մարդամեկ-ի խոսքերից
Մայրուղու հերթական կիլոմետրին հայտնվեց, հայերեն ասած տռաս հելավ, սիթիի աշխատողը...
Խուժան են էլի, ախր ոնց կարելիա տենց ստորացնել էս ժողովրդին, բայց դե երևի արժանի ենք...
Մարդը վերցրել է անհայտ ծագումնաբանության 3 հավ, ինչե թե ակցիայով նա "հավատարիմ հաճախորդ" է և հավը նրա համար դառնում է կես գին, դրամարկղում նրանից հետո եմ կանգնած, հետը մի երիտասարդ կա: Վաճառողուհին ասում է, որ ակցիայով կարող է մեկ հավը վերցնել, մարդն էլ պատասխանում է,որ գովազդում չի նշվում քանակը, վազելով մենեջերները հավաքվում են և սկսում տգետ հայերենով համոզել ու աստվածացնել խուժաններին, դե իրենց գործն է, պիտի որ անեն, նորմալա, բայց էդ աստիճան?
Էս մարդու համբերությունը հատեց, քանզի մենակ ես էի իր շահերից խոսում, թողեց ապրանքն ու գնաց, հետի երիտասարդը երևի 24-26 տարեկան էր, աբրանքի պես կանգնել նայում էր, մի բան էլ հորը "ենթադրում եմ, որ հայրն էր" ասում է թե ապրանքը վերցրու...
Հա ապեր դու արժանի ես, որ քեզ ստորացնեն, բայց հայրդ իսկսկան տղամարդկություն ցուցաբերեց...
Էնքան ուրախացա էդ մարդու քայլից, որ քիչ էր մնում գնայի բռնեի ու պաչեի, ոգևորվում եմ նման քայլերից, նման մարդկանցով հալալա Ձեզ, մինչև հիմա տպավորությունների տակ եմ...
Սենց բաներ, որ տեսնում եմ, մեջս հավատա արթնացնում ուրեմն դեռ կործանված չենք ուխխխխխխխխխխխխխխխխխխ
Սկսվում է 2րդ սերիան:
Մտնում եմ էլի մեր շքեզագույն խանութներից մեկը, հավաքարարը տատիկիս տարիքի մի կին` փոլիփեդը ձեռին սրփում է հատակը, դե դրսում ցեխ է, խանութի առաջն էլ խոզանոց բնականաբար: Որ տեսա ոնց է թախծոտ աչքերով ամեն ներս մտնողի հետևից վազում, որ հասցնի մաքրի երկոտանի կենդանիների ոտքի տակի ցեխը, քանզի դռան դիմացը փռված դրա նպատակը ունեցող շորի վրայով այծի պես թռնել անցնելով մտնում են խանութ, քիչ էր մնում ձեռքից առնեմ ես սրփեմ:
Շորի վրա սրփեցի կոշիկներիս տակը ու մոտեցա տատիկին, խնդրեցի իր պոլիփեդի շորն էլ էնպես դնի, որ մեկ անգամ ևս սրփեմ կոշիկներիս տակը, նենց ուրախացավ, նենց ուրախացավ, քիչ էր մնում գրկի ինձ ու ամբողջ առևտրիս ընթացքում աչքը վրայիցս չկտրեց: Դուրս գալուց չդիմացավ, մոտեցավ ու ասաց.
-Տղաս, ծնողներիդ շնորհակալություն կհայտնես իմ կողմից, քեզնից դուրս էկածն էլ, քեզնից լավը լինի, Աստված քո հետ բալես...
Դուրս եկա ու մտածում եմ.
"Տատիկ, կներես էլի են այծերին երկոտանի, հավատում եմ, կդառնան մի օր գոնե բանական էակներ..."
Շատ գրեցի, 3րդ սերիան հաջորդ անգամ...
դե հիմա ի՞նչ անեմ, որ վատ էի զգում։
Մեջբերել
Էջանիշներ