Փոլ Օսթեր

[SSS]

Կարդացել եմ "Պատրաքների գիրքը", "Կողփված Սենյակը", "Ապակե Քաղաքը"...Անտարբեր եմ կարդացել , չգիտեմ էլ ինչի եմ կարդացել

[Rhayader]

Կարդացել եմ "Պատրաքների գիրքը", "Կողփված Սենյակը", "Ապակե Քաղաքը"...Անտարբեր եմ կարդացել , չգիտեմ էլ ինչի եմ կարդացել

Դրանք չեմ կարդացել, ճիշտն ասած չէի ուզի կարծիք հայտնել: Բայց Օստերի ոճը մի քանի առանձնահատկություն ունի, որ ինձ խիստ ձևի վանում են: Առաջինը՝ լեզվական առանձնահատկությունների իսպառ բացակայությունն է: Հարթ, կաստրատ լեզու: Առնվազն անտարբերություն է ներշնչում:
Հետո՝ որ պահի տակ տանում է հեղինակին: Տանում է հրեաների վրա, չինացիների վրա, այլ բաների վրա: Հանկարծ հերոսը սկսում է շանը պատմել, որ չինացիները հրեշներ են, որ եթե չինացի տեսնի՝ փախնի, որովհետև չինացիներն ընկած քաղաքով շներ են որսում, որ ուտեն: Եվ այլն:
Հա: Ամենաշատը տանում է ինքնախղճահարության վրա: Զգացվում է, որ Օստերն իրեն դնում է գլխավոր հերոսի դերում, գլխավոր հերոսին սպանում է, հետո փորձում ինքն իրեն խղճալ՝ ինչպես են իր մահը ողբում, կամ էլ չեն ողբում՝ ավելի խղճալի է: Եվ այլն:
Երկխոսությունները: Ամբողջ գրքում երկխոսությունները մատներիդ վրա կհաշվես: Ու մեծ մասամբ դրանք մենախոսություններ են: Պոլլի, շփման կոմպլե՞քս ունես
«Տիմբուկտուից» ավելի վատ գրած միայն մեկ անգլալեզու գիրք եմ կարդացել՝ Պալանիկի «Օրորոցայինը»: Իմ մոտ ամոթի սյանը գամված վեպերի ցուցակ կա, վերջին երկուսն այնտեղ իրենց պատվավոր տեղերն են զբաղեցրել:

[SSS]

Դրանք չեմ կարդացել, ճիշտն ասած չէի ուզի կարծիք հայտնել: Բայց Օստերի ոճը մի քանի առանձնահատկություն ունի, որ ինձ խիստ ձևի վանում են: Առաջինը՝ լեզվական առանձնահատկությունների իսպառ բացակայությունն է: Հարթ, կաստրատ լեզու: Առնվազն անտարբերություն է ներշնչում:
Հետո՝ որ պահի տակ տանում է հեղինակին: Տանում է հրեաների վրա, չինացիների վրա, այլ բաների վրա: Հանկարծ հերոսը սկսում է շանը պատմել, որ չինացիները հրեշներ են, որ եթե չինացի տեսնի՝ փախնի, որովհետև չինացիներն ընկած քաղաքով շներ են որսում, որ ուտեն: Եվ այլն:
Հա: Ամենաշատը տանում է ինքնախղճահարության վրա: Զգացվում է, որ Օստերն իրեն դնում է գլխավոր հերոսի դերում, գլխավոր հերոսին սպանում է, հետո փորձում ինքն իրեն խղճալ՝ ինչպես են իր մահը ողբում, կամ էլ չեն ողբում՝ ավելի խղճալի է: Եվ այլն:
Երկխոսությունները: Ամբողջ գրքում երկխոսությունները մատներիդ վրա կհաշվես: Ու մեծ մասամբ դրանք մենախոսություններ են: Պոլլի, շփման կոմպլե՞քս ունես
«Տիմբուկտուից» ավելի վատ գրած միայն մեկ անգլալեզու գիրք եմ կարդացել՝ Պալանիկի «Օրորոցայինը»: Իմ մոտ ամոթի սյանը գամված վեպերի ցուցակ կա, վերջին երկուսն այնտեղ իրենց պատվավոր տեղերն են զբաղեցրել:

+1
Նշածներիցս վերջին երկուսը փոքրիկ էին, թե չէ հաստատ չէի ձգի մինչև վերջ...Ինձ համար մի տեսակ չորա գրում, իսկ գրելաոճը պարտադրողա, բայց էնպես չի ,որ թափելու բանա

[StrangeLittleGirl]

Առաջինը պատահաբար ընկավ ձեռքս, նրա անունն անգամ չէի լսել:
Mr. Vertigo: Գլխումս պայթյուն եղավ՝ այնքան լավն էր, հո կուլ չտվեցի:

Հետո արդեն նպատակադրված փնտրում էի հեղինակին, կարդացի Moon palace և «Նյույորքյան եռագրությունը», այնքան էլ դուրս չեկավ, ճիշտ էլ նկարագրել ես, ՍԼԳ, միանման էր ամբողջը:

Երևի այդ «Բրուքլինը» կարդամ, որ ասում եք:

Ճաշակի հարց է, բայց Մր. Վերտիգոն իրոք կարդացեք, հետո կխոսենք:

Էկել եմ ասեմ` կարդացել եմ, բայց անկեղծ ասած էնքան էլ դուրս չեկավ: Առաջին կեսը լավ էր, բայց հետո, իմ կարծիքով, սխալ ուղղությամբ զարգացրեց: Կամ պիտի Յեհուդիի մահով ավարտեր գիրքը, որովհետև ըստ էության պատմությունն էդտեղ էլ ավարտվում ա, կամ պիտի մի քիչ ուրիշ ձև զարգացներ, բացատրություններ փնտրեր: Հետո, սկզբում Յեհուդիին որպես կախարդ ա ներկայացնում, բայց մանրից շատ սովորական մարդ ա դառնում: Մի խոսքով, Օսթերը պիտի մենակ Բրուքլինը գրած լիներ: Վերջ, էլ իրան չեմ կարդալու: