Հետաքրքիր է, իսկապես ես էլ եմ շատ լսել «չարաբաստիկ» քիմիայի ուսուցիչների, իսկ ավելի ճիշտ՝ ուսուցչուհիների մասին։ Բայց ես ինքս չեմ կարող ասել, թե իմ քիմիայի ուսուցչուհին իմ ամենաչսիրած ուսուցչուհին է եղեկ, չնայած սիրած ուսուցչուհիների թվին էլ չի պատկանել։ Իսկ ավելի ճիշտ՝ ես երկու քիմիայի ուսուցչուհի եմ ունեցել, որոնցից մեկն ինձ առանձնապես չէր սիրում, բայց նորմալ էր վերաբերվում, իսկ մյուսը հեչ չէր սիրում։Իսկ ես իրենց երկուսի նկատմամբ էլ անտարբեր էի, չնայած պետք է խոստովանեմ, որ երկուսն էլ դաս բացատրելու տեսակետից բավականին հաջող էին։
Բայց ասեմ նաև, որ երկուսն էլ որպես մարդ ոչ միայն խիստ էին, այլև ահավոր չոր, կոպիտ ու համարյա անզգացմունք։
Երկրորդ քիմիայի դասատուն ինձ չէր սիրում հետևյալ պատճառով։ Ես 10-րդ դասարանում տեղափոխվել էի Եղվարդ՝ 9-րդ դասարանի գնահատականներս տեղափոխելով նոր դպրոց։ Եղվարդի դպրոցում 10-րդ դասարանում քիմիա անցնում էին, իսկ Երևանի դպրոցում քիմիա անցնում էինք մինչև 9-րդ դասարանը, և այդ գնահատականը պետք է գնար ատեստատ։ Այսինքն՝ օրենքով ես ազատված էի 10-րդ դասարանում քիմիա անցնելուց, իսկ իմ նոր դասարանի ուսուցչուհին, որը, փաստորեն, իսկի իմ ուսուցչուհին չէր, քանի որ ես քիմիայից ազատված էի, ոչ մի կերպ չէր կարողանում հաշտվել այն մտքի հետ, որ ես չեմ վայելելու իր դասերը։ Ու անընդհատ առիթ էր փնտրում ինձ «կպնելու»։ Դե, ես դասերին միշտ նստում էի, բայց չէի մասնակցում, իսկ ինքը մնում-մնում հիշում էր այդ «ողբերգության» մասին ու աննկարագրելիորեն բորբոքվում։
Մեջբերել
Riddle-ի խոսքերից
խոսք չկա
Էջանիշներ