ՀԻմա նստած իմ sենյակում մտածում եմ՝ ինչքան լավ բան ա սերը....ու որ իսկապես կարողանում ես սիրել ու հոգատար լինել...որ իրոք մտածում ես ՝ հո սիրած էակդ չի մրսում էս քամուն, որ հազար անգամ հարցնում ես. «Հայր, սուրճ, թեյ, ի?նչ կուզես», որ մամայիդ անկողնում պառկում ես, հետը մի քիչ ծելիկ նայում ու խոսում, որ ախպորդ ասում ես. «մի հատ պաչեմ»....ու դա դառնում ա քո սովորությունը...դու ուզում ե ս անընդհատ, որ զգան, թե ինչքան ես սիրում...
հետո հիշում ես....«արյա, իմ ախպեր Հայկոն...արյա իմ լավ ընկերը, կարոտել եմ», չես զլանում, զանգում ես, հարցնում es ոնց ա....ու տենց...ու ինչքան շատ սիrես, դու, էնքան կզգաս էդ սերը...
Էջանիշներ