Ես էլ վերջապես կարդացի:
Ծով... Ի՞նչ ասեմ, ուղղակի խոսքեր չեմ գտնում, լուրջ: Էնքան բնական էր, էնքան պատկերավոր, էնքան իրական, ու մեջը լիքը զգացմունք կար... Երբ զգացմունքը շատ-շատ է լինում, հաճախ դրա մի մասն ինքնըստինքյան ավելորդ է դառնում, բայց սրա մեջ ոչինչ ավելորդ չէր: Մի խոսքով՝ հրաշալի էր, ապրե՛ս, ավելի ճիշտ՝ ապրի՛ր:Ապրիր ու շարունակիր ստեղծագործել, Ծովինար ջան, դա քեզ աննկարագրելիորեն լավ է հաջողվում:
![]()
Էջանիշներ