեմ, որ ֆիլմը կայֆի տակ գտնվող նարկոմանների մասին ա): Հոգնածությունից ուղեղս անջատվել էր, աչքերս փակվում էին, արդեն ես էլ ֆիլմի հերոսների պես չէի հասկանում որն էր երազ, որն էր իրականություն
Ոչ մի կինոյից սենց ախմախ կայֆ դեռ չէի ստացել
I may be paranoid but no android!
*e}|{uka* (13.01.2010), Ambrosine (14.01.2010), Farfalla (13.01.2010), helium (13.01.2010), impression (13.01.2010), Kita (13.01.2010), Yellow Raven (16.01.2010), Աթեիստ (15.01.2010), Արևհատիկ (27.01.2010), Դատարկություն (13.01.2010), Մանոն (14.01.2010)
որոշել եմ՝ վաղվանից ինտերնետ չեմ մտնելու
մնում ա սոց ցանցերում դրա մասին ստատուս դնել ու հետևել արձագանքներին )))
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
murmushka (15.01.2010)
Հեքիաթների մեջ էնքան ճշմարտություններ կան, որ գլխի էլ չենք ընկնում...
Երբեք հերոսին օգնության եկած կերպարները նրա ձեռքից չեն բռնել ու տարել մինչև հաղթանակ: Տարել են ճանապարհի որոշակի մասն ու ասել вот, маленький братец, дальше пойдешь сам...
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
*e}|{uka* (14.01.2010), CactuSoul (14.01.2010), Janita Hero (27.02.2010), Jarre (14.01.2010), Kita (14.01.2010), matlev (05.05.2010), My World My Space (15.01.2010), Yellow Raven (16.01.2010), Աբելյան (14.01.2010), Արշակ (15.01.2010), Բարեկամ (15.01.2010), Դատարկություն (14.01.2010), Երկնային (14.01.2010), Ուլուանա (14.01.2010)
Հայկական 1000-անոցի վրայի տառասխալն ուղղակի սպանիչ ա:
"Ես իմ անուշ Հայաստանի
Արևահամ բաՌն եմ սիրում"
Ու կողքը նկարած ա Չարենցը, սենց տխուր նայում ա էդ սխալին
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
*e}|{uka* (14.01.2010), Ambrosine (14.01.2010), cold skin (14.01.2010), Jarre (14.01.2010), My World My Space (15.01.2010), Nadine (14.01.2010), Ribelle (14.01.2010), Yellow Raven (16.01.2010), Աբելյան (14.01.2010), Արևհատիկ (14.01.2010), Բարեկամ (15.01.2010), Դեկադա (14.01.2010), Երկնային (14.01.2010), Երվանդ (14.01.2010), Մանոն (14.01.2010), Մանուլ (14.01.2010), Մուշու (02.08.2014), Ներսես_AM (14.01.2010), Ուլուանա (14.01.2010)
Տարիների հետ մանկական նկարները ավելի են դուրս գալիս: Սկսում եմ փորփրել ալբոմները... բայց դե հին ալբոմներս չկան. նորերի մեջ հին նկարներ են ու էն խունացաց հոտը չկա՝ նամշահոտը...
բայց դե ոչինչ՝ իրենք էնքան բան են ասում ո՜ր...ու գիտեք անկախ ամենից աչքերը միշտ ժպտում են. կապ չունի, որ ժամանակ առ ժամանակ իրենք շատ թախծոտ են եղել, բայց մանկական սպասումներով լի ժպիտը չթաքցնող աչքեր են եղել: Էնպե՜ս եմ կարոտել էտ աչքերին... մանկական
Երեխեքի նկարներ էի նայում ահագին ոգեվորվեցի...
*e}|{uka* (14.01.2010), ars83 (14.01.2010), Jarre (14.01.2010), My World My Space (15.01.2010), Աբելյան (14.01.2010), Արևհատիկ (14.01.2010), Դատարկություն (14.01.2010), Ռուֆուս (14.01.2010)
Վերջին մի քանի օրերի ընթացքում մտածում եմ մեծամասնության կարծիքով ապահովության զգացում ստեղծելու մասին։
Հիշում եմ, երբ դեռ ութ տարեկան էի, բակի ընկերներս, որոնք ինձանից մեծ էին չորս տարով, տարան «շենքի հետև»։ Որոշել էին ինձ խելք սովորեցնել, որ կյանքի հետագա «անակնկալներին» կարողանամ պատրաստ լինել։ Երևի մտածում էին՝ «մեծ ընկերներն ենք, որ մենք սրան խելք չսովորացնենք, ո՞վ պիտի անի։ Խոմ սաղ կյանքը սենց հարիվ չի՞ մնալու»։
Մի երկու րոպե սպասելուց հետո տեսանք մի տղայի։ Սրանք բռնեցին այս խեղճին։ Բռնեցին մի տղայի, որը պարզապես անցնում էր մեր բակի միջով։ Ոչ անշնորհք բան էր արել, ոչ կռվի տոն էր տվել, ոչ մի վատ բան չէր արել. ընդամենը քաջություն էր ունեցել մեր անառիկ բակը կտրել անցնելու։ Բռնեցին, բերեցին կանգնացրին դիմացս ու դիմեցին ինձ։
-Լսի՛, էս լակոտը չի ջոգում, որ մեր բակով չպիտի անցնի։ Հիմա մենք իրան պիտի «օգնենք», որ էդ սխալը էլ մյուս անգամ չկրկնի։
Նայում եմ տղայի դեմքին ու տեսնում անվստահության ու վախ՝ հարազատ զգացմունքներ ինձ համար։ Պատկերացրեցի որ ես եմ նրա տեղը.... Պատկերացրեցի այդ տղայի մորը, ով առավոտյան վեր էր կացել, հաց էր պատրաստել իր զավակի համար, հագցրել էր նախօրոք լվացած և խնամքով արդուկած շորերը ու ճանապարհել դուրս.... Հիշեցի իմ մորը, որը միշտ սովորեցնում էր հարգել ու սիրել մյուսներին.... Պատկերացրեցի....
-Արա՛ էսի էլի անջատվեց։ Արտո՛ւր չես ջոգո՞ւմ արա՛, էս գյադեն մեր բակովա անցնում, դե սովորացրու, որ մյուս անգամ իմանա, որ էս իրա համար փողոց չի ու չի կարա էս տեղով երբ ուզի քայլի։
Ես գիտեի «ամենաազդեցիկ» ուսման մեթոդի՝ ծեծի, բռնության ու նվսատացման մասին։ Ողջ էությամբս դեմ էի դրան, բայց կողքս կանգնած էին մարդիկ ովքեր սպասում էին, որ ես պիտի դա անեմ։
Շրթունքը ճղված, աչքի տակ կապտած, շորերը կեղտի ու փոշու մեջ կորած, լացելով հեռացավ իմ կողմից ծեծված մեր բակով սխալմամբ անցնող հասակակիցս։
Այդ ժամանակ ես դավաճանեցի ինքս ինձ, այդ տարիքում ունեցած իմ բոլոր արժեքները, դավաճանեցի ՄԱՐԴ արարածին՝ անելով մի բան ինչը բնորոշ չէ անգամ անասուններին, դավաճանեցի իմ դրացուն՝ առանց պատճառի նրան նվաստացնելով, դավաճանեցի մորս, որի մտքի ծայրով էլ չէր անցնի, որ իր դաստիարակածը ունակ է նման բան անելու։
Բայց այդ պահին ես շրջապատված էի բարեհաճ դեմքերով, ժպտացող դեմքերով, գոհ դեմքերով.... Ես սխալ արեցի, բայց ինձ ուժ տվեցին «ընկերներս»։ Հետո մի քանի րոպե հետո արդեն բոլորս միասին ծեծեցինք մեր բակի Գրիշիկին, որը սկսեց հետաքրքրվել թե ինչու այդպես վարվեցինք, իսկ հետո՝ ապացուցել, որ մենք սխալ ենք արել։ Ծեծելուց հետո հոգ տարանք, որ Գրիշիկին բակում ճանաչեն, որպես դավաճան աղջիկ՝ այդպիսով ապահովագրելով ինքներս մեզ....
Ընկերներս ուրախ էին, քաջալերում էին ինձ, գովում, հիշում, թե ոնց հագցրեցի անմեղ հասակակցիս բերանին, ոնց տապալվեց գետնին, ոնց ընկա վրան ու սկսեցի բռունցքով խբել դեմքին... Ուրախ էին, գովում էին ինձ ու ապացուցում էին, որ ճիշտ արեցինք։ Ես էլ սրտիս խորքում լավ զգացի՝ տեսնելով նրանց ուրախությունը ու ինձանով գոհ լինելը։
Փաստորեն ի՞նչ տեղի ունեցավ. 1) մեր շրջապատում սխալը դարձավ ճիշտ ու ընդունելի՝ մեծամասնության կարծիքի շնորհիվ; 2) ով որ քաջություն ունեցավ ասելու մեր սխալը, մեր ջանքերի շնորհիվ դարձավ ղզիկի մեկը; 3) ես արժանացա գովասանքի սխալ քայլ կատարելու համար։
Արդյո՞ք ինձ սիրելով էին ընկերներս անում այդ ամենը։ Արդյո՞ք անձիս բարեկեցությունն էր նրանց անհանգստության առարկան։ Թե՞ սեփական էգոիզմն ու դաժանությունը։
Անցել է արդեն քսան տարուց ավել, բայց ինչպես ասել է մի իմաստուն մարդ՝ «Ինչ որ եղել է, հիմա էլ կա, և ինչ որ պիտի լիներ, եղել է արդեն»։
*e}|{uka* (14.01.2010), CactuSoul (15.01.2010), cold skin (15.01.2010), dvgray (15.01.2010), helium (14.01.2010), impression (15.01.2010), Kita (14.01.2010), matlev (05.05.2010), My World My Space (14.01.2010), Nadine (15.01.2010), Ruby Rue (16.06.2013), Sona_Yar (15.01.2010), Yellow Raven (16.01.2010), Աբելյան (14.01.2010), Դատարկություն (14.01.2010), Դեկադա (15.01.2010), Ձայնալար (15.01.2010), Մանոն (14.01.2010), Մանուլ (15.01.2010), Ներսես_AM (14.01.2010), Ուլուանա (22.01.2010), Ռուֆուս (14.01.2010)
Այս պահին թեմայում են 3 հոգի. (0 անդամ և 3 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ