Օստերից միայն Տիմբուկտուն եմ կարդացել, այն աստիճանի հում, խակ, վատ գրած, վատ զարգացրած սյուժեով, անհամասեռ, ախմախ գիրք էր (օստերն ինչու՞ չի սիրում չինացիներին), որ Վերտիգոյի աննոտացիան կարդալուց հետո (На задворках «эпохи джаза», в стороне от гангстеров и бутлеггеров, кудесник Мастер Иегуди обучает малолетнего гопника Уолта летать – в прямом смысле и в переносном. Исполненная сильных чувств и неожиданных поворотов волшебная история – от признанного волшебника снова, знаменитого автора «Тимбукту» и «Нью-йоркской трилогии».) ցանկություն չեղավ կարդալ ընդհանրապես: Ու ես անցա Պերես-Ռևերտե կարդալուն, ինչի համար ընդհանրապես չեմ ափսոսացել:
Մեջբերել
Էջանիշներ