Անկապ օրագիր

[Երկնային]

Մեկ-մեկ պետք ա երազանքդ բաց թողնես…

Մի ժամանակ ընտրության առաջ էի կանգնած. կամ երազանքս պետք ա ընտրեի, կամ մի մարդու… ու ես երազանքս ընտրեցի, որովհետև էդ մարդը պահանջում էր, որ երազանքս իրան տամ, թողնեմ էդ երազանքը փշրի իրա ափի մեջ… չէ՛, չտվեցի… չէի տա ես իրան, ու ինքս երբեք չէի պահանջի, որ դիմացինը հանուն ինձ իրա երազանքը զոհաբերի…

Հետո մի օր ուրիշն եկավ, ու վերցրեց երազանքս… չփշրեց. ուղղակի նենց արեց, որ էդ երազանքս ուրիշ երազանքի վերածվի… բայց չհարցրեց ուզում եմ, թե չէ…

մրսում եմ… երազանքս եմ կարոտում… բայց ինքը էլ երազանք չի կարող լինել… իսկ նոր երազանքի հետ չեմ համակերպվում, չեմ ուզում իրան…

I don't need anyone to catch me when I fall, I need someone brave enough to fly with me.. and no matter which direction...

երազանքիցս կապտուկ մնաց…
տեսնես որտե՞ղ են հայտնվում երազանքները, երբ անհետանում են մեր հոգուց…
իսկ ինչ-որ տեղ ինչ-որ մեկն իմ երազանքից ունի… թող գոնե իրանը իրականանա…

[impression]

ես: ինձնից մի խուսափի, դու կարևոր ես ինձ համար
նա: բայց ես քեզ ցավ եմ պատճառել
ես: բայց ես դրանից քեզ սիրել չեմ դադարում...

ուրիշ նա: խոստացի, որ չես մեռնի
ես: բայց մարդիկ մեռնում են մի օր
ուրիշ նա: դու չմեռնես

ինչի՞ համար ա էս ահավոր անհավասարությունը
ինչի՞ պիտի միշտ մեկն ավելի շատ սիրի, էդ դեռ ջհանդամ, բա որ մյուսն ուրիշին ա սիրու՞մ, կամ ընդհանրապես ի վիճակի չի սիրելու՞
ինչ-որ մեկը խմած էր, երբ էս կարևոր հարցերն էր պետք լուծել.. իր մոտ յոթերորդ օրն էր, ինքը հանգստանում էր...

[Farfalla]

Էսօր մահու չափ ուզում եմ, որ կողքիս լինի են մարդը, ում որ ես սիրում եմ…այլ ոչ թե նա, ով ինձ է սիրում…
Ինձ դա չի հերիքում…
Սիրել…

[Մանուլ]

Ո՞նց կարելի ա էդքան բացասական աուրա ունենալ: Ամեն մի շարժումիցդ բացասական էներգիա ա ժայթքում, ամեն խոսքդ ու հայացքդ նավս ա: Լացելու աստիճան ներվայնացնում ես...

[impression]

Գլխացավերի ժամանակ մեկ-մեկ կորցնում եմ իրականության ու իմ մտքերի կապը: Ամեն ինչ լղոզվում ա ու դառնում խիստ անհասկանալի: Մի օր տենց գլխացավով նստեցի մարշրուտկա: Սառել էի, ձեռքերս խցկել էի ժակետիս գրպաններն ու ուշադիր նայում էի ճանապարհին, որ հանկարծ չմոռանամ, թե որտեղ պետք ա իջնեմ: Մեկ էլ մի տղա ա բարձրանում. շատ փոքրամարմին, համարյա թե իմ չափ: Ու նստում ա ուղիղ իմ դիմաց, բռնում դռան բռնակն ու ցրված դուրս նայում: Ես նայում եմ իր ձեռքերին` ինչ փոքր են:Տեսնես իր ձեռքերն են ավելի փոքր, թե իմը?: Նայում եմ ինձ, ձեռքերս չեմ գտնում: Ու շատ խորը սկսում եմ դարդ անել, որ համեմատել չեմ կարող, քանի որ ձեռքերս... մոտս չեն:

[impression]

Հավես գիշեր էր: Ռոմանտիկան խեղդում ա, բայց ես ինձ կզսպեմ, ու չեմ գրի, թե ինչքան հավես ա հնչում քո ծիծաղը ամայի փողոցներում:

[Jarre]

Էս քաղաքականություն բաժինը էնքա՜ն հետաքրքիրա, ու էնքա՜ն բանա ասում մարդու էության մասին....
Խի՞ եք սաղից դժգոհ։ Կլինի՞ մի ղեկավար (խոսքը միայն Հայաստանի մասին չի), որից լուրջ բողոքելու բան չի լինի։
Իրոք, մարդուն գոհացնելը ամենադժվար.... անհնար բան է

[Farfalla]

Արդեն 10րդ Նոր տարին է, որ առանց քեզ եմ դիմավորելու: Առանց քեզ եմ սկսելու Նոր տարին:
Աոանց քեզ եմ պատրաստվում, խանութներով վազվզում, սիրուն-սիրուն նվերներ առնում, համով բաներ պատրաստում: Դժվարա, բայց ոչ թե նրա համար, որ մենակ եմ էտ ամեն ինչը անում, այլ նրա համար, որ դու կողքիս չես: Կարոտում եմ քեզ: Շատ եմ կարոտում:
Հանկարծ չտխրես, ես լավ եմ: Խոստացել էի չէ քեզ, որ միշտ լավ եմ լինելու, չեմ տխրելու, գլուխս բարձր քայլելու եմ: Տենց էլ անում եմ: Ու գիտես, ստացվումա: Գիտեմ, որ կողքիս ես, թեկուզ քեզ չեմ տեսնում, բայց զգում եմ ներկայությունդ:
Ու հիմա մտքումս բարձր գոռում եմ.
- ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ ,ՄԱՄ ՋԱՆ…

[unknown]

Ահավոր հոգնել եմ ամեն ինչից
Միակ մխիթարությունս դու ես,բայց վերջերս վախենում եմ,որ քեզել կկորցնեմ...խնդրում եմ չգնասչեմ ուզում քեզել կորցնեմ,դու շատ թանկ ես ինձ համար...քեզ շատեմ սիրում...

[Սլիմ]

Բոլորը բողոքում են , որ հոգնել են : Ամեն մեկը մի բանից հոգնումա: Ես առաջին անգամ զգացի որ հոգնել եմ , երբ 13 տարեկան էի, ստացվոմա 11 տարի հոգնած ապրում եմ: Հոգնել եմ հոգնած ապրելուց Մարդիկ հիասթափվում են տարբեր բաներից, իսկ ով ասեց որ պիտի լիներ հենց էնպես ոնց իրանք էին պատկերացնում? Մարդիկ բողոքում են, իսկ ով ասեց որ իրանցից բողոքելու տեղ չկա: Մի բան ոնց որ կոտրված լինի, սխալա աշխատում մի շատ կարևոր բան: Թվում էր երկուսս էլ նույնն ենք ուզում, նույնին ենք ձգտում, իսկ հիմա , հիմա ես հիասթափվել եմ, ուզում եմ բողոքել, բայց ում բողոքեմ ու ումից բողոքեմ, ես եմ ընտրել: Ոնց ասեց մի անգամ Գ-ն , աղջիկ ջան քո ընտրություննա, ինչ ես նվնվում?
Գնացել էի հիվանդանոց, լիքը հղիներ տեսա, մի տեսակ ինչ լուսավոր ու ուրախ էին, հետո տեսա պստիկների, իրանց մամաների հետ, ես պստիկներից մեկը էնքան պուճուր էր, էտ իրա պուճուր գլուխը դրել էր մոր ուսին ու բերանը անկապ բացում փակում էր, անիմաստ, մոր շորերն էր լոզոտում: Մի տեսակ տարվեցի էտ ամեն ինչով, ես էլ ուզեցի, շատ ուզեցի մեկն էլ ինձ լոզոտեր ու մոռացա մեր ընդհանուր խնդիրները: Մեկ էլ քո զանգը, թե բա առար էն սապոգը որ ուզում էիր?
- Ինչ? Ինչ սապոգ? Ինչ սապոգի մասինա խոսքը?
-Էն էլի որ մի շաբաթա հա խոսում էիր դրա մասին, հա մեկ էլ չմոռանաս էսօր էն փողը պիտի տանք
-Հիշում եմ, ինչիսա պետք էտ սապոգը, չեմ ուզում
-Ոնց բա էն շորիդ հետ ասում էիր շատ պետքա
.......................................................................
-Բալիկ եմ ուզում, պուճուր բալիկ
-Էտ ինչ նորությունա? Մենք սկի մեզ չենք կարում պահենք , ինչ բալիկ? Էտ էլ կլինի... երևի
, լավ որտեղ էս, գամ գնանք սապոգիդ հետևից
-Չեմ ուզում , չես հասկանում, չեմ ուզում, ոչ սապոգ, ոչ մի բան, ապրել չեմ ուզում, հոգնել եմ, անկապ անցնող օրերից, ինչի համար եմ ես ապրում, ում եմ պետք
-Իմ համար, ինձ ես պետք
-Չէ, անիմաստա, քո հետ խոսելը անիմաստա, արի գնանք սապոգ առնելու...

[impression]

Ինչի՞ ա շատ մարդկանց "տանում" մահվան գաղափարը. որովհետև դա միակ բանն ա, որում մարդ վստահ ա, սկսած ծննդյան օրվանից: Կարող ա ինքը չունենա մեծ տուն, թանկ մեքենա, կարող ա չամուսնանա, չունենա երեխաներ, չկարողանա գնալ արտասահման, չմտնի թանկ խանութներ, չգրի երգեր, անգիր չիմանա բազմապատկման աղյուսակը, չունենա սուպեր հումորային հեռախոսազանգեր, կյանքում չտեսնի փիղ, չունենա երևակայություն, կարդալ չսիրի, չշնչի անտառի օդը, չունենա ընկերներ կամ էլ շուն, չունենա ոչինչ... բայց մի բան ինքը հաստատ ունի` մահը: Մահն ավելի արդար բան ա, քան կյանքը: Որոշ մարդկանց մոտ, ինչպես հայտնի ա, կյանքը կյանք չի: Չնայած, մահն էլ կարող ա կարգին մահ չլինի: Մարդ էր, աշխատում էր գազանանոցում, ոչ մեկի չէր խանգարում: Մտավ փղի ապարտամենտը մաքրելու, փիղը հենց էն պահին, երբ մարդն իր հետևում կռացած մաքրություն էր անում, որոշեց թեթևանալ: Մարդը մեռավ: Դե ով լիներ` չմեռներ էդ ամոթից... Տենց:

[Ungrateful]

Բագրատն ու Գոռը /Ձայնալարը ու Ուրվականը/ ` սորտ են…
Կարելի էր առաջին տպավորություններում գրել:
Ուրեմն երեկ, հանդիպման ժամանակ` ես, Գոռը ու Բագը դուրս ենք գալիս խանութ` սիգարետ-միգարետ առնելու:
Դուրս եկանք, խոսալով գնում ենք, տղերքը խոսում են, ես էլ հեռախոսի մեջ բան եի նայում, ուշադրություն չեի դարցնում:
Ուրեմն պարզվեց, որ Գոռը` Արիսոլին փուչիկ էր խոսք տվել, ու դա էլ պետք ա առնեինք… ես խաբար չեի:
Գնացինք, մի հատ բուդկա գտանք, մոտիկացանք, սիգարետը առանք, մեկ էլ Գոռը ֆռում ասում ա`
- Ապեր, փուչիկ ունե՞ս…
- մի պահ շշմեցի, մտածեցի "ի՞նչ փուչիկ " միանքամից մտքովս լկտի բաներ անցավ Ասի, կարողա Ամերիկայում բուդկեքում «տենց» փուչիկներ են ծախում, Գոռն էլ շփոտվել, ստեղից ուզում ա առնի:
Հիմա էս բուդկի աշխատողը նայում ա վրեքներս, 3 հոգի բոյով, ջանով, թրաշներով տղերք, եկել 1 հատ փուչիկ են ուզում…
Խառնվեց իրար, զարմացավ`
- Ի՞նչ փուչիկ:
Գոռը ասում ա`
- Սովորական
Ըտեղ, ես արդեն մոտավոր ջոկեցի, որ իմ մտածացը չեր, ու մեռա…
Էս ձյաձը խառնված, մի հատ էլ ա նայում վրեքներս, մի հատ էլ ա ոտից գլուխ չափում /մտքում մտածելով՝ "արա, էս ի՞նչ ռոմանտիկայա էս տղերքի մոտ, մանկություններն են հիշել"/ էլի զարմացած ասում ա`
- Չէ, տղերք ջան չունեմ:

Տենց գնացինք, սաղ ճանապարհը խնդալուց մեռել էի:
Վերջը տենց էլ փուչիկ չճարեցինք:

[impression]

մենակ պապաս կարա կոմպով solitaire խաղա ու ներվայնացած գոռա` էս ինչ ես արել էս խաղի գլխի~~ն, ֆորմատ ես արել, ինչ ես արել... մի հատ король պակաս ա...

[StrangeLittleGirl]

Շոկոլադի տուփը թափ եմ տալիս: Ոչինչ միջից չի ընկնում, բայց մեկ ա շարունակում եմ թափ տալ: Ախր քիչ հավանական է, որ մեջը մի բան մնացած կլինի. նախորդ օրն է մեր տանը հայտնվել, եղբայրս էլ առավոտյան տանն էր. ձև չի սաղ ռնդած չլինի:

Չէ, մեկ ա թափ եմ տալիս: Շոկոլադ եմ ուզում:
- Չեմ հավատում, որ դատարկ ա,- ասում եմ ու տուփը ճղում:

Մեկ էլ տեսնեմ՝ մի անկյունում թաքնված մի հատիկ մնացել է...

[Լուսաբեր]

Երեկոյան քայլում էինք Երևանի կենտրոնական փողոցներով... նենց սիրու՜ն էր, էնքանա՜ գեղցկացել մայրաքաղաքը, լուսավոր, աստղերը չէին երևում շլացուցիչ լույսերի փայլից... Տուն գալուց մտածում էի, ինչ լավ կլիներ, որ միշտ նոր տարի լիներ ու էսպես գեղեցիկ լիներ քաղաքը: Բայց հետո հասկացա, որ այդ դեպքում այդքան չէի տարվի լույսերի խաղերի մեջ, այդքան հրճվանք չէի զգա....

Տեսնես այս տարի իմ ծննդավայրում ոնց են զարդարել քաղաքը , երկու-երեք օր մնաց, գալիս եմ, նենց եմ կարոտել