Կավիճի պոեզիան

[Tig]

Կիսախավարում պար էին բռնել ստերդ թաքուն,

Սա ինձ ավելի շատ դուր եկավ:
Մենակ մի բան եմ ուզում ասել, առանձ հանգերի գրելը ավելի դժվար է ու պատասղանատու, պիտի այնպես անես, որ հնչի…

Ավելացվել է 3 րոպե անց
Իմ կարծիքով այս տողդ՝

«Ու՞ր ես, ինչու՞ ես սուզվում,»

այսպես ավելի լավ կհնչի՝

«Որտե՞ղ ես և ինչու՞ ես սուզվում,»

[StrangeLittleGirl]

Վա՜յ, էս վերջինը չէի կարդացել:
Tig-ի հետ համաձայն եմ, պետք է լինի որտե՞ղ ես հենց թեկուզ նրա համար, որ «ու՞ր ես»-ը հայերեն չի:
Բացի դրանից, Տերյանի հոտ էր գալիս: Երևում է՝ հեղինակը շատ է ազդվել:

[Կավիճ]

Վատ չէր: Հավանեցի: Միքիչ շատ որ կարդաս կարծում եմ ամեն ինչ լավ է: Եթե հնարավոր է [email protected] - ին ուղղարկի վիպակդ, ես իմ դիտողությունները կանեմ:

Ես շատ եմ կարդում: Ամիսը 3-4 գիրք հասցնում եմ:
Վիպակս կուղարկեմ, երբ լրիվ պատրաստ լինի:

Բացի դրանից, Տերյանի հոտ էր գալիս: Երևում է՝ հեղինակը շատ է ազդվել:

Տերյանն իմ սիրած բանաստեեղծն է:

[Կավիճ]

***
Իմ անգույն ժայռին դեմքեր են դաջվել,
Ծեր կարոտներս՝ կախվել ծուլորեն,
Հոգնած հայացքս անցյալից շրջել,
Թաքցրել անհայտ երազներիս մեջ:

Առաջս սև է, ոտքերս՝ մաշված,
Ու ես չգիտեմ, թե ուր են տանում,
Ճամփաները լայն, ինձնից ձանձրացած,
Զզված այս անվերջ երկմտանքից,
Ճամփաները սև, ճամփաներն՝ ազատ,
Որ անիծում են անլուրջ պատանուն,
Սպասում են սոված,
Պատրաստ անփորձին մաս-մաս անելու:

Բայց ես չեմ կարող ժայռերս թողնել,
Չեմ կարող այն հին դեմքերը ջնջել,
Ու պինդ գրկում եմ կարոտներս սև,
Կախված անգույնից այնպե՜ս ծուլորեն,
Այնպե՜ս հնացած, ինձնից նեղացած:

Իսկ ես՝ մոլորված այս անհուն ծովում,
Իմ անուրջների լուսե պսակում,
Էլ ճամփա չունեմ, ապագան թողել,
Պայծառ հուշերում հանգրվան գտել:

[Tig]

Ինձ շատ դուր եկավ, լավն է:

[Երվանդ]

***
Իմ անգույն ժայռին դեմքեր են դաջվել,
Ծեր կարոտներս՝ կախվել ծուլորեն,
Հոգնած հայացքս անցյալից շրջել,
Թաքցրել անհայտ երազներիս մեջ:

Առաջս սև է, ոտքերս՝ մաշված,
Ու ես չգիտեմ, թե ուր են տանում,
Ճամփաները լայն, ինձնից ձանձրացած,
Զզված այս անվերջ երկմտանքից,
Ճամփաները սև, ճամփաներն՝ ազատ,
Որ անիծում են անլուրջ պատանուն,
Սպասում են սոված,
Պատրաստ անփորձին մաս-մաս անելու:

Բայց ես չեմ կարող ժայռերս թողնել,
Չեմ կարող այն հին դեմքերը ջնջել,
Ու պինդ գրկում եմ կարոտներս սև,
Կախված անգույնից այնպե՜ս ծուլորեն,
Այնպե՜ս հնացած, ինձնից նեղացած:

Իսկ ես՝ մոլորված այս անհուն ծովում,
Իմ անուրջների լուսե պսակում,
Էլ ճամփա չունեմ, ապագան թողել,
Պայծառ հուշերում հանգրվան գտել:

Լավնա

[Ծով]

Ինձ էլ դուր եկավ...սահուն էր
Իմ անգույն ժայռին դեմքեր են դաջվել,
Ծեր կարոտներս՝ կախվել ծուլորեն,

[Կավիճ]

Հոգեվարքի մեջ վերջին շունչս եմ փչում,
Մաքրում եմ բոլոր հետքերդ թողած,
Որ երբ ինձ գտնեն,շշնջան թաքուն.
«Ինքնասպանություն է անկասկած»:

Մեռնում եմ, գրի՛չ, տեսնու՞մ ես դու ինձ
Անխիղճ ես, գիտե՞ս, կավճասպան ես սև,
Բառերը հորդում, դառնում են արև,
Իսկ ես մարում եմ՝ դադա՜ղ, տանջալից:

Խնդրում եմ՝ հարվածդ ուժգին դարձրու,
Ինձ մեկ ոստյունով հավերժ վերացրու,
Որ երբ աչքերս մոմեր դարձնեմ,
Նրանց կլանող բոցը չտեսնեմ,
Ու քնեմ հանգիստ, երջանիկ, հիմար,
Զավակիս գրկած, սիրելով դահճիս՝
Ինձնից անբաժան իմ կապույտ գրչին: