Ես համ իմ սկեսուրին եմ սիրում, համ էլ ամուսնուս զոքանչին: Երկուսն էլ հրաշալի մարդիկ են:
Ես համ իմ սկեսուրին եմ սիրում, համ էլ ամուսնուս զոքանչին: Երկուսն էլ հրաշալի մարդիկ են:
Jarre (04.11.2010)
Բայց խոստովանի, որ ամուսնուդ չոքանչին ավելի ես սիրում՝ հանուն ամուսնուդCassiopeia-ի խոսքերից
Վերջին խմբագրող՝ Շինարար: 14.08.2010, 13:28:
Ոնց որ հարցնեիր - մամայիդ ես շատ սիրում թե պապայիդ:Բայց խոստովանի, որ ամուսնուդ չոքանչիդ ավելի ես սիրում՝ հանուն ամուսնուդՆման բան ասել չի կարելի: Ամեն մեկն իր տեղն ունի, ամեն մեկն իրեն սիրելու ձևը: Չի կարելի ասել, որ մեկին սիրում եմ շատ, մյուսին քիչ: Ամեն մեկին սիրում եմ յուրովի:
Միշտ մտածել եմ ինչու հարս-սկեսուր կամէլ փեսա-զոքանչ հարաբերությունները մռայլ գույներով ներկայացվում... չեմ հասկանում, ազնիվ խոսք, իմ պատկերացնելով ես իմ սկեսուրին պիտի շա՜՜՜տ սիրեմ, ինքն էլ ինձ
դե նույնն էլ մամաս ու իրա փեսան....
Ամեն ինչ կախված է տվյալ մարդուց, նրա աշխարհընկալումից, ով էլ որ լինի, զիջելու կարողությունից ու հասկանալու ունակությունից, բայց ամեն դեպքում պետք է հիշել, որ ամեն մարդ էլ համբերության բաժակ ունի, ու այն լցնելն վտանգավոր է
Երբեմն մեր պատկերացրածը չի համընկնում դառը իրականության հետ:Միշտ մտածել եմ ինչու հարս-սկեսուր կամէլ փեսա-զոքանչ հարաբերությունները մռայլ գույներով ներկայացվում... չեմ հասկանում, ազնիվ խոսք
Чеширский КотЭ
Մարդկային հարաբերություններում ամեն ինչ կամ գրեթե ամեն ինչ մեզնից` մարդ արարածներից է կախված..... մենք ենք մեզ համար խնդիրներ ստեղծում... ու ըստ իս իրականությունը դառը չի լինում, այն դառնում եմ դառը... օրինակ փոխզիջման բացակայության պարագայումԵրբեմն մեր պատկերացրածը չի համընկնում դառը իրականության հետ:
Միշտ մտածում ես, որ քեզ մոտ այլ կերպ կլինի, որ դու թույլ չես տա քեզ կրկնել հայտնի իրականությունը ու այդպիսի նախատրամադրվածությամբ մուտք ես գործում նոր ընտանիք: Ու այստեղ կա քեզ համար պահված մի մեծ անակնկալ իրականում շատ բարդ է շարունակ լինել զիջողի ու աշախերտի դերում, դա շատ շուտ հոգնեցնում է: Գեղեցիկ բառեր են փոխզիջում, ըմբռնումով մոտենալ, բայց չէ որ ստացվում է ապրում ես, ենթա կյանքով, անում ամեն բան ոչ թե այնպես ինչպես կուզեիր, այլ այնպես ինչպես քեզանից սպասում են, ինչպես իրենք սովոր են, կա 2 ճանապարհ կամ շարունակ կռիվներ կամ էլ դու արդեն դու չես այլ մի անիմաստ կույրաղիք նոր ընտանիքում: Նորից եմ կրկնում ասելը շատ հեշտ է` անելը բարդ չապազանց:
Դու շրջում ես ամենուրեք, դու չըկաս,
Աներևույթ դու խոսում ես աշխարհում,
Հանկարծ, անկարծ շշնջում ես, որ կըգաս,
Հըմայում ես, կանչում, կանչում ու լռում.
ՎԱՀԱՆ ՏԵՐՅԱՆ
Ես կարծում եմ,եթե ամուսնուդ սիրում ես ամուսնուդ ցնողին էլ պետք է ընդունես ու պետք չի մորանալ,որ դու գնում ես ու դառնում մի ընտանիքի անդամ որտեղ կան որոշակի դրվածքներ և պետք է ինքդ էլ հարմարվես ու սկեսուրիդ էլ ընդունես որպես ամուսնուդ ծնող ոչ թե համար առաջին թշնամի:
...Ով որ իմ սիրտը գողացել է,
Արդեն հեռու է ինձանից...
Իսկ ի՞նչ եք հասկանում ընդունել ասելով: Ամեն ինչ սկեսուրի ուզածով անե՞ս: Կամ ինչու՞ պիտի հենց դու հարմարվես: Ի վերջո, դա քո կյանքն է, դու էլ ես ուզում այն քո հայեցողությամբ, քո բնույթին, հայացքներին ու պահանջներին համապատասխան կազմակերպել: Ամուսնանալով՝ մարդ հո գերի չի՞ ընկնում ինչ-որ մեկի տանը: Եթե հարմարվել, ուրեմն փոխադարձաբար. ոչ մի հիմք չեմ տեսնում, թե ինչու պիտի հարսն ամեն կերպ հարմարվի սկեսուրին: Մենակ թե տարիք-մարիք օրինակ չբերեք, էլի, թե չէ ստացվում է, որ մարդ մենակ մեծ տարիքում պիտի հնարավորություն ունենա ապրելու, այսինքն՝ երբ ինքն էլ սկեսուր դառնա ու իր հարսին իրեն հարմարեցնի:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
*e}|{uka* (04.11.2010), Cassiopeia (05.11.2010), Kita (05.11.2010), Safaryan (04.11.2010), Նաիրուհի (04.11.2010)
Բայց դուք իզուր եք տարիքին տարիք մարիք ասում. Երբ տանը ՄԵԾ կա, նրա խոսքը պետք է լինի վերջակետ. Մեքենան 1 ղեկ է ունենում, 2 ղեկի դեպքում, մեքենան մեջտեղից կիսվում է. Ընտանիքն էլ դրա նման մի բան է. Կան իհարկե բացառություններ, բայց դրանք փոքր տոկոս են կազմում:Իսկ ի՞նչ եք հասկանում ընդունել ասելով: Ամեն ինչ սկեսուրի ուզածով անե՞ս: Կամ ինչու՞ պիտի հենց դու հարմարվես: Ի վերջո, դա քո կյանքն է, դու էլ ես ուզում այն քո հայեցողությամբ, քո բնույթին, հայացքներին ու պահանջներին համապատասխան կազմակերպել: Ամուսնանալով՝ մարդ հո գերի չի՞ ընկնում ինչ-որ մեկի տանը: Եթե հարմարվել, ուրեմն փոխադարձաբար. ոչ մի հիմք չեմ տեսնում, թե ինչու պիտի հարսն ամեն կերպ հարմարվի սկեսուրին: Մենակ թե տարիք-մարիք օրինակ չբերեք, էլի, թե չէ ստացվում է, որ մարդ մենակ մեծ տարիքում պիտի հնարավորություն ունենա ապրելու, այսինքն՝ երբ ինքն էլ սկեսուր դառնա ու իր հարսին իրեն հարմարեցնի
Ամբողջ հարցն էլ էն է, որ սկեսուրները հաճախ չեն գիտակցում, որ իրենց տղան, ամուսնանալով, նոր՝ առանձին ընտանիք է ստեղծում, որն արդեն պիտի առանձին ղեկ ունենա, ոչ թե սկեսուրը քշի ուր ուզենա: Միասին ապրելով հո կրակը չե՞ն ընկնում: Ընդհանրապես ես համարում եմ, որ հիմնականում ճիշտը առանձին ապրելն է, ուղղակի տվյալ դեպքում դիտարկում ենք էն դեպքը, երբ առանձին ապրելու ոչ մի հնարավորություն չկա: Տվյալ դեպքում եթե ղեկի հանգամանքը հաշվի առնենք, կարող ենք համարել, որ սկեսուր-սկեսրարն ու տղայի նորաստեղծ ընտանիքը առանձին մեքենաներ են, որոնց բախտ է վիճակվել իրար կողքով ընթանալ, ու խնդիրը տվյալ դեպքում ընդամենը էն է, որ ամեն մեկն իր ղեկն էնպես ղեկավարի, որ մեքենաներն իրար չբախվեն:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Cassiopeia (05.11.2010)
Թեորիապես հնարավոր է, բայց պրակտիկորեն անհավանական. Պետք է ամեն մեկը իր ընտանիքի համար ուտելիք պատրաստի, առանձին ուտեն, հետո ամեն մեկը իր սպասքը լվանա, 2 սառնարանա պետք, 2 բաղնիք զուգարան: Եվ տանը մի սահման պետք է գծել, որ հանկարծ մեկը մյուսի սահմանում գործնեություն չծավալի. Եթե չկա տենց բաներ, ուրեմն .....
Վայ էլի իմ սիրած թեման եք շոշափում:
Աղջիկներ, մի հարց էլի ինչու՞ եք ամեն անգամ, երբ քննարկում է ընթանում հարս-սկեսուր թեմայի շուրջ, գրեթե միշտ սվիններով ենք ընդումում փոխհարաբերությունները: Ինչու՞ եք ներքուստ վատ զգում, երբ իրավիճակը այնպես է լինում, որ պետք է հարմարվել: Երբ կարդում եմ նման մարտական տրամադրված գրառումները, իբր «սկսեսուրն ո՞վ ա, որ մի հատ էլ հարմարվենք, թող ինքը մեզի հարմարվի» և այլն, ներքուստ այնպես վատ եմ ինձ զգում: Աստված չանի ականջովս ընկնի, որ ապագա կեսս նման ձև ա մտածում, անկեղծ եմ ասում չեմ շարունակի հարաբերություններս, անկախ նրանից, որ այդ պահին դժվար կլինի ինձ համար: Համոզված եմ, որ եթե նման մտածելակերպով տունս մտնի հաջորդ շաբաթ եթե ոչ ես, ապա մերոնք հաստատ կլարեն:
Ախր մարդ ցանկացած իրավիճակում պետք է գոնե սկզբնական հատվածում հարմարվի նոր միջավայրում: Օրինակ վերցնենք ակումբում. պատկերացրեք նոր անդամ է հայտվում ու սկսում է կանոնադրությունը աջ ու ձախ խախտելով գրառումներ անել՝ իրա արևին մտածելով, որ ինքը էնքան կա, որ ողջ ակումբի ադմիիստրացիան ու մնացած բոլոր հին գելերը իրան պտի կուլ տան՝ հարմարվեն: Ու ի՞նչ ա լինում, աջ ու ձախ սկսվում ա բողոք ուղարկվել ադմինիստրացիա, վրեն կայֆավատ և այլն ու մեկ էլ հոպ արգելապակվում ա, կամ ժամանակաոր կամ էլ ընդմիշտ գրողի ցոցն ա ուղարկվում, նայած ինչ կարգի է իրեն դրսևորել:
Ու ցանկացած միջավայրում ա այդպես, գործի վայրում, նոր ընկերական շրջապատում...
Նորեկը միշտ էլ սկզբուն գոնե պետք ա հարմարվի, իսկ հետո ժամանակի ընտացքում հատ ու կենտ խախտումներ հնարավոր է, ժամանակի ընթացքում արդեն դառնում ես սիրելի, ընդունելի, ներելի.....
Մի հատ հիշեք, երբ նոր էիք գրանցվել ակումբում, ու մեկ տարի անց: Նույն բանն ա, տարբեր մասշտաբով ուղղակի
Բոլոր ճանապարհները տանում են դեպի մահ: Մոլորվի´ր:
Բրազիլի պատմությունը
Չուտես, չխմես, օր ու գիշեր իրան նայես:
Հարդ (04.11.2010)
Ես տղա եմ, շնորհակալություն
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ